12/11/2011 08:17 - Veer 2: Lustrumveer - VGK

29e jaargang: Lustrumveer november 2011
Proscriptor Ruben
Toen ondergetekende als scriptor aan de bak kwam, had hij er al redelijk
wat redactie-ervaring op zitten bij het Veer. Redactie-ervaring kon in dit geval
gelijk gesteld worden aan vijf maal per jaar een uurtje de vergadering
bijwonen, daar een tweetal consumpties nuttigen en drie weken later net voor
of na de deadline het stuk inleveren. Heel veel veranderde er niet toen ik in
mijn tweede bachelor zelf het hele boekje in elkaar mocht knutselen. Een
redactievergadering organiseren beperkt zich tot eens langsgaan in de Amber
en voldoende bonnetjes vragen aan de vicepraeses. En in plaats van net voor
de deadline aan één stuk te werken, ging ik nu het weekend na de deadline
aan de slag. ‘Aan de slag gaan’ kwam dan meestal neer op foeteren op de
lay-out, grappige prentjes zoeken om schrijfsels wat op te vrolijken en
diezelfde schrijfsels soms volledig herschrijven. Historici zijn geen filologen en
zullen het helaas nooit worden. Vroeger was het onderschrift van Het Veer
‘Gewoon beter’, maar het was mijn voorganger die hier reeds komaf mee had
gemaakt. De waarheid verdient haar rechten.
Scriptor zijn kwam bijgevolg neer op samen met een hoopje mensen een
heleboel voornemens maken op de vergadering, vervolgens hemeltergend lang
wachten tot eindelijk iemand zijn stuk doorstuurde, het vervolgens nalezen –
of laten nalezen, wanneer het allemaal een beetje te veel werd- om dan
uiteindelijk te merken dat de helft van de voornemens niet zo goed
uitkwamen als gehoopt, waarna Het Veer prompt nog een cartoon of twee
extra kreeg. Niettemin hebben er ook goeie stukken het Veer gehaald. Zo
mocht er al eens gelachen worden met de filologica, werden er al eens
boeiende mensen zoals Herman Balthazar, Balthazar the band, Annelies Beck
en een resem proffen geïnterviewd en konden veel mensen zeer onnozele
dingen zeer mooi verwoorden.
Geen enkel individueel stuk kon echter tippen aan het gevoel dat je als
scriptor kreeg wanneer je na lang zwoegen een grote doos vol groene
boekjes in ontvangst mocht nemen en uitdelen. De hongerige blik van
mensen die op het punt stonden om een weinig entertainende les opgefleurd
te zien met het groene boekje, dat was al bij al de schoonste return die je
voor je werk kon krijgen. Helemaal alleen zou dat nooit gelukt zijn en
daarom wil ik graag van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen te
bedanken die het ooit de moeite vond om aan het blad der Gentse historici
mee te werken, bij wijze van minicolofon: de praesidiumleden waarvoor ik luis
in de pels moest spelen, iedereen die een stuk ooit op tijd of te laat
Het Veer www.vgkgent.be
53