Sonja's verhaal - Sonja Kimpen

14
Suiker is verslavend en creëert onrust in je hersenen, je
ingewanden, je bloed, en het tast je zelfbeeld aan. Ik
spreek uit ervaring, zoals je onmiddellijk kunt lezen in
mijn persoonlijke verhaal. Ik haalde het al in het kort aan
in mijn eerste boek, Een leven lang slank zonder dieet, maar
nu vertel ik je het volledige verhaal, omdat ik elke dag
Mijn verhaal
Het begon in 1959 al in mijn wieg! Ik terroriseerde de
nachtrust van mijn ouders door het regelmatig op een
krijsen te zetten. Moe van al die onderbroken nachten
zochten mijn ouders hun toevlucht in een suggestie van
vrienden. Vanaf toen ging mijn moeder slapen met een
superwapen in de hand! Dat wapen voorzag haar en mijn
vader van de garantie dat ze hun dochter onmiddellijk stil
zouden krijgen. Méér nog, het middel toverde een grote
De weg naar verslaving
Ik vond het heerlijk om midden in de nacht die lekkere tut
in mijn mond te krijgen, nadat die ondergedompeld was
in de prachtige witte suikerkristallen. Om niet elke nacht
tientallen keren uit het bed te moeten, kreeg ik al snel een
ereplaats. De wieg kwam naast het bed van mijn ouders
te staan. Zo kon mijn moeder in het pikdonker de tut zoeken
die ik telkens opnieuw kwijtraakte in mijn bedje. Half
slaperig werd de tut in de suikerpot gedompeld waarna hij
naar mijn mond werd gebracht. Als er juist gemikt werd,
kregen mijn ouders de beloning van rust en kreeg ik de
beloning van alweer heerlijk zoet in mijn mond.
h o e w o r d j e s u i k e r v e r s l a a f d ?
geconfronteerd word met verhalen die nog schrijnender
zijn dan het mijne. Pas als je het gevoel kent dat het verlangen
naar een koekje sterker is dan je karakter en dat
je er niet in slaagt maar één blokje chocola te eten, maar
altijd de hele reep, weet je dat het begrip ‘suikerverslaving’
geen overdrijving is.
glimlach op mijn gezicht. Ze waren in de wolken dat hun
kleine spruit het geweldig vond. Zo’n simpele truc! Fantastisch!
Dit overigens zeer goedkoop wit goedje had een
onschuldige reputatie, want het kon ervoor zorgen dat
huilbaby’s van de ene seconde op de andere overschakelden
van hartverscheurend huilen naar smakkend tevreden
grinniken. De naam van dat wondergoedje: suiker!

Wanneer ik na een nacht vol suikershots wakker werd,
moest mijn gezicht tot achter mijn oren goed gewassen
worden. Mond, neus, wangen, oren, alles hing vol met
suikerkristallen. Mijn snoet ziet er op de foto’s van mijn
eerste jaren vrij roodgevlekt uit door de irritatie van de
plakkerige suiker. Ik was zo verzot op mijn snoeptut, dat
er weinig foto’s van die tijd te vinden zijn zonder tut.
Sinterklaas loste mijn tutverslaving op. Na de nodige
liefdevolle ‘manipulatie’ van mijn ouders gaf ik hem
gedwee af, omdat ik dan een grote meid van twee jaar
zou worden en omdat er een beloning op mij wachtte:
een grote zak snoep!
Vanaf deze tutperiode had ik de smaak te pakken. Ik
vind zoet tot op de dag van vandaag overheerlijk. Tot ik
een eind in de twintig was, is het zowel mijn genot als
mijn misère geweest! Mijn ouders noemen me nu nog
liefdevol ‘tut’.
VANAF DEZE TUTPERIODE
HAD IK DE SMAAK TE PAKKEN.
IK VIND ZOET TOT OP DE DAG
VAN VANDAAG OVERHEERLIJK.
Wat ik me ook herinner, is hoe ik met plezier zaterdagmorgen
de boodschappen deed. Mijn moeder maakte
steeds vijf à tien boodschappenlijstjes klaar. Wij waren
zelfstandigen en dus ‘hoorde’ het dat je ook alle andere
zelfstandigen iets gunde. Ik was snel in het kiezen van
de ‘juiste’ lijstjes, want in sommige winkels kreeg je een
snoepje van één frank. Een ‘lange jan’ was toen mijn favoriet.
Dat was een felgekleurde snoepstok in een al even
fel papiertje. Van de ingrediënten lag niemand wakker:
kleurstoffen, smaakstoffen, additieven en vooral suiker.
Het was alvast mijn ultieme reden om met plezier de
boodschappen te doen. De drogist en de beenhouwer
speelde ik handig door aan mijn grote broer, want een
‘vleesje’ vond ik minder aantrekkelijk als beloning dan een
felgekleurde snoepstok.
Nog een andere, niet bepaald de slanke lijn bevorderende
maar wel gezellige traditie uit mijn jeugd kwam voort uit
het feit dat mijn ouders een drukke boek- en papierhandel
hadden. Pas na elf uur ’s avonds hadden ze alles een beetje
15

16
aan de kant en dan ging het hele gezin rond middernacht
nog gezellig aan tafel zitten om witte boterhammen met
cornedbeef te eten, of hagelslag op een lekkere laag boter.
Het was het moment waarop onze ouders eindelijk een
beetje rust hadden en die ontlading werd gevierd door
samen gezellig de koelkast in te duiken!
Zaterdagavond was ook een wekelijks heel gezellig
familiesnoepfestijn. Mijn ouders werkten zich te pletter
in de winkel. Veel momenten van samenzijn waren er niet,
behalve op zaterdagavond en dan was het feest. We gingen
met zijn allen gemakkelijk in pyjama voor de tv zitten
en glunderden bij het zien van de oase van lekkernijen die
onze salontafel sierde: cola, chips, snoep, chocola, koekjes
en ook taart. Samen knus knabbelen voor de tv was voor
mij het summum van familiegevoel. Terwijl ik genoot van
High Chaparral en natuurlijk verliefd was op Manolito,
genoot ik tegelijk van al het lekkere zoet. Als de toenmalige
succesvolle misdaadserie Mannix te spannend voor
me werd, stak ik mijn favoriete snoep in de zakken van
mijn pyjama en ging ik tekenen in de keuken. Het woord
‘suikerverslaving’ was nog onbekend.
Ook mijn kleine broertje Geert werd niet gespaard.
Wellicht was ik voor hem een heel slecht voorbeeld! Excuses,
broer! Ook hij had als favoriete drank cola. Op een dag
had hij heel hevige buikpijn. Mijn ouders gingen naar de
dokter en die stelde vast dat mijn broertje een ‘gasbel’ in
zijn maag had door te veel koolzuurhoudende cola. De
dokter zei toen reeds: ‘Die cola maakt de maag kapot.’ En
met een kwinkslag zei hij ook: ‘Je kunt dat manneke beter
een pint bier geven in plaats van cola.’
In die tijd kwamen er nog regelmatig mensen op tv
met een ongezond gebit. Elke keer greep mijn moeder
de kans om te zeggen: ‘Zie je waarom je je tanden moet
poetsen? Anders krijg je lelijke en slechte tanden.’ Het is
een gouden raad geweest die ik verrassend consequent
toepaste. Hoeveel suikershots ik ook nam, die slechte tan-
h o e w o r d j e s u i k e r v e r s l a a f d ?
den schrikten me wel af. De algemene gedachte in die tijd
was: snoepen is tandenpoetsen. Niemand dacht eraan dat
veel snoep oorzaak was van suikerverslaving.
Mijn suikermisère kreeg haar hoogtepunt rond mijn
puberteit. Mijn lichaam werd dikker en dikker, maar ik
had ook een oplossing gevonden om de ‘kilogevolgen’ te
beperken. Vanaf mijn twaalfde startte ik met een dieetparcours.
Beter gezegd, ik wisselde schranspartijen met
heel veel snoep af met gedisciplineerd weinig of niets
eten. Ik slikte ook, eerst zonder en daarna met toestemming,
de vermageringspillen die mijn ouders namen. Ik
was duidelijk niet de enige in het gezin die last had van
de omvang van zijn lichaam. Tijdens mijn jeugd was er
nog maar weinig voorlichting over gezonde leef- en eetgewoonten.
Mijn favoriete sport was turnen. Het grote nadeel van
deze sporttak is dat je je in spannende pakjes moet hijsen.
Door mijn vette billen was ik dikwijls meer bezig met de
stof tussen mijn billen uit te trekken dan mijn conditie te
verbeteren. En het echt absurde is natuurlijk dat er in mijn

sportzak naast een spannend en afschuwelijk lichtblauw
mailloke een snoepreep met knalrode letters zat. Om mij
zogezegd te voorzien van energie!
Een ritueel in de kleedkamer van de meisjes was de ‘bloemetjes’
tellen. Met bloemetjes bedoelden we de putjes op
ons zitvlak. Vrouwen weten wat ik bedoel. Een belangrijk
onderdeel bij turnen is je zitvlak leren opspannen. Ik kon
dat als de beste. Zeer frusterend was dat hoe beter ik mijn
zitvlak kon opspannen, hoe lelijker het eruitzag in die lichtblauwe
maillot. Er stond precies braille op mijn achterste!
Om mijn ‘bloemenellende’ te vergeten ging ik met mijn
vriendin na het turnen vaak nog friet met een vleeskroket
eten aan het frietkraam naast de bushalte.
Ik wist al vanaf mijn negende dat ik sportleerkracht
wilde worden en op mijn veertiende ging ik naar de sporthumaniora.
Het werd een zalige tijd: op school kregen we
twaalf uur sport per week. Daarnaast turnde en zwom ik
in een club. Ik speelde wekelijks basketbal en volleybal,
deed aan parachutespringen en ik jogde. Maar hoe meer
ik sportte, hoe meer ik werd gestimuleerd om voldoende
te eten om al die sportieve inspanningen zogezegd te kunnen
volhouden. Een groot ‘galettenbrood’ ging er zonder
THUIS WAS HET ‘TUT’
EN OP SCHOOL WAS HET
‘VIERKANT BLOKSKE’.
problemen tijdens één maaltijd in. Witte boterhammen en
een reep chocola met nootjes leek me in die tijd de ideale
sportvoeding. Gaandeweg werd ik ook een echte colajunkie.
Logisch, mijn belabberde voedingsgewoonten in combinatie
met sporten gaven me meermaals een echte dip,
die ik overwon met een fl esje cola dat uit de automaat op
de speelplaats tuimelde. Ik vond dit normaal, want iedereen
ging tijdens de pauze naar de automaat voor frisdrank
en snoeprepen. Niemand die zich daar vragen bij stelde.
De beelden in de reclame toonden immers vermoeide
jongeren die na het eten van een tien centimeter lange
caloriebom weer barstten van energie.
Ik had telkens goede punten voor sport, dus ik dacht:
ik ben goed bezig. Fit en struis, dat kan. Met mijn 1 meter
50 was ik al snel even breed als lang. Mijn tweede bijnaam
werd geboren. Thuis was het ‘tut’ en op school was het
‘vierkant blokske’.
Mijn lichaam zag er niet uit, maar ik was een goede plantrekker.
Ik ging in Antwerpen uit in de hippiezaken, zoals
Cinderella, Muze en Groene Michel. Je kwam daar voor de
ambiance van debuterende no-nonsensezangers en voor
diepe gesprekken. Geen kat beoordeelde je op je uiterlijk.
Een uitgerafelde jeans, Indische losse bloezen, ruime gebatikte
T-shirts, fantastische kledij om te laten zien dat je
alleen bezig was met het innerlijke van de mens.
Toch vroeg ik me triestig af hoe ik van die vetrollen af
kon raken, maar niemand had daar blijkbaar een antwoord
op, buiten ‘veel sporten’. Dat deed ik, het was mijn passie.
Ik sportte regelmatig meer dan twintig uur per week,
maar ik bleef ook volledige witte broden opeten en deed
me te goed aan snoeprepen, suikerwafels en frisdrank.
Iets veranderen aan mijn eetpatroon kwam zelfs niet in
me op. Mijn toenmalige eerste vriendje, waarop ik zalig
verliefd was, slaagde er keer op keer in me toch voldoende
zelfvertrouwen te geven. Het feit dat hij een bakkerszoon
was, gaf me ook wel een extra reden en een excuus om
17

18
op zondag koffi ekoeken en eclairs te kopen. Ik kon hem
dan heel even zien, maar op even korte tijd waren ook die
koffi ekoeken en eclairs op. Gelijktijdig fi etsen en snoepen
was geen probleem.
Op de unief studeerde ik Bewegingswetenschappen, maar
de wetenschappelijke kennis kon me voorlopig ook niet tot
inzicht brengen. De drang naar suikershots werd steeds
sterker. Het kostte me mijn eigenwaarde, zelfrespect en
zelfvertrouwen, maar ik kon me geen leven zonder die
suikerkicks voorstellen. Als ik mezelf in de spiegel zag,
stond daar echt geen dynamische, vitale sportjuf. Ik zag
eerder een kleine, dikke trol. Iedereen dacht dat mijn specialiteit
hamerslingeren of sumoworstelen was. Ik was zelf
de eerste om er grapjes over te maken, een strategie die
wel meer mensen gebruiken die met hun lichaam geen
raad weten.
Ik was heel blij toen ik in mijn laatste jaar voor het eerst
cola light in de supermarkt vond. Ik juichte letterlijk van
blijdschap, want ik was ervan overtuigd dat dit dé uitvinding
van de eeuw was. Een zoete smaak, geen calorieën en
de cafeïnepep was handig meegenomen. Kon het leven nog
mooier zijn? Stiekem hoopte ik wat kilo’s te verliezen.
Ik besefte ondertussen zeer goed dat ik te veel snoepte,
maar het gaf me een goed gevoel en troost bij het blokken.
Het was mijn vorm van ontspanning. Ik maakte mezelf
wijs dat ik mijn leven zou beteren na mijn studies. Wat ik
toen niet wist, was dat ik door de jarenlange dagelijkse
dosissen suikersmaak, verslaafd was geraakt aan suiker.
Ik had voortdurend zin in zoet. Ik dronk constant cola om
mijn behoefte aan zoet te bevredigen en ik at pralines
die Tante Nonneke me haast elke dag bracht. Ze werkte
in een bejaardentehuis vlakbij en bedoelde het heel goed.
De voorraad was voldoende om het hele kot, waarin zeven
mensen woonden, te bevoorraden, maar ik was natuurlijk
de koploper van de zoetekauwen. Verder at ik bergen fruit.
h o e w o r d j e s u i k e r v e r s l a a f d ?
AL KOSTTE HET ME MIJN EIGENWAARDE,
ZELFRESPECT EN ZELFVERTROUWEN,
TOCH KON IK ME GEEN LEVEN ZONDER
DIE SUIKERKICKS VOORSTELLEN.
Ik hoopte zo mijn ongezonde eetgewoonten te compenseren.
Dat fruit hoofdzakelijk bestaat uit natuurlijke suikers
deed geen belletje rinkelen dat het voor mij alweer
suikershots waren. Je houdt het niet voor mogelijk wat
ik op één minuut naar binnen kon werken. Ik was er zelfs
wat (misplaatst) trots op – weer een van mijn ‘grapjes’
waarmee ik de aandacht trok.
Natuurlijk werd ik van al dat zoet niet alerter of slimmer.
Ik liep vaak haast hysterisch rond tijdens mijn studie,
een emotioneel wrak dat voortdurend bang was dat
ze het niet zou halen. Een bezoekje aan de dokter bracht
geen verheldering. Een eenvoudige vraag als: ‘Wat eet jij
eigenlijk?’ had veel opgelost. In plaats daarvan gaf de dokter
me Captagon, een pepmiddel dat toen populair was
bij studenten in de blokperiode. Het maakte me rustig,
maar het zorgde er ook voor dat ik vierentwintig uur per
dag wakker was en mijn lichaam bij wijze van spreken de
hele tijd suiker kon geven.
Mijn lichaam protesteerde uiteindelijk in de vorm van
een kwaal. Het bestrafte mijn overmatige colagebruik
(en ondertussen ook dat van koffi e met melk en suiker)
met een stevige maagontsteking. Ik had duidelijk niets

geleerd van de diagnose jaren geleden bij mijn broertje.
Ik mocht van de dokter geen cola of koffi e meer drinken.
Dat was een echte straf. Het verdict van de dokter kwam
bovendien erg ongelegen, want ik stond voor mijn laatste
examens. Jarenlang was ik gewend aan zoetigheid,
cola en koffi e. Het waren die stimulerende stoffen die ik
toen het best kon gebruiken. Omdat de krampen en de
misselijkheid niet te harden waren, probeerde ik de raad
van de dokter op te volgen en drastisch te stoppen met
cola en koffi e. Het lukte me niet, want de drang naar zoet
was te sterk. Bovendien had ik tijdens de examenstress
geen zin in een wedstrijd ‘karaktervorming tegen cola’.
Ik kreeg ontwenningsverschijnselen en voelde me nerveus,
rusteloos, beverig en fl auw. Dit kon niet gezond zijn
in mijn ogen en daarom gaf ik mezelf toch nog colashots
(dat doen verslaafden nu eenmaal). Mijn lichaam strafte
me telkens meteen met afschuwelijke krampen en misselijkheid.
Maar voor mij was het missen van cola erger dan
de maagkrampen. Ik was me er niet van bewust dat het
de ontwenningsverschijnselen van een suikerverslaving
waren en sukkelde de examenperiode door met Captagon
en pilletjes tegen de krampen die ik innam met … cola.
Ik ben dankbaar dat ik in die periode dankzij het vele
sporten toch een goede conditie behield. Dat, in combinatie
met tonnen wilskracht, zorgde ervoor dat ik mijn
master haalde in vier jaar. Toch voelde ik me eerder een
wrak dan een sportleerkracht!
Het gênantste moment uit mijn studietijd vergeet ik nooit.
Tijdens de verdediging van mijn thesis voor een jury, barstte
de knop van mijn rok door de vele kilo’s die ik tijdens
de blokperiode was aangekomen. Het huilen stond me
nader dan het lachen. Daar stond ik – eindelijk master in
de Bewegingswetenschappen, maar allesbehalve meester
over mijn eigen lichaam! Die gêne had één voordeel: het
genereerde een kracht in mijn lichaam om het probleem
aan te pakken. Helaas volgde ik eerst een paar jaar de verkeerde
maar meest gebruikelijke weg en ging ik diëten.
Dit was zeer trendy in de jaren zeventig.
IK KREEG ONTWENNINGSVERSCHIJNSELEN
EN VOELDE ME NERVEUS, RUSTELOOS,
BEVERIG EN FLAUW.
19

20
Hoe suikerverslaving tot dieetgedrag leidt
Wat ik toen niet wist, is dat juist een suikerverslaving je
aanzet tot diëten. Je weet dat je dik wordt van suiker en
daarom ga je ‘besparen’ op eten. Je vindt het niet erg om
maaltijden over te slaan, als je maar om het uur van een
suikerkick kunt genieten. Dat gold voor mij en dat geldt
voor een heleboel mensen van wie ik het verhaal maar al
te goed herken.
Ik besefte nog altijd niet dat ik verslaafd was aan suiker.
Het zat me wel ongeloofl ijk dwars dat ik te veel woog, dat
ik een tekort had aan energie, dat ik belachelijk emotioneel
was en dat ik heel lange tenen had. Ik maakte mezelf
wijs dat alles opgelost zou zijn als ik slanker was. Dan zou
ik wel van de suiker kunnen blijven. Want ik zou zo gelukkig
zijn met mijn nieuwe lichaam dat ik geen suiker meer
nodig had.
Mijn besluit stond vast: het moest ophouden en dus
ging ik op dieet en besloot ik minder te eten. Meestal gaf
ik het al na een week op en begon ik als tegenreactie te
schranzen om dan weer met volle moed opnieuw te diëten.
Door mijn enorme drang naar massa’s zoet in alle
vormen was ik genoodzaakt over te gaan naar ‘hogere
niveaus’ van diëten. Het ging van kwaad tot erger …
EEN SUIKERVERSLAVING
ZET JE AAN TOT DIËTEN.
h o e w o r d j e s u i k e r v e r s l a a f d ?
Mijn dieetparcours
Niveau 1 Het begint onschuldig
Ik startte met schijnbaar ‘onschuldige’ zaken die je in de
gewone winkel vindt: ‘vochtafdrijvende’ groenten en
fruit, thee van senapeulen die me met diarree en vreselijke
krampen opzadelde en bonenkruidcapsules om mijn
maagvolume te laten toenemen. Het bizarste keukenmiddeltje
vond ik het drinken van een glas azijn voor de maaltijd.
Ik las ergens dat je dan minder snel honger krijgt …
Om minder te eten sloeg ik het ontbijt over. Dat was niet
moeilijk na mijn avondlijke suikeraanvallen. Ik kocht massa’s
lightproducten, die ik zo lekker vond dat ik er dubbel
zoveel van at. Verder at ik blikken zuurkool en kilo’s wortelen
plus andere rauwe groenten, aangevuld met hamburger
en worst, omdat die zo lekker pasten bij die saaie rauwe
kost. Ook crackers met choco vond ik slim. Door calorierijk
en caloriearm te combineren dacht ik het dikmakende
effect op te heffen. Verder sportte ik met een knalblauwe
zweetbroek opgefl eurd met beenwarmers. Ik hoopte via
die plastic broek enkele centiliters ‘vet’ te verliezen. Dit
was eind jaren zeventig normaal, zeker als je aan jazzdance
deed. Kortom, allemaal trendy schapengedrag.
Waar ik geen geld aan uitgaf, waren fi tnessapparaten
en onzinnige toestellen die je de hemel beloofden of toch
minstens een sixpack en een babe-uitstraling. Van training
wist ik genoeg om te beseffen dat die wonderapparaten
het werk echt niet voor je kunnen doen. Trouwens bizar
dat al die televisiespots van de shoplijn het als een fantastisch
pluspunt aanprijzen dat je de toestellen kwijt kunt
onder je bed of op de bovenste plank van de kleerkast.
Slimme marketing, want dan bezorgen ze je wat minder
schuldgevoel als je ze niet gebruikt.

Niveau 2 De trendy diëten
Natuurlijk hielpen die middeltjes niet en ging ik naar het
tweede niveau: de trendy diëten waarover ik in tijdschriften
las, vaak vlak voor de zomer – de bikinimaanden – en
in januari – de ‘goedevoornemensmaand.’
Heel wat mensen zijn intussen vertrouwd met het
soepdieet, het brooddieet, het Atkinsdieet, het sapdieet,
het sherrydieet en het proteïnedieet. Het een is al eenvoudiger
dan het andere. Het Americaanse Fit for life diet
van Marilyne Diamond leek me best te doen: lekker onbeperkt
fruit eten tot de middag. Ik nam dat natuurlijk heel
letterlijk. Tegen de middag had ik dan ook een halve tros
druiven op, een banaan, enkele sinaasappelen enzovoort.
De snelle natuurlijke suikers die mijn honger niet stilden,
leverden me alweer een maat extra op.
Voor sommige diëten moet je diep in je geldbuidel tasten,
zoals voor het proteïnedieet met een heleboel aanbevolen
snoeprepen en soepjes die handenvol geld kosten.
Je krijgt er snel een afkeer van als je van lekker eten houdt
en bovendien nog een sociaal leven wilt.
Niveau 3 Pillen
Moe van al het gedieet stapte ik over naar een derde
niveau met een keur aan pillen, sappen en middeltjes. Ik
kocht ze in natuurwinkels, bij apothekers of ze werden me
discreet per post bezorgd. Met die laatste kwam ik zogezegd
nooit bedrogen uit, want als de middeltjes niet hielpen,
mocht ik ze terugsturen. Natuurlijk voelde ik me zo
belachelijk en terneergeslagen omdat het weer niet lukte,
dat ik geen enkel pilletje of sapje terug naar het postkantoor
bracht. Integendeel, ik had ze toch betaald dus slikte
ik ze met een grote slok schaamte door. Ondertussen
staarde ik naar de overtuigende woorden als ‘vetkiller’
en ‘vetverbrander’. Op den duur herken je ook de stoffen
die ze erin stoppen: ephedrine, cafeïne, guarana of mengvormen
om het effect te verhogen. Feit is, al deze stof-
Pillen, sapjes en middeltjes om te vermageren.
fen maken je wakker, alert en opgedraaid. Ze werken in
op je hartslag, bloeddruk en lichaamstemperatuur. Maar
dat negeerde ik. Het hongerremmende effect vond ik dé
rechtvaardiging om ze te slikken. In de zeer professionele
copyrightvermelding van deze producten stond verdacht
opvallend benadrukt dat het om natuurlijke en bijgevolg
onschadelijke middelen ging. Uiteraard is dat onzin. Zo
zou je cocaïne ook kunnen verdedigen als natuurlijk middel.
Het woord ‘natuurlijk’ wordt heel dikwijls, nu nog,
verkeerdelijk geassocieerd met gezond.
Door dergelijke vermageringspillen voel je je grenzen
niet meer en daarom gebruik je steeds hogere dosissen.
Het is zielig dat ik niet alleen lichamelijk rekende op deze
middelen maar ook geestelijk. Ik telde angstvallig mijn pil-
21

22
letjes uit om uit te rekenen wanneer ik mijn bestellingen
moest plaatsen. Zodra je gewend bent aan deze pillen, sta
je er niet bij stil dat je eigenlijk toch nog veel te veel snoept.
Als je ze even niet neemt, ben je hondsmoe en je voelt
je miserabel. Dat is uiteraard weer een legitieme reden
om je zelfrespect weg te snoepen. Het verdooft je en je
denkt naïef: als ik mijn pillen niet neem, gaat het alleen
maar erger worden. Ondertussen zijn deze middelen om
veiligheidsredenen uit de markt genomen.
Niveau 4 Wiskundig diëten
Na dat derde niveau ging ik over naar de gevorderden. Ik
wist dat de wondermiddeltjes niet hielpen en ging ‘wiskundig
diëten’. Er ging niets meer in mijn mond zonder
de optelsom te maken. Ik telde calorieën, punten, grammetjes.
Als al dat tellen zo belangrijk was, had de natuur
ons een rekenmachine gegeven in plaats van smaakpapillen.
Ik werd gek van die getalletjes. Mijn man heeft
het calorieënboek dat ik altijd bij me had tijdens onze
maaltijden, letterlijk verbrand. Kun je je voorstellen dat ik
in een restaurant met het calorieënboek op mijn schoot
mijn gerechten koos? Het was zwaar obsessief neurotisch
gedrag.
ALS AL DAT TELLEN ZO BELANGRIJK WAS,
HAD DE NATUUR ONS EEN REKENMACHINE
GEGEVEN IN PLAATS VAN SMAAKPAPILLEN.
h o e w o r d j e s u i k e r v e r s l a a f d ?
Niveau 5 De moraliserende dieetlevenswijze
Je zelfrespect zakt in deze fase naar een absoluut dieptepunt.
Dat gedachten de giftigste of krachtigste invloed op
je functioneren kunnen hebben, wist ik toen nog totaal
niet. Al dat tellen bracht me geen stap dichter bij een
oplossing. In deze fase stopte ik niets meer in mijn mond
zonder eerst een moraliserend waardeoordeel te vellen.
Ik deelde rigoureus alle voeding in en gaf het de labels
‘pervers en slecht’ (snoep, ijsjes, alcohol, chocolade, choco
enzovoort) en ‘goed’ (groenten, fruit, vezelrijke voeding).

Mijn negatieve zelfbeeld dat met deze moraliserende
gedachtegang gepaard ging, zorgde ervoor dat ik vooral
‘slechte’ zaken at. Die combineerde ik met ongezonde
gedachten, zoals ‘ik eet wat bij een dikke olifant hoort’,
‘ik ben toch een loser’, ‘een mislukkeling mag verkeerde
voeding eten’, ‘papzakken genieten van chocolade’ … Mijn
lichaam werd een gevangenis en ik was niet meer vrij om
van mijn eten te genieten.
Niveau 6 Wanhoopsmiddelen
Omdat mijn zelfrespect nu nul was, greep ik naar wanhoopsmiddelen.
Ik was bereid om wat dan ook te slikken,
als het me maar slank maakte. De pillen die ik in fase 3
nam, waren snoepjes in vergelijking met de gevaarlijke
rommel die ik in fase 6 nam. Eigenlijk dopeerde ik mezelf,
weet ik nu. Ik nam bijvoorbeeld jaren amfetamines en
schildklierhormonen. Amfetamines werken stimulerend
op het centraal zenuwstelsel en onderdrukken het hongergevoel.
Mijn apotheker keek bedenkelijk. Ik kreeg zon-
23

24
Eén van de vele voorschriften die ik nam zonder nadenken.
der problemen elke drie maanden voorschriften van een
arts in het Gentse van wie de wachtzaal steevast vol
zat. We zaten daar met zijn allen te wachten tot we binnen
mochten. Net als de meesten staarde ik de hele tijd
naar mijn schoenpunten. We hadden allen iets gemeen:
gebrek aan karakter en discipline om op eigen kracht
van koekjes te blijven. De enige (gemene) blijheid die je
ervoer, was als je zag dat anderen nog dikker waren. Dat
was het enige waar je moed en rechtvaardiging uit kon
h o e w o r d j e s u i k e r v e r s l a a f d ?
Phenobarbital: behoort tot de barbituraten en wordt in die
dosis als rustgevend of sederend middel gebruikt.
Podophylline: laxeermiddel dat zéér irriterend is voor de
darmslijmvliezen, wordt om die reden al lang niet meer
gebruikt. (wordt uitwendig af en toe nog gebruikt in topica
tegen wratten)
Ovariumpoeder: poeder uit de eierstokken. Bevat oestrogenen
zoals oestradiol die in kleine hoeveelheden de hypofyse kan
prikkelen om de schildklierwerking te doen toenemen. Het is
verboden sinds 1985.
Thyroïdinepoeder: dit is het schildklierhormoonpoeder dat
ervoor zorgt dat je metabolisme verhoogd wordt, zodat je
sneller afvalt. Het is af te raden om dit in te nemen als je
schildklier nog normaal functioneert, want anders neemt de
natuurlijke afscheiding van je eigen schildklierhormonen af.
IK SNAKTE NAAR EEN BELANGSTELLENDE
VRAAG UIT DE MOND VAN DIE DOKTER,
ZOALS: ‘SONJA, HOE GAAT HET MET JE ’
putten om deze pillen te blijven nemen, want je zag dat
het nog erger kon.
Eens binnen, duurde de vernederende keuring amper
een minuut. Een consult kon je het bezwaarlijk noemen.
Een verpleegster woog je vooraf, stelde geen vragen en
knikte naar de dokter dat alles in orde was. Ik was telkens
weer verwaarloosbaar weinig afgevallen. Ik snakte naar
een belangstellende vraag uit de mond van die dokter,
zoals: ‘Sonja, hoe gaat het met je?’ Ondenkbaar hoe die

arts je kon negeren. Er was zelfs geen oogcontact. Je voelde
je ondanks de vele kilo’s een supernul bij die knul. Ik
verzeker je, ik ging er nooit juichend buiten. Ik sloop zelfs
buiten, hoofd naar beneden. Want je wist dat iedereen in
de buurt wel wist wat je daar ging doen.
De pillen bezorgden me een droge mond, een opgejaagd
en nerveus gevoel en ze veroorzaakten heel wat
ruzies met mijn man Marc. De amfetamines (ik wist toen
niet wat het was) stopten wel mijn hongergevoel, maar
niet mijn suikerdrang. Het was dus simpel: ik at zo goed
als niets, maar snoepte des te meer. Geen wonder dat ik
niet afviel. Maar het was wel een wonder dat de verpleegster
en de dokter zich geen vragen stelden.
Niveau 7 ‘Antivetspuitjes’,
de weg naar de lege portemonnee
In het begin van de jaren tachtig stak een nieuwe rage
de kop op. Door inspuitingen in je buik zou je vet rechtstreeks
‘verbranden’. De spuiten waren onwaarschijnlijk
duur, maar dat kon me niet meer schelen. Als ze maar hielpen!
Gelukkig sloegen op dat moment bij mij (eindelijk)
de stoppen door. Ik zie me nog liggen bij de dokter op zijn
behandeltafel. Met weinig woorden maakte hij me duidelijk
dat ik mijn T-shirt omhoog moest trekken. Ik deed
het met heel wat schroom, want met een kanjer van een
minderwaardigheidsgevoel kostte het me moeite om mijn
buik te tonen. Ik torste tonnen schaamte mee, omdat ik
als universitair afgestudeerde geen controle had over mijn
lichaam. De dokter was schaamteloos arrogant en uiteraard
niet geïnteresseerd in mijn gevoelens. Hij vulde zijn
spuit nonchalant met vloeistof en deed zelfs geen moeite
om mijn vraag – ‘Dokter, hoe kan die vloeistof mijn vet
wegsmelten?’ – te beantwoorden. Hij duwde even op de
spuit en ik zag het dure goedje naast de naald lopen. Ik kon
alleen denken: komaan, dokter, mors er niet mee! Spuit
het in mijn buik! Terwijl hij in mijn buik duwde om de juiste
plek te zoeken om te spuiten, herhaalde ik moedig mijn
vraag. Ik kreeg alleen een verveelde blik als antwoord met
een nog arrogantere uitstraling die ik vertaalde in: ‘Dom
wicht, snoep wat minder.’ Ik vond het zo vernederend
dat er iets brak, waarschijnlijk omdat ik die vent in witte
schort absoluut niet vertrouwde. Je voelde gewoon dat
hij snel geld wilde verdienen aan vrouwen die wanhopig
waren na duizend diëten. Na zijn enige woorden: ‘Niet te
veel eten, he, madammeke, anders werkt het niet’, stond
ik vijf minuten later buiten. Met tranen van onmacht én
met de kostbare vloeistof in mijn buik. Zijn degoutante
25

26
hautaine uitstraling was zo giftig dat het dagen nawerkte.
Natuurlijk gebeurde er niets met mijn buik, maar gelukkig
wel met mijn verstand.
Toen ik een suikerwafel in mijn ene hand hield en met
mijn andere hand in mijn vetrollen kneep – dat was een
trucje van me als ultieme poging om snoep weer weg te
leggen – deed ik iets revolutionairs voor mijn doen … Ik
nam een vuilniszak en kieperde alle snoep weg. Radicaal
gedaan. Ik deed mijn jogging aan en liep wat kilometers
in het bos. Het was een zuiverende en liefdevolle wedren
met mezelf. Bleef ik als een kip zonder kop al die onzin geloven
en naïef toepassen zonder resultaat? Of ging ik eindelijk
een vertrouwensband aan met mijn eigen lichaam?
Vele van die honderden middelen die ik al had toegepast,
bestonden tenslotte al niet meer. Maar mijn lijf bestond
alleen maar uit meer vet. Ik moest vrede sluiten met mijn
lichaam in de vorm zoals het toen was. Na zoveel jaren had
ik het eindelijk door: er bestaan geen wondermiddelen. Er
bestaat alleen een miljardenindustrie van afslankmiddelen
en misleidende reclames die je zogezegd a taste of life willen
geven, maar je recht naar de suikerhel brengen.
h o e w o r d j e s u i k e r v e r s l a a f d ?
DE HELE PERIODE
VAN MIJN ‘DIEETCARRIÈRE’
WAS SLOPEND.
ER BESTAAN
GEEN WONDERMIDDELEN.
De hele periode van mijn ‘dieetcarrière’ was slopend. Let
op, de buitenwereld zag het niet. Ik was een meester in
het verstoppen van die dingen. Zelfs mijn man wist niet
hoe wanhopig ik was en mijn ouders evenmin. Toch was ik
in deze fase mezelf kwijt. Het was zo’n vermoeiende tijd.
Pas afgestudeerd en op zoek naar leuk werk waarin ik me
kon ontplooien als sportleerkracht, maar vanbinnen een
leeg wrak dat geen geloof had in zichzelf en haar mogelijkheden.
Een constant gevoel van minderwaardigheid
beïnvloedt je relaties. Je bent meer bezig met anderen
een goed gevoel te geven dan jezelf ook een portie van
die noodzakelijke aandacht te gunnen. Iedereen is beter
dan jou, dus voel je je helemaal leeg. Daarom doet het op
die momenten deugd om je lichaam te vullen met eten
en vooral met zoetigheid.
De beste manier om een minderwaardigheidsgevoel
te onderhouden is je volstoppen met koek en chocolade.
Het resulteert in het totale verlies van een realistisch zelfbeeld,
je zelfrespect, je zelfvertrouwen en ten slotte je
eigenwaarde. Het toppunt is dat die reep chocolade meer
waarde voor je heeft dan je dromen en je verlangens! Mijn
suikerverslaving ontnam me mijn enthousiasme, mijn
energie, mijn gezond verstand. Met al die diëten zette ik
niet alleen mijn lichaam op dieet, maar mijn hele leven.
Tot daar de periode waarin ik mijn vertrouwen gaf aan
nepmiddelen en nephulpverleners.

De oplossing: inzicht
Na de dure spuitjesbelevenis, waarbij de giftige uitstraling
van die dokter gelukkig meer effect had dan zijn spuit,
stopte ik met zoveel suiker en snoep te eten. Ik wist dat
ik jaren had verloren met de verkeerde strategie, maar ik
voelde in mijn hart: het kan anders! Mijn knokmentaliteit
kwam terug en ik wist helder welk resultaat ik wilde … voor
de rest van mijn leven.
Ik begon stap voor stap eenvoudige dingen toe te passen:
groenten eten, verstandig (en dus minder!) bewegen,
water drinken, matig fruit en matig vlees eten. Natuurlijk
had ik dit al honderd keer gelezen en gehoord maar het
sprak totaal niet tot mijn verbeelding. Zo banaal. Wat ik
nooit voor mogelijk had gehouden met deze natuurlijke
levenswijze gebeurde toen … het was een openbaring.
Mijn drang naar zoet verdween als sneeuw voor de
zon! Nu weet ik dat het een logisch gevolg is van gezond
eten. Ik ontdekte opnieuw het principe ‘keuzevrijheid’.
Ik dacht niet meer: ik moet een koekje, maar ik wil een
koekje. Als je constant hunkert naar suiker, dan voel je
je echt machteloos én waardeloos. Je weet dat je niet
dom bent, maar toch slaag je er niet in om van de suiker
te blijven. Opnieuw controle krijgen over mijn lichaam
en gedachten gaf me een enorm gevoel van beheersing
en vrijheid. Tot op de dag van vandaag is een gevoel
van ‘vrijheid’ in mijn lijf een belangrijke factor om me
gelukkig te voelen. Ik vind het zalig om alles te kunnen
en mogen eten zonder dwanghandelingen. Ik vond het
vroeger verschrikkelijk chocolade te moeten hebben,
zelfs als het me geen bevrediging gaf. Het afschuwelijke
gevoel van ongecontroleerd chocolade of taart eten
en beseffen dat juist dat ongecontroleerd eten me ziek
én dik maakte, deed me meermaals twijfelen of ik niet
‘gek’ was.
Na één week gezond leven had ik al resultaat. Ik kreeg
weer energie en voelde me stukken beter in mijn vel! Dat
gaf me moed, want door die energie kreeg ik nog meer
enthousiasme om dingen te ondernemen. Een tweede
resultaat was dat ik de vetduivel en het suikermonster het
zwijgen had opgelegd. Eindelijk was die verschrikkelijke
duivel weg die jaren elke positieve gedachte in mijn hoofd
kelderde. De aanhoudende negatieve gedachten hadden
mijn zelfvertrouwen en zelfrespect vertrappeld, maar ik
bouwde die stap voor stap weer op. Een derde resultaat
27

28
was de vormverandering die ik traag maar zeker voelde
en zag, en waardoor ik me comfortabeler voelde in mijn
lichaam én geest.
Hoe kon ik al die jaren mijn lichaam zo mishandelen en
het mezelf ook mentaal zo moeilijk maken? Ik ging graven
en zoeken in de wetten van de natuur en ontdekte dat
het eigenlijk simpel is. Alles is voorhanden in je lichaam
en in de natuur. Je moet alleen weer naar je lichaam leren
luisteren, je smaakpapillen heropvoeden en de klik maken
dat gezondheid heel boeiend is. Het is de basis van gelukkig
zijn. Helaas komt de klik bij de meeste mensen pas na
een emotioneel dieptepunt, een doktersadvies of een
eureka-inzicht. Bij mij was het emotionele dieptepunt
mijn bezoek aan de arrogante dokter. Nu ben ik hem
dankbaar: die arrogantie en vernedering had ik nodig om
de klik te maken.
Voor een gezonde levensstijl kiezen was niet de snelste
manier. Diëten hadden een sneller effect maar dat
was maar kortstondig. Gezond en energiek leven ging trager
en liep in het begin met veel meer vallen en opstaan.
Het werd gelukkig steeds gemakkelijker. Logisch, want ik
bouwde stap voor stap een totaal nieuwe levensstijl op. Ik
vond eindelijk de brug tussen weten en doen, en dat voelde
goed. Eindelijk had ik door dat al mijn vroegere afslankmislukkingen
niets met wilskracht of doorzettingsvermogen
te maken hadden, maar alles met een gebrek aan kennis,
inzicht in de werking van mijn geest en lichaam. Ik maakte
de klik en koos voor een verslavingsvrij leven.
h o e w o r d j e s u i k e r v e r s l a a f d ?
HOE KON IK AL DIE JAREN MIJN LICHAAM ZO MISHANDELEN
EN HET MEZELF OOK MENTAAL ZO MOEILIJK MAKEN
IK MAAKTE DE KLIK EN KOOS VOOR EEN VERSLAVINGSVRIJ LEVEN.
Wanneer ik na vele jaren schaamte met anderen over mijn
suiker- en dieetverleden sprak, was ik verbijsterd hoeveel
mensen ongeveer eenzelfde parcours volgden. Helaas nu
nog! Mijn verhaal is dus zeker niet uniek. De huidige rage
van eiwitdiëten creëert weer een golf van suikerverslaafden.
Logisch, want door je een periode suikers volledig te
ontzeggen wordt de (natuurlijke) drang naar zoet alleen
maar groter. Het hele lichaam en de hersenen focussen
zich dan op zoet. Logisch. Goede suikers zijn onmisbaar om
te denken én te bewegen. Ik hoor er dagelijks schrijnende
verhalen over, waarvan ik er twee als voorbeeld geef bij
‘Jouw verhaal’.
Meer dan twintig jaar geleden heb ik me voorgenomen om
mensen juiste inzichten te bieden in een gezonde levensstijl.
Ik heb massa’s herkenbare reacties gekregen op mijn
eerste boek. Dit spoorde me aan de honger van mensen
naar juiste inzichten verder te bevredigen. In mijn tweede
boek, Gezond eten. Makkelijker dan je denkt, beschreef ik
zeer toegankelijk wat voeding met je doet. Honderden
mails stroomden binnen van mensen die me toevertrouwden:
‘Sonja, ik ben verslaafd aan suiker. Help me ervan af.’
Ik wil daarom mijn steentje bijdragen om een einde te
maken aan de onwetendheid over suiker.
Suiker tast je lichaam én je verstand aan. Dat is zo klaar
als een klontje!