mijn kennismaking met walter beckers

willekeurig te hulp kunnen roepen, blijven we perplex
bij zulke indrukken staan.
Of ontmoet jij nooit een mens die je erg bekend
voorkomt en die je toch voor de eerste keer in de
ogen kijkt ?
Het leek me alsof ik hier vroeger nog ooit geweest
was, en dat ik deze kamer voortreffelijk kende, zonder
me ze te kunnen herinneren.
Het rook er naar etensgeuren, en meer bepaald naar
eieren, gebakken in 'goede' boter, zoals men bij ons
zegt.
Twee mensen zaten aan bij de tafel. Ook hen had ik
waarschijnlijk reeds gezien. Maar waar ?
Dromerig waren haar ogen op hem gericht. Misschien
peilden ze nog even verder, tot bij de kale muur.
Verder heel zeker niet. Hij at langzaam. Het was er
pikzwart stil. Een stilte die je bij de keel grijpt.
Een stilte die over de vloeren schuift en onweerstaanbaar,
wonderlijk, tot onder de stenen tegels kruipt.
Een stilte die hoorbaar ademt en onweerstaanbaar
verder glijdt en zich langzaam als een olievlek uitspreidt.
Een stilte die uiteindelijk bezit neemt van de hele
kamer en die, voor je het echt gaat merken, zo drukkend
wordt dat je eronder bezwijkt. Een stilte die
je niet toelaat normaal verder te leven. Een stilte die
bezit van je neemt en je ontaardt Neen ! Dit was
geen kamer. Ik bevond me in een kelder. Ik leefde
24