Heraut #32 - Ismus

door: Ries Peters
De klok slaat elf uur op een donkere oktober avond ongeveer
een jaar geleden. Ik loop over het verlaten station van Nijmegen
naar een voor het tijdstip verbazingwekkend bevolkte Veolia
trein richting Roermond. Ik ga zitten en zet mijn tas, inclusief
pro-Obama-button op mijn schoot. Ik raak aan de praat met de
man die tegenover mij zit. Hij is een Marokkaan, een ‘geslaagde’
Marokkaan. Hij is het schoolvoorbeeld van hoe het ook kan. Hij
vertelt mij dat hij zojuist geslaagd is voor zijn studie Rechten en
dat hij klaar is om naar Londen te vertrekken om daar een nieuw
leven te beginnen, Nederland wordt hem te benauwd. ‘Hij is
goed he?’ zegt hij, wijzend naar mijn Obama button, waar ik
me overigens stiekem toch een beetje voor schaam. Ik weet niks
beters te zeggen dan, “Ja, vind ik wel ja”. We raken aan de praat
over mijn studie, Politicologie. “ Het is goed dat je dat doet, dat
houdt je geest vrij. Je moet je niet gek laten maken door al die
media”.
Op dat moment breekt bij de dichtstbijzijnde deur de hel los.
Een groep van een stuk of tien allochtonen, waaronder enkele
Marokkanen, schopt, slaat en duwt een andere jongen de trein
in. Een deel van de groep komt ook de trein binnen om de ruzie
midden in de trein voort te zetten. “Stomme boetenlanders” zegt
de man tegenover mij met zijn beste Nijmeegs accent. Er wordt
gescholden, geschreeuwd en gevochten. Buitenstaanders die
proberen de jongens uit elkaar te houden worden op hardhandige
wijze weggewerkt. Niemand weet waar de ruzie over gaat,
en niemand durft meer iets te doen, of er iets van te zeggen.
“Kijk nou” zegt de man, “Zo ver is het al gekomen in dit land,
de conducteurs hier zijn nog te bang om iets te doen”. “Dat tuig
hier kan gewoon zijn gang gaan, dat is in Londen wel anders”.
Die laatste woorden worden overstemd door het geschreeuw van
een vrouw. In een poging de jongens tot kalmte te manen, wordt
zij geslagen en geschopt. Op dat moment is de maat vol, de man
tegenover mij staat op en zegt:”Hee! Nu is het afgelopen. Als
jullie willen vechten doe dat dan ergens anders, maar laat ons
er buiten”. De jongens reageren verbazingwekkend kalm wanneer
zij door ‘een van hen’ worden aangesproken. Ze verlaten de
trein, en wij kunnen onze reis eindelijk vervolgen. Ik praat nog
even door met de man. “Dit land is echt gestoord, de politiek en
de politie hebben geen idee hoe ze dit aan moeten pakken” zegt
hij, verwijzend naar wat we zojuist hebben zien gebeuren. Terwijl
ik kijk naar mijn Obama button zeg ik “Als ik dit zo zie zou
Perron Politiek
ik bijna gaan twijfelen aan mijn politieke opvatting”. Ik bedoel
natuurlijk dat ik op dit moment serieus aan het overwegen ben
om Wilders alsnog mijn stem te geven. Volgens mij heeft hij het
door. Hij zegt: “Nee, nee dat moet je niet doen. Laat je niet gek
maken door dit soort dingen. Je moet een vrije geest houden,
daarvoor zit je goed op de Universiteit hier”. De trein stopt op
station Nijmegen-Heyendaal, mijn station. Ik wens de man tot
ziens, en veel succes in Londen. “Jij ook hè, en blijf vrijzinnig
denken”.
Het is nu een jaar later en is er veel veranderd. Behalve het feit
dat ik nog steeds absoluut niet op Wilders stem, en dat er nog
steeds sprake is van hoge criminaliteit binnen Marokkaanse jongeren
in Nederland. Een paar weken geleden herinnerde ik me
plotseling de gebeurtenissen van deze avond. Ik las een stuk in
de krant over een groep hoger opgeleide Marokkanen die een
actiegroep hebben opgericht om de criminaliteit onder Marokkaanse
jongeren terug te dringen. Zij vinden dat Marokkaanse-
Nederlanders meer verantwoordelijkheid moet nemen voor de
daden van de Marokkaanse jeugd, en een grotere rol moeten
spelen in het verminderen van de grote hoeveelheid criminaliteit
binnen deze groep. Ik moest direct denken aan wat er gebeurd
was op die avond, en wat de Marokkaanse man tegen mij had
gezegd. Het idee dat achter de actiegroep zit, wordt volgens mij
perfect geïllustreerd door wat er in die trein gebeurde. Een Marokkaanse
man sprak Marokkaanse jongeren aan op hun gedrag,
met succes. Terwijl enkele andere mensen tegen hun zin in de
ruzie werden betrokken wanneer zij zich er mee bemoeide.
Ik juich het initiatief van de groep Marokkaanse-Nederlanders
dan ook volmondig toe. Ik zie het als een positieve, frisse wind
in het steeds negatiever wordend debat rondom Marokkaanse
probleem jeugd. Natuurlijk zijn er problemen. Deze problemen
moeten erkend worden, en er moet naar een oplossing gezocht
worden. De oplossing ligt wat mij betreft niet in het verder uitsluiten
en stigmatiseren van deze bevolkingsgroep. Misschien
ligt de oplossing juist in de Marokkaanse gemeenschap? Waarom
zouden we ze zien als onderdeel van het probleem, terwijl ze juist
onderdeel van oplossing kunnen zijn? Ik hoop dat de actiegroep
op een grote schaal steun ondervindt, en een kans krijgt om de
problemen, bij wijze van spreken, van binnen uit op te lossen.
Mocht blijken dat andere maatregelen noodzakelijk zijn, dan
moeten deze genomen worden. Ik hoop alleen dat we hierbij
luisteren naar de woorden van Marokkaanse man in de trein, en
vrijzinnig kunnen blijven denken.
9