Verf - Luuk Hoedemaekers

Lien en Tante Nonneke verdwijnen naar boven.
JAN (steekt als een klein kind zijn tong uit naar de rug van de inmiddels verdwenen
Tante Nonneke) Heks! (zucht) En dan nu op naar de volgende pipo. (begint
het ‘decor’ van tante Nonneke af te breken) Weer zo een specialleke, geloof
ik. Debruyn, ja. Wat moest die ook alweer hebben? (diept ergens een brief op)
Oh ja. (leest) ‘Een barkruk met rugleuning.’ Een barkruk met rugleuning.
(schudt zuchtend het hoofd) De klant is koning, zullen we maar zeggen. (leest
verder) ‘De andere benodigdheden breng ik zelf mee.’ Het werk van een
kunstschilder is ook niet meer wat het geweest is. Tegenwoordig meent iedere
idioot zich te moeten laten portretteren voor het nageslacht. (leest verder)
‘Gelieve deze opdracht met de hoogst mogelijke discretie te willen
behandelen. Met de meeste hoogachting verblijf ik, Jozef Debruyn. (haalt nu
een barkruk uit de berging) Een barkruk met rugleuning, hoe verzinnen ze het.
Sinds de komst van VTM, VT4 en 5TV zijn alle sociale gevallen uit hun holen
gekropen om zich te outen. En dan te bedenken dat vroeger alleen maar
kunstenaars en politici op TV kwamen, en nu iedereen, behalve kunstenaars.
Wat is er toch mis met deze wereld. Maar goed, ik mag niet klagen. Firenze,
here I come!
Een op het eerste zicht schuchtere en onzeker om zich heen kijkende man in een lange jas
met hoog opgezette kraag en met een koffertje in de hand, schuifelt langzaam voorbij het
raam, blijft even staan en komt dan tenslotte binnen.
LUDO (onzeker) Mijnheer Vaneyck?
JAN Dat ben ik. Mijnheer Debruyn veronderstel ik.
LUDO (aarzelend) Ja.
JAN (ontwapenend) Wat kan ik voor u betekenen?
LUDO (aarzelend) Ik kan toch op volledige discretie rekenen?
JAN Natuurlijk, mijnheer Debruyn. (probeert hem op zijn gemak te stellen en wijst
naar de barkruk) Kijk, ik heb de kruk die u heeft gevraagd, al klaargezet.
LUDO (iets meer op zijn gemak) Dat is vriendelijk. Ik heb u al geschreven dat ik mijn
portret door u zou willen laten schilderen. Maar u … euh … u vindt het toch
niet erg dat ik me daarvoor een … euh … een beetje omkleed.
JAN (glimlachend) Absoluut niet. Een portretschilder maakt op dat vlak wel het een
en het ander mee, dat kan ik u wel vertellen.
LUDO (om zich heen kijkend) Zou het … euh … mogelijk zijn om de gordijnen te
sluiten. Ik … euh … ik heb liever niet dat men mij hier ziet zitten.
JAN Zoals u wil. (trekt de gordijnen dicht) U kan zich hier achter het scherm
omkleden, mijnheer Debruyn.
LUDO Dank u. (aarzelend) Zou u misschien ook de deur willen sluiten?
JAN (een beetje gepikeerd nu) Uiteraard. (sluit de deur en schuift er het gordijn
voor)
28 ‘verf!’, een moderne klucht van luuk hoedemaekers