Jezus de Vriend - Bazuin te Sion

TNT Post
Jezus
Port betaald
TNT POST
Port betaald
PAYS-BAS
de Vriend van Jong en Oud
- Het volk van Israël in het
nieuwe testament
- Openbaring 11 - De twee getuigen
- Het offer van Christus in de
schaduwdienst
ADRES
ONTVANGER
19

Jezus de Vriend van Jong en Oud
Bestaat er wel een grotere liefde
dan die God heeft getoond
in zijn verlossingsplan voor
een verloren gaande wereld?
Hij heeft Zijn Zoon gegeven.
Christus was bereid zijn leven
te geven, nadat Hij smaad,
hoon en schande had gedragen.
Als grote Hogepriester pleit Jezus nu voor ons bij de Vader.
Hebt u Jezus als uw Hogepriester leren kennen?
Lees het artikel
“Het offer van Christus in de schaduwdienst”.
Hij heeft Zijn offer voor u gebracht en nu mag u vrijmoedig toegaan
tot de troon der genade om barmhartigheid, genade en
hulp te ontvangen. Wilt u aan Zijn uitnodiging gehoor geven?
Wim Wiggers en Marian Pel
Inhoudsopgaven
► Het volk van Israël in het
nieuwe testament 3
► Gedachten van de berg der
zaligsprekingen - deel 5 7
► Openbaring11 - De twee getuigen 11
► Genesis2
Een tweede scheppingsbericht 17
► Het offer van Christus in de
schaduwdienst 20
► De weg tot gezondheid 24
► Kinderverhaal... De eerste discipelen 26
Jezus de Vriend van Jong en Oud 2
Van de Redaktie
Voor u ligt een tijdschrift, dat
wordt uitgegeven door leken
binnen de zevendedagsadventistengemeenschap,
die zending bedrijven, boeken
drukken en uitgeven.
Dit tijdschrift komt vier keer
per jaar uit. Elk nummer
heeft een aantal rubrieken:
* Het verlossingsplan
* Leerstellingen
* Profetie
* Gezondheid (dit kan in een
medische of een sociale
context zijn)
* Bijbel en Wetenschap
* Kerkgeschiedenis
* Het kinderhoekje
Het doel is dat wij ons voorbereiden
op de wederkomst
van de Heer.
redaktie: Marian Pel
Wim Wiggers
Mocht deze uitgave u aanstaan,
dan is het mogelijk
een bijdrage te leveren door
een bedrag te storten op:
Giro 13 82 569
t.n.v. De Ellen G.White Stichting
zodat er uitbreiding van dit
blad mogelijk is.
---
De Ellen G.White stichting.
postbus 87
4630 AB Hoogerheide
Tel. 0164-616564
Namens de redaktie

De strijdpunten die het vaakst het
onderwerp van gesprek waren tussen
Jezus en de leiders van Israël
zijn de sabbat en de positie van het
volk Israël als nakomelingen van
Abraham. Ook in de prediking van
Johannes de Doper bij de Jordaan
komt dit laatste punt direct naar voren.
“In die dagen trad Johannes de Doper
op en hij predikte in de woestijn
van Judea, en zeide: Bekeert u,
want het Koninkrijk der hemelen is
nabijgekomen. Hij toch is het, van
wie door de profeet Jesaja gesproken
werd, toen hij zeide:
De stem van een, die roept in de
woestijn: Bereidt de weg des Heren,
maakt recht zijn paden.
Hij nu Johannes, droeg een kleed
van kameelhaar en een lederen
gordel om zijn lendenen; en zijn
HET VOLK VAN ISRAËL
IN HET NIEUWE TESTAMENT
voedsel bestond uit sprinkhanen en
wilde honing. Toen liep Jeruzalem
en geheel Judea en de gehele Jordaanstreek
tot hem uit, en zij lieten
zich in de rivier, de Jordaan, door
hem dopen, onder belijdenis van
hun zonden.
Toen hij nu zag, dat vele van de
Farizeeën en de Sadduceeën tot de
doop kwamen, zeide hij tot hen: Adderengebroed,
wie heeft u een wenk
gegeven om de komende toorn te
ontgaan? Brengt dan vrucht voort,
die aan de bekering beantwoordt;
en beeldt u niet in, dat gij bij uzelf
kunt zeggen: Wij hebben Abraham
tot vader, want ik zeg u, dat God bij
machte is uit deze stenen Abraham
kinderen te verwekken.”
Matteüs 3: 1-9.
Johannes trok de aandacht van heel
Jeruzalem, Judea en de Jordaanstreek.
Vele Joden kwamen om
naar hem te luisteren en zich
door hem te laten dopen.
Johannes was populair. Maar
onder al die mensen die kwamen
waren er ook die niet echt
tot bekering waren gekomen.
De ware bekering wordt gekenmerkt
door goede vruchten.
Wat bedoelt Johannes met
‘adderengebroed’? Is hij hier
aan het schelden? Dat kan niet
zo zijn, want Jezus gebruikt
dezelfde uitdrukkingen als Johannes.
Wat Jezus en Johannes
zeggen is niets anders dan de
waarheid in liefde gesproken.
Jezus de Vriend van Jong en Oud 3
“Acht de boom goed, maar dan ook
zijn vrucht, want aan zijn vrucht
kent men de boom. Adderengebroed,
hoe kunt gij, die slecht zijt,
iets goeds zeggen? Want uit de overvloed
des harten spreekt de mond.
Een goed mens brengt uit zijn goede
schat goede dingen voort, en een
slecht mens uit zijn boze schat boze
dingen.” Matteüs 12: 33-35.
De vrucht zegt dus iets over de
boom. Zoals de vrucht is zo is de
boom. Wat uit het hart voortkomt,
zegt iets over het hart. Johannes
en Jezus spreken over de toestand
van het hart. Het onbekeerde hart is
boos en kan ook niets anders voortbrengen
dan boosheid. Daar kan de
mens zelf niets aan veranderen. Jeremia
schreef: “Kan een Ethiopiër
zijn huid veranderen of een panter
zijn vlekken? Dan zoudt gij in staat
zijn goed te doen, gij die gewend
zijt kwaad te doen.”
Jeremia 13: 23.
Maar sommige van de toehoorders
van Johannes geloofden niet dat ze
adderengebroed waren, dat hun hart
boos was. Ze geloofden niet dat zij
tot bekering moesten komen. Zij
waren immers het nageslacht van
Abraham en dienden de God van
Abraham. Ze geloofden dat andere
mensen afgodendienaars en zondaren
waren. Johannes zou deze
boodschap volgens hen veel beter
kunnen richten tot de mensen die
buiten Israël waren. Die moesten
tot bekering komen, dat was adderengebroed.

Zij zagen de zondigheid van hun
eigen hart niet in omdat zij de verheven
heiligheid van God niet beseften.
De profeet Jesaja had een visioen
van Gods heerlijkheid in het
heiligdom en daardoor besefte hij
de zondigheid van zijn eigen hart
en dat van het hele volk.
“In het sterfjaar van koning Uzzia
zag ik de Here zitten op een hoge
en verheven troon en zijn zomen
vervulden de tempel, Serafs stonden
boven Hem; ieder had zes vleugels:
met twee bedekte hij zijn aangezicht,
met twee bedekte hij zijn
voeten en met twee vloog hij. En de
een riep de ander toe: Heilig, heilig,
heilig is de Here der heerscharen,
de ganse aarde is van zijn heerlijkheid
vol, en de dorpelposten beefden
van het luide roepen en het huis
werd vervuld met rook. Toen zeide
ik: Wee mij ik ga ten onder, want ik
ben een man, onrein van lippen, en
woon te midden van een volk, dat
onrein van lippen is, - en mijn ogen
hebben de Koning, de Here der
heerscharen gezien.” Jesaja 6: 1-5.
Ook David besefte de zondigheid
van zijn eigen hart en hij beleed:
“Zie, in ongerechtigheid ben ik geboren,
in zonde heeft mijn moeder
mij ontvangen. Schep mij een rein
hart, o God en vernieuw in mijn
binnenste een vaste geest.”
Psalm 51: 7, 12.
David begreep dat uit de verdorvenheid
van zijn hart de zonde voortkwam.
Hij begreep ook dat hij daar
zelf niets aan kon veranderen. God
alleen kon hem een nieuw hart geven
door zijn scheppende macht.
Dat is nu precies wat Johannes de
Doper tegen zijn toehoorders zei.
“… want ik zeg u, dat God bij
machte is uit deze stenen Abraham
kinderen te verwekken.” Met die
stenen bedoelde hij niet de stenen
die op de grond lagen daar bij de
Jordaan. Nee met de stenen bedoel-
de hij de onbekeerde harten. Iedere
Jood kon dat weten, want Ezechiël
had geschreven: “Een nieuw hart
zal Ik u geven en een nieuwe geest
in uw binnenste: het hart van steen
zal Ik uit uw lichaam verwijderen
en Ik zal u een hart van vlees geven.
Mijn Geest zal Ik in uw binnenste
geven en maken, dat gij naar mijn
inzettingen wandelt en naarstig
mijn verordeningen onderhoudt.”
Ezechiël 36: 26, 27.
“Is niet mijn woord zó: als een
vuur, luidt het woord des Heren, of
als een hamer, die de steenrots vermorzelt?”
Jeremia 23: 29.
Het hart van steen wordt gebroken
en weggenomen door het Woord
van God. Het Woord van God is het
middel dat tot de wedergeboorte
leidt. Door het Woord hebben wij
ook deel aan de gave van de Heilige
Geest.
“In Hem zijt ook gij, nadat gij het
woord der waarheid,
het evangelie
uwer behoudenis,
hebt gehoord; in
Hem zijt gij, toen
gij gelovig werd,
ook verzegeld met
de Heilige Geest
der belofte, die
een onderpand is
van onze erfenis,
tot verlossing van
het volk, dat Hij
Zich verworven
heeft, tot lof zijner
heerlijkheid.”
Efeziërs 1: 13, 14.
“Van Hem getuigen alle profeten,
dat een ieder, die in Hem gelooft,
vergeving van zonden ontvangt
door zijn naam. Terwijl Petrus deze
woorden nog sprak, viel de Heilige
Geest op allen, die het woord hoorden.”
Handelingen 10: 43, 44.
God doet geboren worden, Hij
neemt het initiatief. Hij gebruikt
daarvoor het woord der waarheid,
‘het evangelie uwer behoudenis’.
Jezus de Vriend van Jong en Oud 4
Alleen de waarheid kan ons vrij
maken. Dat is de waarheid over
God en de waarheid over onszelf.
Jezus probeerde dat steeds duidelijk
te maken aan de Joden die in
Hem geloofden.
“Jezus dan zeide: Wanneer gij de
Zoon des mensen verhoogd hebt,
zult gij inzien, dat Ik het ben en
niets uit Mijzelf doe, doch dat Ik dit
spreek, gelijk de Vader Mij geleerd
heeft. En die Mij gezonden heeft, is
met Mij. Hij heeft Mij niet alleen
gelaten, want Ik doe altijd wat Hem
behaagt.
Toen Hij dit sprak, geloofden velen
in Hem. Jezus dan zeide tot de Joden,
die in Hem geloofden: Als gij
in mijn woord blijft, zijt gij waarlijk
discipelen van Mij en gij zult de
waarheid verstaan en de waarheid
zal u vrijmaken.”
Johannes 8: 28-32.
Jezus zegt: jullie geloven in Mij,
dat is goed, maar blijf in mijn woorden
geloven, ook als Ik iets zeg wat
jullie niet willen horen. Als jullie
blijven geloven, dan zullen jullie
de waarheid over de Vader en over
jezelf verstaan en die waarheid zal
jullie vrij maken van de heerschappij
van het boze hart.
“Zij antwoordden Hem: Wij zijn
Abrahams nageslacht en zijn nooit
iemands slaven geweest; hoe zegt

Gij dan: gij zult vrij worden? Jezus
antwoordde hun: Voorwaar, voorwaar,
Ik zeg u, een ieder, die de
zonde doet, is een slaaf der zonde.
En de slaaf blijft niet eeuwig in het
huis, de zoon blijft er eeuwig. Wanneer
dan de Zoon u vrijgemaakt
heeft, zult gij werkelijk vrij zijn.
Ik weet, dat gij Abrahams nageslacht
zijt; maar gij tracht Mij te doden,
omdat mijn woord bij u geen
plaats vindt. Wat Ik gezien heb bij
de Vader, spreek Ik; zo doet ook gij,
wat gij van uw vader gehoord hebt.
Zij antwoordden en zeiden tot Hem:
Onze Vader is Abraham. Jezus zeide
tot hen: Indien gij kinderen van
Abraham zijt, doet dan de werken
van Abraham; maar nu tracht
gij Mij te doden, een mens, die u
de waarheid gezegd heeft, welke
Ik van God gehoord heb; dit deed
Abraham niet. Gij doet de werken
van uw vader.” Vers 33-41.
Met goddelijke liefde probeert Jezus
duidelijk te maken dat uit de
werken blijkt wat er in het hart
leeft. Aan de vrucht kent men de
boom. Datgene wat de Joden niet
willen geloven over zichzelf zullen
ze uitwerken in hun daden.
“Waarom begrijpt gij niet wat Ik
zeg? Omdat gij mijn woord niet
kunt horen. Gij hebt de duivel tot
vader en wilt de begeerten van uw
vader doen. Die was een mensenmoorder
van den beginne…”.
Vers 43, 44.
Aan het einde van dit gesprek nemen
de Joden stenen op om naar
Hem te werpen.
Jezus verlaat de tempel en onderweg
naar buiten ziet Hij een blindgeborene.
Hij geneest deze blinde
man en dat veroorzaakt veel ophef.
De genezen man wordt bij de Farizeeën
gebracht en die ondervragen
hem over zijn wonderbaarlijke genezing.
Omdat de genezing op de
sabbat heeft plaatsgevonden geloven
de Farizeeën niet dat het een
werk van God is. Zij ondervragen
de man een tweede keer over Diegene
die hem genezen heeft. Hij
zegt: “Als deze niet van God was
gekomen, Hij had niets kunnen
doen. Zij antwoordden en zeiden
tot hem: Gij zijt geheel in zonden
geboren en wilt gij ons leren? En zij
wierpen hem uit.
Jezus hoorde dat zij hem uitgeworpen
hadden, en Hij zeide, toen Hij
hem aantrof. Gelooft gij in de Zoon
van God? … Hij zeide: Ik geloof,
Here…” Johannes 9: 33, 34, 38.
Jezus wil aan de blindgeborene en
aan iedereen duidelijk maken wie
wel en wie niet tot het volk van God
behoren.
Hij vertelt dan de gelijkenis van de
goede Herder en Hij zegt dat iedereen
die de stem van de Herder kent
en de Herder volgt, bij de kudde
hoort. Johannes 10: 3-5, 26-28.
Iedereen die wedergeboren is en
gelooft in Jezus Christus mag zich
een kind van God noemen.
Dit was een belangrijke les die de
Joden moesten leren. We lezen in
het boek handelingen dat Petrus
wordt geroepen om naar het huis
van Cornelius de Romeinse hoofdman
te komen. Hij predikt daar het
Woord der waarheid en de Heilige
Geest valt op deze heidenen op dezelfde
manier als op de apostelen
met Pinksteren.
Dan zegt Petrus: “Inderdaad bemerk
ik, dat er bij God geen aanneming
des persoons is, maar onder
elk volk is wie Hem vereert en gerechtigheid
werkt, Hem welgevallig,
naar het woord, dat Hij heeft
doen brengen aan de kinderen Israëls
om vrede te verkondigen door
Jezus Christus. Deze is aller Heer.”
Handelingen 10: 34-36.
Er is dus geen onderscheid tussen
Joden en heidenen. Maar wat is dan
het voordeel om Jood te zijn?
“Wat is dan het voorrecht van de
Jezus de Vriend van Jong en Oud 5
Jood, of wat is het nut van de besnijdenis?
Velerlei in elk opzicht. In de
eerste plaats (toch) dit, dat hun de
woorden Gods zijn toevertrouwd.”
Romeinen 3: 1, 2.
“Immers, zij zijn Israëlieten, hunner
is de aanneming tot zonen en
de heerlijkheid en de verbonden en
de wetgeving en de eredienst en de
beloften: hunner zijn de vaderen en
uit hen is, wat het vlees betreft, de
Christus, die is boven alles, God, te
prijzen tot in Eeuwigheid! Amen.”
Romeinen 9: 4, 5.
Paulus zegt in zijn brief aan de Efeziërs
dat de Joden dichtbij zijn. Dat
wil zeggen dat zij grote voorrechten
hadden omdat zij de woorden
van Mozes en de profeten hadden
en bovendien hadden zij de tempeldienst,
waarin het hele verlossingsplan
werd voorgesteld. Het grootste
voorrecht was dat Jezus de Zoon
van God onder hen had geleefd en
geleerd.
“Nabij u is het woord, in uw mond
en in uw hart, namelijk het woord
des geloofs, dat wij prediken. Want
indien gij met uw mond belijdt, dat
Jezus Heer is, en met uw hart gelooft,
dat God Hem uit de doden
heeft opgewekt, zult gij behouden
worden; want met het hart gelooft
men tot gerechtigheid en met de
mond belijdt men tot behoudenis.
Immers het schriftwoord zegt: Al
wie op Hem zijn geloof bouwt zal
niet beschaamd uitkomen. Want er
is geen onderscheid tussen Jood
en Griek. Immers één en dezelfde
is Heer over allen, rijk voor allen,
die Hem aanroepen: want; al wie de
naam des Heren aanroept, zal behouden
worden.”
Romeinen 10: 8-13.
Paulus spreekt tot de heidenen over
zijn groot hartzeer en zijn groot
verlangen dat zijn verwanten naar
het vlees deel zouden hebben aan
de beloften door het geloof. Hij beijvert
zich om enigen uit hen te behouden.
“Ik spreek tot u, heidenen.

Juist omdat ik apostel der heidenen
ben, acht ik dit de heerlijkheid van
mijn bediening, dat ik zo mogelijk
de naijver van mijn vlees (en bloed)
mocht opwekken, en enigen uit hen
behouden.” Romeinen 11: 13, 14.
Door het geloof zijn de Israëlieten
verbonden met de olijfboom. Er is
maar één olijfboom en de verbinding
met die boom is door geloof.
Jezus Christus is de saprijke wortel
van de olijfboom.
“Zijn de eerstelingen heilig, dan
ook het deeg, en is de wortel heilig,
dan ook de takken. Indien nu
enkele van de takken weggebroken
zijn en gij als wilde loot daartussen
geënt zijt en aan de saprijke wortel
van de olijf deel hebt gekregen, be-
roemt u dan niet tegen de takken!
Indien gij u ertegen beroemt – niet
gij draagt de wortel, maar de wortel
ú. Gij zult dan zeggen: er zijn takken
weggebroken, opdat ik als loot
geënt zou worden. Goed! Zij zijn
om hun ongeloof weggebroken en
gij staat door het geloof. Weest niet
hoogmoedig, maar vrees! Want indien
God de natuurlijke takken niet
gespaard heeft, Hij zal ook u niet
sparen. Let dan op de goedertierenheid
Gods en zijn gestrengheid:
over de gevallenen gestrengheid,
maar over u goedertierenheid Gods,
indien gij bij de goedertierenheid
blijft: anders zult ook gij weggekapt
worden. Maar ook zij zullen,
wanneer zij niet bij hun ongeloof
Jezus de Vriend van Jong en Oud 6
blijven, weder geënt worden; God
is immers bij machte hen opnieuw
te enten.” Romeinen 11: 16-23.
Om tot de olijfboom, het ware Israel,
te behoren is er een voorwaarde.
Die voorwaarde is geloof in de belofte.
Zonder dat geloof is men geen
Israël. Door dat geloof behoort men
tot het ware (geestelijke) Israël.
“Maar het is niet mogelijk, dat het
woord Gods zou vervallen zijn.
Want niet allen, die van Israël afstammen,
zijn Israël, en zij zijn ook
niet allen kinderen, omdat zij nageslacht
van Abraham zijn, maar:
Door Isaak zal men van nageslacht
van u spreken. Dat wil zeggen: niet
de kinderen van het vlees zijn kinderen
Gods, maar de kinderen der
belofte gelden voor nageslacht.”
Romeinen 9: 6-8. “En gij, broeders,
zijt, evenals Isaak, kinderen der belofte.”
Galaten 4: 28.
“Want gij zijt allen zonen van God,
door het geloof, in Christus Jezus.
Want gij allen, die in Christus gedoopt
zijt, hebt u met Christus bekleed.
Hierbij is geen sprake van
Jood of Griek, van slaaf of vrije,
van mannelijk of vrouwelijk: gij allen
zijt immers één in Christus Jezus.
Indien gij nu van Christus zijt,
dan zijt gij zaad van Abraham, en
naar de belofte erfgenamen.”
Galaten 3: 26-29.
Marian Pel
...en dezen onderscheidden zich gunstig... daar zij het woord met alle bereidwilligheid aannamen en dagelijks
de Schriften nagingen, of deze dingen zo waren. Handelingen 17:11
“Gods eeuwig voornemen” is een gratis bijbelcursus over de profetieén van Daniël en de Openbaring en het
verlossingsplan zoals het geopenbaard wordt in het heiligdom. Deze cursus is op aanvraag verkrijgbaar bij:
Stichting “De Bazuin te Sion”.
t.a.v. R. Noordzij
Alblasstraat 19
3313 GA Dordrecht

GEDACHTEN VAN DE BERG
DER ZALIGSPREKINGEN
Zalig de vredestichters, want zij
zullen Gods kinderen genoemd
worden.
Christus is de “Vredevorst”,
Jesaja 9: 6, en het is Zijn zending
op aarde en in de hemel de vrede te
herstellen die door de zonde verbroken
is. “Wij dan, gerechtvaardigd
uit het geloof, hebben vrede met
God, door onze Here Jezus Christus.”
Romeinen 5:1 .Iedereen die
erin toestemt de zonde af te keuren
en zijn hart open te stellen voor de
liefde van Christus, krijgt deel aan
deze hemelse vrede.
Er bestaat geen andere basis voor
vrede dan deze. De genade van
Christus doet, wanneer zij in het
hart is opgenomen, de vijandigheid
verdwijnen; door deze genade
wordt strijd onderdrukt, en de ziel
vervuld met liefde. Hij die vrede
heeft met God en zijn medemensen
kan niet ongelukkig gemaakt worden.
In zijn hart zal geen afgunst
zijn; boze vermoedens zullen daar
geen plaats vinden; haat kan er niet
bestaan. Het hart dat in harmonie
is met God heeft deel aan de vrede
des hemels, en zal de gezegende invloed
daarvan overal om zich heen
verspreiden. De geest van vrede zal
DEEL 5 - De zaligsprekingen
als dauw rusten op harten die vermoeid
en belast zijn door de strijd
in de wereld.
De volgelingen van Christus worden
de wereld ingezonden met de
boodschap van vrede. Een ieder die,
door de rustige, onbewuste invloed
van een heilig leven, de liefde van
Christus zal openbaren, een ieder
die, door woord of daad, een ander
ertoe zal brengen de zonde te laten
varen en zijn hart aan God over te
geven, is een vredestichter.
En “zalig de vredestichters, want
zij zullen Gods kinderen genoemd
worden.” De geest van vrede is het
bewijs voor hun verbondenheid
met de hemel. De zoete reuk van
Christus omgeeft hen. De geur des
levens, de lieflijkheid van karakter
openbaren aan de wereld het feit dat
zij kinderen Gods zijn. De mensen
zien aan hen dat zij met Jezus geweest
zijn. “Een ieder die liefheeft,
is uit God geboren.”
1 Johannes 4: 7.
“Indien iemand echter de Geest
van Christus niet heeft, die behoort
Hem niet toe,” maar “allen, die door
de Geest Gods geleid worden, zijn
zonen Gods.” Romeinen 8: 9, 14.
“En het overblijfsel van Jakob zal
Jezus de Vriend van Jong en Oud 7
te midden van vele volkeren zijn als
de dauw van de Here, als regenstromen
op het groene kruid, dat niet
wacht op de mens, noch mensen
kinderen verbeidt.” Micha 5: 6
Zalig de vervolgden om der
gerechtigheid wil, want hunner is
het koninkrijk der hemelen
Jezus stelt Zijn volgelingen geen
hoop op aardse eer en rijkdommen
voor ogen, geen leven vrij van beproevingen,
maar Hij schildert hun
het voorrecht, te wandelen met hun
Meester op de paden van zelfverloochening
en smaad, die de wereld
niet kent.
Hij die kwam om de verloren wereld
te verlossen, werd tegengewerkt
door de verenigde strijdkrachten
van de tegenstanders van
God en de mensen. In een meedogenloos
verbond schaarden boze
mensen en boze engelen zich tegen
de Vredevorst. Hoewel elk van Zijn
woorden en daden goddelijke ontferming
ademde, wekte het feit, dat
Hij niet gelijkvormig was aan de
wereld de bitterste vijandigheid op.
Omdat Hij Zijn goedkeuring niet
wilde geven aan het uitleven van de
boze hartstochten in onze natuur,
wekte Hij de heftigste tegenstand
en vijandschap op. Zo is het met
allen die godvruchtig in Christus
Jezus leven. Tussen gerechtigheid
en zonde, liefde en haat, waarheid
en leugen bestaat een strijd, die niet
onderdrukt kan worden. Wanneer
iemand de liefde van Christus en de
schoonheid der heiligheid naar voren
brengt, trekt hij de onderdanen
van Satans koninkrijk van hem af,
en de vorst van het kwaad wordt geprikkeld
om dit tegen te gaan. Vervolging
en smaad wachten allen,
die zijn aangedaan met de Geest
van Christus. De aard van de vervolging
wisselt met de tijden; maar
het beginsel – de geest die hieraan
ten grondslag ligt – is dezelfde die

de uitverkorenen des Heren heeft
gedood sinds de dagen van Abel.
Wanneer mensen trachten in harmonie
met God te komen, zullen
zij bemerken, dat de smaad van het
kruis niet verdwenen is. Overheden
en machten en boze geesten in de
hoge scharen zich tegen allen die
streven naar gehoorzaamheid aan
de wet des hemels. Daarom moet
vervolging, verre van verdriet te
veroorzaken, vreugde brengen aan
de discipelen van Christus; immers,
het is een bewijs, dat zij de voetsporen
van hun meester volgen.
Hoewel de Here Zijn volk niet beloofd
heeft dat zij zullen worden
vrijgesteld van beproevingen, heeft
Hij hun iets beloofd dat veel beter
is. Hij zegt: “Uw sterkte moge zijn
als uw levensduur.”
Deuteronomium 33: 25.
“Mijn genade is u genoeg, want de
kracht openbaart zich eerst ten volle
in zwakheid.” 2 Korintiërs 12: 9.
Als u geroepen wordt om door de
vurige oven te gaan om Zijnentwille,
zal Jezus aan uw zijde gaan,
zoals Hij met de drie getrouwen in
Babylon was. Zij die hun Heiland
liefhebben, zullen zich verheugen
over iedere gelegenheid die zij krijgen
om met Hem vernedering en
smaad te mogen delen. De liefde die
zij voor hun Here koesteren maakt
het lijden om Zijnentwille zoet.
Door alle eeuwen heen heeft Satan
het volk van God vervolgd. Hij
heeft hen gemarteld en ter dood gebracht;
maar in hun sterven werden
zij overwinnaars. Zij openbaarden
door hun standvastig geloof Eén,
die machtiger is dan Satan. Satan
kon het lichaam martelen en doden,
maar hij kon niet het leven raken
dat verborgen was met Christus in
God. Hij kon hen gevangen houden
binnen de muren van de gevangenis,
maar hij kon de geest niet binden.
Zij konden over de somberheid
heen zien op de heerlijkheid met de
woorden: “Want ik ben er zeker van,
dat het lijden van de tegenwoordige
tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid,
die over ons geopenbaard zal
worden.” Romeinen 8: 18. “Want
de lichte last der verdrukking van
een ogenblik bewerkt voor ons een
alles verre te boven gaand eeuwig
gewicht van heerlijkheid.”
2 Korintiërs 4: 17.
Door beproeving en vervolging
komt de heerlijkheid – het karakter
– van God in Zijn uitverkorenen.
De gemeente van God, gehaat en
vervolgd door de wereld, wordt op-
Jezus de Vriend van Jong en Oud 8
gevoed en onderricht in de school
van Christus. Zij wandelen op de
smalle weg op aarde; zij worden gezuiverd
in de oven der beproeving.
Zij volgen Christus door de hevige
strijd heen; zij verdragen zelfverloochening,
en ervaren bittere teleurstellingen;
maar hun pijnlijke
ervaring leert hen de schuld en de
smart van de zonde kennen, en zij
beschouwen die met afschuw. Daar
zij deel hebben aan het lijden van
Christus, zijn zij voorbestemd om
ook deel te krijgen aan Zijn heerlijkheid.
In een heilig visioen zag
de profeet de overwinning van het
volk van God. Hij zegt: “En ik zag
iets als een zee van glas met vuur
vermengd, en de overwinnaars…
staande aan de glazen zee, met de
citers Gods. En zij zingen het lied
van Mozes, de knecht Gods, en het
lied van het Lam, zeggende: Groot
en wonderbaar zijn Uw werken,
Here God Almachtige; rechtvaardig
en waarachtig zijn Uw wegen, Gij,
Koning der volkeren.”
Openbaring 15: 2, 3.
“Dezen zijn het, die komen uit de
grote verdrukking; en zij hebben
hun gewaden gewassen en die wit
gemaakt in het bloed des Lams.
Daarom zijn zij voor de troon van
God en zij vereren Hem dag en
nacht in Zijn tempel; en
Hij, die op de troon gezeten
is, zal Zijn tent over
hen uitspreiden.”
Openbaring 7: 14, 15.
Zalig zijt gij, wanneer men
u smaadt
Sinds hij gevallen is heeft
Satan door middel van bedrog
gewerkt. Zoals hij
een onjuiste voorstelling
van God heeft gegeven,
zo geeft hij, door zijn vertegenwoordigers,
een onjuiste
voorstelling van de
kinderen Gods. De Heiland

zegt: “De smaadwoorden van wie u
smaden, kwamen op Mij neer.”
Psalm 69: 10.
Op dezelfde manier zullen ze neerkomen
op Zijn discipelen.
Nooit werd iemand onder de mensen
wreder belasterd dan de Zoon
des mensen. Hij werd uitgelachen
en bespot om Zijn onwankelbare
gehoorzaamheid aan de beginselen
van Gods heilige wet. Zij haatten
Hem zonder oorzaak. Nochtans
stond Hij rustig voor Zijn vijanden
en verklaarde dat smaad een deel is
van het Christelijke erfdeel, en Hij
gaf Zijn volgelingen raad, hoe zij
de pijlen der haat moesten opvangen.
Hij vermaande hen niet zwak
te worden tijdens vervolging.
Hoewel laster iemands goede naam
kan bezoedelen, kan het karakter
er niet door worden besmet. Dat
wordt door God bewaard. Zolang
wij niet toestemmen in de zonde,
is er geen macht, duivels of menselijk,
die een smet op de ziel kan
werpen. Een man wiens hart verankerd
is in God is dezelfde in het uur
waarin hij het meest beproefd en
het meest ontmoedigd wordt als in
de tijd waarin hij voorspoedig
was, toen het
licht en de gunst van
God op hem schenen te
rusten. Zijn woorden,
zijn motieven, zijn daden
worden misschien
verkeerd verklaard en
vervalst, maar het raakt
hem niet, omdat er voor
hem grotere belangen
in het spel zijn. Evenals
Mozes verdraagt hij
het “als ziende de Onzienlijke;”
Hebreeën 11: 27;
niet ziende “op het
zichtbare, maar op het
onzichtbare.”
2 Korintiërs 4: 18.
Christus weet alles wat verkeerd
begrepen en verkeerd verklaard
wordt door mensen. Zijn kinderen
kunnen het zich veroorloven
met rustig geduld en vertrouwen te
wachten, hoezeer ze ook gehaat en
veracht worden; want niets is verborgen,
dat niet openbaar gemaakt
zal worden, en zij die God eren zullen
door Hem geëerd worden in de
tegenwoordigheid van mensen en
engelen.
“Wanneer men u smaadt en vervolgt,”
zei Jezus, “verblijdt u en
verheugt u.” en Hij wees Zijn toehoorders
op de profeten, die gesproken
hadden in de naam des Heren
als “een voorbeeld van gelatenheid
en geduld.” Jakobus 5: 10. Abel, de
allereerste Christen onder de kinderen
van Adam, stierf als martelaar.
Henoch wandelde met God, en
de wereld kende hem niet. Noach
werd bespot als een fanaticus en
een onruststoker. “Anderen weer
hebben hoon en geselslagen verduurd,
daarenboven nog boeien en
gevangenschap.” “Anderen hebben
zich laten folteren en van geen bevrijding
willen weten, opdat zij aan
een betere opstanding deel mochten
hebben.” Hebreeën 11: 36, 35.
Door alle eeuwen heen zijn Gods
uitverkoren boodschappers gesmaad
en vervolgd; nochtans is
Jezus de Vriend van Jong en Oud 9
door hun moeite de kennis van God
wijd verbreid. Iedere discipel van
Christus moet zich bij de gelederen
aansluiten, en hetzelfde werk voorwaarts
dragen, wetende dat de vijanden
daarvan niets kunnen doen
tegen de waarheid, slechts vóór de
waarheid. Het is de bedoeling van
God, dat de waarheid naar voren
gebracht zal worden, en het onderwerp
zal worden van onderzoek en
bespreking, juist ook door de verachting
die de mensen ervoor koesteren.
De gedachten van de mensen
moeten wakker geschud worden;
iedere strijd, ieder smaadwoord,
iedere poging om gewetensvrijheid
te beknotten is een middel van God
om mensen wakker te maken die
anders zouden kunnen insluimeren.
Hoe dikwijls is dit resultaat gezien
in de geschiedenis van de boodschappers
van God? Toen de edele,
welsprekende Stephanus door steniging
werd gedood op aanstoken
van het Sanhedrin, leed de zaak van
het evangelie geen verlies. Het licht
des hemels, dat zijn gelaat verheerlijkte,
de goddelijke ontferming
die sprak uit het gebed dat hij stervende
uitte, waren als een scherpe
pijl der overtuiging
voor het fanatieke lid
van het Sanhedrin dat
daarbij aanwezig was,
en Saulus, de vervolgende
Farizeeër,
werd een uitverkoren
vat, om de naam van
Christus uit te dragen
onder heidenen en koningen
en de kinderen
Israëls. En lang daarna
schreef de bejaarde
Paulus vanuit het huis
waarin hij te Rome
gevangen gehouden
werd: “Sommigen
prediken de Christus
wel uit nijd en twist… genen… met
de onzuivere bedoeling, mij de gevangenschap
zwaar te maken … In

elk geval, hetzij met bijoogmerk,
hetzij in oprechtheid, wordt Christus
verkondigd.” Filippenzen 1:
15-18. Door de gevangenschap van
Paulus werd het evangelie verbreid,
en zelfs in het paleis van de keizer
werden zielen voor Christus gewonnen.
Door de pogingen van Satan
om het te vernietigen, wordt “het
onvergankelijk zaad,” “het levende
en blijvende woord van God”, in de
harten van de mensen gezaaid; door
de smaad en vervolging van Zijn
kinderen wordt de naam van Christus
groot gemaakt en worden zielen
gered.
“Groot is het loon in de hemel” van
hen die getuigen zijn voor Christus
ondanks vervolging en smaad.
Terwijl de mensen zien op aardse
schatten, wijst Jezus hen op een
hemelse beloning. Maar Hij plaatst
het niet geheel en al in het toekomstige
leven; het begint hier. De Here
verscheen in de oudheid aan Abra-
ham en zeide: “Ik ben uw schild; uw
loon zal zeer groot zijn.” Genesis
15: 1. Dit is de beloning van allen
die Christus volgen. Jehova Emmanuel
– “Hij, in wie alle schatten der
wijsheid en kennis verborgen zijn”,
in “wie al de volheid der Godheid
lichamelijk” woont – genade te mogen
vinden in Zijn ogen, Hem te
kennen, Hem te bezitten, doordat
het hart zich meer en meer openstelt
om Zijn karaktereigenschappen
te ontvangen; Zijn liefde en
kracht te kennen, de ondoorgrondelijke
rijkdommen van Christus te
bezitten, meer en meer te begrijpen
“hoe groot de breedte en lengte en
hoogte en diepte is, en te kennen de
liefde van Christus, die de kennis te
boven gaat, opdat gij vervuld wordt
tot alle volheid Gods,” – “dit is het
deel van de knechten des Heren en
hun recht van Mijnentwege, luidt
het woord des Heren.”
Efeziërs 3: 18, 19; Jesaja 54: 17.
Jezus de Vriend van Jong en Oud 10
Dit was de vreugde die de harten
van Paulus en Silas vervulde toen
zij te middernacht in de kerker te
Filippi baden en lofliederen tot God
opzongen. Christus was daar naast
hen, en het licht van Zijn tegenwoordigheid
bestraalde de somberheid
om hen heen met de heerlijkheid
van de hemelse hoven. Vanuit
Rome schreef Paulus, zonder zich
te bekommeren om zijn boeien nu
hij de verbreiding van het evangelie
zag: “Daarin verblijd ik mij, en zal
ik mij ook verblijden.” Filippenzen
1: 18. En de woorden van Christus
zelf op de berg weerklinken in de
boodschap van Paulus aan de gemeente
te Filippi, te midden van
hun vervolgingen: “Verblijd u in de
Here te allen tijde! Wederom zal ik
zeggen: Verblijd u!”
Filippenzen 4: 4.
E.G.White
De gehele bijbelse geschiedenis naverteld
in tien magnifieke en prachtig geïllustreerde
delen.
Geschreven door
Arthur. S.Maxwell.
te bestellen, of voor informatie kunt u
contact
opnemen met-
Hendré van der Molen -
Kervelseweg 36 - 7255 KV
Hengelo (gld)
tel: 0575461092 -
of mobiel - 0628467318

OPENBARING 11
DE TWEE
GETUIGEN
De profeten hadden de onderdrukking
van de Schriften tijdens de
periode van pauselijke opperheerschappij
voorzegd. De apostel Johannes
voorzegde ook welke vreselijke
gevolgen de heerschappij van
„de mens der wetteloosheid” vooral
voor Frankrijk zou hebben.
De engel des Heren had gezegd:
„Zij zullen de heilige stad vertreden
tweeënveertig maanden lang.
En Ik zal mijn twee getuigen lastgeven
om, met een zak bekleed, te
profeteren, twaalfhonderd zestig
dagen lang... En wanneer zij hun
getuigenis zullen voleindigd hebben,
zal het beest, dat uit de afgrond
opkomt, hun de oorlog aandoen
en het zal hen overwinnen en hen
doden. En hun lijk (zal liggen) op
de straat der grote stad, die geestelijk
genaamd wordt Sodom en
Egypte, alwaar ook hun Here gekruisigd
werd... En zij, die op de
aarde wonen, zijn blijde en verheugd
over hen en zullen elkander
geschenken zenden, omdat
deze twee profeten hen, die op de
aarde wonen, gepijnigd hadden.
En na [die] drie en een halve dag
voer een levensgeest uit God in
hen, en zij gingen op hun voeten
staan en grote vrees viel op (allen),
die hen aanschouwden”
(Openbaring 11:2-11).
De hier vermelde tijdperken -
„twee en veertig maanden lang”
en „twaalfhonderdzestig dagen
lang” - zijn dezelfde periode, na-
melijk de tijd van de onderdrukking
van Christus’ gemeente door Rome.
De 1260 jaar van pauselijke suprematie
begonnen in 538 na Chr. en
eindigden dus in 1798. In dat jaar
trok het Franse leger Rome binnen,
nam de paus gevangen en voerden
hem in ballingschap. Toen de paus
stierf, was hij nog altijd uit Rome
verbannen. Hoewel er onmiddellijk
na zijn dood een nieuwe paus
werd verkozen, zijn zijn opvolgers
er nooit in geslaagd dezelfde macht
uit te oefenen als vroeger.
De profeet zegt in verband met de
twee getuigen ook: „Dit zijn de twee
olijfbomen en de twee kandelaren,
die voor het aangezicht van de Here
Jezus de Vriend van Jong en Oud 11
der aarde staan”. De dichter van de
Psalmen zegt: „Uw woord is een
lamp voor mijn voet en een licht op
mijn pad” (Openbaring 11:4;
Psalm 119:105).
De twee getuigen stellen het Oude
en het Nieuwe Testament voor. Ze
getuigen van de oorsprong en eeuwigheid
van Gods wet en van het
verlossingsplan. De symbolen, offers
en profetieën van het Oude
Testament wezen op de komende
Verlosser. De evangeliën en brieven
van het Nieuwe Testament getuigen
van een Verlosser wiens komst volledig
beantwoordt aan de symbolen
en profetieën.
„En Ik zal mijn
twee getuigen lastgeven
om, met een
zak bekleed, te
profeteren, twaalfhonderdzestigdagen
lang.” Tijdens
het grootste deel
van deze periode
bleven Gods getuigen
in de duisternis
verborgen. De pauselijke
macht stelde
alles in het werk
om het volk van het
Woord der waarheid
af te houden en zorgde voor
valse getuigen die het getuigenis

van de Schrift tegenspraken. Toen
de Bijbel zowel door de wereldlijke
als door de kerkelijke overheid was
verboden, toen zijn getuigenis werd
vervalst en allerlei menselijke en
duivelse middelen werden gebruikt
om de mensen dom te houden, toen
zij die de heilige bijbelse waarheden
durfden te verkondigen werden
opgejaagd, verraden of gefolterd,
in gevangenissen werden opgesloten,
voor hun geloof de marteldood
stierven of een toevlucht moesten
zoeken in de bergen en in de
spelonken en holen van de aarde,
profeteerden de trouwe getuigen
„met een zak bekleed”, maar ze
getuigden ondanks alles tijdens de
hele periode van 1260 jaar. In de
donkerste tijden waren er trouwe
gelovigen die Gods Woord liefhadden
en Gods eer verdedigden.
Deze trouwe boodschappers kregen
wijsheid, kracht en gezag om Gods
waarheid tijdens deze lange periode
te verkondigen.
„En indien iemand hun schade wil
toebrengen, komt er vuur uit hun
mond en het verslindt hun vijanden;
en indien iemand hun schade
wil toebrengen, moet hij zó de dood
vinden” (Openbaring 11:5). Men
kan het Woord van God niet ongestraft
met voeten treden. De betekenis
van deze vreselijke uitspraak
wordt gegeven in het laatste hoofdstuk
van de Openbaring: „Ik betuig
aan een ieder, die de woorden der
profetie van dit boek hoort: Indien
iemand hieraan toevoegt, God zal
hem toevoegen de plagen, die in het
boek beschreven zijn; en indien iemand
afneemt van de woorden van
dit boek dezer profetie, God zal zijn
deel afnemen van het geboomte des
levens en van de heilige stad, welke
in dit boek beschreven zijn”
(Openbaring 22:18,19).
God heeft deze woorden uitgesproken
om de mensen te waarschuwen
dat zij niet de minste verandering
mogen aanbrengen in hetgeen God
geopenbaard of bevolen heeft.
Deze plechtige waarschuwingen
gelden voor allen die de mensen
door hun invloed ertoe aanzetten
Gods wet gering te schatten. Zij die
verklaren dat het niets uitmaakt of
wij Gods wet al dan niet gehoorzamen,
zouden bij het horen van deze
woorden moeten vrezen en beven.
Iedereen die zijn eigen opvattingen
boven Gods openbaring stelt, iedereen
die de duidelijke betekenis
van de Schrift verandert en aan zijn
eigen smaak aanpast of versoepelt
ten einde in harmonie te zijn met
de wereld, neemt een vreselijke
verantwoordelijkheid op zich. Het
geschreven woord, de wet van God,
zal de maatstaf zijn voor het karakter
van alle mensen en zal allen
veroordelen die bij deze onfeilbare
toets gewogen, maar te licht bevonden
worden.
„En wanneer zij hun getuigenis zullen
voleindigd hebben.” De tijdspanne
waarin de twee getuigen
„met een zak bekleed” moesten
profeteren, eindigde in 1798. Tegen
het einde van hun werk, dat ze in
duisternis moesten verrichten, zou
de macht die wordt voorgesteld
door „het beest, dat uit de afgrond
opkomt” „hun de oorlog aandoen”.
In verschillende Europese landen
was het gezag in Kerk en Staat door
bemiddeling van het pausdom eeuwenlang
in handen van Satan geweest.
Maar hier gaat het om een
nieuwe openbaring van satanische
macht.
Rome had altijd de indruk gewekt
dat ze de Heilige Schrift vereerde,
maar intussen zorgde ze er wel
voor dat ze buiten het bereik van
het volk bleef. Onder haar heerschappij
hadden de getuigen „met
een zak bekleed” geprofeteerd. Er
zou echter een andere macht - het
beest uit de afgrond - opkomen om
het Woord van God openlijk te be-
Jezus de Vriend van Jong en Oud 12
strijden. „De grote stad” waar de
getuigen worden gedood en waar
hun lijken liggen, is „het geestelijke
Egypte”. Van alle landen die in de
Bijbel worden genoemd, is Egypte
het verst gegaan in godsontkenning
en wetsverachting. Geen enkele
koning heeft zich openlijker en
brutaler verzet tegen het gezag van
de hemel dan Farao. Toen Mozes
hem in opdracht van God het bericht
overbracht, antwoordde Farao
aanmatigend: „Wie is de Here, naar
wie ik zou moeten luisteren om Israël
te laten gaan? Ik ken de Here
niet, en ik zal Israël ook niet laten
gaan” (Exodus 5:2). Dit is atheïsme
en het land dat door Egypte wordt
voorgesteld, zou de eisen van de levende
God ook verwerpen. Het zou
blijk geven van hetzelfde ongeloof
en dezelfde uitdagende houding
aannemen. „De grote stad” wordt in
geestelijk opzicht ook vergeleken
met Sodom. De verdorvenheid en
wetsverachting van Sodom bleken
vooral uit de bandeloosheid van de
Sodomieten. Deze zonde zou ook
het voornaamste kenmerk zijn van
het land dat zou beantwoorden aan
de termen van deze profetie.
Volgens de voorzegging van de
profeet zou er kort vóór 1798 een
macht van satanische oorsprong en
karakter opkomen om de Bijbel te
bestrijden. Het land waar het getuigenis
van de twee getuigen van God
zou worden onderdrukt, zou worden
gekenmerkt door het atheïsme
van Farao en de bandeloosheid van
Sodom.
Deze profetie is op een buitengewoon
nauwkeurige en treffende
manier in vervulling gegaan in de
geschiedenis van Frankrijk. Tijdens
de Revolutie, in 1793, „hoorde de
wereld voor het eerst een groep
mannen die in een beschaafd land
geboren en opgevoed waren, en één
van de beste Europese staten leidden,
gezamenlijk hun stem verhef-

fen om de plechtigste waarheid die
een mens kan kennen te loochenen
en unaniem het geloof en de aanbidding
van God te verwerpen”
(Sir Walter Scott, Life of Napoleon,
vol. 1, ch. 17). „Frankrijk is het
enige land ter wereld dat zich als
staat openlijk heeft verzet tegen de
Schepper van het heelal en dit feit
in een bewaard gebleven oorkonde
heeft laten optekenen. Er zijn altijd
veel godslasteraars en ongelovigen
in Engeland, Duitsland, Spanje en
elders geweest, maar Frankrijk
neemt een unieke plaats in. Het
is de enige staat in de wereldgeschiedenis
die bij decreet van zijn
Wetgevende Vergadering heeft verklaard
dat er geen God is, waarna
de hele bevolking van de hoofdstad
en de overgrote meerderheid van
de rest van het land, zowel mannen
als vrouwen, met grote vreugde
begonnen te dansen en te zingen”
(Black¬wood’s Magazine, november
1870).
Frankrijk vertoonde ook de kenmerken
van Sodom. Tijdens de Franse
Revolutie waren de mensen even
ontaard en verdorven als de inwoners
van „de steden van de vlakte”,
die door God werden verwoest. De
geschiedschrijvers wijzen op het
verband tussen het atheïsme en de
wetteloosheid van Frankrijk, die
door de profeet waren voorzegd.
„Er was een nauwe band tussen de
wetten die de godsdienst afschaften
en de nieuwe huwelijkswet, die
bepaalde dat het huwelijk - de heiligste
verbintenis die twee mensen
kunnen aangaan en tegelijk ook de
instelling die door haar duurzaamheid
één van de pijlers van de samenleving
is - slechts een burgerlijk
contract met een beperkte
looptijd was dat twee mensen naar
eigen goeddunken konden aangaan
en verbreken... De vijanden van
de samenleving hadden geen beter
plan kunnen bedenken om alles wat
eerbaar, mooi en duurzaam is in het
gezinsleven grondig te verwoesten.
Ze hadden bovendien de zekerheid
dat het kwaad dat zij wilden stichten
van geslacht tot geslacht zou doorgaan...
Sophie Arnoult, een actrice,
die bekend stond om haar geestige
opmerkingen, noemde het huwelijk
tijdens de Republiek ‘het sacrament
van het overspel’”
(Scott, vol. 1, ch. 17).
„Alwaar ook hun Here gekruisigd
werd”. Ook dit onderdeel van de
profetie werd door Frankrijk vervuld.
Geen enkel land stond zó vijandig
tegenover Christus en nergens
was het verzet tegen de waarheid zó
fel en zó wreed. Frankrijk kruisigde
Christus in de persoon van zijn discipelen,
die het slachtoffer werden
van de vervolgingen.
Frankrijk heeft het bloed van de heiligen
eeuwenlang vergoten. Terwijl
de Waldenzen op de bergen van Piémont
de marteldood stierven „om
het getuigenis van Jezus en om het
Woord van God”, ondergingen hun
broeders, de Albigenzen van Frankrijk,
hetzelfde lot. In de tijd van de
Hervorming waren haar aanhangers
op een barbaarse manier dood ge-
Jezus de Vriend van Jong en Oud 13
marteld. Koningen en edellieden,
adellijke dames en beschaafde
meisjes hadden met genoegen gekeken
naar de doodsstrijd van de
martelaren van Jezus. De moedige
hugenoten streden voor de heiligste
rechten van de mens en hun bloed
werd vergoten na een harde strijd.
De protestanten werden beschouwd
als vogelvrij verklaarden, er werd
een prijs op hun hoofd gesteld en
ze werden als wilde beesten opgejaagd.
Maar het ergste misdrijf en de afschuwelijkste
satanische daad van al
die duistere eeuwen was de Bartholomeüsnacht
of Parijse Bloedbruiloft.
De wereld huivert nog bij de
gedachte aan die laffe, wrede aanslag.
De koning van Frankrijk gaf
op aansporing van de rooms-katholieke
priesters en prelaten zijn
zegen aan deze gruweldaden. Het
geluid van een klok in het holst van
de nacht was het teken dat men tot
de aanval moest overgaan. Duizenden
protestanten die rustig sliepen
omdat ze rekenden op het erewoord
van hun koning, werden uit hun
huizen gesleurd en in koelen bloede
vermoord.

Zoals Christus de onzichtbare Leider
was geweest die zijn volk uit de
slavernij van Egypte bevrijdde, was
Satan de onzichtbare leider van zijn
onderdanen bij deze afgrijselijke
moord op de martelaren. Zeven dagen
lang werd het bloedbad in Parijs
voortgezet. Op de eerste drie daarvan
ging men onbeschrijfelijk barbaars
te werk. De uitroeiing werd
niet tot Parijs beperkt, maar werd
op last van de koning uitgebreid
tot alle provincies en steden waar
men protestanten kon vinden. Men
lette niet op ouderdom of geslacht.
Zuigeling noch grijsaard werd gespaard.
Edellieden en boeren, oud
en jong, moeder en kind werden
zonder onderscheid neergemaaid.
Twee maanden duurde deze slachting
in heel Frankrijk. Zeventigduizend
mensen van het beste der bevolking
vonden de dood.
Dezelfde satanische geest die de
Parijse Bloedbruiloft had geleid,
organiseerde ook de gebeurtenissen
van de Revolutie. Men verklaarde
dat Jezus Christus een bedrieger
was en het motto van de Franse ongelovigen
was: „Verpletter die ellendeling!”
Daarmee bedoelden ze
Christus. Hemeltergende godslastering
en gruwelijke goddeloosheid
gingen hand in hand. De gemeenste
mensen en de meest verdorven
monsters van wreedheid en ontucht
werden verheerlijkt. Men bewees
de grootste eer aan Satan, terwijl
men Christus, de verpersoonlijking
van waarheid, zuiverheid en onbaatzuchtige
liefde, kruisigde.
„Het beest, dat uit de afgrond opkomt,
[zal] hun de oorlog aandoen
en het zal hen overwinnen en hen
doden”. De atheïstische macht die
in Frankrijk heerste tijdens de Revolutie
en het Schrikbewind voerde
een oorlog tegen God en zijn heilig
Woord die geen precedent heeft in
de geschiedenis. De aanbidding van
de Godheid werd door de Nationale
Vergadering afgeschaft. Men verzamelde
bijbels en verbrandde die
in het openbaar met alle blijken van
minachting. Gods wet werd met
voeten getreden. De inzettingen
van de Bijbel werden opgeheven.
De wekelijkse rustdag werd afgeschaft
en in plaats daarvan werd
elke tiende dag aan uitspattingen
en godslastering gewijd. Doop en
communie werden verboden. Op
de begraafplaatsen werden er duidelijk
leesbare borden aangebracht
waarop men verklaarde dat de dood
een eeuwige slaap is.
Men vond dat de vreze des Heren
zó ver van het begin der wijsheid
verwijderd was dat ze in feite het
begin der dwaasheid was. Alle
kerkdiensten werden verboden,
met uitzondering van de diensten
ter verheerlijking van de vrijheid
en het vaderland. „De constitutionele
bisschop van Parijs speelde de
hoofdrol in de schandelijkste klucht
die ooit ten aanschouwen van een
volksvertegenwoordiging is opgevoerd...
Hij verscheen in vol ornaat
en verklaarde aan de Conventie
dat de godsdienst die hij zoveel jaren
had onderwezen volledig door
priesters was verzonnen en geen
enkel fundament in de geschiedenis
of in de gewijde waarheid had. Hij
loochende in plechtige en uitdrukkelijke
bewoordingen het bestaan
van God wiens priester hij was en
kondigde aan dat hij zich voortaan
zou wijden aan de verheerlijking
van vrijheid, gelijkheid, deugd en
zedelijkheid. Daarna legde hij de
tekenen van zijn bisschoppelijke
waardigheid op tafel en werd broederlijk
omhelsd door de voorzitter
van de Conventie. Verschillende
andere afvallige priesters volgden
het voorbeeld van deze prelaat”
(Scott, vol. 1, ch. 17).
„En zij, die op de aarde wonen, zijn
blijde en verheugd over hen en zul-
Jezus de Vriend van Jong en Oud 14
len elkander geschenken zenden,
omdat deze twee profeten hen, die
op de aarde wonen, gepijnigd hadden”.
Het goddeloze Frankrijk had
de bestraffende stem van de twee
getuigen Gods het zwijgen opgelegd.
Het woord der waarheid lag
dood in zijn straten en zij die de
beperkingen en eisen van Gods wet
haatten, waren verheugd. De mensen
daagden de Koning des hemels
in het openbaar uit. Zoals sommige
zondaren uit het verleden vroegen
ze: „Hoe zou God het weten; zou
er ook wetenschap zijn bij de Allerhoogste?”
(Psalm 73:11).
Met een godslasterlijke stoutmoedigheid
die aan het ongelooflijke
grenst zei één van de priesters van
de nieuwe orde: „God, wreek je beledigde
naam als je bestaat. Ik daag
je uit! Je zegt niets. Je durft niet te
bulderen. Wie zal nu nog geloven
dat je bestaat?” (Lacretelle, History,
vol. 11, p. 309; in Sir Archibald Alison,
History of Europe, vol. 1, ch.
10). Is dit geen duidelijke echo van
Farao’s woorden: „Wie is de Here,
naar wie ik zou moeten luisteren?”
„Ik ken de Here niet!”
„De dwaas zegt in zijn hart: Er is
geen God” (Psalm 14:1). God zegt
met betrekking tot de vervalsers van
de waarheid: „Hun onzinnigheid zal
aan allen overduidelijk worden”
(2 Timoteüs 3:9).
Kort nadat Frankrijk de eredienst
van de levende God, „de Hoge
en Verhevene, die in eeuwigheid
troont”, had verworpen, verviel
het in een verderfelijke afgodendienst
en aanbad het de godin van
de Rede, verpersoonlijkt door een
losbandige vrouw.
Het pausdom was begonnen met
het werk dat het atheïsme nu aan
het voltooien was. De sociale, politieke
en godsdienstige toestanden
die Frankrijk razendsnel naar de afgrond
meesleurden, waren te wijten
aan het beleid van Rome. Auteurs

schrijven de gruwelen en uitspattingen
van de Revolutie toe aan de
Kroon en aan de Kerk. In feite zijn
ze echter volledig te wijten aan de
rooms-katholieke kerk. Het pausdom
heeft de geest van de koningen
vergiftigd en de Hervorming
afgeschilderd als de vijand van
de kroon en als de twistappel die
rampzalig zou zijn voor de vrede
en de eendracht in het rijk. Rome
heeft de barbaarse wreedheden en
de verschrikkelijke onderdrukking
die van de kroon uitgingen geïnspireerd.
De Bijbel bracht echter vrijheid.
Overal waar men het evangelie
aannam, werden de geesten van de
mensen bevrijd. Ze verbraken de
ketenen van onwetendheid, zonde
en bijgeloof. Ze begonnen te denken
en te handelen als mensen.
De vorsten merkten dit en
vreesden dat dit het eind
van hun despotisch bewind
zou kunnen zijn.
Rome was er vlug bij om
hun angst en afgunst aan
te wakkeren. In 1525 zei
de paus aan de regent van
Frankrijk: „Deze waanzin
[het protestantisme] zal
de godsdienst niet alleen
in verwarring brengen en
vernietigen, maar het zal
ook alle vorsten, edellieden,
wetten, rangen en
standen te niet doen”
(G. de Félice, History of the Protestants
of France, b. 1, ch. 2, par. 8).
Enkele jaren nadien waarschuwde
de pauselijke nuntius de koning:
„Sire, laat u niet misleiden. De
protestanten zullen zowel het burgerlijke
als het kerkelijke gezag
omverwerpen... De troon loopt
evenzeer gevaar als het altaar... De
invoering van een nieuwe godsdienst
gaat altijd gepaard met de
invoering van een nieuwe staatsvorm”
(D’Aubigné, History of the
Reformation in Europe in the Time
of Calvin, b. 2, ch. 36). Theologen
deden een beroep op de vooroordelen
van de massa. Ze beweerden dat
het protestantisme „de mensen verleidt
tot nieuwlichterij en dwaasheid;
het berooft de koning van de
toegewijde liefde van zijn onderdanen
en vernietigt Kerk en Staat”.
Op deze manier slaagde Rome erin
Frankrijk tegen de Hervorming op
te hitsen. „Het zwaard van de vervolgingen
werd voor de eerste keer
in Frankrijk getrokken om de troon
veilig te stellen, de adel te beschermen
en de wetten te handhaven”
(Wylie, b. 13, ch. 4).
De leiders van het land konden niet
vermoeden welke noodlottige gevolgen
zo’n beleid zou hebben. De
leer van de Bijbel zou de mensen
de beginselen van gerechtigheid,
matigheid, waarheid, rechtvaardigheid
en weldadigheid, die de basis
van de nationale welvaart zijn, hebben
bijgebracht. „Gerechtigheid
verhoogt een volk”. „Door gerechtigheid
wordt de troon bevestigd”
(Spreuken 14:34; 16:12). „En de
vrucht der gerechtigheid zal vrede
zijn, de uitwerking der gerechtigheid
rust en veiligheid tot in eeuwigheid”
(Jesaja 32:17). Wie Gods
wet gehoorzaamt, zal zeker ook de
wetten van zijn land eerbiedigen en
Jezus de Vriend van Jong en Oud 15
gehoorzamen. Wie God vreest, zal
de koning eren bij de uitoefening
van alle vormen van rechtvaardig
en rechtmatig gezag. Maar het ongelukkige
Frankrijk verbood de
Bijbel en verbande zijn discipelen.
De fatale fout die zoveel ellende
over de inwoners van Frankrijk
bracht, was de miskenning van
deze ene grote waarheid dat vrijheid
slechts mogelijk is binnen de
grenzen van Gods wet. „Och, dat
gij naar mijn geboden luisterdet;
dan zou uw vrede zijn als een rivier
en uw gerechtigheid als de golven
der zee”. „De goddelozen, zegt de
HERE, hebben geen vrede”. „Maar
wie naar mij luistert, zal gerust wonen,
beveiligd tegen de verschrikking
van het onheil”
(Jesaja 48:18, 22; Spreuken 1:33).
Atheïsten, ongelovigen
en afvalligen
kunnen zich tegen
Gods wet verzetten
en haar hekelen,
maar de gevolgen
van hun opvattingen
bewijzen dat het
welzijn van de mens
afhangt van zijn gehoorzaamheid
aan
de goddelijke voorschriften.
Zij die deze
les niet uit het Woord
van God willen leren,
moeten maar naar de
geschiedenis van de
volken kijken.
Gods getrouwe getuigen, die werden
gedood door de godslasterlijke
macht die „uit de afgrond opkomt”,
zouden niet lang zwijgen, want „na
[die] drie en een halve dag voer een
levensgeest uit God in hen en zij
gingen op hun voeten staan en grote
vrees viel op (allen), die hen aanschouwden”
(Openbaring11:11). In
1793 had de Nationale Vergadering
de christelijke godsdienst afgeschaft
en de Bijbel verboden. Drieëneen-

half jaar later nam dezelfde instelling
een resolutie aan waarbij deze
decreten werden ingetrokken en
de Bijbel weer werd aanvaard. De
wereld was verbijsterd over de omvang
van het kwaad dat op de verwerping
van de Bijbel was gevolgd
en erkende de noodzaak van het geloof
in God en in zijn Woord als de
grondslag van deugd en zeden. God
zegt: „Wie hebt gij gehoond en gelasterd,
en tegen wie de stem verheven
en uw ogen trots opgeslagen?
Tegen de Heilige Israëls!”
(Jesaja 37:23).
„Daarom zie, Ik laat hen ditmaal
gewaarworden, Ik laat hen gewaarworden
mijn hand en mijn kracht,
en zij zullen weten, dat mijn naam
is: HERE” (Jeremia 16:21).
De profeet zegt over de twee getuigen
ook: „En zij hoorden een luide
stem uit de hemel tot hen zeggen:
Klimt hierheen op! En zij klommen
naar de hemel op in een wolk,
en hun vijanden aanschouwden
hen” (Openbaring 11:12). Nadat
Frankrijk de twee getuigen Gods
bestreden had, werden ze als nooit
tevoren geëerd. In 1804 werd het
Brits en Buitenlands Bijbelgenootschap
georganiseerd. Het werd op
het vasteland van Europa gevolgd
door gelijkwaardige instellingen
met vele afdelingen. In 1816 werd
het Amerikaans Bijbelgenootschap
opgericht. Toen het Brits Bijbelgenootschap
werd opgericht, werd
de Bijbel in vijftig talen gedrukt en
verspreid. Sindsdien is de Schrift in
vele honderden talen en dialecten
vertaald.
Vijftig jaar vóór 1792 had men maar
weinig belangstelling voor buitenlandse
zending. Er werden geen
nieuwe zendingsgenootschappen
opgericht en er waren maar weinig
kerken die het christendom in heidense
landen wilden verspreiden.
Tegen het einde van de achttiende
eeuw kwam daar echter een ingrijpende
verandering in. De mensen
waren het rationalisme beu en werden
zich bewust van de noodzaak
van Gods openbaring en een persoonlijke
geloofservaring. Vanaf
dat ogenblik nam de buitenlandse
zending een ongekende vlucht.
Verbeteringen in de drukprocédés
hebben de verspreiding van de Bijbel
enorm bevorderd. De snellere
verbindingen tussen verschillende
landen, het wegvallen van oude
barrières van vooroordeel en nationalisme
en het verlies van de wereldlijke
macht van de paus hebben
de weg geëffend voor het Woord
van God. Daardoor kon de Bij-
Jezus de Vriend van Jong en Oud 16
bel ongehinderd in de straten van
Rome worden verkocht. De Heilige
Schrift heeft nu alle bewoonde gebieden
van de aarde bereikt.
De ongelovige Voltaire zei eens vol
trots: „Ik heb meer dan genoeg van
de bewering dat twaalf mannen het
christendom hebben gesticht. Ik zal
bewijzen dat er maar één man nodig
is om het te niet te doen. Voltaire is
nu al eeuwen dood. Miljoenen hebben
deelgenomen aan de strijd tegen
de Bijbel. Maar waar er in Voltaires
tijd honderd exemplaren van
het Woord van God waren, zijn er
nu tienduizend, ja honderdduizend.
Eén van de hervormers zei: „De
Bijbel is het aambeeld dat al veel
hamers heeft versleten”. God zegt:
„Elk wapen dat tegen u gesmeed
wordt, zal niets uitrichten en elke
tong die zich voor het gericht tegen
u keert zult gij in het ongelijk stellen”
(Jesaja 54:17).
„Het woord van onze God houdt
eeuwig stand”. „Betrouwbaar zijn
al zijn bevelen, vastgesteld voor
immer en altoos, volbracht in waarheid
en oprechtheid”
(Jesaja 40:8; Psalm 111:7,8).
Alles wat op het gezag van de mens
is gebouwd, zal worden vernietigd,
maar wat op de rots van Gods onveranderlijk
Woord is gebouwd,
houdt eeuwig stand.
ZIN EN ONZIN OVER
DOOD EN OPSTANDING, HEMEL EN HEL
Een golf van occultisme overspoelt de wereld, die geenszins daarop is
voorbereid, zich intensief daarmee bezig te houden.
Dit feit heeft de schrijver ertoe gebracht zijn standpunt te bepalen ten
aanzien van de vragen over een leven na de dood.
Daarbij is het zijn wens, een bijbels antwoord te geven en veelvuldig
verkeerd begrepen passages in de Heilige Schrift begrijpelijk te maken.
Maar voor alles toont Martino Tomasi overduidelijk aan, dat er hoop is -
ook in het aanschijn van de dood.
Dit boekje is te bestellen bij
“De Bazuin te Sion”voor € 3,00

GENESIS 2
EEN TWEEDE
SCHEPPINGSBERICHT
Vertelt Genesis 2 een ander
verhaal dan Genesis 1?
Voor de doorsnee lezer is de slotsom
dat het eerste hoofdstuk van
Genesis een volledig scheppingsbericht
is:
“En God zag al wat Hij gemaakt
had en zie het was zeer goed. En
het was avond geweest en het was
morgen geweest – de zesde dag. En
zo werden voltooid de hemel en de
aarde en al hun heer. Toen God op
de zevende dag het werk voltooid
had, dat Hij gemaakt had, ruste Hij
op de zevende dag van al het werk,
dat Hij gemaakt had. En God zegende
de zevende dag en heiligde
die, omdat Hij daarop gerust heeft
van al het werk dat Hij scheppende
tot stand had gebracht.”
Sommige lezers zijn verbaasd omdat
er dan een paar verzen komen
over dingen die God nog niet gemaakt
had. In vers 4 wordt nog
eens herhaald “Dit is de geschiedenis
van de hemel en de aarde, toen
zij geschapen werden. Ten tijde dat
God hemel en aarde maakte.” Vers
4. Vers 5 gaat dan voort met de dingen
die God nog niet gemaakt had.
1. Er was geen enkel veldgewas
op de aarde.
2. En er was nog geen enkel
kruid des veld uitgesproten.
3. Want de Here had het niet
op de aarde doen regenen.
4. En er was geen mens om de
aardbodem te bewerken.
Beschrijft het eerste hoofdstuk van
Genesis werkelijk dat de mens en
de planten gemaakt werden voor
het einde van de eerste scheppingsweek?
Spreken Genesis 1 en 2 elkaar
tegen?
Sommige Bijbel critici trachten
deze verschillen te verklaren door
aan te nemen dat de twee hoofdstukken
een andere auteur hebben.
Wij kunnen hier niet ingaan op de
bewijsvoering van de verschillende
critici met betrekking tot Genesis 1
en 2. Een aantal geleerden zijn de
argumenten nagegaan en vertellen
ons dat het niet overtuigend is dat
deze beide hoofdstukken twee of
meer auteurs hebben.
Veel Schrijvers
Het idee dat Genesis geschreven
werd door verschillende schrijvers
Jezus de Vriend van Jong en Oud 17
in plaats van Mozes werpt heel veel
vragen op. Zij betwijfelen in het algemeen
de Bijbel als een geïnspireerd
boek en in het bijzonder de
inspiratie van Genesis. Dat is echter
niet het standpunt van de Joden
of van de christenen. Bijbel gelovige
christenen wijzen erop dat de
apostelen wijzen op Genesis als een
door God geïnspireerd boek.
(Zie Romeinen 4: 17; Galaten 3: 8;
Hebreeën 4: 4 en Jacobus 2: 23.)
Bijzonder interessant is het commentaar
van Jezus in een gesprek
met de Farizeeërs over huwelijk
en scheiding. “Wat heeft Mozes u
geboden?” Marcus 10: 3. Als zij
dan Deuteronomium citeren citeert
Jezus uit Genesis door Genesis 1:
27 en 2: 24 aan te halen. (Matt. 19:
4-5; Marcus 10: 6-9) Het argument
van Jezus was gebaseerd op de aanname
dat Mozes de schrijver van
Genesis was. Op een andere manier
zouden zijn argumenten geen gezag
hebben gehad. Vanaf het begin
zijn wij als kerk er van uitgegaan
dat Genesis door Mozes werd geschreven.
Wij kunnen dus zeggen
dat Mozes onder de inspiratie van
de Heilige Geest het boek Genesis

schreef. Gegrond op wat de Bijbel
zelf zegt, alsmede de mening van
de kerk vanaf de vroegste tijden is
er overvloedig bewijs om aan te nemen
dat Mozes de schrijver is van
de eerste twee hoofdstukken van
Genesis.
Maar wat te doen met al die critici?
Ik denk dat wij dieper moeten ingaan
op de tekst om te zien of er
antwoorden zijn.
Een Nauwkeurige Beschouwing
Iedereen die nauwkeurig leest kan
duidelijk zien dat het scheppingsverhaal
niet eindigt in het eerste
hoofdstuk. Het verhaal van de eerste
zeven scheppingsdagen loopt
door in hoofdstuk twee in de eerste
paar verzen. De indeling van de
Bijbel in hoofdstukken en verzen
komt niet van de schrijvers van de
Bijbel. In moderne bijbelvertalingen
wordt soms aangegeven hoe
er een betere indeling zou kunnen
zijn. Het zou meer voor de hand
liggen om Genesis hoofdstuk één
te beëindigen tussen hoofdstuk 2:
4a en 2: 4b. Dus midden in vers 4
van Genesis 2.
Het onderwerp van hoofdstuk 2
begint in vers 4b. Hoofdstuk één
eindigt dan als volgt: “Dit is de
geschiedenis van de hemel en de
aarde, toen zij geschapen werden.”
Hoofdstuk twee begint met:
“Ten tijde dat God de hemel en
de aarde maakte, was er nog geen
enkel veldgewas op de aarde, en
er was nog geen enkel kruid des
velds uitgesproten. Want de Here
God had het niet doen regenen, en
er was geen mens om de aarde te
bewerken. Maar een damp steeg op
uit de aarde en bevochtigende de
gehele aardbodem.”
Genesis 2: 4-6.
Het thema van het tweede hoofdstuk
begint met het opsommen van
vier dingen die er nog niet waren,
toen de Here eindigde op de Sabbat
door te rusten van al het werk dat
Hij scheppende tot stand gebracht
had. Die vier dingen waren:
• Veldgewas.
• Kruid des velds.
• Regen.
• En een mens om de aarde te
bewerken.
Hoe komt het dat deze vier dingen
er nog niet waren toen de Here het
werk voltooide, dat Hij gemaakt
had?
Zijn deze dingen, in ’t bijzonder de
planten en de mens, verschillend
van wat wij lezen in hoofdstuk een.
En hoe kwamen die dan tot stand?
Het antwoord op deze vragen is het
thema in hoofdstuk twee.
De benaming van de Planten
De meeste geleerden die een studie
gemaakt hebben van de eerste twee
hoofdstukken van Genesis beweren
dat de benamingen in Genesis 1: 11,
12 dezelfde betekenis hebben als in
Genesis 2: 5. Maar de feiten zijn dat
de Hebreeuwse woorden in deze
beide hoofdstukken niet dezelfde
zijn. In hoofdstuk 1: 11, 12 wordt
het volgende gezegd: “Laat de aarde
groen voortbrengen, zaaddragende
planten, en vruchtdragend geboomte
dat naar zijn aard zaad draagt.”
In Genesis 2: 5 lezen wij echter dat
er vóór het scheppen van de mens
geen veldgewas was en geen kruid
Jezus de Vriend van Jong en Oud 18
des velds. Zelfs degenen die geen
Hebreeuws kennen, kunnen zien
dat de woorden niet dezelfde zijn in
deze twee hoofdstukken. Een van de
woorden wordt gebruikt in Genesis
2: 5; Genesis 21: 15 en Job 30: 4, 7.
“Veldgewas”. Volgens Michael Zohary
een Israëlische botanist gaat
het hier om doornige planten die in
de droge gebieden en in de woestijn
groeien. Dat is ook de idee in
Job 30: 4, 7 en in Genesis 21: 15.
Het is doornig struikgewas in droge
streken. Volgens Zohary groeien er
in Israël meer dan zeventig soorten
van deze plant. Het zijn dus planten
die in een bepaald milieu groeien.
Verder zijn het planten die de boeren
veel overlast veroorzaken, en
veel werk geven. Toen God de aar-
de maakte schiep Hij deze planten
niet. Zij waren er nog niet.
Het Kruid des Velds
Het Hebreeuws woord hier dat vertaald
is met “kruid des velds” komt
voor in Genesis 2: 5 en Genesis 3:
18. In Genesis 3: 18 wordt het verbonden
met het eten van brood, en
het moeizaam verkrijgen van de
oogst. Het moeizame wordt uitgedrukt
door de woorden “in het
zweet uws aanschijns zult gij brood
eten.”
Als het kruid des velds en het brood

eten bij elkaar horen dan is hier
sprake van granen, zoals tarwe,
gerst en meer van dat. Overal ter
wereld vinden wij granen. En daar
zit veel werk in. Allereerst door het
onkruid maar ook in het cultiveren
van granen.
Dat brengt ons punt drie dat er niet
was en dat is de mens om de grond
te bewerken. Opnieuw, de geleerden
zijn er van uitgegaan dat Genesis
2: 5 in strijd is met het scheppen
van de mens op de zesde dag. Het
schijnt of de tekst in Genesis 2: 5 in
tegenspraak is met Genesis 1. Maar
dat is niet volgens de tekst. De tekst
zegt “een mens om de aardbodem
te bewerken.”
Het is belangrijk te zien dat de mens
van Genesis 1: 26-30 de aardbodem
niet bewerkte. Genesis twee zegt
niet dat er geen mensen waren maar
zegt dat de mens voor de zondeval
de aardbodem niet bewerkte. Het is
de zondige mens volgens Genesis 3
die de aardbodem moest bewerken.
“Al zwoegende” zou de mens na de
zondeval van de aardbodem “eten”
zolang hij leven zou.
De mens zou de hof bewaren, d.w.z.
hij zou de hof van Eden bewaren.
(2: 16) Maar de hof van Eden was
een hof waarin allerlei geboomte
was. Er werd hen verteld dat zij
vrijelijk mochten eten van alle bomen
in de hof 2: 16. Het was dus
geen groentetuin waarin men de bodem,
d.w.z. de aardbodem bewerken
moest. De mens bewerkte een
boomgaard. Volgens vers 9 waren
de bomen in de hof begeerlijk om te
zien en goed om van te eten. Hoofdstuk
2 leert ons dus wat de gevolgen
van de zonde zouden zijn.
1. Er zou onkruid opschieten.
2. In plaats van in een boomgaard
zou de mens in een andere
omgeving leven en de grond moeten
bewerken.
3. Er moeten granen verbouwd
worden en die werden na de zondeval
geschapen. En zo leerde de
mens te leven van brood.
4. Het vierde wat genoemd
wordt dat er nog niet was, was regen.
De aarde had een volmaakt irrigatie
systeem. Er kwam een damp op
uit de aarde en die bevochtigde de
gehele aardbodem. Met de regen
komt het water uit de hemel, dus
van boven af maar voor de zondvloed
kwam het water als een damp
uit de aardbodem en bevochtigde
de gehele aardbodem.
Het eerste hoofdstuk vertelt ons dat
de aarde volmaakt uit de handen
van God kwam in zes dagen. Dat is
de geschiedenis toen God schiep.
Het tweede hoofdstuk leert ons
wat God nog niet geschapen had.
Die vier dingen waren er nog niet.
Maar als inleiding op hoofdstuk
Jezus de Vriend van Jong en Oud 19
drie, moeten deze dingen vermeld
worden. Zij tonen ons dat de aarde
inderdaad vervloekt werd door de
Here God. Het werd uiterst moeilijk
voor Adam en Eva. Van nu af
aan moest de aarde bewerkt worden.
Eten werd een dagtaak. Voor
de zondeval kon alles zo geplukt
worden. Het was begeerlijk om te
zien en goed om van te eten.
Kijk eens naar de tropen en hun
graan; rijst. Elk plantje moet geplaatst
worden, dan moet irrigatie
plaatsvinden. Het was definitief anders.
Het derde hoofdstuk toont ons de
diepte van de val. De dingen die
er volgens hoofdstuk twee nog niet
waren, kwamen toen. Zestien honderd
jaar later kwam de derde vloek
met de zondvloed. Dat was ook het
einde van het irrigatie systeem zoals
God het geschapen had. Voortaan
zou het regenen en de aarde zou
door hemelwater bevloeid worden.
Vrij vertaald uit “Aventist Affirm”.
Een artikel van prof. Randall W.
Younker. Prof. in het O. T.

HET OFFER VAN
CHRISTUS IN DE
SCHADUWDIENST
De heiligdommen
De offerdiensten werden onder het
levitische systeem verricht in het
heiligdom. Allereerst was daar de
tabernakel, een gebouw van planken
en kleden bedekt en geborduurd
met goud. Na verloop van tijd raakte
dit in verval en de tent verging.
De gebruiksvoorwerpen bleven in
tact. Daarna kwam er onder Salomo
een tempel, een gebouw, een meer
permanente woning. Door de zonde
van het volk werd zij verwoest door
de Babyloniërs en later opnieuw
opgebouwd onder Jozua en Zerubabel
na de terugkeer uit Babylon.
Dit alles had een diepe geestelijke
betekenis. De apostelen spraken later
over het “afleggen van de tent”
waarmee zij het sterven bedoelden
en het hebben van “een gebouw in
de hemel”, waarmee zij het permanente,
de onsterfelijkheid, bedoelden.
Ook Christus “tabernakelde”
onder ons en Hij bood de Joden aan
“breek deze tempel af” en Ik zal
haar “binnen drie dagen weer opbouwen.”
Waarbij de heerlijkheid
van de laatste groter zou zijn dan
de heerlijkheid van de eerste. Hij
legde Zijn sterfelijke, zondige vlees
af en stond op met een verheerlijkt
lichaam. In “deze grotere en meer
volmaaktere tabernakel niet met
handen gemaakt dat is, niet van
deze schepping”is Christus “eens
en voor altijd binnengegaan in het
heiligdom” waardoor Hij een eeuwige
verlossing verwierf.
2 Korintiërs 5: 1-5;
Johannes 1”14;
Hebreeën 9: 11. 12.
Het gerei van het heiligdom
Allereerst was daar de ark, met onder
het verzoendeksel, de heilige
wet. Zij wezen beide op Jezus. Alleen
Hij kon zeggen “Uw wet is
in mijn binnenste” en alleen Hij is
door “God voorgesteld als het verzoendeksel
door het geloof in zijn
bloed.”
Ook de heerlijkheid “de Schechina”
Jezus de Vriend van Jong en Oud 20
was een beeld van Hem. Wij hebben
“Zijn heerlijkheid aanschouwd,
een heerlijkheid als van de Enig geborene
des Vaders vol van genade
en waarheid.”
Ook was Hij het “voorhangsel”.
Paulus zegt “dat is Zijn vlees”.
Op dit voorhangsel waren engelen
geborduurd, zo zegt Jezus tegen
Nathanaël: “Gij zult de hemel open
zien en de engelen Gods opstijgen
en neerdalen op de Zoon des mensen”.
Hij was de ladder in de droom
van Jakob. In Zijn menselijke natuur
daalde Hij af tot de diepste
diepten van de menselijke ellende.
In het heilige dat een beeld is van
het “heilige”dat uit Maria geboren
werd, Zijn menselijke natuur dus,
stonden het reukofferaltaar, de tafel
en de lampen. Dat was alles een
beeld van onze lieve Heiland. Hij
was het reukofferaltaar. “Hij heeft
Zichzelf niet behaagd,” maar heeft
Zich Gode geofferd “tot een welriekende
reuk”. Hij was het “licht der
wereld”.
Hij leed in Getsemane, dat is letterlijk
vertaald olijfmolen, en in de
olijfmolen produceerde Hij zelf de

olie die Hem maakte tot het Licht
der wereld. Hoe werd deze olijf
geperst; “bloed kwam uit Zijn poriën”,
maar Gode zij dank, het Licht
der wereld schijnt.
Hij was de tafel en het brood. “Mijn
vlees” zei Jezus, geef Ik voor het leven
der wereld. Ik ben het brood des
Levens. Zoals de korrel verbrijzeld
werd tot meel, zo werd Hij “verbrijzeld
om onze overtredingen”, en de
straf die ons de vrede aanbrengt
was op Hem. En nu staat Hij daar
als het “toonbrood” voor het aangezicht
des Heren. En wij? Wij zijn
aangenomen “in de Geliefde”.
Buiten in de voorhof was het wasvat.
Daar werden de handen en de
voeten van de priesters gewassen.
Zo is ook Hij “de bron die ontsloten
is tot reiniging en ontzondiging”.
Tenslotte is Hij het brandofferaltaar.
“Het altaar is meer dan de gave”,
zegt Jezus. Zo offerde Hij “Zijn
vlees” op “den Eeuwige Geest”, als
een smetteloos offer aan God.
Tenslotte is Hij zelf de deur van de
tabernakel. De deur was in het witte
linnen, een beeld van het feit dat
Zijn karakter als mens voor ons de
deur naar de hemel ontsluit.
Hebreeën 10: 5-7;
Romeinen 3: 25;
Johannes 1: 14;
Hebreeën 10: 20;
Johannes 1: 52;
Psalm 38: 1-15;
Jesaja 52: 13, 13;
Lukas 1: 35;
Romeinen 15: 3;
Efeziërs 5: 2;
Lukas 22: 44;
Johannes 6: 51;
Jesaja 53;
Efeziërs 1: 6;
Zacharia 13: 1;
Matteüs 23: 19;
1 Petrus 3: 18;
Hebreeën 9: 14;
Johannes 10: 7, 8.
De offers – Het brandoffer
De levitische dienst kende vele
verschillende offers. Allereerst
was daar het brandoffer, dat iedere
morgen en avond gebracht werd en
een beeld was van het offer waarin
God voorzag voor de zonde “niet
alleen van de onze maar voor die
der gehele wereld”. Het brandoffer
was “een vuuroffer tot een lieflijke
reuk voor de Here”, een beeld van
het feit dat Christus “Zich voor ons
heeft overgegeven als offergave en
slachtoffer, Gode tot een welriekende
reuk”. Als het morgen en avondoffer
gebracht werd, dan kwam
God bij hen en werden zij door Zijn
“heerlijkheid geheiligd”. Zo zijn
ook wij “geheiligd door het offer
van het lichaam van Christus”.
Bij het morgen en avondoffer dat in
beide gevallen een lam was, werd
3,5 liter fijn meel (inhoudsmaat),
1,5 liter gestoten olijfolie en 1, 5
liter wijn geplengd op het altaar.
Opnieuw een prachtig beeld van
het grote offer. “Als een lam werd
Hij ter slachting geleid en als een
schaap dat stom is voor het aangezicht
van zijn scheerders alzo deed
Hij Zijn mond niet open.”
En zoals meel verbrijzelt koren is,
zo is Hij “om onze ongerechtigheden
verbrijzeld”. “Maar het behaagde
de Here hem te verbrijzelen” in
plaats van ons, omdat God Zelf ons
lief heeft. En zoals wijn werd uitgegoten
op het altaar, zo heeft Hij
“zijn leven uitgegoten in de dood”.
En zoals de gestoten olijfolie werd
verbrand met het offer, zo kwam
Hij in Getsemane, in “de olijfmolen”,
en door deze geweldige daad
kunnen wij met “olie der vreugde”
overgoten worden.
De wijn en de olie werden altijd in
gelijke porties geofferd. Een beeld
van het feit dat men lijdt, “geplengd
wordt bij de offerande” naar die
mate waarin men de Heilige Geest
Jezus de Vriend van Jong en Oud 21
woning laat maken in het hart. Jezus
bezat “de Geest niet met mate”,
daarom was Zijn lijden mateloos.
Leviticus 1; 1
Johannes 2: 2;
Leviticus 1: 9;
Efeziërs 5: 2;
Exodus 29: 38-43;
Hebreeë 8: 8-10;
Numeri 15: 1-21;
Jesaja 53;
Hebreeën 1: 9;
Filippenzen 2: 17;
Romeinen 5: 3.
1 Petrus 2: 19;
Jakobus 1: 2;
Johannes 3: 34.
Het vredeoffer
De tweede serie offers die gebracht
werden, waren de vredeoffers. Zij
waren ook een type van het feit, dat
Jezus ondanks alles wat Hem overkwam,
vrede had in Zijn ziel. Hij
is de “Vredevorst”. Zijn offer is de
grondslag van de “raad des vredes”
tussen de Vader en de Zoon. Hij is
door Zijn offer “onze vrede”. Wij
worden niet opgeroepen om vrede
met God te maken, maar om Christus,
het Vredeoffer, te aanvaarden.
Van het vredeoffer viel de rechterschenkel,
dat is de rechterschouder
ten deel aan de priester, want “de
heerschappij rust op zijn schouders”.
Verder viel de borst ten deel
aan de priester. Zo draagt Jezus de
lammeren in Zijn armen en drukt
ze aan Zijn borst. Het vlees werd
gegeten door zowel de offeraar als
de priester in een maaltijd. Zo ook
met Jezus. Hij zegt: “Voorwaar,
voorwaar tenzij gij het vlees van de
Zoon des mensen eet en Zijn bloed
drinkt hebt gij geen leven in uzelf.
Wie Mijn vlees eet en Mijn bloed
drinkt, heeft eeuwig leven en Ik zal
hem opwekken ten jongste dage.”
Daarmee bedoelde de Heiland:
“De Geest is het die levend maakt,

het vlees doet geen nut; de woorden
die Ik tot u gesproken heb,
zijn geest en zijn leven.” In Hem
is “het Woord vleesgeworden”. Zo
moet het Woord ook in zijn volgeling
vlees worden, het Woord moet
al ons handelen regeren, dan hebben
wij vrede. Aan het eten van het
vlees van het vredeoffer was een
voorwaarde verbonden, het mocht
gegeten worden op de eerste en
de tweede dag, maar de derde dag
was het verboden. Zo stond Jezus
op “ten derde dage”, en moeten wij
niets anders begeren te weten dan
Jezus Christus en die gekruisigd.
Leviticus 3: 7;
Jesaja 9: 5;
Zacharia 6: 13;
Efeziërs 2: 14;
Johannes 6: 53-63;
Johannes 1: 14.
Jesaja 48: 18, 19;
1 Korintiërs 2: 2.
Het zondoffer
De derde en laatste serie offers waren
de zondoffers met daarbij de
schuldoffers. De grote les van het
zondoffer was, dat Jezus de Zondedrager
is. Hij
stelde “Zichzelf
ten schuldoffer”,
door
onze “ongerechtigheden
te dragen”. Er
waren verschillendezondoffers.
Een voor
de priester,
een voor het
hele volk, een
voor de leiders
van het volk
en tenslotte
voor de gewone
man. Als de priester gezondigd
had, moest hij een even groot offer
brengen als het hele volk. Met
dit verschil echter dat het zondof-
fer voor het gehele volk “verzoening”
deed in de diensten van elke
dag, maar voor de priester werd in
de dagelijkse dienst geen “verzoening”
gedaan. Hij kon zijn zonden
overdragen door een zondoffer op
het heiligdom, maar als dienaar van
het heiligdom bleef hij zondendrager.
Daar zit een belangrijke les in.
Jezus is als Hogepriester van het
hemelse heiligdom nog steeds de
zondendrager van Gods volk. Jezus
brengt de “reiniging der zonden”
tot stand, want Hij is eenmaal
geofferd om de zonden “van
velen mee omhoog te dragen”. De
priesters konden alleen verzoening
doen voor zichzelf en hun huis op
grote verzoendag. Eerst dan werd
de zonde van henzelf overgedragen
op iets anders. Zo ook met Jezus.
Onze ongerechtigheden doen Hem
moeite aan en daarom worden zij
uitgedelgd.
Leviticus 4, 5, 6;
Jesaja 53;
Leviticus 4: 20, 26, 31, 35;
Leviticus 4: 1-12;
Hebreeën 1: 3; 9: 28;
Leviticus 16;
Jesaja 43: 24-26.
Als iemand van het gewone volk of
een leider van het volk gezondigd
had, dan werd er een offer gebracht
en “moest” de priester van het vlees
Jezus de Vriend van Jong en Oud 22
van het zondoffer eten, het werd
een deel van hemzelf. De reden die
aangegeven wordt is dat hierdoor
de overdracht van zonden plaats
vond. Dit was “de ongerechtigheid
dragen”. Christus werd “voor ons
tot zonde gemaakt”en droeg ze “in
Zijn eigen lichaam op het hout”.
Vermeld moet worden dat wanneer
het vlees van het zondoffer niet gegeten
werd, dat was in het geval
dat het offer gebracht werd voor
het gehele volk of de priester, dan
“moest” het bloed gesprenkeld worden
in het heiligdom, op de hoornen
van het reukofferaltaar en voor het
voorhangsel, en dan moest het gehele
lichaam, uitgezonderd het vet
en de nieren, verbrand worden buiten
de legerplaats. “Daarom heeft
ook Jezus, teneinde zijn volk door
Zijn bloed te heiligen, buiten de legerplaats
geleden”. Dit was een duidelijke
heen wijzing naar de smadelijke
dood die Hij stierf. “Laten wij
derhalve buiten de legerplaats gaan
en zijn smaad dragen.” Alle zondoffers
waren bloedige offers, behalve
die voor de allerarmsten die zelfs
geen tortelduiven konden kopen.
Voor hen werd verzoening gedaan
door een handvol meel, gebroken
en verbrijzeld koren. Een gepaste
voorstelling van de velen van
oost en west die zullen aanliggen
met Abraham, Isaak en Jakob,
maar die het offer op Golgotha
niet gekend hebben, maar door de
Geest van God “een gebroken en
verbrijzeld hart ontvangen hebben”
en daardoor in het oordeel
staande zullen blijven. Ook voor
hen is Jezus priester.
Leviticus 10: 17;
2 Korintiërs 5: 21;
1 Petrus 2: 24;
Leviticus 6: 30;
Hebreeën 13: 11, 12:
Leviticus 5: 11;
Psalm 51;
Romeinen 2: 15, 16.

De Hogepriester
De hogepriester stond voor het gehele
volk, het offer voor de priester
was van dezelfde orde van grootte
als die van het gehele volk. De hogepriester
droeg de schuld van het
volk “zodat zij (het volk) welgevallig
zijn voor het aangezicht des
Heren. De hogepriester droeg de
namen van Israël op zijn schouder
en op zijn borst. Zo belijdt Jezus
de namen van Zijn kinderen voor
Zijn Vader en de engelen, maar alleen
van hen die de heerschappij
van hun leven van alledag op Zijn
schouder hebben gelegd. Van de
anderen die wel Zijn naam willen
dragen maar die niet willen hebben
dat Hij koning over hen is in het leven
van alledag, in eten en drinken,
in het omgaan met anderen, in huwelijk
en opvoeding, in zaken doen
en alles wat erbij hoort, die werden
ook niet op zijn borst gedragen. De
namen op Zijn schouder, waar Hij
heerschappij over heeft, stemmen
overeen met de namen op Zijn borst
die Hij belijdt voor Zijn Vader en
voor Zijn engelen. Maar voor hen
over wie Hij koning is staat Hij ook
in. Eén voor allemaal. Hij alleen
draagt hun zonde, en daardoor alleen
zijn zij welgevallig voor Gods
aangezicht.
Jezus staat in het heilige der heilige,
om nu te verschijnen voor het aangezicht
Gods voor ons. Daar houdt
Hij niet op om Zijn volk van ogenblik
tot ogenblik volmaakt in Hem
voor te stellen. Maar omdat wij zo
voor de Vader gesteld werden moeten
wij ons niet inbeelden dat wij
aanmatigend kunnen zijn ten aanzien
van de genade en zorgeloos,
onverschillig en zelfs toegeeflijk
kunnen worden. Christus is geen
dienaar der zonde.
Behalve de namen op Zijn borst
en op Zijn schouder, werd op het
borstschild van de hogepriester de
Urim en de Tummin gedragen. De
betekenis daarvan was, dat op de
borst van Aäron de beslissing voor
elke aangelegenheid des levens lag.
Als men iets wilde weten ging men
naar de hogepriester en men stelde
zich op tegenover de efod. Dat was
het opperkleed waarop de Urim en
Jezus de Vriend van Jong en Oud 23
de Tummin in het borstschild bevestigd
waren. Daarop stelde men
de vraag, en door deze beide stenen
gaf God antwoord. Was het antwoord
bevestigend dan omscheen
een kring van licht de steen aan de
rechter zijde. Bij afkeuring of weigering
werd de linker steen verdonkerd.
Zo “vroegen de Israëlieten de
Here”.
David kende het gebruik van de
efod goed, zoals blijkt uit 1 Samuël
28: 6. Ook Ezra en Nehemia kenden
het. Dat had ook voor ons een
diepe betekenis. Jezus is voor ons
geworden tot “wijsheid”, en wij
kunnen vrij tot Hem gaan met de
bede om wijsheid en Hij schenkt
ze vrijelijk aan een ieder die het in
geloof vraagt. Er zijn twee dingen
waardoor het volk van God verdorven
wordt, en dat is het vragen van
“tekens” en het leunen “op wijsheid
van mensen”. Beide zijn desastreus
in hun gevolgen. Wij kunnen, nee,
wij moeten zelf tot God gaan en dan
zal Hij Zelf, en dat moeten wij geloven,
ons zo verlichten door Zijn
Geest in de kennis van Zijn Woord,
dat wij, als wij ons geval aan Hem
voorgelegd hebben, zo zulle handelen
als Hij wil dat wij zullen doen.
Maar hier wordt wel de volledige
overgave van de wil vereist.
Het is een waagstuk, het kost ons
alles, maar hierdoor worden wij
hersteld in ons godgeschapen mens
zijn. Alleen zo leert u de Nieuw
Testamentische Urim en Tummin
van de echte Hogepriester kennen.
Kent u uw Hogepriester ook zo?

DE WEG TOT GEZONDHEID
IN CONTACT
MET DE NATUUR
De Schepper koos voor onze eerste
voorouders een omgeving die
het beste geschikt was voor hun
gezondheid en geluk. Hij plaatste
ze niet in een paleis, of omringde
ze met kunstmatige versieringen
en weelde, waar zo velen vandaag
voor worstelen om die te bemachtigen.
Hij plaatste hen in nauwe aanraking
met de natuur en in nauwe
gemeenschap met de heilige hemelbewoners.
In de hof die God als tehuis bereid
had voor Zijn kinderen, begroetten
sierlijke struiken en tere bloemen
het oog aan alle kanten. Er waren
allerlei soorten bomen, waarvan
vele beladen met geurig, heerlijk
fruit. Op de takken zongen vogels
hun lofliederen. In hun schaduw
speelden en stoeiden schepseltjes
zonder vrees voor elkander.
Adam en Eva genoten in hun onbevlekte
reinheid van alle vergezichten
en geluiden van Eden. God gaf
hun werk in een tuin, “om die te bewerken
en te bewaren.”
Genesis 2: 15.
Het dagelijkse werk bracht hen gezondheid
en blijdschap en het gelukkige
paar begroette hun Schepper
met vreugde als Hij hen in de
Jezus de Vriend van Jong en Oud 24
koelte van de dag kwam opzoeken
en met hen wandelde en sprak. Elke
dag leerde God hun Zijn lessen.
Het levensplan dat God onze eerste
ouders toewees, bevat lessen voor
ons. Ofschoon de zonde zijn schaduw
over de aarde heeft geworpen,
wenst God dat Zijn kinderen
vreugde vinden in de werken van
Zijn hand. Hoe nauwkeuriger Zijn
levensplan wordt opgevolgd, hoe
wonderlijker Hij werken zal in het
herstel van de lijdende mensheid.
De zieken hebben er behoefte aan
in nauw contact gebracht te worden
met de natuur. Een leven buiten, te
midden van een natuurlijke omgeving,
zal wonderen
verrichten
voor menige hulpeloze
en bijna
hopeloze zieke.
Het lawaai en
de opwinding
en verwarring
van de steden,
het leven binnenshuis
is erg
vermoeiend en
uitputtend voor
zieken. De lucht
is beladen met rook en stof, met
schadelijke gassen en ziektekiemen,
en is een gevaar voor het leven.
De zieken, meestal tussen vier
muren ingesloten, gaan zich als gevangenen
voelen in hun kamers. Zij
kijken uit op huizen en straten en
mensen die zich voorthaasten, misschien
zonder zelfs iets te zien van
de blauwe lucht of zonneschijn, van
gras of bloemen of een boom. Op
deze manier opgesloten, piekeren
zij over hun lijden en zorgen, en
vallen ten prooi aan hun eigen droevige
gedachten.
Voor diegenen die moreel zwak
zijn, zijn de steden vol gevaren.
Daar worden patiënten, die een onnatuurlijke
eetlust te overwinnen
hebben, voortdurend blootgesteld
aan verzoekingen. Zij hebben het
nodig om in een nieuwe omgeving
gebracht te worden, waar hun
gedachtegang zal veranderen; zij
moeten geplaatst worden onder invloeden
die helemaal anders zijn
van die, welke hun leven hebben
verwoest. Plaats hen voor een tijd
buiten het bereik van die invloeden,
die van God afleiden, in een zuivere
atmosfeer.
Instituten voor de verzorging van
zieken zouden veel meer succes
hebben als zij buiten stad gelegen
konden zijn. En zover als mogelijk
is, zouden allen, die herstel van hun

gezondheid zoeken, in een landelijke
omgeving moeten verblijven,
waar zij voordeel kunnen hebben
van het buitenleven. De natuur is
Gods geneesheer. De zuivere lucht,
de blijde zonneschijn, de bloemen
en de bomen, de boomgaarden, en
de beweging in de buitenlucht te
midden van deze omgeving, bevorderen
de gezondheid en wekken
nieuw leven.
Artsen en verpleegkundigen zouden
hun patiënten moeten aanmoedigen
veel tijd in de openlucht door
te brengen. Het buitenleven is het
enige medicijn dat veel zieken nodig
hebben. Het heeft een wonderbaarlijk
vermogen om ziekten te
genezen, die veroorzaakt zijn door
opwindingen en buitensporigheden
door de manier van leven, een leven
dat verzwakt en de krachten van lichaam,
ziel en geest vernietigt. De
rust en de vrijheid van het land zijn
weldadig voor zieken, die vermoeid
zijn door het stadsleven, het voortdurende
schijnsel van de vele lichten
en het lawaai op de straat! Hoe
verlangend zien zij niet uit naar de
uitzichten in de natuur! Hoe blij
zouden zij zijn om in de openlucht
te zitten, te genieten in de zonneschijn,
en om de geur van de bloemen
en de bomen in te ademen! Er
zijn levengevende eigenschappen
in de balsem van de pijnboom, in
de geur van de ceder en de spar, en
andere bomen hebben ook gezond
makende eigenschappen.
Er zouden plannen moeten worden
gemaakt om de patiënten buiten
te houden. Voor hen, die in staat
zijn tot werk, zou wat prettig licht
werk gereed moeten liggen. Laat
hen zien, hoe plezierig en nuttig dit
buitenwerk is. Moedig ze aan om
de frisse buitenlucht diep in te ademen.
Leer hen de diepe ademhaling
en de buikspieren bij het ademen en
spreken te oefenen. Deze training
zal van onschatbare waarde voor
hen zijn.
Beweging in de openlucht zou indien
mogelijk verplicht moeten
zijn. Geef de patiënten bloembedden
om voor te zorgen, of werk te
doen in de boomgaard of groentetuin.
Als zij aangemoedigd worden
om hun kamer te verlaten of tijd te
besteden in de openlucht, voor bloemen
te zorgen of ander licht, prettig
werk te doen, zal hun aandacht van
zichzelf en hun narigheden afgeleid
worden.
Hoe meer de patiënt buiten gehouden
kan worden, hoe minder zorg
hij eisen zal. Hoe opgewekter zijn
omgeving, hoe hoopvoller hij zal
zijn. In huis opgesloten, al is dat
ook nog zo elegant gemeubileerd,
zal hij kribbig en somber worden.
Omring hem met mooie dingen
uit de natuur; plaats hem waar hij
bloemen kan zien groeien en vogels
hoort zingen, en zijn hart zal ook
zingen in harmonie met de vogelzang.
Verlichting zal komen in lichaam
en geest.
In de natuur kan altijd wat gevonden
worden om de aandacht van de
zieken van zichzelf af te wenden en
hun gedachten op God te richten.
Omringd door Zijn wonderbaarlijke
werken, wordt de geest om-
Jezus de Vriend van Jong en Oud 25
hoog gericht van de zichtbare naar
onzichtbare dingen. De schoonheid
van de natuur leidt de gedachten
naar het hemels tehuis, waar niets
de lieflijkheid zal ontsieren, niets
vuil zal worden, niets vernield worden,
niets dat ziekte of dood veroorzaakt.
Buiten, tussen de dingen die God
geschapen heeft en in de frisse,
levengevende lucht kan de zieken
het beste verteld worden van het
nieuwe leven in Christus. Hier kan
Gods woord gelezen worden. Hier
kan het licht van Christus’ gerechtigheid
schijnen in de harten, verduisterd
door de zonde.
Zij moeten het verhaal horen van de
liefde van de Verlosser, van de vrije
vergiffenis waarin voorzien wordt
voor allen, die tot Hem komen en
hun zonden belijden. Onder zulke
omstandigheden worden de zieken
dubbel gezegend en velen zullen
hun gezondheid terug vinden. De
hopelozen zullen hoopvol worden.
Het eens mistroostige gezicht krijgt
een uitdrukking van blijdschap. De
klagende stem maakt plaats voor
opgewektheid en tevredenheid.
Als de lichamelijke gezondheid herwonnen
is, zijn mannen en vrouwen
beter in staat dat geloof in Christus
te beoefenen, dat de gezondheid
van de ziel verzekert. In het bewustzijn
van vergeven zonden ligt
onuitsprekelijke vrede, blijdschap
en rust. Het Woord drukt het geloof
als volgt uit:
“God is ons een toevlucht en een
sterkte, ten zeerste bevonden een
hulp in benauwdheden.”
Psalm 46: 1
“Al ging ik ook in een dal van de
schaduw des doods, ik zou geen
kwaad vrezen; want Gij zijt met
mij; Uw stok en Uw staf, die vertroosten
mij.” Psalm 23: 4
“Hij geeft de moede kracht en de
machteloze vermeerdert Hij sterkte.”
Jesaja 40 : 29

KINDERVERHAAL....
DE EERSTE DISCIPELEN
Het is natuurlijk niet zeker, maar ik
denk, dat Jezus zingend de woestijn
uitkwam. Hij was vast nog wat
bleek van al die weken dat Hij niet
gegeten had, maar de Bijbel zegt,
dat Hij “in de kracht des Geestes”
terugkwam.
Hij had net een grote overwinning
behaald op Satan. Engelen hadden
met Hem gesproken en Hem
eten gebracht. Die veertig dagen en
nachten waarin Hij alleen was geweest
met God, had de hemel heel
dichtbij gebracht en heel echt gemaakt
zodat Hij weer nieuwe moed
had gekregen voor de toekomst.
Toen Hij voortstapte over het bergpad,
heeft Hij misschien wel die
oude bekende psalm gezongen die
Hij nog van Zijn moeder had geleerd:
“Looft de Here, want Hij is
goed, want Zijn goedertierenheid is
tot in eeuwigheid.”
Er lag werk op Hem te wachten, en
Hij wilde er zo gauw mogelijk mee
beginnen. Nu moest Hij Zijn boodschap
aan de wereld vertellen, en er
was geen tijd te verliezen. Nu moest
Hij meer dan ooit bezig zijn met de
dingen van Zijn Vader.
Wie was de eerste die Hem zag en
Zijn stem hoorde, toen Hij eindelijk
weer in de vlakte van de Jordaan
was aangekomen? Niemand weet
het. Misschien wel een herder die
zijn schapen hoedde of een boerin
die een koe aan het melken was.
Het kan natuurlijk ook een groepje
jongens en meisjes geweest zijn die
aan het spelen waren. Toen ze Hem
zagen, hebben ze zich misschien
afgevraagd, wie de vriendelijke
vreemdeling was, die tegen hen
lachte en zwaaide en zei: “Het koninkrijk
Gods is nabijgekomen.”
Bij de rivier kwam Hij misschien
een vermoeide reiziger tegen, die
zijn ezel water gaf. Ook aan hem
vertelde Hij, net als aan iedereen,
het goede nieuws over Zijn koninkrijk,
dat komen zou.
“De tijd is vervuld,” zei Jezus, “en
het koninkrijk Gods is nabijgekomen.
Bekeert u en gelooft het evan-
Jezus de Vriend van Jong en Oud 26
gelie.”
“Dat zegt Johannes de Doper
ook,” zei de man.
“Heb je hem dan wel eens
horen preken?”
“O, ja, hij weet het goed te
vertellen. De mensen verdringen
zich om hem te
kunnen horen.”
Jezus wilde Johannes
graag nog eens even zien
om te kijken hoe hij het
maakte.
Hij ging tussen al die mensen
staan en kwam voetje
voor voetje dichter bij Zijn
neef. Toen Johannes Hem
in het oog kreeg, hield hij
ineens op met spreken. Hij
wees naar Jezus en zei net
als vorige keer: “Zie, het
Lam Gods, dat de zonde
der wereld wegneemt.”
En hij ging verder: “Deze is het, van
wie ik zeide: Na mij komt een man,
die vóór mij geweest is, want hij was
eer dan ik… Ik heb aanschouwd, dat
de Geest nederdaalde als een duif
uit de hemel, en Hij bleef op Hem.
En ik kende Hem niet, maar Hij,
die mij gezonden had om te dopen
met water, die had tot mij gezegd:
Op wie gij de Geest ziet nederdalen
en op Hem blijven, Deze is het, die
met de Heilige Geest doopt. En ik
heb gezien en getuigd, dat deze de
Zoon van God is.”
Dat bracht grote opschudding onder
de mensen. Wekenlang had Johannes
nu al gezegd, dat de Messias
onderweg was, en dat Hij gauw zou
komen. En nu wees hij iemand hier
in de menigte aan en zei hij: “Deze
is het; Hij is de Zoon van God!”
De mensen gingen op hun tenen
staan om een glimpje te zien van de
man die Johannes had aangewezen.
Ze duwden en drongen en trapten
elkaar op de tenen. Bijna was er
een oproer uitgebroken, en omdat
Jezus niet wilde dat Hij het middelpunt
van een grote opschudding

zou worden, ging Hij stilletjes weg
van al die mensen. Toen de mensen
Hem niet konden vinden, werden
ze weer rustig en luisterden ze naar
wat Johannes te vertellen had.
Twee dagen later kwam Jezus weer
naar Johannes luisteren. En weer
ontdekte Johannes Hem, toen Hij
daar tussen de mensen stond, en hij
riep: “Zie, het Lam Gods!”
Deze keer kwamen twee mannen,
die die woorden gehoord hadden,
achter Jezus aan, toen Hij weer
wegging. De ene was Andreas en
de andere was Johannes – de Johannes
die jaren later het evangelie
schreef, dat naar hem is genoemd.
Het waren vissers uit Bethsaïda,
aan het meer van Galilea.
Toen Jezus merkte, dat Hij gevolgd
werd, draaide Hij Zich om.
“Wat zoekt gij?” vroeg Hij.
“Rabbi,” zeiden ze tegen Hem,
“waar houdt Gij verblijf?”
“Komt en gij zult het zien,” zei Hij
tegen hen en Hij ging hen voor op
de weg naar het kleine huisje waar
Hij woonde.
Omdat de zon al bijna onder was,
nodigde Jezus hen allebei uit om bij
Hem te blijven slapen, en dat deden
ze. En dat korte bezoek veranderde
niet alleen hun leven, maar ook dat
van miljoenen anderen.
We weten niet wat Jezus tegen Andreas
en Johannes gezegd heeft in
die paar fijne uurtjes toen ze bij elkaar
waren. Ze hebben Hem vast
gevraagd, waarom Johannes de Doper
Hem “Het Lam Gods” noemde,
en toen heeft Jezus natuurlijk alles
verteld over Zichzelf en over het
koninkrijk van liefde, dat Hij zou
gaan oprichten. Ze begrepen misschien
niet alles wat Hij zei, maar er
was iets in Zijn stem en hele manier
van doen, waardoor ze er zeker van
waren, dat het allemaal waar moest
zijn. Het leek wel of Jezus door hen
heen kon kijken en alles, wat ze
ooit hadden gedaan en wat ze nog
van plan waren te doen, wist.
Op die ene avond besloten ze allebei
om bij Hem te blijven. Zij werden
Zijn eerste discipelen.
De volgende morgen rende Andreas
opgewonden weg, op zoek naar zijn
broer Simon.
“Wij hebben de Messias gevonden,
de Christus,” riep hij. “Ga mee, dan
kun je Hem ook zien.” Simon die
ook een visser was, vroeg zich af,
wat dat toch allemaal betekende.
Zou hij meegaan of niet? Maar
Andreas wist hem over te halen en
“leidde hem tot Jezus.”
Jezus ontving Simon vriendelijk en
tot grote verbazing van de vissers
zei Hij: “Je naam is Simon, maar
van nu af aan zul je Petrus heten.”
En dat gebeurde ook. Tot nu toe
heeft iedereen hem altijd Petrus genoemd.
Ze waren nu vlak bij Galilea en de
kleine vissersbootjes dobberden op
het blauwe water.
“Komt achter Mij,” zei Jezus, “en
Ik zal u vissers van mensen maken.
Zij lieten terstond hun netten liggen
Jezus de Vriend van Jong en Oud 27
en volgden Hem.”
Al gauw werd dit kleine groepje
groter. Jezus vond Filippus, en Filippus
bracht Nathanaël mee. Hij
had tegen hem gezegd: “Wij hebben
Hem gevonden van wie Mozes
in de wet geschreven heeft en de
profeten, Jezus, de zoon van Jozef,
uit Nazareth.”
“Ach, wel nee,” zei Nathanaël,
“daar geloof ik niets van. Kan uit
Nazareth iets goeds komen?”
“Kom en zie,” zei Filippus en
Nathanaël ging met hem mee. Toen
gebeurde er iets vreemds. Toen Jezus
Nathanaël zag aankomen, zei
Hij: “Zie, waarlijk een Israëliet in
wie geen bedrog is!”
“Waar kent gij mij van?” vroeg
Nathanaël verbaasd. En Jezus zei:
“Voordat Filippus u riep, zag Ik u
onder de vijgeboom.”
Nathanaël was stomverbaasd. Hoe
had Jezus hem nu toch onder de vijgeboom
kunnen zien? Dat bestond
niet. Maar toch…
“Rabbi riep hij uit. Opeens had hij
het begrepen. “Gij zijt de Zoon van
God, Gij zijt de koning van Israël.”

Boeken van de Ellen G.White Stichting
Patriarchen en Profeten, leergebonden € 14,75
Profeten en Koningen, leergebonden € 14,75
De Wens der Eeuwen, leergebonden € 14,75
De Wens der Eeuwen, pocket € 2,25
Van Jeruzalem tot Rome, leergebonden € 14,75
De Grote Strijd, leergebonden € 14,75
De Grote Strijd ( Het Grote Conflict), pocket € 1,35
Lessen uit het leven van alledag € 7,95
De Nieuwe Wereldorde..?(10 of meer, €0,35 p/st) € 0,45
De Weg tot Gezondheid (pocket) € 5,65
De Weg tot Gezondheid (leergebonden) € 7,95
Schreden naar Christus- pocket- nieuw € 0,60
Schreden naar Christus- harde kaft- nieuw € 1,90
Het lijden van Christus (10 of meer, €0,35 p/st) € 0,45
Brieven aan jonge mensen € 3,40
Boeken van de Stichting de Bazuin te Sion
De Zondagswet, J.Marcussen € 0,45
De zondag komt, G. Edward Reid € 6,60
De geschiedenis van de sabbat, J.N.Andrews € 7,95
Daniël en de Openbaring, A.de Ligne € 9,10
De twee Babylons, A.Hislop € 7,95
Het pad naar de troon van God, S.Peck € 6,25
Christus onze Hogepriester, A.T.Jones € 3,40
Christus en de Wet, E.J.Waggoner € 3,40
Christus en Zijn Gerechtigheid, E.J.Waggoner € 2,25
Ongelooflijke antwoorden op gebed, R.J.Morneau € 3,25
Een reis in het bovennatuurlijke, R.J.Morneau € 3,20
De man die niet gedood kon worden, S.Maxwell € 5,50
Een nieuwe start, V.W.Foster € 5,90
Een sabbatreis van genesis / openbaring, Wijngaarde € 3,00
Trouwen of samenwonen € 2,00
De strijd achter de schermen € 0,10
Het laatste geschenk van een moeder € 3,00
Het kleine mysterie en de schepping, Dennis Crews € 4,50
Van Rock en Roll tot Rots der eeuwen, Brian S.Neuman € 3,00
Jezus Christus binnen de Godheid € 2,50
Dood en opstanding, hemel en hel, Martino Tomasi € 3,00
De Ellen G.White
Stichting.
Postbus 30
2957 ZG
Nieuw - Lekkerland
tel: 0184 - 681616
Giro 1022 566
ABN 53 34 16 000
Enschede
E-mail
e.g.white.stichting@planet.nl
Stichting
De Bazuin te Sion
Postbus 30
2957 ZG Nieuw-Lekkerland
Tel. 0184-681616
Giro 140 62 00
ABN/AMRO 59.18.60.724
E-mail
wwiggers@xs4all.nl
AFZENDER
F. VAN HERREVELD
MEEKRAP 18
4413 GS
KRABBENDIJKE.
Zodra uw betaling bij de stichting binnen is, wordt het bestelde u toegezonden.
Bovenstaande prijzen zijn exclusief eventueel bijkomende portokosten.
Jezus de Vriend van Jong en Oud 28