12/11/2011 08:17 - Veer 2: Lustrumveer - VGK

Levensgenieter op blote voeten
29e jaargang: Lustrumveer november 2011
Column
Het was op een zonnige namiddag aan het strand dat ik Marisol voor het
eerst ontmoette. Ik lag dromerig op mijn rug in de baai en genoot van de
zachte golven die me haast in slaap wiegden. Naast mij lagen Emmet en
Julie, twee andere vrijwilligers die mee in het Costaricaanse dorp Pochote
werkten. Plots klonk er gespetter, geblaf en kindergesnater op het strand. Ik
draaide me om en zag twee meisjes, een jongetje en een hond elkaar
achterna zitten op het hete zand. Ze schaterden het uit toen de hond zich
grijnzend in het zand rolde en bokkesprongen maakte rond een geschrokken
krabbetje. Ik keek Emmet aan en we glimlachten. De ticos, zoals Costaricanen
zichzelf noemen, schenen altijd wel ergens plezier om te hebben.
Inmiddels waren de meisjes de hond in zee gevolgd en daagden ze elkaar uit
tot ‘wie het langste op zijn handen kan staan zonder omver te worden
geworpen door de golven’. Voor we het wisten, waren ook wij bij hun spel
betrokken geraakt en schaterden het uit toen ik na nauwelijks 10 seconden
proestend bovenkwam. Toen we er genoeg van kregen, trokken de meisjes
mij mee naar ‘Doña Luz’, een oude dame die van haar huiskamer een soort
winkeltje had gemaakt. Likkend aan verfomfaaide ijsjes die twee maanden
geleden waren vervallen, zaten we een tijdje op het bankje naast haar huis.
“Jij heet Laura,” zei een van de meisjes wijs. Ik lachte. “Dat is een latino
naam. Ik heet Marisol. Dat is ook een latino naam.” En zo begon onze
vriendschap.
Wat me opviel aan Marisol, was dat ze altijd vrolijk was. Nog vrolijker dan de
meeste andere tico’s -en dat was best moeilijk want de meesten onder hen
zijn pure levensgenieters. Of Marisol nu op school in haar schriftje moest
oefenen, of vissen moest kuisen die haar vader had gevangen, de stoep
moest schoonvegen, of boodschappen deed: altijd huppelde ze door de
stoffige straatjes en waren haar mondhoeken in een lach gekruld.
Nochtans had ze geen gemakkelijk leven. In haar dorp Pochote liepen de
meeste kinderen op blote voeten, speelden ze in weiden met verroeste blikjes
en prikkeldraad, aten ze twee keer per dag rijst met bonen en droegen ze
de kleren van hun oudere broers en zussen tot de stof uiteenviel. En toch
kon je Marisol met geen ander woord beschrijven dan levensgenieter.
Het Veer www.vgkgent.be
43