De Laatste Kameel - zomereditie 2012.pdf - Atheneum Kortrijk

Sam is eigenlijk katholiek opgevoed. Pas later
heeft hij, van zijn vader, het nieuwe geloof
leren kennen. “Katholieken respecteren
bepaalde tradities, maar zij onderzoeken niets.
De Getuigen van Jehova willen meer
voortgaan op feiten. Het is een soort studie.”
Wat zij bestuderen is uiteraard de Bijbel. In de
Koninkrijkszaal ontmoeten zij elkaar om
daarover te praten. Maar daar blijft het niet bij.
Zij gaan ook van deur tot deur om hun
opvattingen en geloof uit te brengen. “Wij
nodigen de mensen uit om met ons de Bijbel
te bestuderen. Zo zou je het ook kunnen
zeggen. In de buurt woont een blinde madam
van 89 jaar. Eerst was ze wantrouwig
tegenover de leden. Een beetje met de keer
konden wij haar vertrouwen winnen en
uiteindelijk is zij een van ons geworden. Ik
bezoek haar een keer per week. We hebben
hier zelfs eens een priester op bezoek gehad.
Hij was naar onze zaal gekomen om eens naar
ons te luisteren.”
Zelf hebben zij geen priesters of andere echte
leiders. “We zijn allemaal broeders en zusters,
maar er zijn wel mensen nodig om les te geven
en ik ben een van die mensen.” Dan vertelt hij
bijvoorbeeld over het huwelijk. Dat man en
vrouw op gelijke voet moeten leven. Dat ze
elkaar moeten proberen te verstaan en dat ze
naar elkaar moeten luisteren. En als er
moeilijkheden zijn, dan kan de Bijbel een
uitweg bieden.
Wellicht is dat de reden waarom zij hier
huwelijksverjaardagen vieren, in tegenstelling
tot gewone verjaardagen. “Het vieren van
iemands verjaardag was oorspronkelijk een
soort van dankbetuiging aan diens
‘engelbewaarder’, maar daar doen wij niet aan
mee. Want, wat moet je ondernemen om een
jaartje ouder te worden? Niets. In een huwelijk
is dat helemaal anders. Dat zult ge later nog
wel merken. Een huwelijk dat is een prestatie.
Daarvoor moet ge werken.”
In België zijn er ongeveer 45.000 mensen die
denken zoals Sam. U mag zelf oordelen of u
dat veel of weinig vindt, maar dan moet u wel
weten dat Sams geloof pas 133 jaar oud is.
(Het is ontstaan tussen mensen van
verschillende nationaliteiten die in Amerika
woonden.) En als we over Kortrijk spreken,
dan is dat nog veel jonger. “Hier zijn ze
ermee begonnen tijdens de Tweede Wereld
Oorlog. Eerst ondergronds, want ze werden
vervolgd en in concentratiekampen gestoken.
In het begin vergaderden ze altijd in
huurpanden, maar later werden ze zodanig
groot dat ze allemaal samen een eigendom
hebben gekocht.”
Dat geldt ook voor de zaal aan de Pottelberg,
waarin wij ons nu bevinden, want tot aan
WOII was dit het domein van Pottelberg
Waters, een limonadefabriek. “We hebben er
anderhalf jaar aan verbouwd. Hierboven is
nog een appartementje, waar een koppel
woont die ook Jehova’s Getuigen zijn. Wij
hebben alles zelf gedaan, met eigen leden.”
Subsidies krijgen ze immers niet. Sam zegt dat
ze er ook geen willen. “Waarom zouden
mensen belastingen moeten betalen voor een
geloof waarin zij zelf helemaal niet geloven?”
Ongelovigen veroordelen doet Sam niet.
“Geloof is iets dat je moet leren, zoals je
moet leren lopen. Je mag niet alles geloven
wat men je wijs maakt, je moet het
onderzoeken. Oordelen zonder onderzoek is
dwaas. Als je in China geboren was, zou je
Boeddhistisch zijn. Bij Jehova’s Getuigen is
dit niet zo, ze zijn van alle nationaliteiten.”
Zoals je in een kerk de zondagsmis hebt, zo
heb je in de Koninkrijkszaal twee maal per
week een bijeenkomst. Op zondagnamiddag
heb je bijvoorbeeld een lezing, iemand die een
15