Antenne - Unie Vrijzinnige Verenigingen

weer stilaan kon rechten. Gelukkig ben ik toen zelf
alert genoeg geweest om mijn last niet aan hen door
te geven. Daar heb ik veel energie ingestoken: om zelf
niet ten onder te gaan en om mijn last toch bij mij te
houden. Er was ook een collega op wie ik kon rekenen,
bij wie ik altijd kon uitblazen. Zij was een van de weinige
die in die periode vonkjes van levenslust in mij
deed oplaaien. Ik herinner me nog de ontelbare tafelgesprekken,
dicht bij het raam en aanrecht. Ook mijn
ex deed inspanningen om mij weer op de rails te krijgen.
Ik denk wel dat ze zich zorgen om mij maakte. Zij
kende immers mijn schaduwzijde, mijn sturm-unddrang,
mijn onmetelijke getormenteerdheid. Ik denk
wel dat ik haar de indruk gaf te kunnen ontsporen - zo
levensonbekwaam was ik wel.
Toch heb ik altijd geprobeerd te begrijpen, in woorden
te vatten wat er aan de hand was in al die chaos, in
de zwaarheid van de gevoelens. En raar maar waar:
boeken hebben mij ook enigszins op het juiste spoor
gehouden. Voor mijn thesis was ik toen verdiept in de
werken van Kant, Lyotard en Heidegger. Daarin vond
ik voldoende strohalmen om niet te worden verzwolgen
door het zwarte gat. Nu vraag ik me af: had
ik destijds de morele begeleiding ontdekt had, wat
dan? Zou ik het aangedurfd hebben hierover in
gesprek te gaan? Ik was enorm kwetsbaar: mijn hele
betekenisuniversum lag aan diggelen, mijn gevoelsleven
was een pijnlijk kluwen. Bovendien was ik
ondoordringbaar. Er waren maar weinig mensen in
staat om tot mij door te dringen. Maar diegene die ik
dan uiteindelijk mijn vertrouwen gaf, is er hardhandig
mee tekeergegaan. Misbruik van vertrouwen door een
pseudotherapeut. Daar draag ik nog steeds de gevolgen
van. Door niet te weten waar ik aan toe was en
niet te voelen wat er rondom mij gebeurde, heb ik
toen een foute keuze in hulpverlening gemaakt. Een
keuze die de verwerking van mijn scheiding allesbehalve
geholpen heeft.
Dus, met de wijsheid van de blik achteraf: mijn scheiding
betekende een cesuur van jewelste waar ik ternauwernood
van bekomen ben. Ik ben erdoor getekend
- hoe kan het anders? Toch durf ik te zeggen:
“Ik ben een behoorlijke verlieservaring rijker
geworden.” En met die rijkdom leef ik verder.
Portret Patrick, 2002
september 2011 25