Jaarboek 2008-2009 - HWP Haarlem

Zeven achtereenvolgende seizoenen in de 3 e klasse van de
KNSB had HWP 1 nodig om uiteindelijk te promoveren.
Door medekoploper Max Euwe in de slotronde met grote
cijfers te verslaan kon het eerste afstand nemen van zijn
concurrenten en de kampioensvlag hijsen. Ik beschouw
het als een eer en voorrecht al de 63 rondes te hebben
mogen meemaken en zet als tegenprestatie een bescheiden
plusscore neer (zie onderstaande tabel). Daarin staan de
inzet en scores van alle spelers nog eens gememoreerd en
gekwantificeerd, als opmaat tot een terugblik op zeven
jaar KNSB-historie, maar ook als illustratie van de stelling
dat als je een competitie wilt winnen, je de juiste criteria
met de juiste gewichten moet wegen.
Roemrucht viertal
In het eerste seizoen, 2002/2003, stonden Fred van de
Klashorst, Harry Lips, Sander Helsloot, René in ’t Veld, Max
Merbis, Harry Tönis, Pieter Jan Morssink en Peter Beerens
in de basis. Aan de topborden zat het roemruchte viertal dat
HWP vanuit de promotieklasse naar de landelijke regionen
had gespeeld en een taktiek volgde die later nog vaak met
succes werd herhaald. Het linkerrijtje, de 2000+ spelers,
scoort 3 à 3½ punt en dan maar kijken of de rest er nog een
puntje bij pakt. Het ELO gemiddelde was toen nog maar
zo’n 1950 punten, maar dat werd ruimschoots
gecompenseerd door fris elan en de kracht van het
onbekende. Een keurige derde plaats was het resultaat.
Schamele oogst
Het jaar daarop speelde Fred niet meer mee, en de
tegenstanders begrepen beter hoe ons aan te pakken. Met
een schamele oogst van 6 matchpunten en een achtste plaats
ontliepen we ternauwernood degradatie. Het jaar daarop
kwam René Duchêne, en omdat yours truly clubkampioen
was en het eerste bord mocht bezetten, speelde hij
grootmoedig aan bord 2. Hij liet en passant wel even zien
dat hij kon schaken (6½ uit 9) en zat een jaar later op bord 1.
Inmiddels hadden we een redelijk team met gemiddeld 2000+
dat in drie opeenvolgende seizoenen keurig 11 punten
verzamelde en daarmee een stevige subtopper was. Toen
Bart Gijswijt in 2006 ging meedoen en met 8 uit 9 een nieuwe
dimensie aan de begrip topscorer gaf, werd het
kampioenschap niet alleen maar een verre droom. In dat
seizoen haalden we 42½ bordpunten. Dat was genoeg voor
het hoogste aantal punten in die klasse, maar toch werden
we vierde.
Deceptie
Het seizoen 2007-‘08 zou de doorbraak moeten worden, maar
liep op een deceptie uit. Taco Vrenegoor, een heuse 2300+
-44-
Drieënzestig
Jaaroverzicht HWP 2008 / 2009
topper was gestrikt, en terwijl Bart gewoon weer 8 uit 9
scoorde en René D. met 5½ -8 weer zijn niveau haalde, waren
zij de enigen die op een plusscore konden bogen. De derde
plaats was teleurstellend en hoogstens te zien als
warmdraaien voor een volgend seizoen. Dat gebeurde
onmiddellijk. Met drie nieuwe spelers, Otto, Pieter en Paul,
en een herintreder (Sander Helsloot), hadden alle spelers
nu 2000+ en de gemiddelde rating in alle ronden was 2100+.
Toch werd het spannend, na een nederlaag in de derde
ronde. De Waagtoren uit Alkmaar was bijna even sterk, maar
liet een paar steekjes vallen, terwijl wij de laatste vier ronden
in stijl afsloten, met grote overwinningen.
Sterkste opstelling
De laatste ronde, op basis van de rating van mei 2009, stond
een Elo-gemiddelde van 2146 op de teller, de sterkste
opstelling van een HWP achttal ooit.
Ondanks de ongeslagen status op alle borden in de laatste
vier rondes waren er wel weer de nodige benauwde
momenten. Enkele daarvan staan al in de rondeverslagen,
maar de allerlaatst gespeelde partij, nr. 504, niet toevallig
aan bord acht, ontbreekt nog en daarin was het weer goed
raak.
Abe Willemsma – Max Merbis, Max Euwe II - HWP 1, 9 mei
2009.
Diagram 1, stand na 49...Tc2