Sonja's verhaal - Sonja Kimpen

Wanneer ik na een nacht vol suikershots wakker werd,
moest mijn gezicht tot achter mijn oren goed gewassen
worden. Mond, neus, wangen, oren, alles hing vol met
suikerkristallen. Mijn snoet ziet er op de foto’s van mijn
eerste jaren vrij roodgevlekt uit door de irritatie van de
plakkerige suiker. Ik was zo verzot op mijn snoeptut, dat
er weinig foto’s van die tijd te vinden zijn zonder tut.
Sinterklaas loste mijn tutverslaving op. Na de nodige
liefdevolle ‘manipulatie’ van mijn ouders gaf ik hem
gedwee af, omdat ik dan een grote meid van twee jaar
zou worden en omdat er een beloning op mij wachtte:
een grote zak snoep!
Vanaf deze tutperiode had ik de smaak te pakken. Ik
vind zoet tot op de dag van vandaag overheerlijk. Tot ik
een eind in de twintig was, is het zowel mijn genot als
mijn misère geweest! Mijn ouders noemen me nu nog
liefdevol ‘tut’.
VANAF DEZE TUTPERIODE
HAD IK DE SMAAK TE PAKKEN.
IK VIND ZOET TOT OP DE DAG
VAN VANDAAG OVERHEERLIJK.
Wat ik me ook herinner, is hoe ik met plezier zaterdagmorgen
de boodschappen deed. Mijn moeder maakte
steeds vijf à tien boodschappenlijstjes klaar. Wij waren
zelfstandigen en dus ‘hoorde’ het dat je ook alle andere
zelfstandigen iets gunde. Ik was snel in het kiezen van
de ‘juiste’ lijstjes, want in sommige winkels kreeg je een
snoepje van één frank. Een ‘lange jan’ was toen mijn favoriet.
Dat was een felgekleurde snoepstok in een al even
fel papiertje. Van de ingrediënten lag niemand wakker:
kleurstoffen, smaakstoffen, additieven en vooral suiker.
Het was alvast mijn ultieme reden om met plezier de
boodschappen te doen. De drogist en de beenhouwer
speelde ik handig door aan mijn grote broer, want een
‘vleesje’ vond ik minder aantrekkelijk als beloning dan een
felgekleurde snoepstok.
Nog een andere, niet bepaald de slanke lijn bevorderende
maar wel gezellige traditie uit mijn jeugd kwam voort uit
het feit dat mijn ouders een drukke boek- en papierhandel
hadden. Pas na elf uur ’s avonds hadden ze alles een beetje
15