Beste Lezers, - Universitair Milieuplatform Maastricht

…Donderdag ben ik naar een andere kinderafdeling in het ziekenhuis geweest. Ik wist niet dat er nog een afdeling
bestond. Op de afdeling waar ik tot nu toe ben geweest wordt er een onderscheid wordt gemaakt tussen arme en rijke
mensen. De arme kinderen komen gewoon op een zaal te liggen en de rijkere kinderen op een kamer met 2 of 4
andere kinderen. De afdeling waar ik vandaag ben geweest was voor de échte rijke mensen. De kamers van die
kinderen zijn luxer dan de ziekenhuiskamers in Nederland. Er ligt maar 1 kind op een kamer. En iedere kamer
heeft een eigen badkamer, tv, koelkast, bankstel (voor bezoek), slaapbank (voor ouders), en een groot balkon met
uitzicht op een meer. En het grootste verschil met die andere afdeling: iedere kamer heeft airconditioning! Echt een
verademing, want op de zaal zweet je je echt te pletter (en niet alleen ik, maar ook de rest van de studenten!). Best
indrukwekkend om te zien dat er zo een groot verschil wordt gemaakt tussen rijk en arm. Vooral als er op de zaal
ziekere kindjes liggen dan op de rijke afdeling...
Vrijdag was er een jongetje door een slang gebeten. Nu is dat op zich niet zo raar hier in Thailand, ware het niet dat
zijn vader de slang mee naar het ziekenhuis had genomen. Het jongetje was in zijn slaap door de slang gebeten en
daardoor begon hij uiteraard te huilen. Toen zijn vader de slaapkamer binnen kwam, hing de slang nog steeds aan
de arm van het jongetje. Zijn vader had de slang toen met iets doorgeslagen en in een plastic zak gestopt. Daarna
was hij met zoon en slang naar het ziekenhuis gekomen. Toen ik op de afdeling aankwam, was hij net de slang uit
de plastic zak aan het halen. En dat op maandagmorgen om 8.00u net na mijn ontbijt... Die slang was dus echt
wel 2m lang en superdik. Echt ontzettend vies!!! Ik stond echt helemaal perplex. Na de slang en de wond grondig
bestudeerd te hebben (ik persoonlijk de slang wat minder grondig!), ging het niet meer zo goed met het jongetje. We
waren hem wat vragen aan het stellen en onder het gesprek merkte je gewoon dat zijn bewustzijn achteruit ging.
Niet zo'n goed teken dus. Een half uurtje later was hij helemaal bewusteloos en moesten er allerlei tegengiffen en
tetanus-prikken en zo gegeven worden.”
Marjolein Dremmen, jaar 4
Kindergeneeskunde, Thailand
“Voor mijn vertrek naar Nepal was ik al druk aan
het voorbereiden, maar toch is het moment dat
je op het vliegtuig stapt een onwerkelijk
moment. Nog veel vreemder is de ervaring als je
uiteindelijk weer het vliegtuig uitstapt en je in
een totaal andere wereld bevindt. Nadat ik een
dag in Kathmandu was verbleven, ging ik naar
de campus in Dharan. Daar waren al andere
Nederlanders bezig met andere co-schappen.
Dat is toch heel erg prettig geweest voor mij,
omdat ik af en toe mijn verbazing over de
manieren van mensen in Nepal en de grote
verschillen tussen de twee landen met mensen
uit mijn eigen cultuur kon bespreken.
Het werken in het ziekenhuis was anders dan in
Nederland. De student heeft niet de centrale
positie die hij in Nederland heeft. Zo was het
voor mij bijvoorbeeld heel moeilijk om niet
continue vragen te stellen in het ziekenhuis en
de professoren de hele tijd beleefd aan te
spreken en iedereen het volgens de Nepalezen
verdiende respect te geven. Ook is het lastig om
te merken dat Nepalezen geen antwoord kunnen
geven op ‘waarom’ vragen. Ze leren alles uit
hun hoofd en denken blijkbaar niet (zo vaak) na
over waarom iets zo is.
Mijn tijd in het ziekenhuis was heel erg
leerzaam. Het was heel leuk te ontdekken hoe
het gezondheidssysteem in een ander land
functioneert, maar soms was het ook moeilijk te
accepteren dat het anders ging dan bij ons…In
het begin gaf het verschil in cultuur nogal eens
botsingen, maar hoe langer ik in de cultuur zat,
hoe meer ik ervan snapte en hoe meer ik het
kon waarderen. Sterker nog, toen ik thuis kwam
had ik meer moeite met het opnieuw wennen
aan onze cultuur dan dat ik in Nepal had met
het wennen aan hun cultuur. Zaken die
voorheen heel erg normaal waren voor mij,
waren dat ineens niet meer. Zo ging ik mij
bijvoorbeeld afvragen waarom onze huizen zo
enorm groot waren. Hoe kunnen wij Limburg het
heuvelland van Nederland noemen? (in Nepal
heet iets een berg als het meer dan 3000 meter
hoog is). Het reizen na mijn stagetijd samen
met een studiegenootje Dominique de Hoog was
helemaal geweldig. Ik heb berggeklommen,
geraft, geparaglided, vele tempels gezien,
dagenlang in de bus gezeten en vooral
ontzettend veel plezier gehad. Ik kan het
iedereen heel erg aanraden en zou, als dat kon,
gelijk weer terug gaan!
Ester Klaassen, jaar 4
Oogheelkunde, Nepal
Ben je ook over de grens geweest voor een stage
en heb je een verhaal of opmerkelijke anekdote,
deel die dan met je mede-co`s en mail jouw grensgeval naar:
bestuur@ko-beraad.nl
23