12/11/2011 08:17 - Veer 2: Lustrumveer - VGK

29e jaargang: Lustrumveer november 2011
De Scriptor bekent
Ik weet het. Dit is geen Indesign of een variant daarvan.
MAAR
het komt in orde.
Voor de rest moet ik niet zoveel bekennen. Al moeten er nu wel een paar
onwaarheden de wereld uit. In het vorige Veer heb ik er meermaals op
aangestuurd dat ik leed aan een trauma gezien het ontbreken van een hond
in mijn leven. Dat was inderdaad zo. Minstens tien jaar lang heb ik op elke
verjaardag, met elke Kerstmis, op elke oudejaar, met Sinterklaas,
Driekoningen, Pasen, op de verjaardag van mijn broer, en elk weekend de
zondagmorgen, de oren van mijn ouders hun hoofd gezaagd. Ik geef toe, op
zo’n momenten wil je mij niet als dochter hebben. Ik praat immers door en
door. Geen stokken tussen te krijgen. Tot als er met de vuist op tafel werd
geslagen. Op zo’n moment dacht ik telkens: wacht maar, binnen x aantal
jaren staat er hier eentje te blaffen aan jullie deur.
Ik stond dinsdagmorgen op, ’s middags stond ik een presentatie te geven in
een stinkend UFO, en om 16u00 kreeg ik een SMS van mijn vader die
allerminst fan was van honden:
“O mores, O tempora, habeamus canem.”
En dat was het dan, het eindpunt van mijn jarenlange strijd, het sumum der
gelukzaligheid. Het klinkt misschien heel belachelijk en kinderlijk, maar ik
stond daar op mijn benen te trillen. Het effect van leven met een trauma.
Maar wat is mijn punt nu eigenlijk? Mijn punt is dat mijn vader en moeder
zijn geëvolueerd tot DE hondenmensen van Aaigem en omstreken.
Het Veer www.vgkgent.be
Erg vind ik dat niet, maar als ze zich ooit
opgejaagd hebben over mijn ‘onmogelijke’
wens, dan hebben ze dat enkel en alleen aan
zichzelf te danken, me dunkt. Want kijk nu…
Tine
55