Artsen met een tweede carrière - LVAG

COLUMN
Vrouwen!
Jocea Michels is bezig met haar opleiding tot reumatoloog. In
deze column houdt ze ons op de hoogte van het wel en wee
tijdens haar werk als AIOS.
De paarse krokodil slaat ook in het ziekenhuis regelmatig
zijn (of beter gezegd haar) kaken stevig dicht. Mensen
die eenvoudigweg niet willen meedenken, geen zin
hebben om net even dat beetje extra te doen om even
wat service te leveren aan de patiënt. Gelukkig staan
daar ook heel veel betrokken mensen tegenover die
meer dan hun uiterste best doen. Maar dat is een ander
verhaal.
Laatst was er zo’n situatie; supervisor en ondergetekende
konden op de afdeling geen plek vinden om visite te
doen, omdat allerlei “mevrouwen met multomap” zo
nodig echt een kamer nodig hadden. Voor de duidelijkheid
gaat het hier om een verpleegafdeling, niet om de
administratiegang of Raad van Bestuurhoek. Uiteindelijk
in de koffiekamer beland, waar mijn vrouwelijke
supervisor verzuchtte dat een van haar mannelijke collega’s
geen moeite had gehad om een van de kamers te
confisqueren. Verbaasd keek ik haar aan en bedacht me
twee dingen: “Waarom twijfelt deze toch niet onsuccesvolle
internist aan haar doortastendheid?” en “Dit
had ze mij nooit toevertrouwd als ik niet ook een vrouw
was geweest”.
Wat is dat toch met vrouwen in hogere posities? Speelt
het echt dat wij minder overwicht hebben dan onze
mannelijke collega’s?
Vrouwen hebben snel “haar op hun tanden”, terwijl
mannen in dezelfde situatie gewoon “duidelijk” en
“recht door zee” zijn. Een snauwende vrouw is blijkbaar
toch iets anders dan een ijzig boze of juist blaffende
man. Blijkbaar nemen wij de eerste toch minder serieus?
De vrouwelijke specialisten van nu hebben denk ik, ook
afhankelijk van hun leeftijd, zeker nog moeten vechten
voor hun positie. Dat zijn niet de vrouwen, die gingen
huilen als ze een keer afgesnauwd werden door hun
supervisor, want dan waren ze al lang gestopt. Maar
zijn dan de enige vrouwen, die de ontgroening van de
assistententijd overleven, de haaibaaien, de bitches van
het stuk, de kenaus? Kan een vrouw carrièretechnisch
alleen overleven als zij ook “hard” wordt?
En hoe zit dat met mijn generatie, hoe zit dat met mij?
“Het lijkt me niet verstandig als jij nog agressiever
wordt” zei vandaag een van de (mannelijke) internisten
tegen mij. Ik ben niet echt introvert nee, maar sta bij
voorkeur niet te schreeuwen als er iets mis gaat. Ik vind
het moeilijk om rechtstreeks boos te worden op de
leuke, gezellige verpleegkundige als er eens echt iets
goed fout gaat. En soms om mijn grenzen aan te geven,
wat betreft werkdruk etc. Maar dat maakt me nog geen
mietje, toch?
En toch, ik denk dat de vrouwelijke internist gelijk
heeft; mij was het ook niet gelukt om een van de multomapdames
uit hun kamer te krijgen … maar of dat
een man wel gelukt was? Ik denk dat mevrouwen met
multomappen te sterk zijn voor zelfs de meest doortastende,
bazige, autoritaire specialist. Maar ook dat is
een ander verhaal.
Jocea Michels
AIOS 2 - 18e jaargang juni 2007
23