frits vertel nog eens... - Het Communicatiegilde

18 roalter wind nr 10
tekst en tekeninG: teun de haan
Wanneer Gerrit op het punt stond om aan
iets nieuws in zijn leven te beginnen, kon je
er vergif op innemen dat er iets vreemds te
gebeuren stond. Steevast iets met beesten. Een
voorbeeld, want zoiets is lastig te begrijpen.
Vlak voordat hij werd geboren viel prompt het
blikken haantje van de kerktoren. Niemand die
toen een samenhang tussen beide gebeurtenissen
zag. Gekker werd het, toen op zijn eerste
verjaardag een koppel patrijzen dwars door de
ruit van de woonkeuken naar binnen zeilde. Allemaal
glas, bloed en veren. Dat was vlak voor
het ogenblik waarop hij het kaarsje op de taart
moest uitblazen.
Op zijn vierde ging hij naar de kleuterschool.
Hij had nog niet eens goed en wel zijn schooltasje
op de rug, of daar denderde een circusolifant
dwars door de schutting het voortuintje
in.
Later stond hij langs het kanaal met zijn eerste
meisje te vrijen. Ze heette toevallig Aaltje de
Vos. Alles rustig. Geen vreemde vogels in de
lucht. Geen hond te bekennen. Tot het op zoenen
aankwam. Hup! daar sprongen drie pinken
het water in. Zo ging het alsmaar door.
Zijn trouwdag? Een os en een ezel stormden
het altaar op, net toen de ringen aan moesten.
Wat een gedoe. En het was bij lange na geen
kerstmis.
Gerrit was er aan gewend geraakt. Zozeer, dat
hij nauwelijks op keek toen er op een maandagmorgen
zomaar een kraai op zijn hoofd
ging zitten.
‘Zeker weer iets aparts’, zei hij schouderophalend.
En jawel, om de hoek bij de fietsenmaker
vond hij de wethouder morsdood onder zijn
Solex. Dat gebeurde toen hij twee en dertig
werd.
Toen hij oud en versleten was ging hij samen
met zijn vrouw Mina naar de bejaardenstichting.
De Voorafbeesten
‘Het is zo zachtjes aan gebeurd’, zei hij berustend.
Toch gluurde hij op de eerste dag na zijn
verhuizing stiekem om de deur of er toevallig
een eland of zo op de gang liep te grazen.
‘Niks te zien. Ik denk dat ik nog even door
mag’.
Op een zaterdag in mei scharrelde er plotseling
een broedse kloek met veertien kuikens
over het biljart in de recreatiezaal. Een achterblijvertje
was druk in de weer met een stukje
sprits. Niemand die er iets vanaf wist.
‘Het is gebeurd’, zei Gerrit toen ze het hem
verteld hadden, ‘roep de pater maar’.
Hij ging in bed liggen en wachtte rustig af.
Tien dagen later was hij dood. Die geestelijke
die hem van de sacramenten had voorzien,
heette trouwens pater Koekkoek. Maar aan
zoiets raak je op den duur wel gewend.
‘Op mijn begrafenis wens ik jullie het mooiste
weer van de wereld’, had Gerrit vlak voor hij
stierf nog tegen vrouw en kinderen gezegd.
De teraardebestelling was indrukwekkend.
Voorop de zwarte limousine met de kist. Daar
achter een rij auto’s waar geen einde aan leek
te komen. Het halve dorp stond langs de route
naar het kerkhof. De mannen deden hun pet
af. De vrouwen sniften en pinkten een traantje
weg. Voor de ingang van de rustplaats hield de
stoet halt. De gasten stapten uit hun voertuigen
en stelden zich op in een lange rij. De zon
scheen dat het een lieve lust was, in een strak
blauwe lucht.
De begrafenisondernemer had zijn gezicht in
een ernstige plooi getrokken. Een beetje nerveus
wachtte hij tot iedereen een plaats in de
rij had gevonden. Tot nu toe was alles normaal
verlopen. Geen olifant of ijsbeer te zien. Hij
tuurde de boomtoppen af op mogelijke struisvogels
of zeldzame keizerpinguïns. Met Gerrit
kon je het nooit weten, ook al was hij dood. Hij
hief zijn hand op. De lijkkist werd uit de auto