Provinciaal Museum · Sterckshof-Zilve - Tento.be

verordenden, bekwam hij de toestemming om
cultuurhistorisch belangrijke voorwerpen voor het
museum te mogen recupereren in ruil voor een gelijk
gewicht aan koper en tin. Vele van de Belgische
kerkklokken, die in 194 3 werden opgeëist, redde hij
door diplomatisch te onderhandelen en een
studiedienst op te zetten, die zogenaamd het transport
voorbereidde. Hij verkreeg dat enkel klokken gegoten
na I 850 zouden worden weggevoerd. Na de oorlog
zorgde hij ervoor dat de effectief weggevoerde, maar
nog niet vernielde klokken op 3 oktober 1945 uit
Duitsland terugkwamen.
Een V-bom die in 1945 insloeg op de reeds
gerestaureerde Sterckshoeve en het initiatief van de
provincie Limburg om in Bokrijk een openluchtmuseum
te openen, noopten tot een herziening van
het oorspronkelijke museumconcept Het Museum
voor VIaamsche Beschaving, dat vanaf 1948 ook door
de staat werd betoelaagd, werd in 1951 kortweg
omgedoopt tot het Museum Sterckshof Na het plotse
overlijden van de Beer op 7 februari 1953 wachtte de
liquidatoren van de vereniging een delicate opdracht
om uit te maken welke voorwerpen en kunstwerken
aan de verening toebehoorden, wat bruikleen van
derden en wat de persoonlijke eigendom van de
voormalige conservator was en dus nu aan zijn
erfgenamen toebehoorde. Zelf had de Beer daarin
nooit veel onderscheid gemaakt. De toen
doorgevoerde boedelscheiding verklaart, waarom tal
van objecten, meubels en schilderijen die nog op oude
postkaarten van de museumzalen prijken, zich
sedertdien niet meer in de collectie bevinden.
48
Museum voor Kunstambachten
De neerhoeve of
Sterckshoeve bevond zich
aan de Hooftvunderlei
tegenover het
Sterckshofkasteel.
In 1945 werd de pas
gerestaureerde hoeve door een
V-bom vemietigd. Het plan om
rond het kasteel en deze hoeve
een openluchtmuseum uit te
bouwen werd toen opgegeven.
In 1953 werd het museum door de provincie
overgenomen. Piet Baudouin, de eerste provinciale
conservator die het Sterckshof van 1954 tot en met
1972 leidde, zorgde voor een heraangepast museaal
concept. De klemtoon lag voortaan op de oude en de
hedendaagse kunstambachten, wat zowel in het
aankoopbeleid als in de tentoonstellingspolitiek tot
uiting kwam. Van meet af aan werd geopteerd voor
een opstelling die het gebruik van de voorwerpen in
de context van een interieur plaatste of de objecten
per grondstof of techniek groepeerde. Vooral door de
aandacht die aan deze laatste aspecten werd besteed,
onderscheidde het Sterckshof zich van de andere
musea. Met het aanwezige materiaal konden vrij vlug
toonzalen voor tin, koper, munten en penningen,
glaswerk, kleding, juwelen en later ook voor religieuze
kunst opgesteld worden. Enkele voorheen afgewerkte
volkskundige zalen, zoals de slotkeuken, apotheek en
volksherberg, bleven voorlopig behouden.
Ondertussen werd de stemmige binnenkoer met
zuilengaanderij en waterput, waar tot op heden menig
bruidspaar zich op de heuglijke dag graag laat
fotograferen, verder verfraaid. Onder de gaanderij
werden in 1958 de grafzerken ingemetst, die voorheen
op het binnenplein lagen. In 196 1 recupereerde men
uit de kelders van het Sterckshof de brokstukken van
de rood- en witmarmeren gedenksteen van
Jeanne de Pret ( 1684-17 64) en haar beide
echtgenoten Paul jacob baron de Cloots (t 1725) en
Jan Albert van Hove (t 1740). Paul jacob de Cloots
kocht in 1722 de heerlijkheid Schilde, die een jaar later
tot baronie werd verheven. Het epitaaf is afkomstig uit
de kerk van Schilde, waar het na de brand van 19 14
werd uitgebroken. Een tijdlang werd het opgeslagen in
een bijgebouw van het kasteel van Schilde, waarna het
vermoedelijk kort na de Tweede Wereldoorlog in het
Sterckshof terechtkwam.