De Laatste Kameel - zomereditie 2012.pdf - Atheneum Kortrijk

Hij was een paar dagen thuis gebleven, maar toen
hij maar over die geraamtes bleef leuteren hadden
ze hem naar de psychiatrische afdeling van het
Heilig Hartziekenhuis overgebracht. De andere
mannen aan de bar leken er niet veel van te
geloven, maar wij moesten natuurlijk onmiddellijk
aan Jean denken en we voelden onze nekharen
rechtkomen.
We besloten de man op te zoeken in het Heilig
Hartziekenhuis. Toen we daar aan kwamen vroegen
we de zuster naar een man die recent opgenomen
was met waanbeelden over geraamtes op de
Pottelberg. De zuster zei echter dat Rachid, zo
heette hij, heel ernstige psychische problemen had
en het absoluut verboden was hem te bezoeken.
Ontgoocheld maakten we aanstalten om het
gebouw te verlaten, maar toen we bij de deur
kwamen werden we tegengehouden door een wat
oudere vrouw met verwilderd grijs haar en een
harde maar lucide blik. Ze zei dat ze de discussie
aan de balie had gehoord, en dat ze wist hoe we bij
Rachid konden komen. We volgden haar langs een
doolhof van gangen tot op een dakterras, en
klouterden achter haar witte dooraderde benen en
afgewassen bloemenjurk een brandtrap op.
Toen we Rachids kamer binnenkwamen werden we
even onwel van de geur. Rachid zelf zag er
verschrikkelijk uit. Zijn handen maakten
voortdurend spastische bewegingen en hij staarde
voor zich uit met een afwezige blik. De kamer zelf
was een stort. Er lagen overal kleren en papieren
met vreemde tekeningen op. Toen we binnen
kwamen had hij ons blijkbaar niet opgemerkt want
hij sprong in paniek recht toen we zijn naam
riepen. Irma, de oude vrouw die ons de weg had
gewezen, slaagde erin hem te kalmeren met
sussende geluidjes en het strelen van zijn armen.
Ze vroeg hem te vertellen wat hij gezien had op de
Pottelberg. Hij vertelde met horten en stoten wat
18
hij gezien had. Zijn verhaal was verward, en hij
vertelde een paar keer hetzelfde opnieuw. Maar wat we
er konden uit opmaken was dat hij bij het graven een
soort grot had blootgelegd. Hij had zijn zaklamp
genomen om er in te gaan kijken en was op een skelet
gestoten. Zijn bevende hand zocht tussen de
tekeningen naar iets dat hij ons wilde tonen. Het was
een tekening van een vreemd soort geraamte. Het leek
op dat van een mens maar had klauwen die naar
buiten wezen als bij een mol. De ogen waren
nauwelijks zichtbaar en de neus was overdreven groot,
een snuit eerder...
Het is na die vreemde ontmoeting met Rachid dat we
de vermaledijde beslissing hebben genomen zelf op
onderzoek uit te gaan. De Pottelberg lag nog steeds
open, dus het was nu of nooit. Rachid had ons voor
we weggingen bij benadering de plaats van de
graafwerken beschreven.
Gewapend met een zaklamp en stevige gummilaarzen
hebben we de nacht afgewacht, met de vaste
overtuiging het mysterie van de Pottelberg voor eens
en altijd op te lossen.
... wanneer ik mijn hoofd draai verwacht ik iets lugubers te
zien. Kadavers, ontbinding, misvormde botten...
Maar wat ik te zien krijg, tart alle verbeelding. Jean, Rachid,
David... wie kan dit aanzien zonder aan zijn zinnen te
twijfelen.
Voor mij, in het licht van mijn lamp, maar ook in een vale
gloed waarvan ik de lichtbron niet kan ontwaren, dansen
honderden skeletten, bleek en schichtig, met lege, in het niets
starende oogkassen en uitdrukkingsloze monden. Ritmisch en
repetitief bewegen ze in grote spiralen, in een spelonk waarvan
ik het uiteinde niet zie. Sommigen dragen vaandels met lelies,
anderen met leeuwen.
Plots, als op een heimelijk teken, wijken de rangen uiteen en
lijkt alles tot rust te komen. Maar de dans wordt hernomen als
een koor van schrille vrouwenstemmen uit schrale
vrouwenribbenkasten declameert: