Beste Lezers, - Universitair Milieuplatform Maastricht

Vierdejaars co-assistent Elke Tjeertes vertrok in oktober 2004 voor haar 10
weken durende keuzeonderwijs Infectieziekten naar Bangkok, Thailand. De
beelden van de tsunami-ramp hebben wij allemaal op tv gezien, maar er
daadwerkelijk ooggetuige van zijn is toch wel even iets anders…
Tekst: Elke Tjeertes
Twee weken na de verschrikkelijke
ramp op tweede kerstdag ging ik voor
het eerst proberen om woorden te
vinden voor wat er is gebeurd. Dat
viel niet mee. Ik heb een fantastische tijd gehad in
Thailand en toch is dit lange tijd het enige geweest
waar ik nog aan kon denken. Niet zo gek ook, ik ben
na de ramp zo snel mogelijk naar het zuiden
gevlogen om aan de slag te gaan in het TakuaPa
ziekenhuis in Panggna. Dit is het grootste ziekenhuis
bij Khao Lak beach, waar ongeveer 6.000
slachtoffers zijn gevallen.
Je kunt je de chaos niet voorstellen! Toen ik
in het ziekenhuis aankwam was er nergens structuur
te vinden. Honderden mensen lagen voor de deur
van het ziekenhuis omdat het zo overvol was. Nooit
had ik verwacht dat het
zo erg zou zijn! Ik ben
daar iets langer dan een
week gebleven en heb
dingen gezien en gedaan
die ik nooit meer kan
vergeten. De Yan Yao
tempel, bij het
ziekenhuis om de hoek
heb ik ook meerdere
malen bezocht om
"mensen" te identificeren,
als dat nog ging.
Een hopeloze missie,
want er lagen zoveel
onherkenbare lichamen dat het ondanks de vele
vrijwilligers niet te ordenen was.
De eerste dag ben ik door het rampgebied
gereden. Zoveel dode mensen langs de kant van de
weg opgestapeld, lichamen in elektriciteitsmasten,
geen gebouw stond nog overeind, van twee hotels
(de enige) waren de eerste drie verdiepingen totaal
leeggespoeld. Khao Lak was een strand voor
gezinnen met kleine kindertjes die kerstmis kwamen
vieren in dit eens zo schitterende oord. Bijna al die
kindertjes lagen nu in de tempel. Er zijn er slechts
weinig die dit hebben overleefd. Complete Thaise
vissersdorpjes zijn weg en al die daklozen leefden
op een voetbalveld. Met honderden tegelijk sliepen
ze in de buitenlucht. Ze hadden niets meer!
De eerste dagen ben ik in het ziekenhuis
geweest om voor alle buitenlandse patiënten te
zorgen. Duits en Engels kwamen goed van pas en af
en toe wat Nederlands. Continu getelefoneerd met
de ambassades om iedereen zo snel mogelijk door te
sturen naar Phuket of naar Bangkok en als het ging
zelfs naar huis. Vanwege het grote infectiegevaar en
het overschot aan patiënten werden alle buitenlanders
snel mogelijk weggehaald uit het rampgebied. Maar
er bleven er nog zoveel over die weigerden naar huis
te gaan voordat ze hun kinderen vrouw of man hebben
teruggevonden! En dat is te begrijpen. Al snel waren
er geen buitenlanders meer in de ziekenhuizen in
PangGna.
Daarna volgde er een enorme stroom aan
hopeloze mensen die kwamen zoeken naar hun
vrienden en familie. Er zijn geen woorden voor.
Tranen vloeiden overal, ook bij de hulpverlening.
Duizenden foto's van kindertjes, vaders, opa's, oma's
en mamma's, maar meestal van halve of hele gezinnen
die zijn verdwenen.
Klein verdriet bestaat niet, ieder verhaal is even erg
en indrukwekkend. ‘Ik mis mijn man, ik mis mijn
vrouw, ik mis mijn drie zusjes, pap, mam en opa en
oma.’ Zo’n groot verlies!
Je probeert ze te helpen
met een glas water een
tissue een luisterend oor
en alle informatie die
voor handen ligt, maar je
kan ze niet geven wat ze
willen en dan voel je je
zo moedeloos!
Toch hebben we
heel veel voor de mensen
kunnen betekenen. Ik
Kao Lak Beach ben verdrietig maar zo
blij dat ik gegaan ben.
Nog altijd krijg ik e-mails en telefoontjes van over de
hele wereld. Nog altijd zijn er zoveel mensen vermist
en een heleboel zullen ook nooit meer worden
teruggevonden, hoe ga je dan verder met je leven?
We hebben in de laatste twee dagen een
informatiecentrum opgezet met alle posters,
telefoonnummers, websites enzovoorts voor handen.
Ik heb een brief geschreven voor zoekende
buitenlanders met alle relevante informatie erin en
die brief is inmiddels in honderdvoud uitgedeeld aan
iedereen die in het ziekenhuis langskwam en ook ligt
de brief bij de tempel klaar.
Wat hier is gebeurd is niet onder woorden te
br engen.
De gezichten van de mensen kan ik niet
vergeten, de lichamen die ik heb helpen sjouwen en
helpen zoeken krijg ik niet meer uit mijn hoofd, die
posters met hulpkreten: Wie heeft onze tweeling
gezien? Kan iemand mij helpen? Het is verschrikkelijk!
Ik ga Thailand missen, mijn droomreis
ein digde in een ware ramp! Ik heb het ook heel erg
mooi gehad, maar ben blij dat ik weer thuis ben.
17