mijn kennismaking met walter beckers

emind te zijn voor wat men aan beminnelijkheid
bezit. Meestal volstaat het, die koele drift te kunnen
opwekken. Maar de gebreken die we hebben, juist
deze gebreken te verdoezelen in plaats van ze al maar
door te tonen, dat is werkelijk liefde, meen ik.'
Haar antwoord was spontaan, en zonder nadenken
antwoordde zij : 'Daarvoor heb ik een potje liefdezalf,'
en lachte daarbij.
'Iiefdezalf,' zuchtte hij. 'Och, als je wil... Maar wat
me wel verveelt is, dat wanneer iemand je helpt
de scherpe hoeken af te ronden, je er steeds zo ijl
bij wordt; dat gevoel en waardebesef erbij overhoop
raken, dat men er de juiste normen bij uit het oog
verliest.'
Toen sprak zij woorden, die ik immer horen zal:
'Het is als met de bloemen; bloemen zijn ons niet
alleen gegeven om de tuin. Leg ze in de armen van
een kind, en uit de platgedrukte bloemen zal het
kind hun leven inademen, om zelf grootser te leven
en te geven.' 'Bloemen leven, vooral jij. Je bent
mooi. Je weet het, en dat betreur ik, want van dat
ogenblik af reken je niet meer op liefde, maar bereken
je ze. Och, misschien is wel niemand voor niemand
en elkeen voor zichzelf. Zichzelf beminnen is
reeds leven, en leven is liefde.'
'Leven is ook vechten, en vechten is geen liefde.'
'Toch wel,' zei hij halsstarrig en ik merkte dat hij
het meende.
26