mijn kennismaking met walter beckers

gehucht gebeurt, helemaal op de boerenbuiten, berust
op een mathematisch zo onwaarschijnlijk toeval, dat
zelfs het nonnetje mijn plotselinge verbijstering opmerkt
en mij oecumenisch een borrel aanbiedt.
Even is de zon er doorgekomen, doch op het middaguur
baadt de nabije Kalmthoutse heide opnieuw in
een dichte mist. Na enig zoeken vind ik een restaurant.
Aan de tafel tegenover de mijne zit een kloeke
blonde kerel, die net gegeten heeft.
Instinctief herken ik de medemensen die, op een of
andere manier, van de gebruikelijke middelmaat afwijken.
De blonde jongeman tegenover mij behoort
heel zeker tot dergelijke afwijkingsverschijnselen ! Het
kost mij enige moeite, om hem niet al te nadrukkelijk
aan te kijken... Niettemin zie ik hem overleg plegen
met de ober. Deze laatste komt naar mij toe en zegt:
'Neemt u me niet kwalijk, maar meneer Beckers zou
graag weten, aan wat voor een drankje u de voorkeur
geeft ?'
'Walter Beckers ?' stamel ik stomverbaasd.
Inderdaad!
De blonde jongeman aan de nabije tafel is de Walter
Beckers die vóór een paar dagen langs Van Hageland
om in mijn leven opdook !
Ik vrees dat ons onmiddellijk goed op dreef komend
gesprek nochtans een lamentabele indruk op hem gemaakt
heeft! Tegen één toevallig snijpunt van onze
levensdraden ben ik wel opgewassen. Maar twee snij-
15