frits vertel nog eens... - Het Communicatiegilde

36 roalter wind nr 10
Welkom aan tafel bij de Raalter aspergetelerfamilie
Ogink. Aanwezig: Herman en Annie en
hun dochter Marliek en haar partner Martin
Zieleman. Annie zegt gedurende het gesprek
niet zoveel, maar luistert aandachtig en maakt
af en toe een opmerking om het gezegde aan te
dikken of juist te nuanceren. Marliek reageert
wat afwachtend. Herman niet. Die praat. Hij
fungeert niet voor niets als gezicht van het
bedrijf. “We hebben de asperge hier
in de markt moeten zetten. Dan moet
je initiatief tonen, dingen organiseren
en de media halen. Er zijn! Daar heb
ik geen moeite mee.”
Het was Hermans vader Herman
die in 1963 de asperge introduceerde
in Raalte. Dit als verbreding van het
agrarische bedrijf. Het was pionieren. “Mijn vader
begon met 1,6 hectare aan aspergegrond”,
vertelt Herman. “Veel te veel. Dat moet je leren.
In het begin wist niemand wat een asperge
was. Alleen de notabelen uit het dorp kwamen
er wel eens wat halen. De andere Raaltenaren
reageerden zoals Sallanders doen, die waren
heel afwachtend. Mijn vader en ik hebben er
hard voor gewerkt om de asperge in de markt
“We praten er niet omheen en zijn vrij recht door zee.
Daarnaast hebben we ook wel iets vooruitstrevends. Als
het op machines aankomt, moet het altijd het mo-
dernste spul zijn. En we durven. We nemen net zo snel
een beslissing over 15 euro als over de aankoop van een
grote machine.”
‘Je wilt niet weten hoeveel
werk het aspergesteken was’
tekst: wouter Groote schaarsberG / foto: vincent hartman
te zetten en het is gelukt. Er gaat niets meer
naar de veiling, we verkopen aan huis en aan
de horeca.”
‘Strabant’
Herman en zijn broers en zussen moesten van
jongs af aan meehelpen bij de oogst van de asperges.
Op de knieën door het land. “Dat was
niet altijd het leukste werk”, stelt hij. “Vooral als
“Je moet initiatief tonen, dingen
organiseren en de media halen. Er zijn!
Daar heb ik geen moeite mee.”
het erg heet was. Dan kon je bij wijze van spreken
de kont nog niet keren of er was al weer
een nieuwe asperge gegroeid. Asperges kun je
niet te lang laten staan. Een uurtje te veel en
ze verkleuren. Dus dat ging vroeger in de aspergetijd
zeven dagen per week door. Dat was ook
leuk in mijn staptijd. Dan kwam ik om zes uur
’s ochtends thuis en was mijn pa de eerste die
ik zag. ‘Hé, wat mooi dat je alweer wakker bent!
Ga me maar helpen.’ ” Annie: “Vroeger gingen
we twee keer per dag asperges steken, nu doorgaans
maar één keer per twee dagen. Gelukkig
kunnen we nu met folie de temperatuur wat
beter reguleren, waardoor je wat minder snel
pieken hebt.”
Herman omschrijft zijn vader als een rustige,
aardige kerel. “Die kreeg je niet snel kwaad. Ik
kan daarentegen een driftkikker zijn. Dan zei
hij: ‘Loop maar drie keer om
het huis!’ Dat kan ik soms nog
beter even doen. Dat ‘strabante’
heb ik waarschijnlijk wat
meer van mijn moeder. Soms
denk ik ook wel eens: ‘Had dat
nou niet wat anders gekund?’
Maar ja, ik ben er liever duidelijk
in, dan dat ik er omheen draai. Het is echter
niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen.”
Loodgietersbedrijf
In 1977 namen Herman en Annie het bedrijf
over van Hermans ouders Herman en Annie.
u leest het goed, dat is geen fout. “De meeste
mensen weten niet eens dat mijn moeder ook
Annie heette. Die kennen haar als ‘Meis’.” Het