54673-Tijdschrift 'Agora' - Katholieke Hogeschool Kempen

nr 1
Agora • Driemaandelijks tijdschrift van de KH Kempen
12de jaargang • januari 2005
Inhoud
3 Frank Vandenbroucke
6 Uitgewuifd
7 Sleutel aan je toekomst
8 Vrouwelijk spontaan
10 Gorik Goris
12 Internationale week
15 Afscheid
Even stilstaan
16 Halftijds
18 Stress
20 Willy Claes
23 Kwaliteitsprijs
24 Kathleen Aerts
27 Kronos
30 Kaat Van Hoeymissen
32 Havengids
34 Sport
36 Mediatheek
37 VLAMEK

Colofon
Agora is het driemaandelijkse
tijdschrift van de Katholieke
Hogeschool Kempen
Kleinhoefstraat 4, 2440 GEEL
tel. 014 56 23 10
fax 014 58 48 59
e-mail: agora@khk.be
website: www.khk.be
Verspreiding
en abonnementen
Agora wordt gratis verdeeld
onder de studenten, personeelsleden
en relaties
van de Katholieke Hogeschool
Kempen. Andere
belangstellenden kunnen
een abonnement nemen
door € 7,50 over te schrijven
op rekeningnummer
733-3099264-47 t.n.v. KH
Kempen met de vermelding
Abonnement Agora.
Een jaarabonnement geeft
recht op drie nummers,
die verschijnen in de maanden
januari, mei en oktober.
Redactie Jurgen Basstanie,
Marcel Cools, Dirk De
Roose, Fred Goossens,
Paul Grauwen, Sigrid Jaeken,
Paul Janssenswillen,
Walter Machielsen, Marc
Steensels, Lisbeth Stilman,
Sigrid Van Audekerke, Jef
Van Den Bosch, Bert Van
Hirtum, Marc Van Kerckhoven,
Luc Vanwesemael,
Dirk Verbeek, Kristof Verschueren
Redactiesecretaris
Luc Damen (tel. 358)
Werkten ook mee
Trudo Breesch, Guido Cuyvers,
Fred Geysels, Marc
Pareijn, Hilde Schrooten,
Hilde Sels, An De Smedt,
Nicole Koevoets, SKIN
Fotografie
Jurgen Basstanie, Willy
Daens, Roger Leysen, Sporting
Neerpelt, Miet Swinnen,
Jef Van Den Bosch,
Dirk Verbeek
Illustraties
Clem Verbiest
Hoofdredacteur
Maurice Vaes
Eindredactie
Luc Damen, Piet Lambrecht,
Willem Mees, Jan Van Geel
Vormgeving
Drukkerij Meeus
Druk
Drukkerij Meeus
Verantwoordelijke
uitgever
Maurice Vaes,
KH Kempen, Geel
Voorpagina
KHK-studenten
Overname toegestaan met
correcte bronvermelding.
2
KH Kempen • Agora
Elf jaargangen lang was Agora een authentiek
Geels tijdschrift. Hier ligt het eerste nummer
van de twaalfde jaargang en meteen de eerste
Agora van de Katholieke Hogeschool Kempen.
Concreet betekent deze vernieuwing een uitbreiding
van 32 naar 40 bladzijden en van 4 400
naar 7 000 exemplaren. De redactieploeg werd
versterkt door collega's van Lier, Turnhout en
Vorselaar. Als algemeen directeur ervaar ik de
verschijning van deze vernieuwde Agora werkelijk
als een hoogdag.
De Katholieke Hogeschool Kempen komt met
deze vernieuwde Agora als een eenheid naar
buiten. In diezelfde beweging introduceert onze
hogeschool haar nieuwe huisstijl en haar nieuwe
logo. Merk op dat we gekozen hebben voor de
continuïteit. We willen niet breken met het verleden.
We willen wel restylen en de gevestigde
waarden van onze hogeschool daardoor nog versterken.
Zo hebben we de naam Agora behouden
en in het logo de kleuren en de basiselementen
bewaard.
Bij het ontstaan van de Katholieke Hogeschool
Kempen in 1995 werden de visie en de ambities
van de hogeschool in het logo verwerkt. Die
elementen komen in het vernieuwde logo nog
beter tot uiting. Het logo toont eenvoud en
kracht en weerspiegelt daarmee de Kempen,
een regio vol energie en werkkracht. Een duidelijke
geometrie staat voor orde en zorg. De
letter K beheerst het logoveld. Ze staat voor
Kempen, voor Katholiek en voor Kwaliteit. De
letter K reikt verder dan het logo alleen.
Denkbeeldig kan ze oneindig ver vergroot worden.
Dat symboliseert de uitstraling van onze
hogeschool en haar openheid. De bouwstenen
WOORD
VOORAF
EEN NIEUW KLEEDJE
VOOR EEN NIEUWE AGORA
lijken niet aan elkaar vast te hangen. De hogeschool
is inderdaad een eenheid van departementen
die elkaar nodig hebben om een geheel
te vormen, waarbij de bouwstenen verschillende
vormen en kleuren hebben. Daarmee benadrukt
ons logo de eigenheid van onze opleidingen,
departementen en vestigingen.
De meest opvallende wijziging is het reliëfeffect.
De Katholieke Hogeschool Kempen is duidelijk
meer zelfbewust geworden. We willen niet “op
de vlakte blijven” en we springen als het ware
meer naar voren. Daardoor lijken we wel naar
de lezer toe te komen.
Ik hoop van ganser harte dat onze vernieuwde
Agora een uitstraling mag zijn van de dynamiek
en de ambities van onze hogeschool. Ik wens
de vernieuwde redactie alle succes.
■
Maurice Vaes
Algemeen directeur

FRANK VANDENBROUCKE
Minister Vandenbroucke: Ik heb er bewust
voor gekozen om als een diesel traag op gang te
komen. Mijn bevoegdheden vormen een redelijk
complexe beleidsmaterie. Het gaat om mensen
die op het terrein aan het werk zijn. Wil je met
hen kunnen dialogeren, dan moet je heel goed
weten wat ze doen. Daarvoor neem ik mijn tijd.
Ik heb ervaring als beleidsmaker en kies bewust
voor een beleid op de lange termijn. Als minister
wil ik een aantal doelstellingen realiseren. Daarvoor
moeten we ongetwijfeld een aantal spelregels
en voorwaarden wijzigen, wat niet alleen
durf, maar ook geduld vraagt. Mijn beleidsnota
wordt het startpunt van de discussie.
U hebt al meer dan eens gezegd dat politici
te veel op de korte termijn werken. Is dat
een vingerwijzing naar o.a. uw voorganger?
De druk van de media op beleidsmensen is groot.
Het is niet altijd gemakkelijk om te weerstaan
aan de verleiding om op de korte termijn te scoren.
Ik werk liever op de lange termijn. Daarvoor
is regelmatig in het nieuws willen zitten
geen goed recept. Werken aan een integraal
beleid is mijn eigen stijl en overtuiging, maar
dat is geen verwijt aan wie dan ook. Wanneer je
als minister aan een mandaat begint, moet je
vertrekken op het punt waar je voorganger je
ONDERWIJS
Architect van een integraal onderwijsbeleid
OP 23 DECEMBER STELDE FRANK VANDENBROUCKE, VLAAMS MINISTER VAN
WERK, ONDERWIJS EN VORMING, ZIJN BELEIDSNOTA VOOR. TOT DAN TOE
VIEL HET OP DAT DE MINISTER ER VOORAL HET STILZWIJGEN TOE DEED. HIJ
STOND DUIDELIJK NIET TE TRAPPELEN OM IN DE MEDIA TE KOMEN. MIDDEN
DECEMBER MAAKTE HIJ WEL RUIM TIJD VRIJ VOOR EEN GESPREK MET
AGORA. MET ONZE EERSTE VRAAG PEILDEN WIJ NAAR HET WAAROM VAN
ZIJN STILLE START ALS MINISTER VAN ONDERWIJS.
gebracht heeft. Wie alle realisaties van zijn
voorganger op losse schroeven wil zetten, voert
ook een slecht beleid.
Wat niet uitsluit dat voor het hoger onderwijs
toch een en ander moet geïntegreerd
worden.
Op het einde van een mandaat zal het werk van
een minister allicht nooit af zijn. Vlaanderen
staat aan de Europese top voor de invoering van
de bachelor/masterstructuur. Nu moeten de volgende
stappen gezet worden, zoals de nieuwe
financiering van het hoger onderwijs. Maar hervormingen
vragen tijd. Zelfs goede ideeën lukken
niet altijd als ze in één keer van Lanaken tot
Oostende ingevoerd worden. Daarom kan het
heel zinvol zijn om projectmatig te werken en
nieuwe ideeën eerst in ‘proeftuinen’ aan de realiteit
te toetsen, voor we ze veralgemenen. Uit
tegenvallers kan men lessen trekken voor een
volgende fase. Toch wil ik in deze legislatuur
uiteraard een aantal zaken realiseren, zoals een
geïntegreerd hoger onderwijsdecreet en een
aangepast structuurdecreet. Ik weet nu al dat
de invoering van één statuut voor al het personeel
in het Vlaamse hoger onderwijs tijdens
deze legislatuur niet zal lukken. De geesten zijn
er nog niet rijp voor. Toch blijft die invoering
een doel op de lange termijn dat we nu al
moeten voorbereiden.
U combineert de bevoegdheden onderwijs
en werk. Is een combinatie van onderwijs
en wetenschapsbeleid niet beter?
Onderwijs en wetenschapsbeleid horen inderdaad
meer bij elkaar. Maar de combinatie onderwijs
en werk mag je niet a priori met een scheef
KH Kempen • Agora 3

4
KH Kempen • Agora
oog bekijken. Uiteraard is werk niet dé doelstelling
van onderwijs. Onderwijs moet de jongeren
een brede vorming geven, zodat ze hun eigen
persoonlijkheid kunnen ontwikkelen. Dat gaat
veel verder dan de vraag of ze een job zullen
vinden. In de vorige legislatuur is er voor het
wetenschapsbeleid goed werk geleverd. We
hebben nog wel een probleem met de bruggen
tussen het onderwijs en de arbeidsmarkt, vooral
voor de zwaksten in onze maatschappij. Die
bruggen zijn voor een minister van Onderwijs
maar een secundaire doelstelling. Toch vind ik
het mijn plicht om die bruggen voor de zwakste
groepen te realiseren.
Dat is een kwestie van gelijke kansen. De rechtvaardigheid
van het beleid van een minister mag
je afmeten aan wat hij voor de zwakste groepen
gedaan heeft. In het onderwijs zijn dat bijvoorbeeld
de leerlingen van het deeltijds onderwijs.
Na twintig jaar moeten we durven toegeven dat
het deeltijds onderwijs voor een groot stuk een
mislukking is. Zowel het onderwijs als de werkgevers
hebben daaraan schuld. Iemand moet er
zich wel eens mee bezighouden. Het deeltijds
onderwijs is maar één - symptomatisch - voorbeeld
van het feit dat de samenhang van en de
taakverdeling tussen onderwijs en werk niet duidelijk
zijn. Wie is verantwoordelijk voor het opstellen
van de beroepsprofielen, voor de opleidingen,…?
Dat zijn gevoelige vragen. Er was in
het verleden immers onvoldoende samenwerking
tussen twee wat rivaliserende werelden, die
dan nog een verschillende minister hadden. Nu
zitten de bevoegdheden in één hand, waardoor
ik gedwongen word om oplossingen te zoeken.
En toch zitten onderwijs en werk als leverancier
en klant niet altijd op hetzelfde
spoor. Is in die relatie niet een zekere
onafhankelijkheid nodig?
Die onafhankelijkheid moet er zeker zijn; alsook
een evenwichtige taakverdeling die duidelijk
stelt wie waarvoor verantwoordelijk is. Het gesprek
tussen onderwijs en werk moet helder en
eenvoudig georganiseerd zijn. Nu zijn er te veel
onduidelijke procedures. Ook moet het onderwijs
grenzen trekken en tegen het werkveld
kunnen zeggen dat iets niet kan. Maar, het
onderwijs heeft ongelijk als het alleen defensief
en afwijzend reageert op de roep uit het
bedrijfsleven om onderwijsmethoden te vernieuwen,
om meer aandacht te besteden aan technologische
vorming en meer jongeren klaar te
stomen voor de arbeidsmarkt. Het onderwijs
moet die roep ook als een kans zien.
Vanaf 1960 heeft het Vlaamse hoger onderwijs
een enorme expansie gekend. Meer jongeren
dan ooit kregen kansen in het onderwijs en dus
ook in het maatschappelijke leven. Die expansie
is er niet zomaar gekomen, men wou ze: er
waren economische redenen en een maatschappelijk
draagvlak voor. Als organisaties zoals het
VBO en VOKA nu een aantal vragen stellen en
bijvoorbeeld zeggen dat het bedrijfsleven goed
geschoolde allochtone jongeren nodig heeft, dan
is dit voor het onderwijs een buitenkans. Het
onderwijs krijgt voor een aantal eigen vragen
immers een merkwaardige bondgenoot. Op zo’n
kans moet snel een positieve reactie volgen,
want kansen verdwijnen soms even vlug als ze
gekomen zijn. Voor de professionele bachelorsopleidingen
liggen hier kansen. Toch hoeft het
hoger onderwijs daarom niet kritiekloos mensen
te leveren, die snel op de arbeidsmarkt ingezet
kunnen worden. Een kritische reflectie op de
samenleving hoort thuis in het vormingspakket
voor jongeren. Trouwens, ook het huidige bedrijfsleven
zoekt mensen met een goed ontwikkelde
persoonlijkheid, en geen vakidioten.
Het flexibiliseringsdecreet geeft het onderwijs
meer kansen om ook andere groepen
dan de traditionele student te bedienen.

Maar stroken het flexibiliseringsbeleid en
de individuele trajecten met uw bekommernis
voor de sociale cohesie? Moet onderwijs
niet een groepsgebeuren blijven?
Ik heb de indruk dat het onderwijsveld soms
overdreven ongerust reageert op de flexibilisering.
Het flexibiliseringsdecreet laat immers
geen totale individualisering toe en leidt evenmin
tot een volledig geliberaliseerde curriculumopbouw.
De coherentie van een curriculum blijft
de hoeksteen van ons hoger onderwijs. Maar het
traject om een curriculum af te werken, wordt
veel flexibeler. Dit is o.a. nodig om mensen die
onderwijs met werk willen of moeten combineren,
toch een kans te geven. We vertrekken met
het flexibiliseringsbeleid zoals het nu decretaal
uitgeschreven is, en gaan zien hoe de toepassing
in de praktijk evolueert. Ik zie geen enkele
reden om nu al correcties aan te brengen. Het
flexibiliseringsdecreet is een voorzichtig decreet.
We gaan echt niet naar Nederlandse toestanden.
De democratisering van het onderwijs is voor
u belangrijk. Hogescholen zijn daar allicht
nauwer dan de universiteiten bij betrokken.
Hoe gaat u daar concreet werk van maken?
Veertig jaar geleden betekende de democratisering
van het onderwijs dat de deuren van het
onderwijs en zeker van het hoger onderwijs wijd
opengezet werden. Anno 2005 staan we voor
uitdagingen die anders en complexer zijn. De
meeste Vlaamse jongeren die naar het hoger
onderwijs willen, kunnen dat. Problemen die er
toch nog zijn, moeten we via de studiefinanciering
en de sociale sector aanpakken. Democratisering
van het hoger onderwijs betekent vandaag
dat we het watervalsysteem aanpakken:
een slecht systeem, dat zorgt voor tijd- en geldverlies
en frustraties kweekt. De BaMa-structuur
en een goede studiekeuzebegeleiding moeten
daar iets aan kunnen doen. Het is belangrijk dat
jonge mensen zelf eerst een goede keuze maken
en die keuze dan uitbouwen tot een geslaagd
studietraject. Pas als ons dat lukt, zullen we er
ook in slagen om voor iedereen gelijke kansen
te creëren.
Maar voor sommige groepen van studenten zal
ook dat nog niet voldoende zijn. Onze samenle-
ving kent vandaag nieuwe groepen jongeren,
zoals bv. de allochtone jongeren die thuis een
andere taal spreken. Deze groep wordt zeer verscheiden,
nu meer en meer mensen uit Oost-
Europa naar onze contreien afzakken. In veel
allochtone jongeren zitten heel wat talenten en
toch hebben zij het moeilijk in het hoger onderwijs.
De doorstroming van allochtone jongeren
die geslaagd zijn in het secundair onderwijs, is
een grote uitdaging voor de universiteiten en de
hogescholen. Zowel met de doorstroming naar,
als met de slaagkansen van allochtone jongeren
in het hoger onderwijs is het erg gesteld.
Studiekeuze speelt hierbij een belangrijke rol,
maar zeker ook begeleiding. De universiteiten
en hogescholen moeten hun verantwoordelijkheid
opnemen en daar iets aan doen.
De hervorming van het hoger onderwijs
kost veel geld. Zal de Vlaming bereid zijn
om nog meer geld te spenderen aan het
(hoger) onderwijs of moeten we de beschikbare
middelen anders besteden?
Het wordt allicht een combinatie van beide. Er
moet meer geld komen. Dat is een reden te
meer om niet defensief te reageren op de vragen
van het VBO en VOKA. Hun roep is een
opportuniteit. Een mobilisatie voor onderwijs
doe je niet zonder middelen. We moeten dus
vechten voor meer middelen, ook voor het
hoger onderwijs. Maar we gaan nooit genoeg
hebben voor alle verzuchtingen. En dus rijst de
vraag naar het doelmatige gebruik van de financiële
middelen. Die vraag moet gesteld worden,
ook voor het leerplichtenonderwijs, hoe moeilijk
en gevoelig dat ook ligt. De samenleving begrijpt
echter niet dat de universiteiten en hogescholen
meer middelen vragen, maar er niet in
slagen om hun onderwijsaanbod te rationaliseren.
Daar moet dus zeker iets aan gebeuren.
Wat is de rol van de associaties daarbij? U
heeft trouwens nog niet echt in uw kaarten
laten kijken wat de associaties betreft.
De associaties moeten nu doen wat ze decretaal
moeten doen. Daarmee hebben ze hun handen
meer dan vol. De BaMa-structuur zorgt voor
grote uitdagingen, zoals de academisering. De
associaties hebben daarvoor en voor andere
KH Kempen • Agora 5

6
KH Kempen • Agora
zaken een coördinerende rol gekregen. Die
moeten ze ter harte nemen. Het fuseren van de
instellingen die nu een associatie vormen, tot
één mega-instelling is, wat mij betreft, daarbij
helemaal niet aan de orde.
U hebt zelf in het buitenland gestudeerd en
kunt dus vergelijken. Kunnen onze studenten
tevreden zijn over het onderwijs in
Vlaanderen?
Uiteraard! Zowel het secundair onderwijs als het
hoger onderwijs in Vlaanderen zijn zeer goed. Ik
ben niet naar het buitenland getrokken, omdat
ik ontevreden was over mijn opleiding hier. Ik
heb economie gestudeerd in Leuven en wou ook
eens andere klokken uit de economische wetenschappen
horen luiden. Eerst heb ik een jaar in
Cambridge gestudeerd en later heb ik in Oxford
een doctoraat behaald. Dat was heel verrijkend.
Door mijn buitenlandse ervaringen weet ik ook
dat het niet alleen belangrijk is om hier in Vlaanderen
voor zeer goed hoger onderwijs te zorgen.
UITGEWUIFD
MAURICE THYS
Maurice Thys voltooide zijn studieloopbaan volledig
in Geel. Als technisch ingenieur scheikunde
is Maurice eens te meer het bewijs van een
keigoed eigen HIK-product. Na het behalen van
zijn diploma diende Maurice een tijdje het
vaderland in de voormalige Turnhoutse Blaironkazerne
en het Duitse Altenrath.
In 1968 begon Maurice dan z’n actieve loopbaan
bij het MIK (Mekanografisch Instituut der Kempen),
zeg maar het vroegere rekencentrum van
het HIK. Meer dan 25 jaar was hij actief in de
ICT-sector. Daarnaast gaf hij sinds 1970 les als
part-time docent aan het HIK.
In september 1995, na de pensionering van
Jacques Deleuil, werd Maurice hoofd van de
logistieke dienst op de campus in Geel. De
Er moeten ook zoveel mogelijk studenten de
wereld intrekken om eens vanuit het buitenland
naar Vlaanderen te kijken.
Dat is al een belangrijke hint voor de studenten
onder de Agora-lezers. Heeft u nog
een andere boodschap voor hen?
Ik praat regelmatig met studenten, ook in familieverband.
Ik stel vast dat in mijn studententijd
de eisen lager lagen, de druk kleiner was en de
inspanningen meer geconcentreerd zaten in de
aanloop naar de examens. De druk die op de
studenten van nu ligt, is ongetwijfeld groter.
Maar ik hoop dat ze niet alleen hard werken,
maar ook kunnen en durven genieten van hun
studententijd.
Ze zullen het graag horen!
■
Maurice Vaes
Luc Damen
meeste collega’s kennen Maurice dan ook vanuit
die functie. Hij was het aanspreekpunt voor
logistieke ondersteuning van allerlei activiteiten
georganiseerd door zowel personen van binnen
als buiten de hogeschool. Als geen ander had hij
een luisterend oor voor iedereen. Hij was begaan
met honderd en één verschillende dingen. Van
slepende deuren, verstopte toiletten tot de aanschaf
van ergonomisch meubilair. En alle dagen
moest er wel een salomonsoordeel worden
geveld. Kortom, hij was een echte duizendpoot.
In zijn vrije tijd komt Maurice tot rust in de
natuur. Vanaf nu zal er dan ook meer tijd zijn
voor tuinieren, wandelen, zijn vrouw, kinderen
en kleinkinderen.
■

SLEUTEL AAN JE TOEKOMST
AAN DE ASSOCIATIE K.U.LEUVEN WORDT HARD GEWERKT, IN VELE WERKGROEPEN EN OVERLEGORGANEN.
WERK ACHTER DE SCHERMEN EN IN DE DIEPTE VEELEER, WAARVAN DE RESULTATEN MEESTAL PAS NA
VERLOOP VAN TIJD VOOR HET GROTE PUBLIEK DUIDELIJK WORDEN. MET “SLEUTEL AAN JE TOEKOMST”
LIGT DAT ANDERS. DEZE UNIEKE FORMULE VAN INFORMATIEVERSPREIDING VOOR LAATSTEJAARSLEER-
LINGEN EN HUN OUDERS BREIDDE DE K.U.LEUVEN UIT NAAR HAAR ASSOCIATIEPARTNERS, EN GROEIDE
SNEL UIT TOT EEN SUCCES.
Wij komen naar u toe
‘Sleutel aan je toekomst’ is een idee van wijlen
Myriam Van Acker, directeur van de Dienst voor
Studie-advies, de dienst binnen de K.U.Leuven die
onder meer instaat voor de informatievoorziening
aan de laatstejaars secundair onderwijs. Haar formule
was uniek: ga naar de scholengemeenschappen,
breng info over studeren in het hoger onderwijs
en organiseer een moment waarop leerlingen
en hun ouders zich vrijelijk kunnen informeren en
persoonlijke vragen
stellen. Nooit gezien
was haar idee om universiteitsprofessoren
mee te tronen naar alle
uithoeken van het land,
om er zogenaamde minicolleges
te geven.
De formule van de
avond is verscheiden:
een inleidende videofilm
over studeren in
het hoger onderwijs vanuit het perspectief van de
student, een presentatie over de structuren van
het hoger onderwijs en over het keuzeproces naar
een opleiding daarin, mini-colleges van hogeschooldocenten
en universiteitsprofessoren en een
infomarkt met infomateriaal en informanten.
Samen
In het voorjaar van 2003 kaartte Van Acker het
idee van de Sleutel-avonden aan bij verschillende
hogescholen die mee in de Associatie K.U.Leuven
waren gestapt of aan het stappen waren. De KH
Kempen besloot onmiddellijk om mee te doen,
voor de regio Kempen, in duoverband K.U.Leuven-
KH Kempen. Van bij de eerste editie in het academiejaar
2003-2004 waren er vier avonden, voor
de scholengemeenschappen van Geel-Kasterlee,
ASSOCIATIE
Turnhout, Turnhout-Arendonk-Beerse en Herentals.
Later kwamen daar de scholengemeenschappen
van Mol, Lier en Heist-op-den-Berg bij. Elke
avond was meteen goed voor 100 tot 150 belangstellenden,
ouders en leerlingen. In de jaren
nadien zou hun aantal alleen maar toenemen.
Ondertussen lijkt zich een nieuwe trend af te tekenen:
het duoverband breidt uit naar een associatie-verband.
Zo stond de KH Kempen in november
op de Sleutel-avond in Antwerpen, die in vorige
jaren in samenwerking met enkel Lessius-hogeschool
en K.U.Leuven plaatsvond; omgekeerd is
Lessius ondertussen een vaste aanwezige op de
avonden die in het begin enkel met KH Kempen en
K.U.Leuven liepen. In Lier stonden de KH Kempen
en de K.U.Leuven zelfs zij aan zij met Lessius, KH
Mechelen en de Hogeschool voor Wetenschap en
Kunst. Alle associatiepartners beslisten ondertussen
dat dit soort van uitbreidingen in de toekomst
nog meer hun beslag moeten krijgen.
Reacties
De reacties vanuit de secundaire scholen blijven
positief: waar het initiatief als experiment startte,
was het rondreizende Sleutel-gezelschap ook het
volgende jaar weer welkom. Wie dacht dat in dit
internettijdperk persoonlijke communicatie uitgeteld
zou zijn, ziet hier het bewijs van het tegendeel.
Meer info over de Sleutel-aan-je-toekomst-avonden
bij Bert Van Hirtum op bert.van.hirtum@khk.be, of op
de Dienst voor Studie-advies van de K.U.Leuven op
studieadvies@kuleuven.be.
Bert Van Hirtum
■
KH Kempen • Agora 7

PROJECT
8
KH Kempen • Agora
VROUWELIJK SPONTAAN
GELIJKE KANSEN VOOR MANNEN EN VROUWEN, LEVENSLANG LEREN, PER-
SOONLIJKE ONTWIKKELING: DAAR GAAN WE MET ONS ALLEN VANUIT. MAAR
DE FEITEN ZIJN ANDERS. VOORAL LAAGGEKWALIFICEERDE VROUWEN SLA-
GEN ER VAAK NIET IN OM DOOR TE STROMEN OF HUN JOB TE VERRUIMEN.
HET KHK-PROJECT VROUWELIJK SPONTAAN WIL NET DAT EUVEL AANPAKKEN.
Vrouwelijk Spontaan: Sensibilisering rond persoonlijke ontwikkeling als
antwoord voor vrouwen, zoals het project met steun van het Europees
Sociaal Fonds en het Vlaams Economisch Sociaal Overlegcomité officieel
heet, vertrekt van een aantal problemen waarmee laaggekwalificeerde
vrouwen te kampen hebben. Zo vind je hen meestal in minder
gewaardeerde sectoren en uitvoerende jobs. Kansen op jobverruiming of
doorstroming naar andere of hogere functies krijgen ze zelden. Bovendien
twijfelen ze dikwijls aan hun eigen capaciteiten, en dat is een extra rem
op hun loopbaanontwikkeling. Een opleiding persoonlijke ontwikkeling met
aandacht voor o.a. sociale en communicatieve vaardigheden en assertiviteit
zou natuurlijk een uitweg kunnen bieden. Alleen zijn zulke opleidingen
vrijwel uitsluitend voor managers gereserveerd. En voor alternatieven
in de socio-culturele sector zouden die vrouwen zich in hun vrije tijd en op
eigen kosten moeten inschrijven. Dat is geen haalbare kaart als je weet
dat vrouwen in de EU doorgaans minder opleidingen volgen dan mannen
en de Vlaamse vrouwen nog het minst van allemaal.
Voor een aantal collega’s in Geel waren dat voldoende uitdagingen om
projectmatig aan te pakken. Katrien De Smedt, Patricia Van Genechten en
Els Van Gorp vormen de coördinatiegroep, die kan rekenen op de steun
van Tessa Vervecken van Handelswetenschappen en Bedrijfskunde Geel
en Pieter Lievens en Jef Verrydt van Sociaal Werk. Samen met hun externe
partners, de opleidingsinstelling Impuls en het Centrum voor Gelijke
kansenbeleid van de K.U.Leuven, stelden ze zich tot doel om gelijke kansen
te creëren, en vooral dan voor vrouwen in laaggekwalificeerde uitvoerende
functies. Daarbij kunnen ze ook rekenen op de samenwerking
met Vormingplus Kempen en het Centrum Basiseducatie Zuiderkempen.
En minstens even belangrijk is het engagement van Alcatel Bell, Philips,
Estée Lauder, de VDAB en KMO GKS.
Kansen bieden
Het project loopt van oktober 2004 tot eind september 2006. Onderweg
wil het projectteam op verschillende vlakken resultaten boeken. Om de
projectdoelstelling af te stemmen op de doelgroep, kwamen onder leiding
van mensen uit de partnergroep al focusgroepen voor vormings- en opleidingsorganisaties,
personeelsmanagers en uiteraard vrouwen uit de doelgroep
samen. En met succes, leerde ons een korte navraag.

Een volgende stap wordt het start event op 17
februari om het project bekend te maken bij het
grote publiek, bij personeelsmanagers, vrouwen
in laaggekwalificeerde uitvoerende functies, de
pers en vooral ook bij vrouwenbladen, vrouwenverenigingen
en vertegenwoordigers van vormingsorganisaties.
In de discussiegroepen zullen
stellingen worden besproken om uiteindelijk
te komen tot een rapport met mogelijke oplossingen
voor de typische problemen die vrouwen
op de werkvloer ondervinden. Verder vinden
geïnteresseerden die dag nog sprekers, een
workshop persoonlijke ontwikkeling en een infostand.
De volgende stap is sensibilisering van de
bedrijfswereld en de vrouwen uit de doelgroep.
Bedrijven moeten beseffen dat ook zij baat vinden
bij opleidingskansen voor vrouwen. De integratie
van de gender-invalshoek in de dagelijkse
werking van het bedrijf kan de kwaliteit en de
efficiëntie van het bedrijf immers verhogen.
Daarvan zijn alvast de deelnemende bedrijven
overtuigd, al zijn concrete initiatieven voor
KMO’s mogelijk iets moeilijker te realiseren. En
ook de vrouwen hebben meestal een extra stimulans
nodig. Zij moeten inzien dat zo’n opleiding
hun loopbaan en leven een gunstige wending
kan geven. Al te vaak nog blijken drempelvrees
of twijfel remmende factoren. Eigenlijk
staat of valt Vrouwelijk Spontaan voor een groot
deel met het welslagen van de sensibilisering.
Daarom beloofden de partners via hun netwerken
en beschikbare communicatiekanalen hun
sensibiliserende steentje bij te dragen.
Handen uit de mouwen
Vrouwen in laaggekwalificeerde uitvoerende
functies zouden een opleiding persoonlijke ontwikkeling
goed kunnen gebruiken, mocht die
bestaan. Daarom willen de projectmedewerkers
van Vrouwelijk Spontaan er zelf een uit de grond
stampen. Een opleiding op maat met aandacht
voor persoonlijke kracht en effectiviteit, communicatie,
assertiviteit en groepsdynamica: dat
vergt aanpassingen van bestaand materiaal, een
andere aanpak en nieuwe inzichten. Maar ook
die uitdaging gaan de projectmedewerkers niet
uit de weg. Hun streefdoel is een opleiding van
30 uur voor 60 cursisten, die zich uit eigen
beweging en met de steun van hun werkgevers
inschrijven.
Uiteraard wil het projectteam na de opleiding
graag weten of die effect heeft gehad. Daarom
zal de arbeidssituatie van de vrouwen voor en
na de opleiding worden vergeleken en er worden
gekeken of hun persoonlijke ontwikkeling is
gewijzigd. De resultaten van dat onderzoek zullen
hun neerslag vinden in een rapport met de
belangrijkste conclusies en opvallendste veranderingen.
Het team wil de cursisten trouwens
ook de opleiding zelf laten evalueren, om waar
nodig het studiemateriaal en de methodieken
aan te passen voor latere cursussen.
Geïnteresseerden zullen dankzij Vrouwelijk
Spontaan overigens niet van nul hoeven te
beginnen. In de pijplijn zit immers ook een train
the trainer-pakket, een draaiboek met instructies
voor trainers die de opleiding persoonlijke
ontwikkeling wensen te gebruiken voor andere
groepen vrouwen in laaggekwalificeerde uitvoerende
functies. Het pakket zal in september
2006 tijdens het slot event van het project ter
beschikking worden gesteld. Het doelpubliek
bestaat uit bedrijven, vormingsorganisaties,
vrouwenorganisaties, vrouwenverenigingen en
gemeenten.
Centraal op het slot event zal de verspreiding
staan van alle bereikte resultaten en uitgewerkte
oplossingen. Bijvoorbeeld, de resultaten van de
stellingen die in de verschillende discussiegroepen
aan de orde kwamen. En verder wenst het
projectteam dan ook oplossingen aan te reiken
om de opleiding toegankelijk te maken en eventueel
aan te passen aan andere doelgroepen.
Willem Mees
Meer inlichtingen over Vrouwelijk Spontaan
en het start event, dat op 17 februari 2005
plaatsvindt op de Geelse KHK-campus, vind
je op
www.khk.be/khk/projecten
of krijg je van Katrien De Smedt
(katrien.de.smedt@khk.be - 014 56 21 50).
Ook kun je via e-mail persoonlijke uitnodigingen
voor het start-event aanvragen.
■
KH Kempen • Agora 9

IN DE KIJKER
10
BOUILLON ZONDER BROEK
Docent Gorik Goris waakt over de historie
in de Grote Geschiedenisshow
GORIK GORIS SCHOPTE HET TOT BEKENDE GELENAAR. DAARMEE STAPT
GORIK IN HET SPOOR VAN ZIJN VADER. DIE WAS BG-AVANT-LA-LETTRE ALS
WIJKAGENT EN COMMISSARIS. ZOON GORIK ZOCHT ROEM IN DE HISTORIE.
ALS DOCENT GESCHIEDENIS BLEEF DIE BEKENDHEID BEPERKT TOT EEN
KRANSJE STUDENTEN VAN HET DERDE JAAR REGENTAAT GESCHIEDENIS IN
TURNHOUT. HÉT MOMENT VAN ROEM WAS ECHTER DE GROTE GESCHIE-
DENISSHOW VAN DE VRT. NEGEN ZONDAGEN LANG LAG VLAANDERENS
HISTORISCHE KENNIS IN HANDEN VAN KHK-MAN GORIK GORIS UIT GEEL!
KH Kempen • Agora
Blitzcarrière
Gorik Goris rolde in De Grote Geschiedenisshow
als redacteur van de Storia-reeks. Bij de VRT
waren ze op zoek naar iemand die een beetje
thuis was in alle historische perioden. ‘De eindverantwoordelijke
van een handboekenserie
voor het secundair onderwijs moét zo’n generalist
zijn,’ dachten ze aan de Reyerslaan. Via professor
Kaat Wils hoorde VRT-researcher en
historica Veerle Heyvaert over Gorik Goris. ‘Ik
kreeg een mailtje waarin de opzet van De Grote
Geschiedenisshow wat werd toegelicht en of ik
interesse had om mee te doen. Die interesse
had ik en tot mijn grote verbazing stond Veerle
Heyvaert een paar dagen later voor mijn deur
op de Pas in Geel.’ Die dame liet er geen gras
over groeien. Ze had een camera bij zich en
binnen het uur deed de Geelse living dienst als
een geïmproviseerde opnamestudio. ‘Screentest
geslaagd,’ luidde de uitslag van de televisieploeg.
Gorik kreeg een nieuwe bril aangemeten,
werd ingewijd in de geheimen van visagisten,
rekwisietenmeesters en nog wel tien andere TVberoepen
en half augustus beleefde hij zijn
vuurdoop als beeldbuis-historicus. ‘Het ging om
een proefopname die nooit is uitgezonden. Ik
moet toegeven: net voor de feiten had ik wel
last van mijn buik en moest ik hoogdringend …’
Gorik had het ook iets lastiger dan ankervrouw
Ilse Van Hoecke. Die kon haar teksten aflezen
van de autocue. Gorik daarentegen was overgeleverd
aan zijn eigen welsprekendheid.
‘Versprekingen zijn oorzaak nummer één om een
opname stil te leggen en opnieuw te beginnen,’
leerde de Gelenaar al rap. Soms werd er váák
opnieuw begonnen. ‘Het normale einde van de

werkdag was half tien maar het is gebeurd dat we
pas om half één konden afronden.’
Rot studiodak
Na de proef kwam het serieuze werk. Negen
woensdagen na elkaar werd Gorik ’s middags
verwacht in de museumbewaarplaatsen van de
NMBS in Leuven. Die locatie was speciaal gekozen
omdat er een paar locomotieven als antiek
decor konden dienen. ‘De Leuvense burgemeester
Louis Tobback gaat die werkplaatsen
afbreken. Ik weet nu waarom. Dat zogenaamd
museum is rot als snot. Het dak lekt zo erg dat
we één keer na een onverwachte stortbui de
opnames moesten onderbreken. Bovendien was
er te weinig plaats zodat de decors voortdurend
afgebroken dienden te worden en ze negen weken
op rij moesten draaien. Normaal probeert men
minstens twee uitzendingen in één keer in te
blikken. Door de beperkte ruimte en alle kwalen
van het spoorwegmuseum kwam van gecombineerde
draaidagen niet veel in huis.’ De opnames
van De Grote Geschiedenisshow zijn dan
ook het werk van een hele KMO: heel de ploeg
voor een uitzending bestaat uit ongeveer 100
mensen. ‘ De show is een eigen VRT-idee. Van
ongeveer dezelfde ploeg als Hoe zo? met Bart
Peeters. Het zijn vooral jonge mensen en zij
leveren ook de ideeën aan voor de uitzendingen.
Daarover heb ik niets in de pap te brokken,’ legt
Gorik zijn rol in de geschiedenisshow uit.
Zichzelf helemaal wegcijferen doet de KHKdocent
dan ook weer niet. ‘Ik was al tevreden
wanneer ik in iedere uitzending één van de talrijke
historische mythen kon ontkrachten. Met
plezier heb ik de broek afgedaan van Godfried
Van Bouillon en ook de Guldensporenslag heb ik
tot zijn ware proporties teruggebracht.’ Goriks
mening werd eveneens gevraagd in verband
met de rekwisieten en decors. ‘Soms met voldoende
reden want zo moest ik eens een
prachtig zoutvat van de middeleeuwse feestdis
laten weghalen. Op tafel stond een prachtige
driemaster te pronken: vroeger werd het kostbare
zout wel eens in zo’n schip gepresenteerd.
Maar in de tijd dat het verhaal zich afspeelde,
bestond dit soort driemasters niet eens …’
Lachwekkend
Of Gorik dan niet teleurgesteld is in het historische
niveau van het zondagavond TV-program-
ma? Helemaal niet
want De Grote Geschiedenisshow
wilde
volgens Gorik nooit de
concurrentie aangaan
met de historische uitzendingen
van Canvas.
‘Het was in de eerste
plaats een show,’
benadrukt hij. Bij de
VRT is men blijkbaar
evenmin ontevreden
over het resultaat
want zonder dat er een
definitieve beslissing
viel, is de kans groot dat er een tweede reeks
komt van de geschiedenisshow. Er zullen wel
een paar aanpassingen aan het format gebeuren.
‘Nu waren er te veel quizkandidaten. En
sommige items haalden niet het verwachte
niveau,’ geeft Gorik toe. Toch lacht hij met de
kritiek van sommige krantenlui. ‘Van één van de
rubrieken schreef een journalist dat de makers
maar eens te rade moesten gaan bij de uitvinder
van het genre, in casu Hugo Matthyssen.
Insiders kwamen niet meer bij van het lachen:
het was immers Hugo zelf die de teksten van dat
bepaalde onderdeel aanleverde. Misschien
moest hij te snel werken en leed de kwaliteit
daaronder?’ Zijn eigen derdejaarsstudenten vinden
de kritiek op De Grote Geschiedenisshow
maar niks. Zij woonden een van de opnames in
Leuven vanop de eerste rij bij en waren dolenthousiast
over het optreden van hun docent.
Rijk
De tijdelijke TV-roem maakte van Gorik Goris
nochtans geen BV. Hooguit een Bekende
Gelenaar want na de eerste uitzendingen prijkte
Gorik op de voorpagina van het Nieuwsblad
van Geel. ‘Omdat onze historische kring elk jaar
wel uitpakt met een tentoonstelling in Geel,
stond ik al eerder in de krant,’ relativeert Gorik
zijn lokale bekendheid. ‘Maar een flinke stuiver
zal je er wel aan verdiend hebben?’ willen we
nog weten. ‘Bijlange niet,’ klinkt het gevat.
‘Neem maar aan dat ze op de KHK veel meer
verdienen per uur dan een historicus bij de VRT.’
■
Jef Van Den Bosch
KH Kempen • Agora 11

INTERNATIONALISERING
12
KH Kempen • Agora
ALLE WEGEN
LEID(D)EN NAAR GEEL
WE LEVEN IN EEN INTERNATIONALE MAATSCHAPPIJ. DAAR KONDEN DOCEN-
TEN EN LAATSTEJAARSSTUDENTEN HANDELSWETENSCHAPPEN EN BEDRIJFS-
KUNDE IN GEEL VOORAL VAN 8 TOT 10 DECEMBER NIET NAAST KIJKEN. EEN
DERTIGTAL SPREKERS UIT BINNEN- EN BUITENLAND WAREN TOEN UIT ALLE
HOEKEN VAN DE UITGEBREIDE EUROPESE UNIE EN ZELFS AFRIKA NAAR DE
GEELSE CAMPUS AFGEZAKT VOOR DE EERSTE INTERNATIONALE WEEK.
Die week was het initiatief van de werkgroep
Internationalisering HWBKG. Zij nodigden 25
gastsprekers van hun buitenlandse partnerhogescholen
en Vlaamse internationaal gerichte
bedrijven uit om de studenten ervan te komen
overtuigen hoe belangrijk internationaal denken
en interculturele communicatie zijn voor hun
carrière.
Traditie
De internationale week past in de jarenlange
internationale traditie van het departement. Al
ruim een decennium wisselt het departement
elk jaar tientallen studenten en docenten uit
met partnerhogescholen in zowat de hele EU.
Internationalisering staat trouwens al veel langer
hoog in het HWBKG-vaandel geschreven.
Getuige daarvan onder andere de prominente
plaats van internationalisering in de departementale
missie, de International Business
Module, deelname aan intensive programmes,
de internationale taalexamens, Trialoog-uitwisseling
en de talrijke studiereizen die HWBK’ers
brachten naar onder meer de cargo-afdeling van
de luchthaven in Frankfurt, de Central Criminal
Court in Londen, Wall Street, Straatsburg en het
Sales and Customer Support Centre van Dell
nabij Dublin. Maar internationalisering is in de
eerste plaats een ingesteldheid; het veronderstelt
een openheid om het andere te leren ken-
nen, erkennen en waarderen. Met de internationale
week konden studenten ook at home die
ingesteldheid aanscherpen.
Op 8 december openden schepen van internationale
samenwerking Luc Stevens en Maurice
Vaes, algemeen directeur van de hogeschool, de
internationale dagen. Professor Guido Langouche,
vice-rector Internationalisering van de
K.U.Leuven, was uitstekend geplaatst om de
openingssessie te verzorgen met een voordracht
over de internationalisering van het hoger
onderwijs. Hij belichtte drie dimensies: onze
mondiale maatschappij, het hoger onderwijs
sinds Bologna, als vanzelfsprekend spiegelbeeld
van die mondiale samenleving, en de succesvolle
Socrates-mobiliteit voor studenten en docenten,
die zowel in omvang als kwaliteit nog gaat
groeien en dus nieuwe uitdagingen voor het
hoger onderwijs biedt.
Na hem wees Suzanne Monkassa, een Brusselse
met Zaïrese roots, het publiek op de diverse
aspecten van interculturele communicatie.
Vooral de symbolische erkenning van de andere
als evenwaardige en de bereidheid om met hem
te zoeken naar overeenkomsten, stonden centraal.
Ruim aanbod
Donderdag en vrijdag was het de beurt aan de

Prof. Langouche belicht de
internationalisering van het
hoger onderwijs.
Mieke Kenis, coördinator
internationale relaties
HWBKG, leidt de internationale
week in.
diverse sprekers, die uit maar liefst negen verschillende
landen kwamen: o.a. uit Groot-Brittannië,
Frankrijk, Denemarken en Finland, maar
ook uit nieuwe EU-lidstaten zoals Polen, Cyprus
en Letland. Er waren zelfs twee docenten uit
Mali present. Samen verzorgden ze 65 sessies
over bedrijfseconomische thema's en internationale
communicatie voor de 390 laatstejaars
Bedrijfsmanagement, Office Management, Toegepaste
Informatica en Strategisch KMO- en
Retailmanagement. Enkele voorbeelden slechts.
Maira Dumpe van de Banking Institution of
Higher Education in Riga sprak over E-commerce,
terwijl Bart Catteau van KBC Outsourcing IT
to India aankaartte en Marko Ovaskainen uit
het Finse Kokkola de Learning organisation
behandelde. Ken Tait uit het Noord-Engelse
Durham had het over Information Systems
Security Risks, Roel Verstraeten van Strategisch
Plan Kempen besprak Living and working in
Japan, Guido Gielen van Janssen Pharmaceutica
nam de Verenigde Staten voor zijn rekening en
John Violaris van het Frederick Institute of Technology
in Nicosia verschafte inzicht in International
marketing, the Middle East. Op donderdagnamiddag
hadden diverse sprekers bovendien
nog aparte landenpresentaties voorbereid
met algemene achtergrondinformatie maar
soms ook nuttige tips om hun respectieve markten
te benaderen. Deze sessies scoorden erg
goed bij de studenten.
In onze netwerkeconomie lopen activiteiten van
marketing, boekhouding, logistiek en IT vaak
naadloos in elkaar over; een algemene bedrijfsorganisatorische
achtergrond is dus onontbeerlijk.
Daarom werden de derdejaars zorgvuldig
gemengd en kregen de gastsprekers studenten
uit de verschillende opleidingen en opties voor
zich. Alleen de studenten Logistiek Management
waren buitenbeentjes. Dankzij uitstekende
contacten met diverse Franse hogescholen –
sommige al tien jaar – en eerder gemaakte
afspraken kregen de derdejaars maar ook de
tweedejaars LM een apart programma. Vijf
sprekers kregen elk een kleine groep studenten
waarmee ze een bedrijfsspel of een logistiek
thema grondig uitwerkten. Zo behandelde Claude
Revercez uit Quimper met een groep derdejaars
le soutien logistique intégré, en kunnen
tweedejaars nu dankzij Pascal Illig uit Mulhouse
al meepraten over de implantation d’un entrepôt
de stockage.
Goede raad
Vrijdagnamiddag werd de internationale week
afgesloten met een boeiend plenair debat waar
eerder gestelde vragen en stellingen aan bod
kwamen. Een paar interessante conclusies willen
we u niet onthouden.
Uit welk hout moet je gesneden zijn om het
internationaal te maken? Kennis van het Engels
maar ook van andere vreemde talen is een evidentie.
Vlamingen hebben hier een streepje
voor. Maar ook een culturele ingesteldheid en
respect voor andere culturen zijn noodzakelijk.
Ook voor wie thuis blijft trouwens, nu dankzij email
en videoconferencing Beijing of Bamako
niet verder weg liggen dan Brugge of Berlijn.
Verder moet je een netwerk kunnen uitbouwen
van mensen op wie je later een beroep kunt
doen. En in onze global village zijn die netwerken
vanzelfsprekend internationaal en zelfs
intercontinentaal. En ten slotte moet je bereid
zijn tot Life-Long Learning en de flexibiliteit die
daarmee gepaard gaat, om je concurrenten
nationaal en internationaal voor te blijven.
Een belangrijke taak voor de overheid en het
onderwijs bestaat erin om niet alleen internationalisering
abroad - studentenmobiliteit - maar
ook at home te steunen. Democratisering van
het onderwijs betekent dat ook wie niet naar het
buitenland kan, internationale kansen moet krijgen:
les van gastdocenten, een internationale
week, ruime toegang tot de informatiesnelweg.
Moeten we onze euforie niet temperen gezien de
nadelen van internationalisering zoals delokalisatie
van bedrijven met verlies van jobs hier en
sociale uitbuiting elders, vroegen sommigen zich
af. Toch niet, meende het panel, want de eindbalans
is positief. Voor de jobs die hier verdwijnen,
komen er andere meer uitdagende in de
plaats. Bovendien zal de levensstandaard elders
snel stijgen, waardoor de vraag naar onze producten
gaat toenemen en de lonen ginder uiteindelijk
ook zullen moeten stijgen. Verder kan
internationalisering ook risico’s verminderen.
Meer contacten kunnen leiden tot een beter
begrip van andere culturen en zo conflicten
voorkomen of concurrenten helpen doorzien.
KH Kempen • Agora 13

14
KH Kempen • Agora
Internationalisering als zelfverdediging, noemde
een gast uit Mali het.
Meerwaarde
Over de meerwaarde van de internationale week
bestond aan het eind van de week bij organisatoren,
studenten, docenten en gastdocenten
niet de minste twijfel. Met de internationale
dagen keek een grote groep studenten over de
Tijdens de internationale week reisden ook een aantal Europese
docenten informatica naar Geel. Zij bereidden er onder leiding van
collega Johan Smeuninx, voorzitter van de werkgroep HEDICT
binnen BUSINET, een intensive programme voor studenten TI voor.
In maart 2005 krijgen zo een aantal Geelse TI’ers de kans om in
Helsinki met Europese collega’s Cases in ICT development te
behandelen.
Vlnr.: Bert Breugelmans,
Katrien Van de Wouwer,
Paul Aerts (EVOP), Ellen De
Wit, Ilse Verheyden, Nicole
Koevoets (opleidingscoördinator),
Wilfried Maes
(EVOP), Greet Cuyt (eindwerkbegeleider)
VORSELAAR IN DE PRIJZEN
Ann S'Jongers en Lore
Steurs, twee pas afgestudeerdeonderwijzeressen
van de lerarenopleiding
in Vorselaar,
ontwikkelden tijdens
hun derde jaar als
eindwerk een digitale
huiswerksite. Voor de
uitwerking konden ze
bij wijze van experiment
rekenen op de
medewerking van het
zesde leerjaar van de school 't Mierennest uit
Noorderwijk. Het unieke concept bleek ook buiten
de hogeschool op bijval te kunnen rekenen.
Het leverde Ann en Lore 868 euro op, de studentenprijs
van het Ministerie van Onderwijs bij
de Digikids Awards van 2004.
En op 6 december 2004 bekroonde ook de
Europese Vereniging Onderwijzend Personeel
nationale grenzen heen en kregen ze een internationale
ervaring mee zonder dat ze daarvoor
naar het buitenland hoefden. Een student zei
het als volgt: "De internationale week was een
heel interessante mogelijkheid om culturele verschillen
te leren kennen en het was interessant
om te horen hoe buitenlandse docenten andere
accenten leggen. Het aanbod was zeer ruim en
ik heb mijn visie zeker verbreed". Koen Bertels
van de Universiteit Delft was een van de sprekers.
Hij vond het initiatief dermate interessant
en zinvol dat hij het mee wil nemen naar Nederland.
De werkgroep Internationalisering
HWBKG heeft intussen ook de aandachtspunten
verzameld en wil zeker doorgaan met het initiatief.
Zo blijven ook de volgende jaren vele
Europese wegen naar Geel leiden.
■
Willem Mees
(EVOP) twee recente eindwerken van de lerarenopleiding
lager onderwijs in Vorselaar. Elk
jaar geeft die vereniging twee prijzen voor eindwerken
die Europa in de klaspraktijk brengen.
Studenten uit Vorselaar sleepten beide prijzen
voor 2004 in de wacht.
Bert Breugelmans, Ellen De Wit en Katrien Van
de Wouwer behaalden de eerste prijs ter waarde
van 620 euro met Europa, actueel, ruim en boeiend.
Dat werk biedt een methodiek om via hoekenwerk
de Europese dimensie in de derde
graad van het lager onderwijs te brengen. Ilse
Verheyden mocht met haar eindwerk De wereld
in woord en beeld de tweede prijs in ontvangst
nemen ter waarde van 372 euro. Eén van de
hoofdstukken van haar eindwerk biedt voor de
derde graad van het lager onderwijs kant-enklare
lesjes aan over Europa. Het eindwerk
bevat ook een uiterst didactisch kwartetspel
over Europa dat zo bruikbaar is in het lager
onderwijs.
■

AFSCHEID
HELENA VAN ROMPUY
Op 16 januari 2005 overleed geheel onverwacht
collega Helena van Rompuy, lector aan het
departement Handelswetenschappen en Bedrijfskunde
van de campus Turnhout. Helena,
geboren in 1955, behaalde in 1977 aan de
Universitaire Faculteiten Sint Ignatius in
Antwerpen het diploma van licentiaat in de
Toegepaste Economische Wetenschappen. Ook
had ze de Akte van bekwaamheid van bibliothecaris.
In 1978 werd Helena bibliothecaris aan het
Stedelijk Hoger Handelsinstituut van Turnhout,
de voorloper van het huidige departement. Zo was
ze een van de personeelsleden met de langste
EVEN STILSTAAN
IS HET U OOK AL OPGEVALLEN, HOE MENSEN ZICH MEER EN MEER GECON-
TROLEERD VOELEN? FLITSPALEN LANGS DE WEG, BEWAKINGSCAMERA’S IN
WINKELS: LANGZAAM MAAR ZEKER VREEST DE MENS ZIJN VRIJHEID TE VER-
LIEZEN. MAAR IS DIE CONTROLEVREES TERECHT?
Want, even opvallend is het dat de mens enkel
nog zijn rechten kent en wil gebruiken; zijn
plichten naleven hoort daar niet meer bij. Het
staat als een paal boven water, geen flitspaal
maar een schandpaal, dat mensen toenemend
opkomen voor hun eigen inzichten en de wereld
van daaruit benaderen. Dit eigengereide denken
creëert moeilijkheden. De grens tussen
eigenbelang en gemeenschappelijk belang is
niet meer zo goed te onderscheiden, en al te
vaak primeert het eigenbelang. Daardoor dreigt
onze maatschappij gevangen te worden in de
schandpalen van het eigen grote gelijk.
Beter is het een maatschappij te creëren waar het
eigen grote gelijk plaats maakt voor iets of iemand
anders; een maatschappij waarin ieder aan zijn
trekken kan komen en zoveel controle niet hoeft.
staat van dienst. Later werd zij lector, met lesopdrachten
op het gebied van fiscale wetgeving,
boekhouden en informatica. Als zaakvoerder
van een vennootschap, actief in de socio-culturele
en pedagogische sector, hield zij voeling
met de praktijk. In het departement stond ze
ook in voor de studietijdmeting en was ze lid van
de departementale kwaliteitsraad.
Helena stond bij de studenten bekend als een
bijzonder zachtaardige lector, oprecht begaan
met hen. De collega’s zullen zich haar herinneren
als een stille en bescheiden maar deskundige
lector, steeds bereid te helpen.
■
Dat veronderstelt dat ieder van ons zijn verantwoordelijkheid
opneemt, een verantwoordelijkheid
die vertrekt vanuit een persoonlijke missie.
Laten we daarom bij het begin van het nieuwe
jaar die missie starten. Een missie die inhoudt
dat we de maatschappij durven te zien vanuit
een droom, een toekomstperspectief waar we
met deze mensheid naartoe willen. Een maatschappij
waarin er plaats mag zijn voor vrede,
liefde en gerechtigheid, waarin niet mensen
zichzelf als middelpunt plaatsen, maar wel de
evenmens, de andere het middelpunt wordt.
Misschien ontdekken we de ware vrijheid pas,
als we de wereld bekijken door de ogen van
anderen, door de ogen van de meest kwetsbaren.
We zullen dan enkel nog palen met flikkerlichten
nodig hebben om onze aandacht steeds
opnieuw op onze missie te vestigen.
■
Werkgroep SKIN
KH Kempen • Agora 15

ONDERWIJS
16
KH Kempen • Agora
LEVEN NA DE HOGESCHOOL ...
UREN
ONGEVEER EEN KWART VAN DE PERSONEELSLEDEN BOVEN DE 55 JAAR MAAKT GEBRUIK VAN TBS-58+ OF
TBS-55+. TBS OF ‘TER BESCHIKKING STELLING VOORAFGAAND AAN HET RUSTPENSIOEN’ IS EEN UIT-
STAPREGELING VOOR PERSONEELSLEDEN DIE NIET VOLTIJDS IN HET ONDERWIJS WILLEN BLIJVEN TOT
HUN PENSIOEN. NIET NOODZAKELIJK OMDAT ZE OP HET ONDERWIJS ZIJN UITGEKEKEN OF LIEVER LANG-
UIT IN HUN LUIE ZETEL LIGGEN, MAAR OOK OMDAT ZE MEER TIJD WILLEN BESTEDEN AAN ACTIVITEITEN
BUITEN DE HOGESCHOOL. VOOR IVO VERHEYEN ZIJN DAT VOORAL CULTUREEL GETINTE ACTIVITEITEN.
Ivo Verheyen is lector aan het departement
Handelswetenschappen en Bedrijfskunde in
Geel. In 1985 begon hij aan dat departement
Engels te doceren, en twintig jaar later doet hij
dat nog steeds met evenveel plezier. Alleen zijn
er ook activiteiten buiten de hogeschool die tijd
en inzet vereisen, en die dus niet langer combineerbaar
waren met een fulltime lesopdracht.
Wat bezielt een energieke docent als jij om
halftijds te gaan?
Ik herinner me nog uit mijn beginjaren de gesprekken
onder oudere collega’s over “hoe graag
ze nog wel les gaven, maar alles wat daar te-
genwoordig bijkomt, mijnheer!” Niemand zal nu
echter nog ontkennen dat de inspanning die een
gemiddeld docent vandaag moet leveren, toch
wel heel wat is veranderd en eigenlijk ook toch
wel zwaarder is geworden. Toen ik in 1985 hier
begon, bestond mijn opdracht uit lesgeven tout
court; en als je dan bekijkt wat daar allemaal in
veranderd, in verschoven is, tja, dan sta je daar
toch bij en kijk je ernaar. Let op: dit is niet negatief
bedoeld; de KHK is volgens mij een geweldige
hogeschool, waar er voortdurend van
alles omgaat. Wat ik altijd heb gewaardeerd, is
dat je er de kans krijgt om niet enkel in de
school maar ook in jezelf te investeren, kortom
een erg stimulerend milieu dat voortdurend
nieuwe impulsen geeft. Ik begon alleen zo het
gevoel te krijgen dat er na 35 jaar lesgeven – en
dat ondanks blijvende uitdagingen – er wat sleet
op het beestje begon te komen.
Heb je er lang over nagedacht of was het
een plotselinge ingeving?
Plots was het zeker niet. Bij de vorige TBS-55+
werd er bij mij toch iets wakker geschud.
Enerzijds speelde die ene factor die ik net
beschreef, en anderzijds kreeg ik het gevoel dat
ik misschien wel op een gunstig moment geboren
was om van deze TBS-regeling nog de voordelen
te kunnen genieten. Ik heb mijn oor te
luisteren gelegd bij o.a. Paul Mertens, die mij
zeer grondig alles op een rijtje zette, alsook bij

de vakvereniging, waar eenzelfde verhaal werd
verteld. Moeilijke vragen waren voor welk percentage
ik ging en wanneer ik definitief wilde stoppen.
Dat laatste overviel mij wel even, maar heel
het TBS-systeem is tenslotte op die beslissing
gericht. Het voordeel voor mij nu is dat ik niet het
gevoel heb voor een deel weg te zijn, integendeel,
ik voel me nog helemaal aanwezig. Elke nieuwe
groep die ik voor mij krijg, blijft nog altijd een uitdaging,
maar na zo veel jaar in het onderwijs is er
weinig dat ik nog niet gezien heb.
Kun je je aandacht nog goed scheiden en zowel
bij het ene als het andere je ding doen?
Kijk, ik heb net een deugddoende vakantie achter de
rug, maar ik kon het toch niet laten om wat correctiewerk
mee te nemen. Het grote voordeel van
de regeling is echter dat je veel meer mogelijkheid
tot spreiding hebt, je kunt je werkmomenten beter
kiezen, er is meer flexibiliteit zodat je het KHK-werk
en de andere dingen uiteen kunt houden.
Waarmee houd jij je bezig wanneer je niet op
de hogeschool moet zijn en zitten daar nog
carrièreplannen in?
Wat mijn passie is en zal blijven, is schrijven, vooral
over kunst. Ik heb me recent helemaal kunnen uitleven
bij het maken van de catalogus voor onze
succesvolle Goya-tentoonstelling. (n.v.d.r. Ivo is
voorzitter van de v.z.w. Jakob Smitsmuseum in
Mol). Ik heb meer dan mijn handen vol met het
museum en alles wat daar bij hoort.
Wat vind je van de belangstelling van de
hedendaagse mens voor kunstuitingen?
Mij lijkt het dat als je het juiste aanbod kunt
geven, de mensen daar dan gevoelig voor blijken.
De missie van het Jakob Smitsmuseum is de promotie
van diens werk in een permanente collectie.
Jammer genoeg ligt de grote massa daar niet
echt van wakker. Wanneer je merkt dat wij met de
speciale tentoonstelling rond etsen van Goya
meer dan 4 000 bezoekers mochten tellen, dan
begrijp je hoe het werkt. Na 20 jaar ervaring stel
ik samen met vele anderen vast dat de concurrentie
in de culturele sector enorm groot is
geworden. Er is als het ware een overaanbod en
dat maakt dat je veel uit de kast moet halen om
erbij te kunnen zijn, en dan spelen de beschikbare
budgetten natuurlijk mee een rol. Zaak is dus
zeker om de juiste niche in de publieksmarkt te
vinden en daar zit precies een grote uitdaging. Je
ziet in heel dit verhaal trouwens ook dat creatief
en innoverend denken niet enkel aan het onderwijs
voorbehouden is.
Blijven musea voor jou nog steeds waardevol
in een digitale en virtuele wereld?
Absoluut zeker weten! De fysieke confrontatie met
het werk kun je nooit volledig vervangen. Besef
wel dat ik geen specialist ben op digitaal vlak,
waardoor ik ook niet het uiterste daaruit kan
benutten, maar eerlijk gezegd, een schilderij reëel
gaan bekijken is voorlopig toch nog wat anders
dan virtueel op een of andere catalogus. Er blijft
m.i. altijd een taak weggelegd om onze jeugd proberen
te boeien voor een wereld die ooit heeft
bestaan, maar nu nergens meer te zien is dan op
de foto’s uit het verleden: de schilderijen, etsen,
litho’s, zeefdrukken, enz. Zodoende blijven we leren
van en uit ons verleden en geven we interessante en
soms zelfs aangrijpende verhalen een kans om verteld
te worden. Dat betekent niet dat je je artistiek
moet blijven wentelen in het verleden. Geenszins,
laat alsjeblief de kunstenaars maar experimenteren,
kijk maar eens naar de reuzenschreden die in de
grafische wereld momenteel worden gezet, kunst
die uit de pc-printer rolt, het is allemaal onderweg.
Ten slotte en haast onvermijdelijk, heb je
nog goede raad over voor soortgenoten?
Eerlijk gezegd, dat is niet zo makkelijk. Zoals je
weet, is de regeling zeer uitdovend. Op vrij korte
termijn zal dit TBS-systeem niet meer houdbaar
zijn, daarom zei ik daarstraks dat ik onder een gelukkig
gesternte geboren was. Persoonlijk heb ik
absoluut geen spijt van mijn beslissing, maar uiteindelijk
hangt alles – wars van alle romantiek – toch
wel af van het financiële plaatje dat wordt gemaakt
bij dergelijke beslissingen. En zoiets moet ieder voor
zichzelf uitmaken. Zij die de kans nog hebben om
van deze regeling te profiteren, kan ik alleen maar
aanmoedigen om het te doen.
Bedankt, Ivo, we zullen het wel en wee van
Verheyen nog op de voet volgen.
■
Piet Lambrecht
KH Kempen • Agora 17

ONDERZOEK
18
KH Kempen • Agora
STRESS BIJ MAATSCHAPPELIJK
WERKERS VAN HET OCMW
OP 1 OKTOBER 2004 STELDE COLLEGA BÉRÉNICE STORMS DE RESULTATEN
VOOR VAN EEN ONDERZOEK NAAR STRESS BIJ MAATSCHAPPELIJK WERKERS
VAN HET OCMW. DAT ONDERZOEK KWAM ER IN OPDRACHT VAN DE CHRIS-
TELIJKE CENTRALE VAN DE OPENBARE DIENSTEN (CCOD). INNE JANSSENS,
INE MALLANTS, GERD VETS, MAARTEN VERACHTERT, ELS VLEUGELS EN ILSE
WILLEMS, ZES AFGESTUDEERDEN VAN HET DEPARTEMENT SOCIAAL WERK,
HEBBEN HET ONDERZOEK MEE OPGEZET EN UITGEVOERD IN HET KADER VAN
HUN EINDWERK. EEN GESPREK.
Is er veel stress bij de maatschappelijk werkers
van het OCMW?
Bérénice Storms: Dat hebben we nu juist niet
onderzocht. Ja, het klinkt gek, maar toen we in
juni 2003 de opdracht kregen van Kristien Van
der Gucht, nationaal secretaris van het CCOD,
wisten we echt niet wat er ons boven het hoofd
hing. Zij vroeg ons om een grootschalige bevraging
te doen naar stress bij de maatschappelijk
werkers van de Vlaamse OCMW’s. Wij hebben
dan tijdens de zomervakantie een grote brok literatuur
doorgenomen, zodat we vanaf half september
direct ons onderzoek konden opstarten.
Wat hing er boven jullie hoofden?
Toen we tijdens de eerste stuurgroepvergadering
ons onderzoeksopzet voorstelden, gaven Stef Fri-
mout en Danny Van Opstal, de maatschappelijk
werkers bij de OCMW’s van Kortrijk en Rijkevorsel,
te kennen dat we beter iets anders zouden onderzoeken.
De resultaten van het gevraagde onderzoek
kenden ze naar eigen zeggen al: maatschappelijk
werkers op de sociale dienst van het OCMW
zijn overgestresseerd. Hiervoor waren ze immers
enkele jaren geleden massaal op straat gekomen.
Daarom stelden ze voor om niet de werkdruk als
dusdanig onder de loep te nemen. Beter konden
we zoeken naar de voorwaarden die nodig zijn om
maatschappelijk werkers optimaal te laten functioneren.
Ze wilden graag een meetinstrument in
handen krijgen waarmee lokale overheden aan de
slag kunnen om de kwaliteit van hun arbeidsorganisatie
te optimaliseren. We hebben toen half
oktober nog het hele onderzoeksopzet moeten
omgooien. Dat was wel even paniek.
Zijn jullie erin geslaagd een dergelijk werkinstrument
te ontwikkelen?
Zeker. We hebben een pareto-analyse uitgewerkt
waarbij maatschappelijk werkers en leidinggevenden
uit een door ons opgemaakte lijst díe
taken moesten uithalen waaraan ze niet konden
voldoen. Vervolgens moesten ze voor iedere niet
vervulde taak aangeven wat de oorzaken ervan
waren. Die konden ze vinden in een lijst met
achttien voorwaarden die wij ontwikkelden en
die verwijzen naar de verschillende aspecten
van de arbeidssituatie. Die aspecten zijn de
arbeidsinhoud, de arbeidsomstandigheden, de
arbeidsvoorwaarden en de arbeidsverhoudingen.
Als ze vervolgens eerst de oorzaken zouden
aanpakken die ze het vaakst hadden aangehaald,
zouden ze de werking van hun sociale
dienst zeer sterk kunnen verbeteren. De praktijk
leert immers dat 80% van wat er misloopt, te
wijten is aan 20% van de oorzaken.

Hoe zijn jullie tot deze checklist gekomen?
We benaderden achttien maatschappelijk werkers
uit goed en slecht functionerende OCMW’s.
Van hen namen we een uitgebreid semi-gestructureerd
interview af, dat gemiddeld twee en een
half uur duurde. Door gunstige en ongunstige
arbeidssituaties met elkaar te confronteren, kregen
we een scherp beeld van de invloed ervan
op het optimaal functioneren van de sociale
dienst en de maatschappelijk werkers daar.
Wat zijn volgens jullie de voornaamste oorzaken
voor stress bij maatschappelijk werkers
op het OCMW?
Daar kan ik vanuit het onderzoek geen antwoord
op geven. Elk OCMW is anders. Ons onderzoek
had niet de bedoeling uitspraken te doen over de
omvang en de oorzaken van stress bij alle maatschappelijk
werkers van alle OCMW’s in Vlaanderen.
Wij wilden, zoals ik al eerder zei, op zoek
gaan naar de voorwaarden om optimaal te functioneren
op de sociale dienst van een OCMW.
Enkele van de achttien noodzakelijke voorwaarden
die ik naar voor zou durven schuiven, zijn
een motiverend leiderschap, een goede relatie
tussen de maatschappelijk werkers en hun leidinggevenden,
een goede informatievoorziening
en voldoende mogelijkheden tot bijscholing. Deze
voorwaarden waren alle afwezig bij de slecht
functionerende OCMW’s en wel duidelijk terug te
vinden bij de goed functionerende OCMW’s. Een
andere cruciale voorwaarde om goed werk te
kunnen verrichten, is een aanvaardbare werkdruk.
Maatschappelijk werkers krijgen de laatste
jaren steeds meer dossiers te verwerken, die
bovendien almaar complexer worden. Voeg daarbij
het toegenomen aanbod aan diensten die een
OCMW aan de bevolking aanbiedt, en het wordt
snel duidelijk dat de werkdruk van maatschappelijk
werkers vaak te hoog ligt.
Moet ik hieruit besluiten dat veel cliënten
in de kou blijven staan?
Gedeeltelijk wel. Toen wij het optimaal functioneren
van maatschappelijk werkers onderzochten,
hebben we hun taken in drie clusters opgedeeld.
We bekeken ze vanuit het perspectief van
de cliënt, het OCMW en de samenleving. Wat de
verwachtingen van cliënten betreft, stelden we
vast dat maatschappelijk werkers er min of
meer in slagen om cliënten een minimaal inko-
men te garanderen en hen toegang te verschaffen
tot de noodzakelijke medische zorgen. Wat
heel vaak niet mogelijk blijkt te zijn, is garanderen
dat iedereen recht heeft op een kwalitatieve
woning en het bevorderen van de maatschappelijke
integratie van cliënten door hen een zinvolle
activiteit aan te bieden of hen te begeleiden in
onze maatschappelijke informatiejungle. Ook
vinden maatschappelijk werkers het bijzonder
moeilijk om cliënten een centrale rol te geven in
hun hulpverleningsproces en hen hiervoor zelf
verantwoordelijkheid te laten dragen.
Jullie hebben dit onderzoek samen met studenten
gedaan, waren zij voor jullie een hulp?
Zeer zeker. De zes studenten die meededen aan
dit onderzoek, hebben met heel veel enthousiasme
gewerkt. Zonder hun accuraat werk was het
nooit gelukt om in een tijdspanne van één academiejaar
zo’n uitgebreid onderzoek tot een goed
einde te brengen. Als co-auteurs staan hun
namen vermeld op de cover van het onderzoeksrapport.
Zij verzorgden begin oktober 2004 ook
mee de presentatie van de onderzoeksresultaten
op de persconferentie in het Elewijt-Center. Zo
hebben zij alle stappen uit het onderzoeksproces
mee kunnen uitwerken. Het was hard werken en
ze zijn allen zeer trots op wat ze realiseerden: een
eindwerk ten dienste van het werkveld. Nu kunnen
we hartelijk om alle tegenvallers lachen: het
onderzoeksopzet dat wordt gewijzigd na een
maand hard werken, op interview gaan met een
verkeerd adres bij de hand, een uur file na drie
uur interview, een bandopnemer die het eerste
kwartier van het gesprek niet heeft opgenomen,
een maatschappelijk werker uit de Westhoek die
nauwelijks verstaanbaar was,…
Bedankt voor dit gesprek. ■
Jurgen Basstanie
KH Kempen • Agora 19

OVER DE VLOER
20
KH Kempen • Agora
HEBBEN WIJ AAN EUROPA NOG
EEN TOEKOMST?
Willy Claes over ons beschavingsmodel in de wereld
van de eenentwintigste eeuw
EX-SECRETARIS-GENERAAL VAN DE NAVO, EX-MINISTER VAN BELGIË IN TAL VAN BEVOEGDHEDEN,
MINISTER VAN STAAT EN MUSICUS WILLY CLAES: NIEMAND OP DE EERSTE LEZING VAN DE NIEUWE
REEKS UNIVERSITEIT DERDE LEEFTIJD DIE CLAES NIET KENDE, AL WAS HET MAAR VAN DE VELE TV-
TOELICHTINGEN WAARVOOR DEZE HASSELAAR NOG STEEDS WORDT OPGETROMMELD ALS EXPERT IN
BUITENLANDSE POLITIEK. OOK WIJ HADDEN ENKELE VRAAGJES VOORBEREID.
Europa voelt zich onwennig t.o.v. de manier
waarop de V.S. de wereldorde proberen te
sturen. Langs de andere kant smeekten
ten tijde van het drama in ex-Joegoslavië
de Europeanen Clinton om de inzet van
Amerikaanse strijdkrachten op eigen Europese
bodem. Hoe rijmt u die twee fenomenen?
Die Amerikaanse kritiek die ze tegen ons gebruiken,
is deels terecht en deels hypocriet. Door
interne verdeeldheid waren we als Europeanen
niet bij machte in de Balkan in te grijpen, en de
Amerikanen verkochten ons nadien een symbolische
oplawaai met de akkoorden van Dayton.
Misschien is het wat aan de aandacht van de
wereld ontsnapt, maar weet u waar Dayton ligt?
In Ohio, de V.S. dus, met een militaire vliegbasis
waarop de akkoorden zijn getekend. De
Amerikanen wilden ons duidelijk laten voelen
dat zij de vrede hadden afgedwongen met militaire
macht, en dat zij daarvoor, voor het oog
van de wereld, de unieke politieke erkenning
opeisten. Daarom vond die ondertekening niet
plaats in een of andere Europese hoofdstad als
Parijs of Berlijn, maar op Amerikaans grondgebied,
zoveel duizenden kilometers weg van het
voorwerp van akkoord.
Hoe is het zover kunnen komen? Wij als Europeanen
spraken met verschillende stemmen, we
waren verdeeld over de te volgen tactiek en over
wie aan welke kant moest gaan staan. De les
van de Balkan lijkt mij dus te zijn dat Europa
zijn eigen irrelevantie organiseert als het niet
leert als één blok te spreken en te handelen.
Voorlopig is die les nog steeds niet goed begrepen:
nog steeds moeten alle ministers van
Buitenlandse Zaken van de lidstaten een volledige
consensus bereiken, wil men tot daden overgaan;
en dus blijft verdeeldheid troef.
Denkt u dat de mentale verwijdering tussen
de twee traditionele Atlantische blokken
Europa en de V.S. het begin is van een fundamenteel
andere relatie, of nog omkeerbaar
is, bv. bij een ander Amerikaans buitenlands
beleid?
Er is een duurzame vorm van verwijdering aan de
gang, niet vanuit Europa, maar vanuit de V.S. Geopolitiek
zijn de Amerikanen meer bezig met dat
grote, in belang toenemende blok Azië, met economische,
en later wellicht ook militaire supermogendheden-in-opkomst
als China en India. Op dit
blok met zijn 3,5 miljard inwoners zijn ze nu hun
hele buitenlandse strategie aan het afstemmen.
Met een beeld zou je het zo kunnen uitdrukken:
vóór WO I hing het zwaartepunt van de wereldpolitiek
over Europa; tussen de twee wereldoorlogen
in lag het tussen Europa en de V.S.,
ergens boven de Atlantische Oceaan, zeg maar;

na WO II lag het duidelijk boven de V.S.; en nu
ligt het tussen de V.S. en Azië, ergens boven de
Stille Oceaan. Ik weet daarbij ook niet hoe het
Rusland van Poetin zich gaat ontwikkelen, maar
duidelijk is wel dat de V.S. op eigen kracht de
wereldpolitiek niet kunnen blijven domineren.
We gaan weer naar een multilateraal systeem.
De Amerikanen komen er nog wel achter dat het
wijzer is de band met de historische bondgenoot
Europa sterk te houden. We moeten het dus aanleggen
op samenwerking en overeenstemming, in
wederzijds respect; ik zie dus op de wat langere
termijn niet veel perspectief voor anti-Amerikanisme.
Daarbij kunnen de V.S. misschien nog eens terugdenken
aan de eerste Golfoorlog, onder vader
Bush, waarbij ze konden rekenen op de principiële
steun van zowat de hele wereld … tot het op
militaire bijstand aankwam, en enkel de Europeanen
op het appèl verschenen. In de mate
dat de invloed van Azië stijgt, sluit ik een vernieuwde
samenwerking tussen een verenigd
Europa en de V.S. niet uit. Dat is althans mijn wens,
en ik denk dat het verstandig is om in die richting
te pleiten; of de Amerikanen het ook in die richting
zien, zal de toekomst moeten uitwijzen.
We houden immigranten buiten, en met
tarieven en subsidies buiten-Europese producten.
De technologische top zit in de
V.S., we zijn niet meer de voorlopers. Idem
voor onze militaire slagkracht. Zijn we niet
de gezapige ‘second best’ geworden van de
wereld, zonder macht of aanzien om op
geostrategisch vlak iets positiefs aan te
bieden, en vooral gericht op het eigen afgeschermde
comfort?
We zitten nog goed, maar er is reden tot bezorgdheid.
De investeringen in Japan en de V.S.
voor onderzoek en technologie liggen een stuk
hoger dan hier, maar we zijn aan het groeien
daarin; als we dat groeiritme kunnen aanhouden
in de E.U., dan ben ik relatief gerust. Er blijft wel
een brain drain naar de V.S., omdat hun technologisch
en economisch potentieel zoveel groter is,
en omdat allerlei structuren en de algemene
mentaliteit vriendelijker zijn voor toponderzoekers;
en dat is wel een reden tot bezorgdheid.
Voor het overige wil ik die second-best-status
beamen, zolang we blijven zweren bij de verouderde
notie van de natiestaat, zolang we de
krachten verdelen. De politieke besluitvorming
van de EU moet bij meerderheid kunnen gebeuren,
anders vrees ik dat anderen elders de beslissingen
voor ons zullen nemen. Ik wanhoop nog
niet, en hoop dat een nieuwe generatie van politieke
leiders de consequenties van dit alles inziet.
Als er al redenen zijn om Europa technologisch,
economisch en militair sterker te
maken, waarvoor moet die krachtstoename
dan dienen? Waar ligt de meerwaarde van
het Avondland in het begin van de eenentwintigste
eeuw voor de Europeanen zelf,
en voor de rest van de wereld?
Historisch kun je niet voorbij aan de rol die de
Europese beschaving heeft gespeeld. De Amerikanen
hebben álles van ons. We moeten niet te
hoog van de toren blazen, ik weet dat wel, want
we zijn ook verantwoordelijk voor de holocaust,
wereldoorlogen en volkerenmoorden, maar toch,
cultureel, wetenschappelijk, democratisch zijn we
als beschaving van onschatbare waarde geweest.
Maar uiteindelijk gaat het hierom: willen wij ons
respectabel welvaarts- en welzijnsniveau houden,
willen wij de inbreng houden die we hebben
gehad in de oriëntatie van de wereldpolitiek, van
mens en maatschappij, samen met anderen, of
aanvaarden we dat Europa een tweede Afrika
wordt in de zin dat we gedwee de beslissingen
van anderen afwachten?
Ik heb alvast de ambitie om samen met de V.S.
en Azië te bepalen hoe de planeet leefbaar blijft
voor onze kleinkinderen en achterkleinkinderen,
niet tegen maar met de V.S. en Azië: controle
over de wereldvrede, controle over de proliferatie
van massavernietigingswapens, controle over de
organisatie van de economie, ziedaar de meerwaarde
van Europa ver over de Europese grenzen
heen. Ik roep daarbij het beeld op - vader Bush
sprak er al van - van een nieuwe wereldorde, met
democratie, gematigde vrije economie, vrede en
KH Kempen • Agora 21

www.khk.be/udl
22
KH Kempen • Agora
voldoende dividend om de armoedekloof tussen
Noord en Zuid minstens deels te dichten.
Is in het uitgebreide Europa de veelheid van
landen de achtergrond waarop de "groten"
zich sterker zullen profileren, zoals Frankrijk,
Spanje, Duitsland? Naar welke vorm van cohesie
ziet u, op langere termijn, de EU evolueren?
Eerst even dit: de veelheid van culturen en talen
in Europa is een rijkdom. En dat grote lidstaten
meer in de pap te brokken hebben dan kleine, is
normaal: je kunt toch niet verwachten dat Malta
even veel te zeggen zou hebben als Frankrijk?
Wat die groten wél moeten beseffen, is dat de tijd
van de natiestaat voorbij is. Op het wereldtoneel
kun je niet wedijveren met politieke, economische
reuzen als China, Japan en de V.S., als je niet een
verenigde en verdiepte Europese structuur hebt.
Het probleem ligt bij onszelf, veel van wat nu
nationaal wordt geregeld, moet naar Europa.
Acht u een implosie, een beetje zoals met het
communisme is gebeurd, mogelijk van het
sociaal-economische Europese model (Rijnland,
gecorrigeerde economieën), onder druk
van interne oorzaken als veroudering en overbevraging
van sociale zekerheid, en onder
druk van wereldontwikkelingen, zoals geglobaliseerde
competitie met lage lonen, sociale
en ecologische dumping, rauw kapitalisme?
Het is ongetwijfeld zo dat als je de feiten op een
rijtje zet, er een bedreiging uitgaat van de vergrijzing.
Het is niet conservatief te veronderstellen
dat we een stap achteruit zullen moeten
zetten, ook omdat de druk van nieuwe wereldmarkten
te voelen is, met verschuiving van
arbeid van hier naar ginder.
Anderzijds, je ziet op die nieuwe markten een
evolutie die wij in de 19de eeuw hebben beleefd,
maar dan over veel langere tijd: het ontstaan
van een arbeidersproletariaat, met uitbuiting, opstand
daartegen. Kijk naar het Zuid-Korea van
dertig jaar geleden, en naar dat van nu: de loonverschillen
die er destijds waren, zijn ondertussen
geneutraliseerd. Hun sociale evolutie verliep
sneller dan die van ons.
Ja, er zijn nieuwe concurrenten, maar ook nieuwe
markten voor ons. Dat is althans mijn hoop,
en geen vaste voorspelling, want ik weet dat er
ook nog veel structuur- en mentaliteitsverschillen
zijn tussen Europeanen, Aziaten en Amerikanen.
We zitten met een bedreigende situatie,
maar het einde van ons model zie ik nog niet,
omdat het inspirerend werkt, zowel in de V.S. als
in Azië. Ons model is gebouwd op enkele mooie
waarden zoals solidariteit. Vergeet niet dat de
wereld door de technologie een dorp is geworden,
met vele erkende en niet erkende banden
tussen individuen en groepen van individuen.
We zouden op het einde van de 21ste eeuw wel
eens het proefstation van de rest van de wereld
kunnen worden. Er is de ASEAN van de Aziatische
landen, er is het Amerikaanse vrijhandelsakkoord
met Canada, Mexico en de rest van Zuid-
Amerika. Zulke verbanden zijn meer de oplossing
dan te blijven werken met kleine lidstaatjes.
Op een termijn van 10, 15 jaar, welke zijn
volgens u de meest prioritaire uitdagingen
voor Europa? Waar liggen daarbij de grootste
troeven, en waar de grootste obstakels?
Eerste prioriteit: de kenniseconomie. Kennis is onze
grootste bron van welvaart en welzijn, we hebben
niks anders. Voordeel is dat we daar historische
ervaring hebben, maar er moet nóg meer gebeuren.
Tweede prioriteit: Europese eenmaking, supranationaal,
en dat is tégen onze traditie in. Het zijn
alleszins twee reuzenstappen om te zetten.
■
Bert Van Hirtum

Vlnr. Guido Cuyvers,
Hans Baeyens, Gie Boven,
minister Inge Vervotten,
Hilde Schrooten,
Marie-Louise Van Gool en
Christien Broekmans.
Het departement Sociaal Werk van de Katholieke
Hogeschool Kempen kreeg op 26 november
2004 de kwaliteitsonderscheiding K2b uitgereikt
door minister Inge Vervotte. Voor het eerst ging
de K2-prijs, die een erg belangrijke onderscheiding
is op het gebied van kwaliteit, naar een
Vlaamse onderwijsinstelling.
Inspanningen beloond
Deze onderscheiding is een erkenning van de
inspanningen die het departement en de hogeschool
al jaren leveren op het gebied van onderwijs,
onderzoek en maatschappelijke dienstverlening.
Ze is ook het resultaat van het teamwerk
van een bijzonder gemotiveerde en hard werkende
groep docenten.
KWALITEITSZORG
PRESTIGIEUZE ONDERSCHEIDING
VOOR SOCIAAL WERK
Audit
Om voor deze onderscheiding in aanmerking te
komen, moest het departement een zelfevaluatierapport
indienen bij het Vlaams Centrum voor
Kwaliteitszorg. Dat rapport werd door een team
van assessoren gelezen en beoordeeld. Na een
gunstige beoordeling volgde dan een ‘site visit’,
waarbij het rapport kritisch getoetst werd aan
de werkelijkheid. Die audit resulteerde dan in
de toekenning van de onderscheiding.
Meerwaarde
Door deze onderscheiding participeert het
departement uiteraard aan een netwerk van
organisaties voor wie kwaliteit een topprioriteit
is. Dat levert interessante contacten op en kansen
om praktijkervaring uit te wisselen.
Voor de buitenwereld is de onderscheiding een
garantie voor betrouwbaarheid van wat het
departement doet. Ze waarborgt immers dat de
goede resultaten niet te wijten zijn aan toeval of
geluk, maar verankerd liggen in een systematische
aanpak, een kwaliteitsproces.
Voor de interne kwaliteitswerking van het departement
betekent deze onderscheiding uiteraard
een belangrijke stimulans. Ze bewijst dat een
systematische en lang volgehouden inspanning
uiteindelijk loont. Dergelijke succeservaring is
nodig om de medewerkers te blijven motiveren
om kwaliteit in hun handelen prioriteit te geven.
Het kunstwerk
De onderscheiding zelf is een kunstwerk van de
‘Gradatie’, en betekent ‘trapsgewijze opklimming’.
In dit beeld worden de glazen bergjes steeds hoger
en breder, wat het steeds hogerop willen symboliseert.
De plaatjes van inox waar de bergjes inzitten,
worden ook steeds hoger maar versmallen.
Hoe hoger de verworven kwaliteit, hoe beter men
immers weet waar men naartoe wil met zijn beleid.
De weg die men dan aflegt, is duidelijker en versmalt
dus. Visueel is er een tegenstelling: de groene
glazen plaatjes verhogen en verbreden; de
plaatjes van inox echter verhogen en versmallen.
In de gradatie wordt telkens een link gelegd naar
de volgende moeilijkheidsgraad, aangezien ieder
groen bergje even hoog is als de volgende inox plaat.
Guido Cuyvers
Kwaliteitscoördinator SW
KH Kempen • Agora 23

LEVEN NA DE HOGESCHOOL
24
KH Kempen • Agora
In 1999 behaalde Kathleen Aerts haar onderwijzeresdiploma
aan de Lerarenopleiding in Vorselaar.
Ruim vijf jaar later springt ze weer even binnen.
Omstuwd door jeugdige fans van de basisschool
Windekind signeert ze ijverig voor kinderen
en kleinkinderen van haar vroegere docenten.
Tussendoor namen we ook volgend interview af.
Een leiband
K3-STER KATHLEEN AERTS
EERST WAS ZE GEWOON DAT SYMPATHIEKE MEISJE DAT SANNE VERVING ALS
SNEEUWWITJE IN DE GELIJKNAMIGE MUSICAL EN TOEN VOORAL OOK
GEKUST MOCHT WORDEN. ONDERTUSSEN IS ZE WERELDBEROEMD IN
VLAANDEREN EN NEDERLAND ALS KATHLEEN VAN K3. NIET ZO LANG GELE-
DEN STUDEERDE ZE AF ALS ONDERWIJZERES IN VORSELAAR, EEN INTER-
VIEW IN AGORA MOCHT DUS NIET ONTBREKEN.
Stel dat je in een reclamespot van enkele minuten
jezelf zou voorstellen. Wat zou je vertellen
en in welke omgeving zou je dat doen?
Ik zou als volgt beginnen: Hallo, ik ben Kathleen
Aerts, intussen al 26 jaar en afkomstig van Wes-
terlo. Ik heb nog een broer Bert, die acht jaar
jonger is. In het middelbaar onderwijs volgde ik
de richting Moderne talen-Wiskunde. Omdat ik
altijd gek geweest ben op kids en – het klinkt
misschien wel grof, maar ’t is zo niet bedoeld –
in het weekend dan vrij was om op te treden,
koos ik voor een opleiding als onderwijzeres in
Vorselaar, dat toch bekend staat als een heel
goede school.
Toevallig ben ik dan in K3 terechtgekomen: onze
latere manager, Niels William, had mij aan het
werk gezien toen ik Sanne moest vervangen als
Sneeuwwitje. Hij had al twee meisjes, Karen en
Kristel, en vroeg of ik het niet leuk vond om in
een groepje te zingen. We zijn dan de studio
ingedoken en toen bleek dat het klikte: zowel
onze stemmen als onze karakters. En we zijn
niet meer gestopt met zingen …
Een omgeving met dieren spreekt mij het meest
aan. We hebben ooit een fotoshoot gedaan tussen
regelmatig plassende konijntjes en dat was
wel gieren.
Toen ik twaalf was, heb ik van mijn ouders het
mooiste cadeau gekregen: een microfoon. Die
zou ik meenemen, samen met de leiband van
mijn hond Rani.
Was de combinatie van je studie met “je eerste
jobke” - zoals je dat noemt - gemakkelijk?
Achteraf bekeken heb ik toch wel heel wat gemist.
Zo kon ik op de diploma-uitreiking niet aanwezig
zijn en daar heb ik nog altijd spijt van.
En toen met Sneeuwwitje ben ik twee maanden
niet op school geweest: ik zat op kot in Antwerpen
en moest die stages dan inhalen tijdens
de blok. Achteraf weet ik niet hoe ik dat toen
geflikt heb, maar op dat moment doe je dat
gewoon. Met K3 viel de combinatie beter mee,
omdat die optredens meer gespreid waren.

Welke vaardigheden die je op school hebt
geleerd, zijn je achteraf nog goed van pas
gekomen?
Wel, we hebben onlangs een clipje opgenomen
in Frankrijk en toen heb ik mijn Frans nog goed
kunnen gebruiken. En gewoon de basisregel van
kinderen leren te begrijpen. We ontvangen bijvoorbeeld
vaak terminaal zieke kindjes en daar
dan de juiste dingen tegen zeggen, is een vaardigheid
die ik wel geleerd heb door veel met
kinderen om te gaan.
Nathalia
Wie heeft op jou het meest indruk gemaakt?
Onlangs heb ik een concert gezien van Madonna.
Ik heb haar toen natuurlijk wel niet persoonlijk
ontmoet, maar dat was toch wel een
jeugddroom die waar werd. Het blijft uiteindelijk
een ‘grave madam’, wat die allemaal doet op
een podium. Als Vlaamse zangeres vind ik Nathalia
(n.v.d.r. een oud-leerlinge van het Kardinaal
Van Roey-Instituut in Vorselaar) ook echt wel
fantastisch; die is zo zichzelf op een podium.
Je bent ook iemand die zeer verscheiden
disciplines aankan. Welke vind je het leukst?
En wat ligt je het minst?
Met K3 hebben we al veel gedaan: een musical,
een eigen tv-programma, studio-opnames, de
shows met acteren à la K3 natuurlijk en we hebben
onlangs ook een film gemaakt. Fotoshoots
is iets wat ik het minst graag doe omdat ik van
nature toch wel een zekere verlegenheid heb.
Als dat een hele dag is – van acht uur ’s morgens
tot negen of tien uur ’s avonds - kan ik op
den duur niet meer spontaan lachen. Het liefst
zing ik en leef ik mij uit op een podium.
Jullie treden op voor een zeer dankbaar en
aanhankelijk publiek. Vertel eens welke grappige
of ontroerende momenten je bijbleven?
De reacties op optredens zijn altijd leuk.
Kinderen zijn heel spontaan. Als je bijvoorbeeld
vraagt: zijn jullie al eens verliefd geweest, dan
roepen ze de naam van hun vriendje door de
zaal waar twee- tot drieduizend man zit. Onlangs
hadden we een kindje van ik schat 2,5 jaar
dat echt élke beweging van ons nadeed, dat was
zo schattig. Ook was er eens een gezinnetje
met een klein meisje dat te laat kwam, en ze
liep toen we volop bezig waren naar het podium
en riep: “Hei, dag Karen, Kristel en Kathleen, ik
ben er éh.”
Kinderen hebben ook alles gezien: die dag had
je rode nagellak op, zeggen ze dan.
De eerste keer dat een kindje aan ons zijn fopspeen
gaf, vond ik wel ontroerend. Ik dacht
toen, die vergelijken ons gewoon met Sinterklaas.
Nu hebben we wel bij elk optreden een
aantal tutjes.
Steeds wachten
Hoe ziet een doorsneeweek eruit voor een
K3-ster?
Ons leven is al zes jaar lang heel onregelmatig:
we werken met periodes. Er kan een week zijn
dat we drie dagen ons tv-programma opnemen,
dat zijn er - van ’s morgens half tien tot ’s
avonds elf uur - vier op een dag. En dan kan het
zijn dat we twee dagen een show doen, drie op
één dag. Dan is er soms een fotoshoot. Maar
meestal zijn we per week toch wel één of twee
dagen vrij om wat te rusten, daar wordt toch wel
echt over gewaakt. En voor de rest geven we
dan interviews. Als ik dan zie wat we allemaal
op een jaar doen, is dat écht wel veel, maar het
is ook wel allemaal belangrijk.
Zo is er bijvoorbeeld optreden in het Swingpaleis,
maar daar zit je dan wel een hele dag
voor drie minuten uitzending. In Nederland gaat
het wat dat betreft wel iets vlotter.
Een beroemde zanger zei ooit: “Ik heb 90 % van
de tijd gewacht en 10 % effectief iets gedaan tijdens
mijn carrière.” En ik snap wel wat die meneer
bedoelde. En als je dan soms ook nog de
uren dat je in de auto zit, erbij telt, dan denk ik,
hier mag ik echt niet verder over nadenken …
Het leuke is wel dat je nooit alleen bent, we zijn
KH Kempen • Agora 25

26
KH Kempen • Agora
altijd met drie en er is ook iemand bij ons die
voor ons zorgt en ons vervoert met een busje
van Studio 100.
Het voordeel dat we voor kids zingen, is bovendien
dat we nooit ’s nachts in een discotheek
moeten optreden.
Welke evolutie heeft K3 doorgemaakt in de
loop der jaren?
Die evolutie is énorm: in het begin waren we heel
onervaren en deden we studiowerk en veel
optredens. We kwamen dan bijvoorbeeld in feesttenten
waar dikwijls de elektriciteit uitviel als we
op het podium stonden. Toen we met Studio 100
gingen samenwerken, was dat wel verleden tijd.
We hebben ook wel die keuze gemaakt om in
goede theaters op te treden omdat we zagen dat
veel kindjes ongelukkig waren. Organisatoren
boekten ons dan bijvoorbeeld om twaalf uur ’s
nachts en kinderen zaten dan vanaf acht uur al te
wachten omdat we al op dat uur aangekondigd
werden. In het begin was dat wel een echt risico,
de feesttenten niet meer te doen en een theatertour
te plannen. Onze omkadering is er dus
beter op geworden.
Met K3 naar bed
Rond K3 is intussen een hele merchandising
opgebouwd. Je kan zelfs pantoffels krijgen
met je hoofd erop. Welke van die gadgets
vind je het best geslaagd? Heb je dan
thuis een hele kamer vol met die spullen?
We krijgen zoveel foto’s van kinderen die op een
dekbedovertrek van K3 zitten, en dan zeggen de
ouders: ze gaan letterlijk slapen met jullie. Zelf
heb ik niet zo’n K3-dekbedovertrek op mijn bed
liggen.
Ik vind het wel nog altijd raar dat er K3-fietsen
zijn.
Mijn mama houdt al die spullen netjes gesorteerd
bij zodat ik later, als we met pensioen zijn,
eens kunnen zien en zeggen: wat is dat nu allemaal
geweest? Ze houdt ook alle persartikelen bij.
Voel je jezelf soms nagestaard?
Zelf heb ik daar niet zoveel last van. Als ik met
vriendinnen op stap ga, dan zeggen die wel
eens: heb je die niet zien kijken of die riepen
naar jou. Als ik naar de cinema ga, ben ik met
de film bezig en niet met de mensen rondom
mij. We zijn ook geen Hollywoodsterren. Voor
het geval dat kinderen ons aanspreken, hebben
we wel altijd promotiekaartjes mee.
Met dotjes
Wat zijn de toekomstplannen voor K3? Ambiëren
jullie een internationale carrière in
een andere taal?
We hebben al wel eens een stukje Frans in onze
liedjes gehad. We vinden zoals het nu is met
Nederland en België goed. We zijn ook alle drie
graag thuis en als we in een andere taal zouden
gaan zingen, moeten we weer helemaal van
vooraf aan beginnen.
Wat na K3: Kunnen jullie blijven rondhuppelen
met staartjes?
Als we wat ouder worden, huppelen we rond
met dotjes… We denken er eigenlijk niet over
na: het is maar hoe jong je jezelf voelt. We zien
wel, we leven echt van jaar tot jaar. Voor dit
jaar hebben we echt al wel grootse dingen
gepland, maar daarover mag ik nog niets vertellen.
Een solocarrière zou ik maar raar vinden,
want als we nu al eens alleen op een podium
staan, vragen de kinderen: waar zijn de twee
anderen? Voor hen leven we alle drie in een
huis in Regenboogland of zo.
Ik wil ook nog niet zoals Kristel mama zijn, ik
denk dat dat bij mij nog eventjes duurt.
Hoe slaag je erin je sympathieke positieve
uitstraling te behouden?
Ik ben niet altijd zo sympathiek. Iedereen heeft
wel eens een mindere dag en dan kun je niet
met een gezicht tot op de grond op een podium
staan. Mensen die een ticket hebben gekocht,
verwachten een mooie leuke show met een blij
iemand.
Het is wel zo dat als je iets doet wat je graag
doet, het niet zo moeilijk is om sympathiek over
te komen. Ik denk dat als mensen gelukkig zijn,
ze dat ook uitstralen.
■
Paul Janssenswillen
Nicole Koevoets

KRONOS
Studietijdmeting
HOEVEEL TIJD GAAT DAT ALLEMAAL KOSTEN?
ELKE STUDENT STELT ZICH DIE VRAAG WEL EENS
ALS HIJ ZIJN STAPEL CURSUSSEN AFHAALT. MAAR
OOK OPLEIDINGSCOÖRDINATOREN EN DOCENTEN
WETEN GRAAG OF ZE DE TIJD DIE DE STUDENTEN
AAN DE VERSCHILLENDE OPLEIDINGSONDERDE-
LEN MOETEN BESTEDEN, GOED HEBBEN BEGROOT.
Voor die begroting gebruiken ze studiepunten.
Per studiepunt mag je verwachten dat de
gemiddelde student op jaarbasis tussen 25 en
30 uur besteedt. Om te kijken of de begroting
van de benodigde studietijd klopt, zijn er dit jaar
studietijdmetingen bij een twintigtal studentengroepen
in zeven KHK-departementen.
De hogescholen zijn volgens het hogeschooldecreet
verplicht om zulke metingen uit te voeren.
De wetgever wil erover waken dat opleidingen
enerzijds niet te zwaar, maar anderzijds ook niet
te licht zijn. De studietijd van de normstudent
moet tussen 1 500 en 1 800 uren bedragen, wat
vergelijkbaar is met de werktijd van een doorsnee
werknemer.
Recente ontwikkelingen voeren de druk nog op.
Om geaccrediteerd te worden, moeten instellingen
aantonen dat de werkelijke studietijd voor
een voltijds studietraject aansluit bij de norm
van 60 studiepunten per studiejaar. De handleiding
onderwijsvisitatie van VLIR/VLHORA vraagt
opleidingscoördinatoren na te gaan in hoeverre
de begrote en de reële studietijd per opleidingsonderdeel
overeenstemmen. Ook moeten ze
gegevens aanleveren over de verdeling van de
studietijd in de opleiding.
Ten tweede zijn er de nieuwe decreten. Het herstructureringsdecreet
wil het Vlaamse hoger
onderwijs op Europese leest schoeien. Zo wordt
ONDERWIJS
studentenmobiliteit binnen Europa vergemakkelijkt
en worden studenten gestimuleerd om studiepunten
oftewel credits te behalen in andere
landen. In die context is het extra belangrijk te
weten waarvoor credits staan.
Het flexibiliseringsdecreet geeft studenten de gelegenheid
om op een flexibele manier hun opleidingsprogramma
samen te stellen. Maar tegelijk
moet een jaarprogramma studeerbaar blijven,
onafhankelijk van welke opleidingsonderdelen de
student combineert. De studiepunten van de opleidingsonderdelen
zijn daarbij richtinggevend.
Het decreet wil ook specifieke groepen van studenten,
bijvoorbeeld mensen die al een tijd werken,
een flexibelere toegang tot het hoger onderwijs
garanderen. Op basis van hun voorgeschiedenis
kan de instelling differentiëren in aanpak en
eerder verworven competenties erkennen. Studietijdmetingen
kunnen dit proces ondersteunen.
Ontwikkelingen
Aan de KH Kempen is het voorbije decennium
heel wat ervaring opgedaan met de techniek van
KH Kempen • Agora 27

Het Kronos-team
28
KH Kempen • Agora
tijdschrijven om studietijdgegevens te verzamelen.
Die techniek levert in vergelijking met andere
technieken voor studietijdmetingen de betrouwbaarste
gegevens op.
In de eerste studietijdmetingen noteerden studenten
hun gegevens op klassieke tijdschrijfformulieren,
een medewerker tikte ze daarna in een
elektronisch werkblad in. Later werden de gegevens
gescand. Dat was echter een tijdrovende
taak en er was een grote foutenmarge. De techniek
kwam ook onder druk te staan door het
flexibiliseringsdenken. Doordat studenten flexibel
hun opleidingsprogramma kunnen samenstellen,
bestaat de normstudent in principe niet
meer. Soms zit al 30% van de studentenpopulatie
niet in het klassieke jaarsysteem. In de geest
van het decreet komt daarom de vraag naar de
studietijd per opleidingsonderdeel op de eerste
plaats. Op basis daarvan wordt de studietijd
voor een aantal modeltrajecten berekend.
Om de nadelen van de oude werkwijze te ondervangen
en het systeem aan te passen aan de
nieuwe eisen, ontwikkelde de werkgroep Studietijdmeting
van de KH Kempen Kronos, een nieuw
systeem voor studietijdmetingen. Dat KHK-project
maakt deel uit van het OOF-project (onderwijsontwikkelingsfonds)
over kwaliteitsindicatoren.
Koen Vangeel van het departement Handelswetenschappen
en Bedrijfskunde Geel zette de
wensen van de werkgroep om in werkelijkheid
en programmeerde de webtoepassing Kronos.
Automatisch
Met Kronos kan de onderzoeker gegevens gemakkelijk
elektronisch verzamelen. De studenten
kruisen vooraf de vakken aan die ze moeten
volgen, en krijgen dan tijdschrijfformulieren op
maat. Wie een geïndividualiseerd programma
volgt, krijgt zo niet langer de vakken te zien
waarvoor hij is vrijgesteld. Op de formulieren
voeren de studenten daarna in hoeveel uren en
minuten ze besteedden per onderwijsactiviteit
en activiteitencategorie, dat zijn bijvoorbeeld
contacturen, studie-uren en taken.
De onderzoeker kan met Kronos responstabellen
afdrukken, zodat duidelijk is wie welke formulieren
invulde. En via het systeem kan hij ook
automatisch herinneringsmails sturen aan studenten
die hun formulieren nog niet invulden.
Op vraag van de onderzoeker verwerkt Kronos
de resultaten en genereert een standaardrapport
dat automatisch naar de onderzoeker
gemaild wordt. Op die manier hoeft de onderzoeker
maar beperkte tijd te investeren en kan
hij de gegevens makkelijker vergelijken. Anonimiteit
is gewaarborgd, want de gegevens worden
niet op studentniveau verwerkt.
Associatie
In de werkgroep Studietijdmeting van de Associatie
K.U.Leuven, waarvan Hilde Schrooten de
voorzitster is, toonden verschillende partners
hun interesse voor het systeem. Vijf associatiepartners
gebruiken ook de techniek van tijdschrijven,
maar hebben niet een dergelijk performant
systeem. De overigen gebruiken andere
methoden voor studietijdmeting.
Dit academiejaar gebruiken bijna 20 opleidingen
van vijf associatiepartners het Kronos-systeem
voor hun studietijdmetingen. Bedoeling is dat
we in de Associatie ook voor de andere onderzoeksmethoden
een systeem ontwikkelen en
uittesten om vervolgens beide systemen ter
beschikking te stellen voor alle associatiepartners.
Op die manier kan een organisatie kiezen
voor een onderzoeksmethode afhankelijk van de
doelstelling van de meting en het beschikbare
budget.
■
Jurgen Basstanie
Sigrid Jaeken
Hilde Schrooten

KH Kempen • Agora 29

LEVEN BUITEN DE HOGESCHOOL
30
KH Kempen • Agora
TURNHOUTSE KAAT
OP DE CATWALK IN NEW YORK
Kaat Van Hoeymissen combineert lerarenopleiding
met een internationaal modellenbestaan
KAAT VAN HOEYMISSEN LOOPT DIT ACADEMIEJAAR GEEN STAGE EN DAT IS
HEEL ONGEWOON VOOR EEN STUDENTE IN HET TWEEDE JAAR ONDERWIJ-
ZER. IN DE PLAATS VAN STAGE KOOS KAAT VOOR DE CATWALK. OMDAT
DEZE LOOPSTEIGERS VOORAL OPGESTELD STAAN IN PARIJS, MILAAN, NEW
YORK EN ANDERE MODESTEDEN, MOET HET LESGEVEN IN DE LAGERE
SCHOOL EVEN WACHTEN. MAAR TUSSEN DE SHOWS IN PROBEERT DE JONGE
DIVA TOCH NOG WAT FRANS, WISKUNDE EN ANDERE WETENSCHAPPEN OP
TE STEKEN IN DE TURNHOUTSE LERARENOPLEIDING. “IK WIL HOE DAN OOK
DAT DIPLOMA,” ZEGT KAAT MET VEEL OVERTUIGING.
Een gaper op de Meir
Het modellenbestaan van Kaat begon amper een
half jaar geleden. De 19-jarige studente uit
Turnhout vertelt hoe alles begon: “Na de examens
werd ik half juni op de Meir in Antwerpen
aangesproken door een man. Ik had wel gemerkt
dat die kerel me al een hele tijd stond te keuren,
maar ik had geen idee wat hij in het schild voerde.
Dat werd meteen duidelijk: of ik geen zin had
om het te proberen als model. Er was geen haast
bij, er dienden geen afspraken te worden
gemaakt of papieren getekend. Ik moest er zelf
maar eens over nadenken en eventueel terugbellen
naar het nummer op zijn visitekaartje.
Ondervinding in het fotowerk had Kaat niet.
“Hoogstens eens op een fotootje gestaan samen
met de vrienden. Maar het voorstel leek aanlokkelijk.
Mijn pa was akkoord met het mannequinplan.
Ons ma stond er met meer scepsis tegenover.
‘Model of niet, zeker je diploma halen,’ luidde
de niet mis te verstane boodschap.” Daarna
ging het erg snel. De gaper op de Meir bleek de
baas te zijn van het modellenbureau Vision by
Steff, met vestigingen in Brussel, L.A. en New
York. Half augustus liep Kaat al mee in de modeweek
van New York. “Ik kreeg een stoomcursus
om een beetje correct te leren stappen en amper
een paar weken later zat ik op hotel in New York”.
Een fantastische stad herinnert Kaat zich, waar ze
onmiddellijk terug naartoe wil vertrekken.
Lose weight, lose weight
De drie weken in de Big Apple leerden echter ook
dat de clichés kloppen: het modellenwereldje is
een harde business. “De modeweek levert financieel
nauwelijks iets op. Je moet het bekijken als
een investering voor de toekomst. Bovendien is
de concurrentie groot,” ondervond Kaat. Vooral
de Braziliaanse kindvrouwtjes lijken aan een veroveringstocht
van de catwalk begonnen. 13-jarige
meisjes met billetjes zo dik als Kaats bovenarm.
En om eerlijk te zijn, die zien er ook allesbehalve
Rubensiaans uit! ”In New York kun je
niet mager genoeg zijn. Lose weight, lose weight.
Je hoort niets anders. Met een vriendin liep ik
daarom dagen te speuren naar eten met zo weinig
mogelijk calorieën. Tot we ons allebei afvroegen
waar we eigenlijk mee bezig waren. Sindsdien
eet ik weer bijna gewoon. Overigens is die
obsessie voor graatmagere meisjes echt Amerikaans.
In Milaan doen ze helemaal niet zo lastig
over eventueel overtollige kilo’s.” Maar dat het
eten desondanks geen vetpot is ten huize Van
Hoeymissen blijkt uit een anekdote die Kaat terloops
vertelt. Soms wil ze echt suiker vreten, de
koelkast plunderen, caloriebommen naar binnen
steken. “Dat is helemaal nieuw voor mij. Ik heb
vroeger nooit last gehad van zo’n buitensporige
aanvallen van suikerzucht,” geeft ze toe.

Strekenwijf
Ondertussen is Kaat ook de trotse bezitter van
haar eigen portfolio. Die gaat overal mee naartoe
en is de toversleutel voor succes. In de map
ontbreken voorlopig de bekende modetijdschriften.
Als nieuweling moet het Turnhoutse model
zich tevreden stellen met foto’s waarin ze catalogen
siert. En veel fototests! “Zonder die tests
raak je gewoon niet gelanceerd. Dat testen
vraagt veel tijd en daarom zou het goed zijn
wanneer ik eens langere tijd aan één stuk in
Parijs kon blijven,” weet Kaat. “Nu vertrek ik ’s
morgens naar Milaan. Hol daar van de ene plek
naar de andere en kom ’s avonds bekaf terug
naar huis,” klinkt het duidelijk vermoeid.
De combinatie van student-onderwijzer en het
modeleven steekt echter stokken in de wielen
voor zo’n lang verblijf. “Ik weet natuurlijk dat ik
een diploma nodig heb. Misschien is het morgen
afgelopen …” klinkt het wijs. Desondanks verkiest
Kaat zelf een sabbatjaar om daarin alles
op het modellenwerk te kunnen zetten. De ma-
Op 26 november jl. reikte de VZW Bachelor.be in
Brussel haar jaarlijkse eindwerkprijzen uit. Ook
onze hogeschool stuurde uiteraard weer een aantal
sterke kandidaten, onderwie Jan Cuypers.
Vorig jaar studeerde hij af in het departement
Technische Wetenschappen, afstudeerrichting ICT
met zijn eindwerk Softwareontwikkeling voor de
Spectraleye Interrogator. Een handheld meetsysteem
voor optische sensoren.
Jans spectraleye interrogator is het eerste (en
momenteel het enige) meettoestel voor optische
temperatuur- en belastingsensoren dat met één
ma wil daar evenwel niet van horen en dus blijft
het steeds schipperen tussen school en werk.
Op school is ondertussen ook heel wat veranderd.
Van de KHK-docenten krijgt Kaat nauwelijks
hoogte wanneer het gaat om haar modellencarrière.
“Ik weet niet hoe die tegenover mijn keuze
staan,” zegt ze voorzichtig. Van haar leeftijdsgenoten
is ze wel geschrokken. Sommigen laten
het graag en duidelijk merken dat ze niet houden
van dat hele modegedoe. “Kaat met haar streken,”
is de aanval die de studente-model al een
paar keer moest pareren. “Blijkbaar zijn die reacties
typisch Kempens, want collega’s tonen zich
oprecht verwonderd wanneer ik hen vertel, dat ik
bestempeld word als een strekenwijf,” zucht ze.
2005 wordt een sleuteljaar. Er liggen onder meer
een reeks Europese en Amerikaanse opdrachten
in het verschiet maar ook een paar weken Japan
wenkt. “Wat ik de voorbije maanden beleefde,
is geweldig boeiend en ik wil er ook keihard voor
werken om door te breken in de modewereld.
Want eerlijk waar: ik sta nog helemaal aan het
einde van de rij. Het grote geld verdienen is er
niet bij. De reis- en verblijfskosten worden op
dit ogenblik nog altijd gedragen door het bureau
waarvoor ik werk. Ooit moet ik die centen terugverdienen.
Blijkt binnen een paar maanden dat
het grote succes uitblijft, dan moet ik er door de
nood gedwongen een punt achter zetten. Maar
dat zal dan zonder spijt gebeuren, ik heb nu al
fantastische dingen meegemaakt.” ■
BACHELOR.BE
Jef Van Den Bosch
hand kan worden bediend. De uitlezing van de
meetresultaten gebeurt met een pocket PC, waarvoor
Jan de software grotendeels zelf schreef.
De jury was uitermate onder de indruk van de
prestatie en het feit dat “het toestel momenteel
uniek [is] in de bedrijfswereld en voor verschillende
toepassingen gebruikt [wordt] zoals bv.
mijnbouw, telecommunicatie, kernenergie en
boorplatformen”. Jan Cuyvers sleepte daarom
verdiend de eindwerkprijs 2004 in de wacht. Hij
was daarmee al de derde Geelse ICT’er op rij die
de Bachelor.be-jury kon overtuigen.
KH Kempen • Agora 31

DE MENS ACHTER DE COLLEGA
32
KH Kempen • Agora
RAF WAEYAERT, UN COLLÈGUE
QUI VOUS MÈNE À BON PORT
IN ONS VORIGE NUMMER LEERDE U VOOR HET EERST EEN COLLEGA OOK
EENS VAN EEN ANDERE KANT KENNEN. MET WIM VANUYTRECHT BELANDDEN
WE IN NEPAL. VOOR DE VOLGENDE COLLEGA BLIJVEN WE DICHTER BIJ HUIS,
HOEWEL OOK HIER DE INTERNATIONALE LINK NIET VERAF IS. RAF
WAEYAERT, DOCENT FRANS IN HWBK GEEL, GIDST NAMELIJK AL EEN PAAR
JAAR IN DE VIERDE GROOTSTE HAVEN TER WERELD: ANTWERPEN.
Hoe werd een docent Frans havengids in Antwerpen?
Tijdens een van de traditionele bezoeken aan de
haven van Antwerpen met de studenten Logistiek
Management had ik eens een medewerker van het
Havencentrum Lillo (HCL) naast me op de bus. Hij
was mee om een beginnende gids te evalueren.
We raakten in gesprek en al snel was mijn kandidatuur
als meertalig (N-F-E) havengids op mijn
vrije school-vrijdag een feit.
Maar dat ik destijds zo makkelijk overstag ging, ligt
misschien wel aan mijn jeugd. Als je in Brugge, het
Venetië van het Noorden, bent geboren en in het
toenmalige Heist-aan-Zee je jeugd voor een stuk
op het strand hebt doorgebracht, dan zijn de zee
en ook Zeebrugge vlakbij.
Toehappen is één zaak, maar daarmee ben
je nog geen gids.
Dat klopt. Eerst volgde ik in augustus een week
opleiding in het havencentrum, daarna waren er
een examen en een paar busritten door de haven
als waarnemer. En ten slotte werd ik op het terrein
geëvalueerd als effectieve gids van een groep.
Als gelegenheidsgids heb ik (voorlopig) soms
maar om de paar weken op vrijdag een groep.
Daarom moet ik op menig donderdagavond mijn
havenmaterie opfrissen, want er komt nu eenmaal
een resem getallen bij te pas. En daarmee
is de kous nog niet af. Een haven als Antwerpen
verandert natuurlijk constant: fusies van bedrijven
zijn er schering en inslag. Zo gingen de Hessenatie
(Europaterminal) en de Noordnatie
(Noordzeeterminal) samen en is de ‘nieuwe’
HesseNoordnatie ondertussen al voor 80% in
handen van containerafhandelaar P.S.A. (Port of
Singapore Authority): maar één voorbeeld van
de directe impact die de globalisatie heeft in de
haven. De informatie van geen twee gidsbeurten
is dus bij manier van spreken dezelfde.
Gelukkig krijgen we stevige ondersteuning van
het havencentrum. Een ploeg professionele
HCL-medewerkers houdt ons met een uitgebreide,
internationale persknipselkrant op de hoogte
van alle nieuws in de haven en de maritieme
wereld. Daarnaast is er de HCL-Flash, die snel
praktische problemen signaleert, een wegomleiding
bijvoorbeeld. Uiterst up-to-date informatie
vind ik verder op de havenwebsite, www.portofantwerp.be.
Ook ben ik geabonneerd op de
transportkrant De Lloyd. Aan info ontbreekt het
me dus echt niet!

Dat vergt alle enthousiasme ten spijt toch
een hele inspanning.
Niet echt, want de job als havengids is ook erg
kruisbestuivend met mijn lessen communicatie
in het Frans in de optie Logistiek Management:
le port d’Anvers is er een belangrijk item en de
toekomstige logistiekers en expediteurs hebben
er meer dan oren naar... Bovendien ben ik via de
Socrates-uitwisseling al negen keer, met steeds
nieuwe recordomzetcijfers, de haven gaan voorstellen
tijdens gastcolleges in de departementen
Gestion Logistique et Transport van hogescholen
in o.m. Mulhouse, Quimper en Le Havre. Helemaal
niet verwonderlijk als je weet dat een land
achttien maal groter dan België met zijn wereldhavens
als Marseille en Le Havre, alvast in algemene
tonnenmaat van behandelde goederen,
ver na Antwerpen komt. Zei gewezen president
François Mitterrand ooit niet dat ‘Anvers, le premier
port français’ was?
Welk publiek krijg je voor je?
Vooral leerlingen uit het secundair en studenten
economie of logistiek aan een universiteit of
hogeschool. Die studenten liggen mij natuurlijk
het meest, maar ook een goed voorbereide
groep laatstejaars van het secundair onderwijs
is een aangenaam publiek. Alleen zien leerlingen
en hun begeleiders zo’n havenbezoek soms als
een gewoon dagje vrijaf en dat merk je al gauw
aan hun aandacht ...
Wat krijg ik te zien bij een havenbezoek?
In principe neemt een bezoek een hele dag in beslag.
En het programma stelt het HCL samen in
overleg met de organiserende leerkracht. Zowel
de school als de gids(en) krijgen dat tijdig bezorgd,
zodat ze het bezoek goed kunnen voorbereiden.
’s Morgens komen de bezoekers per bus naar het
havencentrum in Lillo om er hun gids(en) op te
pikken: twee per bus van 50 deelnemers. Hoe
vroeger ze arriveren, hoe meer verschillende terminals
we kunnen bezoeken. ’s Middags eten we
in het HCL, waarna een videofilm de beloodsingsen
baggerproblematiek op de Schelde illustreert.
Nadien brengen we ook een uitgebreid bezoek aan
de fonkelnieuwe en uiterst interactieve tentoonstellingsruimte.
Daarna rijden we nog naar de sluizen
en een containerterminal. Rond 16 uur zit het
bezoek er doorgaans op, want de meeste groepen
willen op hun terugweg de avondspits voor zijn.
Hoe ziet voor jou een ideaal bezoek eruit?
Een groep krijgt het best een zo ruim mogelijk
aanbod van diverse trafieken op specifieke terminals
te zien. Persoonlijk toon ik zeer graag de
terminal van de Werf en Vlasnatie op kaai 136.
Je ziet er een volledig geïntegreerd logistiek proces:
aanvoer en wegen van bulkvrachtwagens
geladen met ongevaarlijke chemische granulaten
bestemd voor de plasticnijverheid, opslag in
silo’s, het volledig geautomatiseerde opzakken
en palletiseren, opslag van de pallets en bigbags
in het magazijn en de distributie via laadkaaien.
Een must zijn ook de containerterminals in werking
met reusachtige portaalkranen en straddle
carriers, die een gigantisch aangemeerd containerschip
in een hels tempo aan het lossen of laden
zijn. Verder zijn bezoekers telkens onder de indruk
van de Berendrechtsluis, de grootste ter wereld.
Mijn dag is echt goed als mijn publiek zich heel
de dag de ogen heeft uitgekeken, aandachtig
heeft geluisterd en dus weet wat de Antwerpse
haven, de vierde op wereldschaal en de tweede
in Europa, genereert aan directe en indirecte
tewerkstelling en aan toegevoegde waarde voor
onze economie. En als begeleiders je al meteen
willen boeken voor een volgende keer, doet ook
die blijk van waardering natuurlijk deugd.
Een uitgebreid havenbezoek blijft trouwens niet
vanzelfsprekend. Na 11 september vaardigde
de International Maritime Organisation immers
een pakket veiligheidsmaatregelen uit om nieuwe
dreigingen van het internationale terrorisme
af te weren. Daardoor lijkt de vrij grote bewegingsvrijheid
die het HCL met zijn bezoekers
steeds genoot, toenemend te worden ingeperkt.
Welke andere havens zou je graag zelf nog
eens bezoeken?
Een heel uitgebreid bezoek aan Rotterdam, wereldhaven
nummer 1, met een collega havengids van
daar spreekt me wel aan. En voorts, als het even
kan, met een paar collega’s havengidsen eens meevaren
met zo’n reus van een containerschip en
een paar havens aanlopen in het Verre Oosten om
het hele containergebeuren eens vanop het water
te leren kennen. Dat zou helemaal geslaagd zijn.
Stuur ons een kaartje!
■
Willem Mees
KH Kempen • Agora 33

Stijn Sterck met nummer 11
handzaam teamspeler bij
Sporting Neerpelt.
34
KH Kempen • Agora
SPORT
BALLEN IN HET NET
STIJN STERCK STUDEERT IN HET TWEEDE JAAR GRADUAAT LANDBOUW- EN
BIOTECHNOLOGIE, AFDELING TUINBOUW. IN ZIJN VRIJE TIJD IS HIJ AL VELE
JAREN IN EEN SPORTHAL TE VINDEN, WAAR HIJ ALS HANDBALSPELER EEN
BALLETJE NAAR DE GOAL GOOIT.
Al op jonge leeftijd werd hij 'ontdekt' en tot dusver
geraakte hij nog niet van het handbalvirus
verlost. In de lagere school viel het de turnleraar
op dat Stijn stevig met de bal kon gooien. Zo
kwam hij al snel in de handbalploeg van
Brasschaat terecht, waar zijn turnleraar trainer
was. Daar leerde hij de basis van het handbal.
Zijn prestaties in de jeugdreeksen trokken de
aandacht van de buren uit Merksem, toen nog in
eredivisie. Zij haalden hem in hun rangen en
Stijn werkte zich bij hen op tot in de beloftenploeg.
Drie jaar geleden maakte Stijn de overstap naar
eredivisieploeg Sporting Neerpelt. Het eerste jaar
speelde hij mee met het beloftenteam. Vanaf
vorig seizoen werd hij opgenomen in de eerste
ploeg. Momenteel speelt hij zowel bij de beloften
als bij de eerste ploeg (nummer 11).
In het begin van het seizoen scheurde hij de
gewrichtsbanden van een enkel en hij moest dus
eigenlijk revalideren. Maar de topsport is hard en
dus moet er gespeeld worden.
Met de Neerpeltse beloftenploeg behaalde Stijn al
tweemaal de Belgische titel. Vanaf zijn zestiende
speelt hij mee met de nationale beloftenploeg.
Drie jaar geleden misten ze met deze ploeg op
een haar na de selectie voor de wereldkampioenschappen
voor junioren. Vanaf vorig jaar zit hij nu
in de nationale selectie bij de senioren. Die ploeg,
moet hij toegeven, staat internationaal niet zo
sterk.
Prestaties
Met Neerpelt gaat het stukken beter. Vorig seizoen
behaalden zij de Belgische titel. Daardoor mochten
ze deelnemen aan de voorrondes van de Champions
League. Hun IJslandse tegenstander bleek
echter te sterk. In de Europese Bekercompetitie
gingen ze onderuit in de derde ronde. Toen kregen
ze de Poolse kampioen als tegenstander. De profs
uit Wroclaw kenden geen genade en de uitschakeling
was een feit.
Dit seizoen verloopt alles heel vlot voor de ploeg
uit Neerpelt. Ze willen zowel gaan voor de nationale
titel als voor winst in de Belgische bekercompetitie.
Met de ploeg die ze nu hebben, moet
dit een haalbare kaart zijn, aldus Stijn.
De combinatie met het studeren lukt voor hem
nog vrij goed. Het seizoen valt eigenlijk helemaal
samen met het academiejaar. Hij moet daarom
vaak keuzes maken, maar met een goede planning
lukt dat wel. De ploeg traint vier of vijf keer
per week: fysieke training en oefeningen op tactiek.
Daarnaast gaat hij zelf wekelijks nog driemaal
fitnessen. Om de twee weken staat er voor
hem nog een oefensessie met de nationale ploeg
op het programma.
Vanuit Wuustwezel zijn dat voor hem heel wat
verplaatsingskilometers. Maar zijn transport naar
de diverse oefenplaatsen loopt vanaf dit seizoen
wel een stuk vlotter. Alle spelers hebben namelijk
een auto van de sponsor gekregen. Kijk dus maar
eens uit of je zijn karretje nergens op de parking
ziet staan.

Van jongsaf zit ze al tussen de dieren. Op zesjarige
leeftijd begon ze paard te rijden. Eerst op
een pony natuurlijk, maar vanaf elf jaar besteeg
ze een groter formaat. Ze sloot zich aan bij de
Landelijke Rijvereniging (LRV) en begon deel te
nemen aan wedstrijden. De onderdelen jumping
en cross bekoren haar het meest. De dressuur die
moet ze er, een beetje tegen haar zin, bijnemen.
Ondertussen heeft ze zelf twee paarden, waarmee
ze in de klasse licht aan de wedstrijden
deelneemt. Voorlopig behaalde ze bij de LRV
nog niet echt de top, maar dankzij de studentensportfederatie
geraakte ze afgelopen december
toch al wel in Japan.
De aanzet werd eigenlijk gegeven door een
vriendin amazone die wilde deelnemen aan het
Belgisch Kampioenschap paardrijden voor studentenruiters.
Haar vriendin wilde niet alleen
gaan, dus zadelde ook Annelies haar paard. Op
dit Belgisch Kampioenschap behaalde ze uiteindelijk
een tiende plaats. In de top tien werden
vervolgens drie deelnemers geselecteerd om
België te vertegenwoordigen op de wereldkampioenschappen,
die in 2004 in Japan werden
gehouden. Belangrijkste voorwaarde was dat je
nog moest studeren. Bij de eerste tien zaten er
enkele mensen die ondertussen aan het werk
waren, anderen konden niet door examens,
zodat Annelies het geluk had om het derde ticketje
te bemachtigen. Op dus naar Japan.
Keizerlijke interesse
Alles vond plaats in Tokyo. De organisatie was in
handen van de universiteit van die stad. Die
hadden het hotel en de ruiterinfrastructuur die
werd gebruikt op de Olympische Spelen van
1968, afgehuurd om deze Universitaire Wereld-
JUMPING TO JAPAN
ANNELIES BENAETS STUDEERT IN HET VIERDE JAAR INDUSTRIEEL
INGENIEUR LANDBOUW. NA HAAR STUDIE GRADUAAT LANDBOUW EN BIO-
TECHNOLOGIE IN TONGEREN KWAM ZE NAAR GEEL VOOR DE BRUGKLAS.
kampioenschappen te
organiseren.
Haar paard moest ze
niet meenemen vanuit
België. Ze kreeg er
ginds een ter beschikking.
Het eindresultaat
van de driedaagse
wedstrijd was een
dertiende plaats voor
België op 21 deelnemende
landen.
Naast de wedstrijd
was er voor de hele
groep een aantrekkelijk
toeristisch programma
uitgewerkt,
waaronder een bezoek
aan enkele Japanse tempels en tuinen. Na een
Japans dineetje mochten ze zelfs op de foto met
de dochter van de Japanse keizer. Tokyo
Television vond deze manifestatie de moeite om
te volgen. Elke avond werd er kort bericht over
de activiteiten van deze internationale groep. Op
12 december is er een anderhalf uur durende
reportage op de televisie geweest over de
Wereldkampioenschappen.
De sportieve prestaties vielen dan misschien wat
tegen, Annelies kijkt in elk geval terug op een onvergetelijke
reis naar het land van de rijzende zon.
■
Paul Grauwen
KH Kempen • Agora 35

MEDIATHEEK
36
KH Kempen • Agora
WIE VINDT, HEEFT MISSCHIEN
NIET GOED GEZOCHT
KENNIS IS MACHT, DAT WETEN WE AL SINDS MENSENHEUGENIS. VEEL VAN
DIE KENNIS IS TE VINDEN IN GESCHREVEN BRONNEN. WIE NIET KAN LEZEN
OF SCHRIJVEN, IS DAAROM SOCIAAL BENADEELD. MAAR OOK WIE VANDAAG
NIET OMKAN MET ELEKTRONISCHE INFORMATIE, IS IN TOENEMENDE MATE
VAN HET SOCIALE LEVEN UITGESLOTEN. DAT ONDERVINDEN STEEDS MEER
MENSEN DIE NIET (VLOT) MET COMPUTERS KUNNEN OMGAAN. DE MEDIA
GEWAGEN VAN EEN CYBERKLOOF.
De Vlaamse overheid heeft alvast de boodschap
begrepen. In 1999 kocht ze databanken aan voor
het Vlaamse hoger onderwijs om op die manier
studenten vertrouwd te maken met digitale
informatie. Intussen ligt het initiatief bij de instellingen
zelf. En het moet gezegd: in het aanbod
zitten enkele zeer waardevolle databanken:
zo is er de Business Source Elite, die toegang
geeft tot meer dan 1 000 tijdschriften over ondernemen
en waarin je van ruim 10 000 bedrijven
het profiel kan opvragen. En wat dacht je van
Science Direct met meer dan 1 000 tijdschriften
uit alle mogelijke gebieden, gaande van sociale
wetenschappen over technologie tot economie
en leefmilieu, om er maar een paar te noemen.
Informatie is m.a.w. voldoende beschikbaar in
de KHK, zeker als je bedenkt dat je op het
Internet massa’s gratis informatie vindt.
En daar zit nu net het probleem: dé bedreiging
van de moderne informatiezoeker is een information
overload. Een willekeurige term in Google
- hoe vergezocht ook - leidt zowat altijd tot resultaat.
Maar is dat resultaat ook relevant? En betrouwbaar?
Vinden we wel altijd wat we zoeken?
Het zoeken – en vinden – van waardevolle en
relevante informatie is een kunst op zich. Wie
niet de nodige technieken beheerst en de juiste
attitude aan de dag legt, loopt het risico te werken
met minderwaardig materiaal. De paradox
is dat dit risico net groter wordt naarmate de
technologie ons meer lijkt te helpen. Zo pretendeert
de ranking van zoekmachines de meest
relevante informatie vooraan te zetten. Leuk,
want je kan niet honderden hits stuk voor stuk
checken op bruikbaarheid en we stranden dan al
vaak bij de eerste tien getoonde resultaten.
Maar wie het klappen van de zweep kent, kan de
ranking manipuleren. En hierin schuilt een groot
gevaar. John van de Pas illustreert dit in Informatie
Professional treffend: “De uiterste consequentie
is dat een bijna-monopolie van een
zoekmachine-aanbieder ontstaat, die de hoogste
ranking in de resultatenlijsten aan de hoogste
bieder verkoopt. Zodat op een willekeurige
zoekvraag naar ‘verantwoorde voeding’ de apologie
van een fastfoodketen als hoogst relevant
gepresenteerd wordt. De eindgebruiker weet
niet beter dan dat dat ook het beste antwoord
is, want dat zegt de zoekmachine.”
Logisch dat informatievaardigheden zijn opgenomen
in het nieuwe accreditatiekader als een algemene
competentie, waarin kennis, vaardigheid en
attitude samengaan. Het volstaat dus niet om informatie
in gelijk welke vorm aan te bieden, je
moet studenten leren ermee om te gaan. De Geelse
KHK-mediatheek wil hieraan bijdragen door
docenten in te wijden in de geheimen van elektronische
databanken en zoekstrategieën. Daarom
organiseert ze regelmatig instructies en in maart
komt er een studiedag rond informatievaardigheden,
in het kader van het professionaliseringsaanbod
van de onderwijsraad. Natuurlijk is dit nog
maar een begin: ook de analyse, interpretatie en
verwerking van informatie horen onder de noemer
informatievaardigheden, maar het is alvast een start.
Hilde Sels

Margot de Pauw en Paul
De Schepper. Deze twee
mensen zijn de stuwende
kracht achter Vlamek.
Vlamek - kort voor Vlaamse Methodiek voor Ketelvervanging
- is een softwareprogramma waarmee
de installateur een verwarmingsinstallatie op korte
tijd kan doorlichten en gepaste adviezen kan geven.
Zijn de slechte prestaties te wijten aan de
ouderdom van de ketel, onvoldoende onderhoud,
een slechte benuttingsgraad, slechte isolatie of
nog wat anders? Telkens zijn energieverspilling
en een onnodige belasting van het milieu het resultaat.
De oplossing verschilt echter van installatie
tot installatie. Met het Vlamek -programma,
dat tot stand kwam in het kader van een IWT-
HOBU-project en in samenwerking met VITO, is
een correcte beoordeling mogelijk. Ook kan de
installateur een raming maken van de winst die
men kan behalen als men een oude stookinstallatie
vervangt door een nieuwe. De besparing
wordt gegeven op zowel energetisch, ecologisch
als economisch vlak.
ONDERZOEK
IWT- PROJECT VLAMEK, NIET ZO
MAAR EEN REKENPROGRAMMA
De Vlaamse Regering heeft onlangs het besluit goedgekeurd inzake het
onderhoud en de controle van stookinstallaties voor de verwarming van
gebouwen en de aanmaak van warm verbruikswater. Dit besluit stelt een
eenmalige keuring in van de energieprestaties van centrale verwarmingsinstallaties
ouder dan 15 jaar en met een vermogen groter dan 20 kW en
dit vanaf 1 januari 2006. Voor deze keuring zal Vlamek gebruikt worden.
MEER DAN ÉÉN OP DRIE OLIEKETELS EN ÉÉN OP VIJF GASKETELS IN DE
VLAAMSE WONINGEN IS OUDER DAN 20 JAAR. VEEL VAN DIE KETELS HEBBEN
EEN SLECHT RENDEMENT EN ZIJN DRINGEND AAN VERVANGING TOE. OM DIE
VERVANGING ZO EFFICIËNT MOGELIJK TE LATEN VERLOPEN, ONTWIKKELDE
HET LAB KLIMATISATIE VAN HET DEPARTEMENT TECHNISCHE WETENSCHAP-
PEN HET REKENPROGRAMMA VLAMEK.
Vlamek bevat ook een module om het sanitair
warmwaterverbruik te bepalen. Die module is optioneel
en kan bijgevolg ook overgeslagen worden.
Het grote voordeel van Vlamek tegenover andere
pakketten is dat het programma niet enkel de
ketelvervanging bekijkt, maar alle aspecten van de
installatie. Denken we hierbij aan de verschillende
regelingen die mogelijk zijn, de verschillende
warmte afgiftesystemen, leidingverliezen, enz.
Belangrijk is ook om te weten dat bij de berekening
rekening wordt gehouden met de te verwachte
levensduur van de bestaande installatie.
Ondertussen is het project afgelopen en zijn we
toch niet weinig trots dat het programma erkend is
door de Vlaamse Regering. Door een Europese
richtlijn zal vanaf 1 januari 2006 voor centrale
stooktoestellen ouder dan 15 jaar en met een vermogen
groter dan 20 kW een éénmalige keuring
moeten gebeuren van de energieprestatie van dit
centrale toestel. Onlangs heeft de Vlaamse Regering
besloten om hiervoor het programma Vlamek
te gebruiken. Met de Vlaamse Regering is er een
overeenkomst gemaakt dat het lab klimatisatie
gedurende het jaar 2005 verschillende installateurs
en lesgevers aan opleidingscentra gaat opleiden.
Op die manier kan het programma zijn nut
volledig bewijzen. Hiervoor is er gestart met een
website rond Vlamek die in de loop van 2005 verder
zal moeten groeien. Dus … wordt vervolgd.
Dirk Verbeek
KH Kempen • Agora 37

38
KH Kempen • Agora
CULTUURWEEK
2004
Stand-upcomedian Nigel Williams stal als eerste
de show, met en tussen de studenten. De optredens
van het jonge Kempense geweld Percussive
en van de vingervlugge goochelaar Luc Apers
bezorgden velen een leuk half uurtje ontspanning.
En een klassieke gitarist zorgde voor nooit geziene
ingetogen taferelen bij studenten die al luisterend
hun boterhammen verorberden. Ook dit jaar
viel de Cultuurweek dus blijkbaar in de smaak.
Ook de creativiteit van de studenten werd gestimuleerd
door een professionele tattoo-artiest:
niet alleen in de te ontbloten lichaamsdelen, maar
vooral in de eigen ontwerpen die ze meebrachten.
Studenten kregen nog meer de gelegenheid om
eigen verborgen talenten te ontdekken. Ze konden
kiezen uit cartoontekenen, stand-upcomedy, goochelen,
waarbij de beste spiektrucs niet achterwege
bleven, en Marokkaans koken.
ONDER DE CALIFORNISCHE ZON
Vijf maanden verblijven we nu al in dit land
van contrasten. Mount St. Helens heeft
ondertussen duchtig gerommeld, maar
zware aardschokken hebben we gelukkig
nog niet gevoeld. Voor alle zekerheid
hebben we wel ons overlevingspakket
klaargemaakt. Na
de beving begin oktober in Bakersfield,
zo’n 350 km ten zuiden
van Palo Alto, leek ons dat wel verstandig.
Een ander fenomeen dat voor enige onrust zorgde,
waren de mountain lions of poema’s, die wat
verderop in de heuvels leven. De voorbije maanden
werden ze een dertigtal keer gesignaleerd in
de woonwijken van Palo Alto en omgeving. Naast
poema’s vind je hier in de straten natuurlijk vooral
wagens, en uitzonderlijk een fiets. Fietsen zijn
hier workout-toestellen, niet echt vervoermiddelen.
Het Californische wagenpark is zeer verscheiden:
echte oldtimers, breed, plat en met overdadig
veel glimmend chroom, delen het asfalt met
de nieuwste versie van de VW Golf, de oude versie
van de VW Kever (compleet met uitslaande
richtingaanwijzers!) en een Hummer (in ge-
De aanwezigheid van twee waarzeggers tijdens de
Cultuurweek bleef niet onbesproken. Voor de één
een interessant fenomeen, voor de ander bittere
ernst. Zij kregen lange rijen wachtenden voor zich.
Belangrijk ook: de studenten leerden beter het
Geelse cultureel centrum De Werft kennen. Voor
het optreden van Gorki konden de studenten tickets
kopen voor de prijs van een pilsje, wat leidde
tot bijna hysterische taferelen. De aanwezigheid
van zoveel studenten in De Werft maakte
indruk, te oordelen aan de verbaasde gezichten
van de habitués. Luc Devos was alvast in goeden
doen, zeker na zijn ontmoeting met tien gelukkige
studenten van de KHK, uitgeloot door een
onschuldige hand.
Op naar de volgende editie!
pantserde versie ook bekend van de Irakoorlog).
De vrachtwagens hier zijn allemaal immens groot.
Zelfs in onze toch niet zo kleine Chevrolet Trail-
Blazer worden we geïntimideerd door deze grote
machines waar de bestuurder wel twee verdiepingen
hoog lijkt te zitten. Slechts een klein aantal
van de wagens ‘slaapt’ in de garage. Zoals een
Indonesische migrant opmerkte: ‘De plaatselijke
bevolking hier zet de garage vol met rommel die
ze ooit kochten, nooit gebruiken maar toch niet
willen wegdoen. En ze laten hun million-dollar car
op straat staan! De gemiddelde Californiër koopt
inderdaad heel veel, en wordt daar ook voortdurend
toe aangespoord. Radio- en TV-programma’s
(zelfs het nieuws) worden om de vijf minuten onderbroken
door reclame, die soms heel agressief
kan zijn. Hoewel heel wat mensen bankroet zijn
door hun aankoopgedrag, blijft vooral reclame
voor aankoop van en met kredietkaarten dominerend.
Het gevolg? Propvol geladen winkelkarretjes:
meestal gevuld met consumptiegoederen,
maar jammer genoeg steeds vaker met het volledige
hebben en houden van een dakloze.
An De Smedt

EUROPEAN MANAGEMENT
ASSISTANTS
De kwalitatief hoogstaande beroepsvereniging
EUMA (European Management Assistants), actief
in 24 Europese landen, wil de brug slaan
naar het hoger onderwijs.
Daarom heeft de vereniging collega Fred Geysels
van het departement HWBK Turnhout aangesteld
als Training Officer voor België. De twee
departementen Handelswetenschappen en Bedrijfskunde
(Geel en Turnhout) zijn ondertussen
lid geworden van EUMA. Samen met ECSEDI,
een Franstalige Brusselse hogeschool, kan de
KH Kempen voor Vlaanderen dus als een pionier
worden beschouwd. Bijgevolg kunnen collega’s
en studenten Office Management de maandelijkse
bijenkomsten bijwonen. Onder impuls van de
KHK hebben nu trouwens ook andere Vlaamse
CC DE WERFT
Voorstellingen
hogescholen het lidmaatschap aangevraagd.
In samenwerking met de Antwerp University
Management School gaat EUMA Belgium een
bachelor na bachelor aanbieden voor MA’s met
minstens drie jaar ervaring. Deze modulaire
éénjarige opleiding moet een meerwaarde betekenen
in de bedrijfswereld omdat de cursisten
getraind zullen worden in alle competenties die
een management assistant nodig heeft. Bovendien
ontvangen de deelnemers na examens ook
een certificaat. Ten slotte zal EUMA jaarlijks de
lijst publiceren van de kandidaten die het certificaat
hebben behaald. Op die manier wordt ook
de bedrijfswereld geïnformeerd.
De opleiding start in januari en duurt tot juni
2005. Voor meer informatie kunt u terecht bij
Fred Geysels (fred.geysels@khk.be)
Datum Voorstelling en gezelschap Toegang KHK-Tarief
za 12/02/05 Reggae.................................................................................€17,5................€12,5
wo 16/02/05 Miss Me - Bronks .....................................................................€8,75................€3,75
vr 18/02/05 Het gaat toch rap - Raf Coppens..............................................€11,25................€6,25
za 19/02/05 Jong Geels Talent...................................................................€10 ....................€5
wo 23/02/05 Liever tellen dan snottebellen - Echt Antwaarps Theater .............€12,5 .................€7,5
vr 25/02/05 Cry like a man (part II) - Michiels, Blaute & Roland....................€15 ..................€10
wo 02/03/05 Mijn grafschrift - De Tijd.........................................................€10 ....................€5
do 03/03/05 Frank Boeijen ........................................................................€16,25 ..............€11,25
vr 04/03/05 Atravesando el océano - Batucada Producties ............................€12,5 .................€7,5
wo 09/03/05 Frankenstein - Theater Stap......................................................€8,75................€3,75
do 10/03/05 Qué mono! - Dirk Denoyelle......................................................€8,75................€3,75
do 17/03/05 Schone woorden klinken zo - Warre Borgmans & Jokke Schreurs ...€8,75................€3,75
wo 23/03/05 Con voce soave - De Frivole Framboos .....................................€15 ..................€10
do 24/03/05 De laatste hongerkunstenaar ....................................................€8,75................€3,75
vr 25/03/05 Madouce - Vera Coomans .......................................................€11,25................€6,25
wo 30/03/05 Comedy Café ..........................................................................€7,5 .................€3,75
do 14/04/05 Tres Tigres Tristes ..................................................................€10 ....................€5
wo 20/04/05 Door mijn schuld - SKaGeN.......................................................€8,75................€3,75
za 23/04/05 Ladies Night - Oblomow..........................................................€11,25................€6,25
wo 27/04/05 Beuysband - Kopergietery.........................................................€8,75................€3,75
Het beginuur is altijd 20.15 uur.
Door een samenwerking tussen CC De Werft en StuVo vzw van het HIKempen betalen studenten
een speciaal tarief voor de optredens.
CC De Werft, Werft 32, 2440 Geel - www.dewerft.be
Telefonisch reserveren: 014 57 08 66; fax 014 59 29 66
KH Kempen • Agora 39

40
agora
U aangeboden met de steun van
KH Kempen • Agora
BP Chembel N.V. • Amocolaan 2 • 2440 Geel
Europalaan 20 • 2480 Dessel
all@belgonucleaire.be • www.belgonucleaire. be