De Laatste Kameel - zomereditie 2012.pdf - Atheneum Kortrijk

Danse macabre
Donderdag 24 mei, middernacht.
De wind waait krachtig en het regent. We zijn alleen
op de Pottelberg. Met onze zaklampen beginnen we
aan een onderzoek van de verlaten werf, op zoek naar
die bewuste verzakking waarover Rachid sprak. Zijn
aanwijzingen blijken te kloppen. We sluipen
behoedzaam onder het politielint door en halen onze
schoppen boven.
Het mulle zand schept gemakkelijk weg. Een paar
ogenblikken later zakt de grond verder ineen en komt
er een holte tevoorschijn. We gooien onze schoppen opzij
en worstelen ons door de modder naar binnen. Plots
verliezen we grip en we vallen een meter of drie naar
beneden. Het slijk breekt onze val. De grot is dieper
dan we vermoed hadden. David probeert terug naar
boven te klouteren, zijn schoenen vol modder op mijn
schouders.
Na drie pogingen geven we het op. We zitten vast. We
bestuderen de grot en komen tot de conclusie dat dit
niet gewoon een grot is, maar een heel ondergronds
netwerk.
De wind huilt angstaanjagend door de ondergrondse
gangen en er hangt een doordringende geur die onze
adem afsnijdt. We proberen een uitgang te vinden maar
alle gangen lijken dood te lopen. Een lichte vorm van
paniek overmeestert ons. Plots schreeuwt David alsof
hij de duivel zelf in de ogen heeft gekeken en hij laat
zijn zaklamp vallen. Zijn blik is hysterisch en zijn
gezicht lijkbleek. Ik richt mijn zaklamp in de richting
die zijn verbijsterde blik aangeeft, en mijn adem
stokt...
Twee jaar geleden, tijdens de paasvakantie,
deden wij vrijwilligerswerk in het
bejaardentehuis op de Pottelberg. De
bejaarden vertelden ons graag verhalen over
hun jeugd, en we waren het gewend om die
verhalen met een korrel zout te nemen. Maar
toen Jean zijn verhaal vertelde werden we toch
wat stil. Ook al wisten we dat hij ons
waarschijnlijk iets wijs maakte, zijn blik was zo
17
ernstig en zwaarwichtig dat we ervan onder
de indruk waren. “Toen ik een jaar of tien
was gingen mijn broers en ik altijd spelen in
een grot die we hadden ontdekt op de
Pottelberg. Op een dag echter kwamen we
aan de ingang en alles was afgezet. De politie
bewaakte de site en de brandweer was aan het
graven. We kenden echter een tweede ingang
van de grot, en omdat we heel benieuwd
waren naar wat er aan het gebeuren was
gingen we langs daar naar binnen. Plots riep
mijn broer Geert dat ze de grot gingen
opblazen. We liepen voor ons leven maar ik
was te laat en ik werd weggeslingerd door de
explosie” Hij toonde ons nu een litteken dat
van zijn heup tot net boven zijn knie liep.
“Door de explosie was er een gang bloot
gekomen en ik zag een soort bizar skelet,
maar even later verloor ik het bewustzijn. Ik
ben de volgende dag wakker geworden in het
ziekenhuis. Toen we later met mijn broers
teruggingen was er van de ingang van de grot
niets meer te zien. Alles was mooi
genivelleerd alsof er nooit een grot geweest
was. We hebben er nooit meer iets van
gehoord, maar regelmatig droom ik nog van
het skelet, waarvan ik niet zeker weet of het
van een mens of een dier was.” We hadden
zijn verhaal beluisterd als een amusant
verzinsel, maar verder hadden we er geen
aandacht meer aan besteed.
Toen we vorige week echter in 't Rietje een
pintje zaten te drinken vingen we een stuk
van een discussie op tussen een paar vaste
klanten. Een oudere man met een norse blik
en een wandelstok vertelde dat een
grondwerker die op de Pottelberg aan
graafwerken bezig was plots krankzinnig
geworden was en onzin uitkraamde over
vreemde geraamtes die hij zou hebben gezien.