12/11/2011 08:17 - Veer 2: Lustrumveer - VGK

29e jaargang: Lustrumveer november 2011
Dagboek van een eerste bachelor
23 september. Met een kersverse studentenkaart van de UGent op zak
richting de Blandijn. Ondanks de ingescande pasfoto in verschrikkelijke
kwaliteit was ik toch stiekem fier om mijn naam te zien met daaronder
“student”. Niet langer “leerling 6ASO”, maar “student”. Veel indrukwekkender,
toch?
Na een uiteenzetting die eigenlijk een perfecte herhaling van de infodag in
maart was, kwamen ook al enkele van onze proffen aan het woord.
Memorabel was dit niet, maar we hadden zo toch al een idee van wat het
zou zijn, student nummer “0011...” zijn in een aula die je deelde met
minstens 200 anderen. Dat was dan ook het moment dat ik begon te
twijfelen aan mijn positieve ingesteldheid “ik maak wel snel nieuwe vrienden”,
“Mensen die geschiedenis studeren zijn toch automatisch geweldig?”. Hoe ging
ik in godsnaam mensen leren kennen in die massa? Maar toen waren er
Nikita en Veronique. Nikita bleek de praeses te zijn van de VGK, de Vlaamse
Geschiedkundige Kring. Zij vertelde ons meteen al onze ervaringen met
studentenverenigingen – voor de meesten onder ons waren dit voornamelijk
wilde en “stoere” verhalen van voorgangers – opzij te schuiven, en eventjes
volledig “open minded” te zijn. De VGK hecht immers geen belang aan
ontgroeningsrituelen die voornamelijk draaien om vernedering en vuiligheid. De
VGK is voor iedereen die zin heeft in leuke mensen en leuke activiteiten.
Waarschijnlijk is dit niet meer exact wat ze gezegd heeft, maar dat is wel
mijn omschrijving van de VGK geworden na die eerste 4 weken. Na de
geruststellende woorden van Nikita was Veronique aan de beurt. Onze
bachelorpraeses of, zoals ze zichzelf later zou noemen, “bachelor mama”. Op
enkele minuten tijd heeft ze mij helemaal fan gemaakt van een vereniging
waarvan ik enkele uren daarvoor overtuigd was nooit deel van uit te willen
maken. Ik had direct het gevoel dat deze mensen misschien wel eens “mijn
mensen” konden zijn. Ik herkende mezelf namelijk volledig in de enthousiaste,
chaotische speech van Veronique. “Die klinkt als ik!” zei ik enthousiast tegen
de persoon naast mij, die mij eens raar aankeek.
De rondleiding die daarop volgde was een flashback naar de infodag van het
eerste middelbaar. Hoewel auditorium E al indrukwekkend was, was ik volledig
overweldigd door de Blandijn. Niet dat het zo’n imposant gebouw is, maar ik
zag me nu al verdwaald lopen. “Je kan ook altijd deze trap nemen, dat gaat
sneller; of als je te laat bent: neem dan deze ingang, dan ziet niemand je.”
Ik zou al blij zijn om van de eerste keer het juiste auditorium te vinden, laat
staan via een “short cut”!
Het Veer www.vgkgent.be
41