Veer 2 - VGK

28 e jaargang: november 2010 

Het Veer www.vgkgent.be 

1



2


Tijdschrift van de Vlaamse Geschiedkundige Kring 

Hoofdredactie/Lay-out: Wouter Peeters 

Eindredactie: Wouter Peeters 

Cover: Charlotte Van Goubergen & Wouter Peeters 

Verantwoordelijke Uitgever: Wouter Peeters p/a Vlaamse Geschiedkundige 

Kring, Blandijnberg 2, 9000 Gent 

Website: www.vgkgent.be 

Rekeningnummer: 733-0015320-24 

Rekeningnummer Reis: 737-0164111-30 

28 e Jaargang, nr. 2 november 

Inhoudsopgave 3 

De praeses heet u welkom! 4 

Een column, hoera! Door Ruben Cassiman, joepie! 7 

Het Bachelorweekend 10 

Poëzie 12 

Gekke Engelse koningen 14 

Een verhaal 17 

Een filosofisch traktaat 20 

Sien op Erasmus 22 

Kalender 24 

De reis naar Griekenland 25 

Dagboek van een 1 e Bachelor 26 

Interview met de Gentse Politie 28 

Recensie: ‘Sioux’ door Bavo Dhooge 32 

Fantasy 36 

Janna op Erasmus 38 

Pocahontas 40 

Het August Vermeylenjaar 43 

Willem 44 

Uitsmijter 46 


3


Het was met de haren in diverse richtingen dat ik mijn 

Praeses 

tanden poetste met uitzicht op een spiegel. Talrijke 

jaren had de badkamer met de caravanafmetingen 

probleemloos dienstgedaan, de sporadisch gekneusde knie niet te na gesproken 

van wie zich, zijn toilet makend of zich scherend voor het lavabootje, te bruusk 

omdraaide en aan den lijve moest ervaren hoe gering de speling was gebleven 

tussen rand en wand. Voor een vroege les volstond dit stukje plaats tussen het 

bed en de kast echter ruimschoots om enigszins fris op het appel te verschijnen. 1 

Zoals het mij in het begin van de dag wel nog eens overkomt, was de aandacht 

niet ten volle bij mijn ochtendlijke activiteiten, maar lag de focus eerder bij 

eerdere gebeurtenissen. 

Ik dacht terug aan het bachelorweekend, innig hopend dat wie er was zich even 

veel geamuseerd had als ondergetekende, en dat wie afwezig bleef dan toch zijn 

kans zou wagen op een andere gelegenheid. Dergelijke schabouwelijke zinsconstructies 

vliegen inderdaad door mijn hoofd terwijl ik mijn weerspannige haartooi 

in de plooi tracht te leggen. 2 Bij het aanbrengen van de bij momenten broodnodige 

deodorant volgde de rest van mijn korte overzicht van de eerste maand. 3 

Op onze sportactiviteiten was er immer een mooie opkomst, maar ook de 

komende weken is het aanbod veelbelovend. 

Qua cultureel gehalte liep het ook al vlot bij de VGK, en de activiteiten zijn steeds 

uitverkocht. En de feestelijke gelegenheden waren even divers als geslaagd. Een 

zekere tevredenheid maakte zich dus van mij meester, en dit niet alleen omdat 

mijn propere hemd minder gekreukt dan gevreesd bleek te zijn. 4 Daarnaast 

herinnerde ik me de ouderavond, met dank aan instant hero Karel Velle, als een 

geslaagde avond en deed de gedachte aan de Griekenlandreis 5 mij neuriën. Dit, 

door mijn beperkte toonvastheid, tot grote onvrede van mijn deerne, die mij 

toonde waar ik mijn zwarte sokken had achtergelaten. 

Terwijl ik mijn knie kneusde aan de bedrand, en in één beweging mijn kostuumvest 

meegriste, zat de stream of consciousness van de tragische held van dit 

voorwoord reeds bij de affiche van het aankomende Congodebat. Een reden te 

meer om goedgemutst de fiets ter hand te nemen en de tocht naar de Blandijn 

zonder meer aan te vatten. De Gentse binnenstad ontwaakte met me mee 

alvorens ik tegenover de Amber parkeerde en me naar de les begaf… 

1 

De nadruk op ‘enigszins’ zal de mensen uit mijn scholaire omgeving niet verbazen. 

2 

True story. 

3 

De Kantienberg beklimmen schaadt de gezondheid van mens en fiets. 

4 

Dat is verrassend gebeurlijk voor iemand die dat slechts enkele malen ’s jaars uit de kast haalt. 

5 Zie verder in dit boekje. 


4


Het VGK werkjaar 2010-2011 is, me dunkt, mooi ingezet en met niet aflatend 

enthousiasme zal het praesidium ook de rest van het jaar trachten jullie te 

entertainen en te informeren, jullie mensen en plaatsen te leren kennen, jullie 

warmte te bieden naarmate de dagen korter worden, kortom een mooi aanbod 

voor het studentenleven te verzorgen. Ik hoop elkeen van jullie dan ook te zien op 

onze activiteiten, die proberen een wijde waaier van mogelijkheden aan te 

bieden. 

Tot dan, veel leesplezier in dit Veer en natuurlijk vele groetjes, 


Ruben Vandeputte 

VGK Praeses 2010-2011 

De vraagtekens in de ogen van de persoon die zich naast mij in een bankje had 

gewurmd voor de volgende les waren vrij terecht en dat lag niet aan de kwaliteit 

van mijn dasknoop. Onderstaande in kostuum, het is in iedere context een bevreemdend 

zicht, maar in het schemerdonker van auditorium B nog net iets meer. 

Maar laat echter duidelijk zijn, uw praeses is klaar voor het galabal van drie 

december, en nodigt u allen hiervoor dan ook warm uit. 

5



6


De herfst is in het land getreden, en met haar ook de 

Column 

maand november. November moet zo’n beetje de 

vervelendste maand van het hele jaar zijn. Als het 

niet regent, dan is het koud. En als het niet koud is, dan is er wel een of andere 

vervelende kerel die in je oor komt schreeuwen, je fiets steelt of for no reason at 

all je twee schoenveters aan elkaar bindt. November was vroeger de negende 

maand van het jaar (novem is Latijn voor negen), maar in 153 voor Christus kreeg 

één of andere Romein het idee om het jaar niet meer in maart, maar in januari te 

laten beginnen. En zo geschiedde deze belachelijke lapsus, die nu al meer dan 

tweeduizend jaar voort duurt. Nee, november, die maand houdt helemaal geen 

steek. 

Om de koude en de regen van deze gure maand te overwinnen, trok ik mijn jas 

aan en ritste hem tot aan mijn kin dicht. Ik had voor de gelegenheid mijn winterjas 

bovengehaald. Het zinde me niet dat ik mijn winterjas reeds in de herfst 

moest dragen. Ik vroeg me af of het nu de werkelijkheid of de taal was die daarbij 

de mist in ging. Ik besloot dat dat een zaak voor filologen was en ging naar 

buiten, zelf de mist in. Terwijl ik grinnikte over deze bizarre doch vermakelijke 

spelingen van het woordelijke lot, fietste ik naar de Blandijnberg alwaar menig 

avontuur haar oorsprong vond. 

Ik zette mijn fiets op slot met twee sloten. Vroeger durfde ik dat al eens met 

maar één slot doen. Tot de kerels van studentenmobiliteit mijn fiets doodleuk 

meenamen naar hun depot, omdat ik hem niet goed beveiligd had. Nou, als ik 

hem niet goed beveiligd zou hebben, dan hadden ze hem toch niet in een bestelwagen 

gezet? Dan hadden ze toch gewoon met mijn fiets naar het fietsendepot 

gefietst? Het zou me niks verbazen als die fietsfabrieknozems de open gele 

fietsen gewoon lieten staan. Ik zie die luieriken nog niet meteen op een fiets 

zonder versnellingen naar hun werkplaats puffen. Het grapje met de slecht 

beveiligde fiets kostte me tien euro. Bij dezen wens ik de rector veel plezier met 

de schuimige pint die hij er ongetwijfeld heeft van kunnen drinken. 

De koude van de novembermaand haalde mij uit mijn gedachtegang en wees me 

op mijn plichten. Ik liet mijn fiets met een gerust hart achter en ging de Amber 

binnen. Het was een tijd geleden dat ik nog een café langs de binnenzijde had 

gezien. In de master geschiedenis vindt men het leuk om veel werk naar je hoofd 

te gooien. Onderzoeksseminaries, presentaties, stages, interviews en niet te 


7


vergeten, talloze bibliotheekbezoeken voor het euvel dat een heel gemeen oud 

vrouwtje ooit ‘thesis’ moet genoemd hebben. Dat deed me er aan denken dat ik 

nog boeken diende binnen te brengen in de bibliotheek geschiedenis. Ik had deze 

morgen een ‘eerste aanmaning’ in mijn mailbox ontvangen. Nou, dat klonk best 

gewichtig. Even had ik overwogen om de volgende aanmaning en eventuele 

politionele stappen af te wachten, maar de goedzak in mij overwon en ik had de 

bewuste boeken maar snel in mijn rugzak gepropt. Het beeld van een hysterisch 

krijsende bibliothecaresse die de te laat ingediende boeken naar mijn hoofd 

slingerde boezemde me enige angst in, maar hoe langer ik zou wachten, hoe 

draconischer de maatregelen zouden uitvallen, daar bestond geen twijfel over. Ik 

besloot de koe bij de hoorns te vatten, zwaaide even naar de cafébaas en ging 

terug de kroeg uit. Van pinten drinken was er niets in huis gekomen, maar ik had 

nu toch opnieuw een café langs de binnenkant gezien. 

Ik stelde me voor hoe iemand me in de loop van de week op straat zou tegenhouden 

en zou vragen of ik de voorbije week nog een kroeg langs de binnenkant 

had gezien. Trots zou ik “ja” antwoorden, waarop ik door de man gefeliciteerd 

wordt en een cheque van een miljoen euro in de hand gestoken krijg. “Een geluk 

dat ik onlangs nog even de Amber binnenging”, zou ik dan tegen mezelf zeggen. 

Met dat miljoen euro zou ik een hoop goeie dingen doen. Ik zou wat geld geven 

aan arme kinderen, peter worden van één of ander gek dier in de zoo of 

Planckendael en ook voor de studentenkringen zou ik iets doen. Misschien word 

ik wel sponsor van Departuur, naar het schijnt kunnen ze dat daar momenteel 

nog wel gebruiken. Op het einde van de rit zou ik Luxemburg kopen. Dat lijkt me 

nog een tof landje en dan word ik hertog. Een hertog, dat verdient zo slecht nog 

niet. 

De mevrouw van de bibliotheek keek me met priemende ogen aan. “Nou, het is 

niet dat ik twee aanmaningen heb gekregen,” probeerde ik nog. “Bovendien is 

tijd een heel relatief gegeven.” De blik van de vrouw werd er niet beter op. “Wist 

u dat de maand november tot voor 153 voor Christus eigenlijk…” De vrouw had 

haar hand opgeheven en ik zweeg abrupt. Haar gezicht werd eerst bleker en 

vervolgens licht geel. Haar ogen begonnen rood uit te slaan en nadat ze haar 

mond lichtjes had geopend kwam er een licht hees geluid uit. Ik deinsde enigszins 

achteruit en probeerde mijn boeken van op een meter of twee naar haar bureau 

te gooien. Als ze daar niet belandden, kon ik me met de twee uitgeleende turven 

nog altijd verdedigen tegen haar toorn. De vrouw begon nu eerder paars uit te 


8


slaan en in haar ogen leek ik de weerspiegeling van een lichte vlam te ontwaren. 

Ze sperde haar mond nu helemaal open en plots kwamen daaruit wel honderd 

sprinkhanen tevoorschijn die recht op me afvlogen en me met hun venijnige 

poten uit evenwicht probeerden te brengen. Ik verweerde me met alle macht, 

maar terwijl de getransformeerde bibliothecaresse hysterisch begon te lachen 

viel ik hulpeloos neer op de grond. 

Met een schok werd ik wakker. Fuck, dit was een van die columns waar op het 

einde alles een droom bleek te zijn. Mijn hoofd gonsde en ik voelde een kater 

doorheen mijn lichaam zinderen. Misschien moest ik wat minder de binnenkant 

van een café opzoeken. 


Ruben Cassiman 

9


Het was op vrijdag 22 oktober dat we om 16u30 

verwacht werden in het Sint–Pietersstation in 

Gent om te vertrekken naar een tot dan toe voor 

de eerstejaars onbekende locatie, en met een 


Bachelor- 

weekend 

groep mensen waarvan de meesten elkaars naam nog niet eens kenden. Het 

besloot dus vast en zeker een avontuur te worden, en dat werd het ook! 

Pas op het perron zagen we dat onze bestemming de stad Mechelen zou zijn. Van 

bij de aankomst werd ons snel duidelijk dat we niet de kans zouden krijgen om 

ons te vervelen: na het inladen van de bagage in een bestelwagen werden we in 

teams opgedeeld en kreeg elke groep een blaadje met raadsels in handen. Met 

slechts één kans om een juist antwoord te geven, voelde het meteen aan als ons 

eerste mondeling examen, alleen konden we hier enkel tips verdienen om het 

vinden van onze verblijfplaats wat makkelijker te maken. Elke groep werd op weg 

gestuurd met een kaartje in de handen naar de volgende tussenstop waar ons 

een nieuwe opdracht wachtte. Van hieruit trokken we verder met als prijs een 

volgende tip en de tekst van het VGK-lied in ons bezit, dat we uit ons hoofd 

moesten kennen voordat we bij de volgende proef aankwamen. Dus die avond 

konden de bewoners van Mechelen genieten van de gezangen van de VGK in de 

straten, of toch alleszins van de pogingen die we ondernamen om het lied te 

leren. Nadat we onze laatste tip gekregen hadden konden we eindelijk het laatste 

eindje naar de locatie afleggen en het bleek dat we het weekend zouden doorbrengen 

in de lokalen van scoutsgroep Thila Coloma. 

Bij aankomst was het uiteraard eerst tijd voor een welkomstpintje of -cola en het 

maken van een paar afspraken. Daarna konden we ons settelen met matje en 

slaapzak in een van de drie slaapzalen. Wanneer de tijd voor het avondeten 

gekomen was, schoven we allemaal aan tafel en kregen we een goed bord 

spaghetti voorgeschoteld, en nadat iedereen zijn deeltje van het opruim- en 

afwaswerk had gedaan konden we beginnen met wat kennismaking, in de vorm 

van het spelletje ‘ik heb nog nooit…’ en een heel snelle speeddate. Hierna was er 

niet echt meer iets gepland, behalve gezellig samenzijn. De sfeer werd verzorgd 

door het kampvuur, het gerstenat en een paar gitaren. 

De volgende ochtend, na een bitter koude nacht, was het na het ontbijt tijd voor 

de volgende activiteit. We werden allemaal opgedeeld in teams voor het grote 

Gravensteenspel, waarbij we de bezetting van het Gravensteen door Gentse 

studenten op 16 november 1949 naspeelden in een groepspel dat nogal deed 

denken aan Stratego. Het doel was om als eerste het Gravensteen te ‘bestormen’ 

door 4 palen en een stoel aan elkaar te sjorren en de aanvoerder van het team 

naar het kasteel te dragen. De climax van het spel was uiteindelijk de voordracht 

en uitbeelding van de slag door het winnende team. 

10


Tijdens de namiddagactiviteit bezochten we het Vlaamse televisielandschap van 

vroeger en nu, in een groepsactiviteit waar we konden deelnemen aan allerlei 

televisiespellen zoals Blokken, De Droomfabriek, De Slimste Mens enz. Het doel 

van het spel was zoveel mogelijk punten verdienen met de verschillende 

opdrachten, en de uiteindelijke winnaars kregen als prijs dat ze vrijgesteld waren 

van het ronddragen van drank tijdens de cantus. 

Na dit spel was het bijna tijd voor het avondeten en daarna was het moment 

aangebroken dat voor velen het hoogtepunt van het weekend zou worden: de 

cantus! De zaal werd klaargezet door de leden van het praesidium, terwijl wij een 

inleiding kregen over de do’s en don’ts. De voornaamste regels werden uitgelegd 

en er werd ons ook heel duidelijk gezegd dat het de bedoeling was om het 

gezellig te maken en het leuk samen te hebben, maar dat discipline ook een 

belangrijke rol speelt. 

Vervolgens werden we de zaal binnengeleid, werden de eerste bierschachten 

aangeduid en konden de gezangen aangeheven worden. Het was het begin van 

een superleuke avond, waarbij de gezangen afgewisseld werden met grappige 

straffen, waar natuurlijk steeds drank bij kwam kijken. Tijdens de eerste pauze 

was er al een stormloop naar de toiletten, omdat niet iedereen dichterlijk talent 

genoeg had om een pisrijmpje te verzinnen waarin de woorden ‘koude nachten’, 

‘Smirnoff’ en ‘besletten’ moesten voorkomen in een opgegeven rijmschema. Na 

de eerste drie delen was het tijd voor een rustiger gedeelte, waarin er kaarsjes op 

tafel kwamen en er niet meer uit volle borst werd gezongen. De sfeer werd 

ingetogen en de cantus werd zoals gewoonlijk afgesloten met het VGK-lied. 

Na de cantus was er nog de gelegenheid om iets te drinken en wat te praten, en 

langzaamaan vulden de slaapzalen zich met vermoeide, soms wat aangeschoten, 

maar stuk voor stuk blije en gelukkige studentjes, die wel iets minder blij leken de 

volgende ochtend, toen we om 8u30 al werden gewekt voor het ontbijt. Er was 

nog werk aan de winkel, want de eetzaal zag er niet echt meer zo proper uit en 

ook buiten en in de slaapzalen moest er opgeruimd worden. Iedereen droeg zijn 

steentje bij en het werk was snel gedaan. We moesten ook de bagage al inladen 

en na een kort bedankje van de kookploeg konden we vertrekken richting station. 

De NMBS bracht ons veilig en wel terug naar Gent en daar volgde het afscheid 

van de groep, en we konden allemaal naar huis met de herinnering aan een 

superweekend, dat we nooit meer zullen vergeten en dat ons ongetwijfeld al een 

paar goeie vriendschappen heeft opgeleverd. 


Constant Van Grembergen 

11

Rerereconquista 


Ze zijn Wilden geworden in hun eigen hoerwoud; 

als verlepte bomen lokken ze ons met knokige vingers en 

het maanlicht werpt een roze gloed op hun bleke maskers. 

Hun pennen zijn machtiger dan de zwaarden indertijd: 

inkt kleurt zwart en laat wit, 

zwaarden kleuren enkel rood. 

Let op want de reyes catolicos ligt bij het andere afval 

er is niemand meer om schuldig te wijzen 

ook wij niet want 

langzaam 

druipen 

we 

het 

af. 


Poëzie 

Mathijs Tratsaert 

12

In een land hier ver vandaan 

klinken bij het licht van de sterren en de 

maan 

tromgeroffel en jubelkreten 

in een taal die door niemand is 

geweten. 

Rond grote vreugdevuren 

dansen mensen, groot en klein 

tot in de vroege uren, 

gelukkig omwille van het samenzijn. 

In het vroege ochtendgloren 

wanneer de zon opnieuw wordt 

geboren 

vragen ze hun totem om veel kracht 

voor een goede en behouden jacht. 

Gezwind geven ze hun mustangs de 

sporen 

met in de hand boog en pijlpunt. 

elke trage buffel is verloren, 

want de jagers hebben het op hen 

gemunt. 

Wanneer ze teruggaan naar de stam 

met een hele stapel vlees 

horen ze de oorlogstamtam 

waarbij blijdschap omslaat in vrees. 

In het midden van de nacht 

groeit er een nieuwe macht. 

wanneer de coyotes roepen, 

komen de nieuwe troepen. 

Mannen met hoeden en geweren, 

niets of niemand kan hen deren. 

De stam slaat op de vlucht, 

achterna gezeten door schoten in de 

lucht. 


De eerste Amerikaan 


Ze verzetten zich met bijl en speer, 

ook al is het een ongelijke strijd. 

In een regen van kogels vallen ze neer. 

Wie schiet, toont genade noch spijt. 

In plassen van bloed, zo rood, 

vinden velen de omhelzing van de dood. 

Wie overblijft, zingt een droevig lied 

van woede, onrecht en verdriet. 

De zon en maan aanschouwen het 

gebeuren 

en zagen de prairievlakte verkleuren 

van al dat warme levensbloed, 

de kleur van de avondgloed. 

De mooie wilde, van zijn veren beroofd, 

die steeds in zijn goden had geloofd, 

werd in de steek gelaten 

in de grote reservaten. 

Voor het goud in de grond 

snoerden de blanken hen de mond. 

Ze kwamen naar de Nieuwe Wereld van 

over zee 

en namen alle rijkdom mee. 

Toch zingen de wilden hand in hand 

over pijn, liefde, hun verloren land. 

Terwijl hun geliefden verder leven op 

een plek hier ver vandaan, 

omhelzen zij hun nieuw bestaan. 

In een taal al lang vergeten, 

zeggen ze iets wat we altijd hebben 

geweten: 

De eerste Amerikaan 

was tenslotte de indiaan! 

Sofie De Clerck 

13


Better a witty fool than a foolish wit: 

Engelse monarchen in de wereld van de 

‘hogere sferen’. 


Geschiedenis 

In de geschiedenis zijn er wel enkele monarchen de revue gepasseerd die op 

het eerste zicht niet helemaal mentaal gezond waren. Uiteraard is een lijst 

opstellen van dergelijke vorsten een werk van zeer lange adem, waardoor — 

helemaal in lijn van het thema ‘in hogere sferen’ — maar enkele van de vele 

opvallende vorsten met een hoek af, van naderbij 

bekeken kunnen worden. 

Een tekst van mijn hand zou niet helemaal compleet zijn 

zonder te verwijzen naar de wondere wereld van de 

Britse — hieronder vallen eveneens Engelse en Schotse 

vorsten van het pre-1707 6 tijdperk — vorsten. Laat ons 

beginnen bij één van de vele Henry’s — acht 

exemplaren welbepaald — die de Engelse troon hadden 

bestegen: Henry VI, zoon van de Hero of Agincourt 

Henry V, die het niet bepaald onder de markt had 

tijdens zijn regering. De War of the Roses 7 Henry VI (1421-1471) 

brak uit en de campagne in Frankrijk 

liep niet bepaald van een leien dakje. Hoewel Henry VI een naïeve, timide en 

vooral volgzame vorst was die in feite geleid werd door zijn vrouw, Margaret 

d’Anjou, was hij eveneens vatbaar voor zware depressies en zenuwinzinkingen 

van eenzelfde zware multitude. Wat lang gevreesd werd, zijnde het hebben van 

diezelfde krankzinnige genen zoals die van zijn grootvader, Charles VI le fou van 

Frankrijk — die dacht van glas te zijn —, werd bewaarheid in 1453. 

Nadat duidelijk werd dat de Engelse aanwezigheid in Frankrijk op haar laatste 

benen liep, begon Henry VI zich steeds meer vreemder te gedragen. Bordeaux 

viel ten prooi aan de troepen van de bijzonder vitale Charles VII en Henry VI viel 

daarna ten prooi aan een bijzonder zware vorm van krankzinnigheid. Woedeaanvallen 

en bijzonder zware vlagen van een onvoorstelbare angst werden 

gevolgd door een bijzonder hardnekkige verlamming waarbij hij zelfs zijn oogleden 

amper kon openhouden, dit alles terwijl het land overgeleverd werd aan 

de conflicten tussen de huizen York en Lancaster. Zelfs na het kaalscheren — 

zoals Samson zijn kracht verloor na het scheren van de baard zou Henry VI zijn 

6 Act of Union, wat de Koninkrijken Engeland en Schotland, die sinds 1603 door dezelfde monarch 

werden bestuurd, verenigde onder de naam ‘Great Britain’. 

7 Lancaster (Red Rose) vs. York (White Rose). 

14


krankzinnigheid verliezen door het verliezen van zijn wilde haren, dacht men 

uiteraard — bleek Henry VI niet in staat om te regeren. Hoewel de vorst 

tekenen vertoonde van herstel, werd hij in 1461 verdreven door Edward of 

York, die als Edward IV de troon besteeg. Henry keerde weliswaar terug in 

1470, maar moest opnieuw het onderspit delven na het verlies van de slag 

nabij Tewkesbury, waarbij ook zijn enige zoon, Edward omkwam. In 1471 werd 

de compleet verdwaasde en onttroonde Henry VI wellicht op last van Edward 

IV in de Tower vermoord. De stelling “Henry lost his wits, his two Kingdoms 8 

and his only son” was spijtig genoeg de trieste waarheid betreffende de trieste 

regering van deze Plantagenet. 

Indien we enkele jaren vooruitspoelen, komen we uit bij de voor ons 

welbekende Henry VIII, symbool van de bijzonder viriele Tudor-monarchie. 

Hoewel Henry VIII niet als krankzinnig kon beschouwd worden, balanceerde 

zijn gemoedstoestand constant op de wijze van het weer. De ene dag kon hij 

zijn omgeving overladen met de meeste dierbare complimenten, terwijl de 

andere dag hij ze persoonlijk naar het schavot zou kunnen geleid hebben. 

Bekijk eens de biografieën van Thomas Wolsey, Thomas Cromwell of Thomas 

Howard 9 en dit zal duidelijk worden. 

Willy Sommers in het bijzijn 

van Henry VIII 


Bijzonder is het feit dat Henry VIII zich graag liet 

entertainen door ene William Sommers, een nar 

met een bijzonder ‘wit’ die bij tijd en wijlen 

zorgde voor algemene hilariteit aan het hof. Zo 

wierp hij een kommetje melk in het gezicht van 

een jongleur, beledigde en passant iedereen die 

aan het hof verscheen en maakte Thomas 

Wolsey zo’n £10 10 afhandig door hem mee te 

delen dat er enkele schuldeisers aan de 

poorten op hem wachtten. Wanneer Somers 

het geld kreeg en later terugkeerde, vroeg hij 

aan Wolsey aan wie hij zijn rijkdom verschuldigd was. Een verbouwereerde 

Wolsey stelde uiteraard aan de armen, waardoor Sommers meedeelde dat hij 

die £10 had uitgedeeld aan de bedelaars die aan de poorten stonden te 

wachten op een gift. Henry VIII kon er hartelijk om lachen. Wolsey ook, maar 

kon die nar wel trakteren op de bijl. 

8 Sinds Edward III droegen de Engelse vorsten eveneens de titel ‘King of France’. 

9 Afgedankt en beschuldigd van verraad in 1530, onthoofd op last van verraad in 1540, beschuldigd 

van verraad, maar overleefde Henry VIII. 

10 Naar huidige maatstaven zo’n 4000 £. 

15


Na het Tudor tijdperk komt de Stuart era, waarbij vooral James I op z’n minst 

als een bijzondere verschijning kon gezien worden. In het kader van dit stuk zal 

er gewezen worden op de bijzonder panische angstpsychoses waaraan deze 

vorst leed. Uiteraard is zijn jeugd daar een deel verantwoordelijk voor, zeker als 

je weet dat zijn vader, Henry Stuart in 1567 werd opgeblazen 11 , zijn regenten 

James Stewart, Matthew Stewart en James Douglas 12 op een weinig subtiele 

wijze uit te weg werden geruimd en zijn moeder, Mary Stuart, in 1587 stierf op 

het schavot 13 . Vooral na de dood van James in 1625 verschenen in anti-Stuart 

teksten de verhalen van een koning die constant een gepantserd hemd droeg 

of zijn baard volgens de legende liet inkorten door middel van brandende kolen 

‘fearing lest the barber should cut his throat’. Uiteraard zijn deze verhalen 

gekleurd door tegenstanders van James, zoals Sir Anthony Weldon die de 

koning afschilderde als de verstandigste gek van de christelijke wereld. Feit 

blijft wel dat de koning een verregaande fascinatie voor de jacht had, waarbij 

het ontdoen van de ingewanden van de neergeschoten dieren een geliefkoosde 

activiteit was. Wat eveneens aan James werd toegeschreven – hoewel dit 

uiteraard niet als krankzinnig kan geklasseerd worden, maar toen als een teken 

van een minder stabiel mentaal gestel werd gezien – waren de bijzonder 

vettige moppen die James kon tappen. Met zijn zwaar Schots accent genoot 

James ervan zijn Engelse hofleden nu en dan te schofferen door verhalen te 

vertellen die nogal aan de aangebrande kant waren. Ach, James was nu 

eenmaal een toffe peer met een bijzonder gevoel voor humor. 

Als laatste kunnen we George III aanhalen, die aan het einde van de 18 de eeuw 

ook daadwerkelijk krankzinnig was. In de laatste jaren van zijn regering moest 

zijn zoon, George of Wales, het regentschap waarnemen. George leed 

waarschijnlijk aan poryfie, veroorzaakt door de hoge hoeveelheid arsenicum in 

o.a. medicatie en cosmetica. De gevolgen waren waanbeelden en het uren aan 

een stuk redevoeren zonder pauzeren. Hoewel de koning na zijn eerste aanval 

herstelde, was hij na 1810 eveneens dement geworden, waardoor alsnog hij 

niet langer in staat was om te regeren. Na George werd geen enkele Britse 

monarch nog geconfronteerd met symptomen van krankzinnigheid, wat 

uiteraard de stabiliteit enkel ten goede kwam. 

‘’His Majesty was all powerful and all knowing. But he wasn't quite all there.’’ 


Vincenzo De Meulenaere 

11 Nabij Kirk-O-Field, waarschijnlijk op last van James Hepburn, Earl of Bothwell. 

12 James Stewart werd vermoord, Matthew Stewart stierf na een schermutseling met troepen van 

Mary Stuart en James Douglas werd op beschuldiging van de moord op Henry Darnley onthoofd. 

13 Mary Stuart werd ervan beschuldigd mede verantwoordelijk te zijn voor het Babington Plot (1587), 

dat Elizabeth I wilde onttronen. 

16


Esa hakte de uien in stukken en gooide die in de 

Verhaal 

ketel die boven het vuur hing. Het water spatte op 

en pletste op de houten vloer. Elke dag moest ze 

soep zien te maken voor haar zes kinderen. Soms was het bijna niet meer dan 

warm water. Ze gebruikte wat haar kinderen voor haar meebrachten. Ze 

vermoedde dat ze het soms gestolen hadden. Ze dwaalden dag in dag uit door 

de stad, deden klusjes hier en daar om wat te verdienen of hielden zich bezig 

met meer clandestiene praktijken. 

Esa woonde met haar kinderen op de zolderverdieping van een groot huis aan 

de rand van een grauwe havenstad. In het gebouw woonden meer dan tien 

gezinnen. Ze wist niet precies hoeveel het er waren, maar aan de rommel en 

het aantal kinderen op het koertje kon ze zien dat het er veel waren. Esa en 

haar kinderen deelden de zolderverdieping met een grimmige oude man die de 

helft van de ruimte opeiste. Door het enige en piepkleine raampje keken ze uit 

over de stad. Ze konden de kathedraal zien, gebouwd in de nieuwe gotische 

stijl. Ze was enorm hoog. Ze dachten dat ze zo dichter bij God konden komen. 

Esa voelde zich niet dichter bij God omdat ze op de zolderverdieping woonde. 

Hooguit een beetje in hogere sferen wanneer ze kruidenthee maakte met de 

planten die haar jongens meebrachten. 

Esa wou weg uit de stad, ze wou naar het platteland. De stad maakte 

criminelen van haar jongens. Ze wou ook een veiliger omgeving voor haar 

zwangere dochter. En ze was nog maar een kind. Esa dacht dat het misschien 

van de jongen beneden was. Maar haar dochter zweeg in alle talen. Ze wist het 

waarschijnlijk zelf niet van wie het was. Net als van haar zonen wist ze niet wat 

haar dochter allemaal uitvoerde. 

Esa’s gedachten werden onderbroken door luid geruzie. De muren trilden er 

zowaar van. Esa luisterde er niet meer naar. Het was dagelijkse kost in een 

gebouw waar zo veel mensen zo dicht op elkaar woonden. Maar plots hoorde 

ze een schrille meisjesstem die haar hart even liet stilstaan. Ze had duidelijk 

kunnen horen dat het haar dochter was. Ze haastte zich de krakkemikkige 

ladder af, liep enkele ruimtes door – elk bewoond door een mengelmoes van 

mensen – en daalde nog een soort ladder af. Ze bleef even staan om te 

luisteren en ging toen de juiste kant uit om bij haar dochter te komen. 

Ze zag twee mannen. De ene was nog jong en hield een kapmes dreigend voor 

het gezicht van haar dochter. De andere was iets ouder en veel groter. Hij was 

gespierd en hield Esa’s dochter tegen de balustrade zodat ze er net niet over 

tuimelde. Ze wist dat de boel hier niet zo stevig was en dat haar dochter elk 

ogenblik twee verdiepingen naar beneden kon vallen op de binnenkoer. Ze 


17


gilde dat ze ermee moesten ophouden. De twee mannen keken om en keken 

haar schertsend aan. Bleek dat ze wilden weten wie van hen beiden de vader 

was van het kind dat Esa’s dochter droeg. Niemand wist een antwoord op die 

vraag. Haar dochter werd weggehaald van bij de balustrade, het halve gebouw 

doorgesleurd en ten slotte opgesloten in een klein hokje zonder bestemming 

dat dienst deed als dumpplaats voor allerlei ondefinieerbaar afval. En Esa keek 

machteloos toe. De twee mannen hadden postgevat voor het hokje en waren 

duidelijk niet van plan om weer weg te gaan vooraleer ze een antwoord 

hadden gekregen op hun vraag. Maar geen enkel antwoord zou goed genoeg 

zijn, er zou in elk geval iemand ontevreden zijn. Het was een uitzichtloze 

situatie. Esa ging terug naar boven. Ze kon niets ondernemen zolang haar 

zonen niet thuis waren om haar te helpen. 

Het duurde niet lang voor de eerste thuiskwam. Het was de jongste. Hij hing 

altijd rond met een andere jongen uit het gebouw. De zoon van een vrouw die 

nooit getrouwd was geweest. Hij was niet echt een goede invloed voor haar 

eigen zoon. Ze waren wel de enigen van wie ze wist waar ze hun tijd 

doorbrachten, in de vismijn, want haar jongste zoon stonk dan uren in de wind. 

Maar vis had hij nooit mee. Esa vertelde hem niet wat er met zijn zus aan de 

hand was. Hij was toch nog te klein om er iets aan te kunnen veranderen. 

De volgende die thuis kwam, rook ook al niet fris. Dat kwam gewoon door 

gebrekkige lichaamshygiëne gecombineerd met overmatig zweten, typisch voor 

zijn leeftijd. Aan hem vertelde Esa wel dat zijn zus beneden opgesloten zat. Het 

scheelde geen haar of hij lachte er mee. Hij vond het niet zo erg. Hij vond het 

haar verdiende loon. En dat terwijl hij zelf een even grote nietsnut was als zij. 

Ze had het kunnen weten. Esa ging het dan zelf maar nog eens proberen. 

De twee mannen lachten haar vierkant uit. Ze smeekte om haar dochter vrij te 

laten, maar het mocht niet baten. Mensen van overal in het gebouw kwamen al 

kijken wat er aan de hand was. Niemand ondernam een poging om haar te 

helpen. De vader van de jonge man die haar dochter bewaakte, schonk Esa een 

meelevende blik. Maar hij vroeg zijn zoon niet om er mee op te houden. Een 

vader was nochtans vaak de enige persoon waar een jongen nog naar luisterde. 

Hij wilde gewoon niet helpen. Zo ging het in dit gebouw. Men zou samenhorigheid 

verwachten bij een groep mensen die in dezelfde penibele 

omstandigheden leven en elkaar allemaal kennen. Niet dus. Toen de mannen 

begonnen te dreigen om Esa bij haar dochter op te sluiten, ging ze terug naar 

boven. 

De derde zoon zat haar al op te wachten. Omdat ze er niet was, had hij zich een 

portie soep toegeëigend die veel te groot was. Iemand anders zou daardoor 


18


minder hebben, maar dat kon hem niet schelen. Ze moest maar boven geweest 

zijn toen hij thuis kwam. Hij toonde wel meer medeleven voor zijn zus dan zijn 

broer had gedaan. Hij was woedend op de mannen die haar vasthielden en 

stampte demonstratief tegen de pot zodat nóg een geut soep verloren ging. Hij 

wou onmiddellijk naar beneden gaan om zijn zus eigenhandig uit het hokje te 

halen, maar Esa raadde hem aan om te wachten op de overige twee broers. De 

jongste was alweer verdwenen. 

De laatste twee zoons kwamen samen thuis. De oudste was de verstandigste. 

Hij had ook het meeste autoriteit van de vijf. Maar hij had geen tijd. Hij 

luisterde amper en beschouwde het als een van de vele banale conflicten in dit 

gebouw. Daarna was hij weer weg. De andere wou wel helpen, maar enkel in 

ruil voor de portie soep van zijn zus. Dit betekende dat hij al de rest opat. Esa 

en haar dochter zouden het zonder moeten stellen die dag. 

Geflankeerd door twee van haar zoons ging Esa naar de twee mannen die haar 

dochter gijzelden. Ze stelde haar eisen en dreigde met de harde aanpak van 

haar zoons. Maar de mannen bleken niet echt onder de indruk te zijn. De 

jongste ging bij wijze van antwoord het hokje binnen en aan het gegil te horen, 

begon hij Esa’s dochter af te ranselen. Haar zoons zagen dit als ultieme 

oorlogsverklaring en vlogen op de oudste man af. Deze slaagde er vrij goed in 

om ze van hem af te houden. Instinctief zette Esa een stapje achteruit wanneer 

de jongste man met een zelfvoldane grijns terug uit het hokje kwam. Maar hij 

had haar direct in het vizier en kwam gniffelend naar haar toe. 

Van buitenaf zag het gebouw er rustig uit. Er waren ook weinig voorbijgangers. 

Na deze rij huizen waren er enkel nog weilanden. De enkele passant die er dan 

toch per ongeluk langs kwam, hoorde wel eens een gil, een schreeuw of 

gestommel, maar sloeg daar doorgaans weinig acht op. Ook tijdens de strijd om 

Esa’s dochter was daar buiten weinig van te merken. Er was enkel een soort 

diep gekraak te horen. Het bleek om de laatste ademtocht van het gebouw te 

gaan. Het gebouw gaf het op en zakte met een oorverdovend geraas in elkaar. 

Het resultaat was een gat in de gammele huizenrij. En niemand wist nog af van 

het bestaan van een zekere Esa met haar zes kinderen alsook de andere 

mensen die in het gebouw gewoond hadden. Niemand stelde er zich ooit enige 

vragen over. 


Elien Vernackt 

19


Vele VGK’ers hebben waarschijnlijk al een 

situatie meegemaakt waarin ze hun keuze 

voor de opleiding geschiedenis moesten 

funderen. Geschiedenis studeren wordt vaak 


Filosofisch 

traktaat 

geassocieerd met saaiheid, droge feitenkennis en senioren die genealogisch 

onderzoek verrichten om hun resterende tijd op deze planeet nog zinvol door 

te komen. 

Die associaties berusten natuurlijk op een grond van waarheid. We stellen 

ellenlange bibliografieën op en zijn op zoek naar obscure bronnen waarbij een 

gezond persoon zich de vraag stelt welk doel het dient. Toegegeven, historici 

zijn bijwijlen moderne asceten. Een prangende vraag is of historici nog relevant 

kunnen zijn in een wereld die een obsessie heeft met kennis die een 

marktwaarde heeft. 

Dit artikeltje wil een kleine aanzet geven tot een reflectie over het nut van de 

geschiedbeoefening. Ik zal de stelling verdedigen dat het nut van de 

geschiedenis zich situeert op het kruispunt van drie perspectieven: het 

persoonlijke, het morele en het kritische. 

Ik ben de mening toegedaan dat geschiedenis van belang kan zijn om onszelf 

beter te begrijpen. Het gaat hier natuurlijk over het bevragen van onze eigen 

persoonlijkheid, onze opvattingen en gedragingen en dit in relatie tot de 

wereld. Dit vergt natuurlijk een zekere mate van introspectie, graven in het 

eigen verleden. Pijnlijke passages die wij allemaal hebben doorgemaakt, 

worden herontdekt en voor een stuk herleefd. Het leert ons inzien wie we nu 

zijn. Sterker nog, het belicht onze tekortkomingen en in dat opzicht kan 

geschiedenis een opstap zijn naar menselijke vervolmaking. 

Aan onze toekomstig metier hangt een morele dimensie vast. Een zegswijze 

stelt dat zij die hun geschiedenis niet kennen, gedoemd zijn om ze opnieuw te 

ondergaan. Heden ten dage duiken er regelmatig berichten in de media op over 

bevolkingsgroepen die gedehumaniseerd worden. Onlangs zond de zender 

Canvas een reportage uit die inging over op welke manier Joodse kolonisten 

Palestijnen in de stad Hebron behandelen. De Palestijnen worden op een 

systematische manier vernederd totdat ze hun biezen nemen. De beelden 

grijpen naar de keel. Beelden van Joden die constant vrezen voor hun leven zijn 

evenzeer schokerend. 

Is het net niet de Shoah die ons dicteert dat zo’n praktijken nooit meer 

mochten voorkomen? Daarbij komt nog dat de Shoah nog te vaak wordt 

aangewend om kritiek ten opzichte van de Israëlitische staat te pareren. Karel 

De Gucht heeft dit recent nog aan de lijve mogen ondervinden. Mijn punt is dat 

20


het gruwelijke conflict tussen Joden en Palestijnen ons, historici, ertoe aanzet 

om een genuanceerd relaas te brengen. Onze taak bestaat er uit om zo’n 

vreselijke oorlogen proberen te verklaren in de hoop dat ze zich niet opnieuw 

voordoen. 

Het nut van de geschiedbeoefening schuilt ook in haar kritische potentieel. 

Door kritiek te uiten, maak je jezelf niet sympathiek. Het daagt uit en verplicht 

mensen om hun opvattingen beter te rechtvaardigen. De historicus en filosoof 

Michel Foucault heeft op een unieke manier geschiedenis verbonden met 

maatschappelijke kritiek. Hij schreef geen geschiedenissen omwille van de 

geschiedenis zelf. Dat zou antiquarisch zijn en dat lijkt me net de oorzaak te zijn 

van de associatie tussen historici en saaiheid. 

Foucault ondermijnde met zijn historische werken het vooruitgangsdenken. In 

zijn werk ‘Discipline, toezicht en straf’ betoogt hij dat het moderne gevangeniswezen 

alles behalve humaan is, zoals ze pretendeert te zijn. Het moderne 

gevangeniswezen is volgens Foucault zodanig georganiseerd dat het 

conformisme promoot en dit terwijl de Westere maatschappij diversiteit 

omarmt als ideaal. Zij die afwijken van het dominante normen- en 

waardestelsel, worden scheef bekeken en in het slechtste geval opgesloten. 

Het waardevolle van Foucault ligt daarin dat zijn werken mensen verplichten 

om na te denken over maatschappelijke alternatieven. 

Met dit korte essay heb ik getracht te beargumenteren dat historici niet per 

definitie even stoffig zijn zoals hun primaire bronnen. Historische technieken 

kunnen toegepast worden op ons eigen leven en dit resulteert hopelijk tot zelfkennis. 

Bepaalde actuele gebeurtenissen zijn vanuit een moreel standpunt zo 

choquerend dat ze er ons toe aanzetten om de historische oorzaken te 

lokaliseren. Een kennis van de geschiedenis staat ons ook toe om na te denken 

over een meer rechtvaardige maatschappij. Een historicus bekommert zich dan 

ook om het verleden omwille van het heden. 


Michiel T’Jampens 

21


Erasmus in Sevilla: tapas, fiestas en inca’s 


Erasmus I 

Terwijl de herfst valt over Gent en jullie de 

winterjassen uit de kast halen, genieten 3 geschiedenisstudenten ‘van bij ons’ 

van de nazomer in Sevilla. Ik ben een van de gelukkigen, en uw lieftallige 

scriptor (Nvdr: Die elke donderdagvoormiddag te vinden is in de Kelder!) heeft 

mij overtuigd jullie in het Erasmusleventje in te wijden. 

Wat is er zo anders aan studeren in Sevilla? Laat ons eerlijk zijn: het grootste en 

aangenaamste verschil is el tiempo. Op dit eigenste moment – de laatste week 

van oktober- klimmen de temperaturen op het warmste moment van de dag 

nog steeds naar de 30°, en een week geleden vertoefde ik nog met mijn Gents 

bezoek op een strand aan de Océano Altantico, zwemmend, zonnend en 

verbrandend. Dit heeft het zeer welkome bijeffect dat terrasjes, 

openluchtdiscotheken en picknicken in het park hier tot het dagelijkse leven 

behoren. Als Belgische studente kan ik dat alleen maar toejuichen! 

Ik woon hier samen in een groot huis met een Oostenrijkse, twee Duitsers, drie 

Fransen, een Griekse, een Italiaan, een Hollandse en een meisje uit Brussel. 

(Nvdr: Wederom, zie L’auberge espagnol!) Onnodig om te zeggen dat de 

gesprekken in de keuken of in de living in allerlei talen plaatsvinden en doordat 

al dat volk ook nog eens zijn eigen bezoek (van thuis of van in de les) 

meebrengt, is het hier altijd de zoete inval. Terwijl de keuken doods is tot een 

uur of elf ’s morgens (wie vroeger les heeft, neemt toch niet bepaald te tijd om 

te ontbijten), wordt er de hele avond door gekookt of gegeten – naar typische 

Spaanse gewoonte. Je wordt hier immers letterlijk geweigerd in restaurants 

voor 20u30: de keuken is gewoon nog niet open. Gelukkig zijn er altijd de 

tapas: elke bar heeft hier zijn eigen kaart (waarop je overigens naast de tapas 

en de wijnen geen frisdranken of bieren zult vinden – altijd een beetje gokken 

naar de prijzen dus). 

Sevilla is ook een echte grootstad (voor ons geschiedenisstudenten: al sinds de 

15 e eeuw behoort zij tot de grootste steden van Spanje), met 5 Burger Kings, 

ontelbare MacDonalds, KFC en natuurlijk ook Starbucks, maar met eveneens 

een uitgebreid aanbod aan discotheken. Een typische avond uit met 

Erasmussers begint steevast met een botellon, waarbij iedereen verzamelt op 

een plein of aan de oevers van de Guadalquivir en er sangria, tinto de verano, 

Cruzcampo, of gewoon een huismix van rum-cola of wodka-lemon gedronken 

wordt. Tegen dat er uiteindelijk naar een discotheek getrokken wordt rond 1- 

2u, zijn vele mensen dan ook stevig in de mood, maar dat is gezien de prijzen in 

de clubs heel vaak een voordeel. 

22


Er moet echter natuurlijk ook gestudeerd en naar de lessen gegaan worden, en 

dat is gezien de Spaanse taal niet altijd evident. Het Andalusische accent is een 

uitdaging op zichzelf, en maar al te vaak vind ik mezelf wanhopig vertalingen 

opzoekend in m’n zakwoordenboekje om maar al te vaak te ontdekken dat het 

eerder toeristisch dan academisch Spaans behandeld. De proffen zijn echter 

zeer vriendelijk en we zijn hier uiteindelijk gekomen voor een uitdaging, dus… 

Opvallend is ook hoe alle lessen in kleine groepen worden gegeven (bij een vak 

zitten we werkelijk met 8, de grootste groep telt 50 man), en lesparticipatie 

wordt hoog gewaardeerd: consequent brossen is dus niet echt aan te raden. 

Ik heb het geluk mijn faculteit in de prachtige Real Fabrico de Tabacos uit de 

17 e eeuw te vinden: gelegen in het historische centrum van Sevilla, is het na El 

Escorial van Filips II bij Madrid het grootste gebouw van Spanje. Marmeren 

hallen en patio’s met fonteinen op plekken waar je het niet verwacht: de 

Geografia y Historia is naast een doolhof ook een droom vergeleken met ‘Het 

Roemeense ziekenhuis de Blandijn’. Helaas is de universitaire administratie 

werkelijk het grootste doolhof, nooit gedacht dat ik die van de Blandijn ooit 

duidelijk zou vinden. 

Het is dan wel weer een enorm plezier om op m’n dagelijkse weg naar de les 

langs de Kathedraal, het Archivo General de Indias en het Réal Alcazar te 

passeren. Ook m’n lespakket maakt mij maar al te gelukkig: maya’s, azteken, 

inca’s en de kolonisatie van Amerika zullen na dit semester geen geheimen 

meer voor me hebben ☺ 

Het wordt echter tijd voor mijn siesta: ik wens jullie zelf een leuk semester in 

Gent, en vergeet ook daar niet van jullie studententijd te genieten! Ik kijk 

stiekem nu al terug uit naar Belgische frieten, pintjes en chocolade. 


¡Hasta Luego! 

Sientje 

23

Wo 03/11: Levensbeschouwelijk debat 

Do 04/11: Theater 

Di 09/11: Winteravond 

Het Veer 

De VGK stelt voor: 

Di 09/11: Infovergadering reis Griekenland I 

Di 09/11: Redactievergadering 

Wo 10/11: Zwemmen 

Vr-Di 12-16: 16: Reis Barcelona 

Di 16/11: Kleine Quiz 

Wo 17/11: Infovergadering reis Griekenland II 

Wo 17/11: Tafeltennis 

Do 18/11: Themafuif 

Di 23/11: Themacantus 

Wo 24/11: pokertoernooi 

Do 25/11: Dies-Natalis Natalis ddebat 


Meer info op www.vgkgent.be of in de kelder. 

VGK-Kalender Kalender 

www.vgkgent.be 

November 

24

Wereldreizigers aller landen, 



Griekenland 

Wanneer u dit Veer in handen krijgt, moeten we 

nog vertrekken naar Barcelona en toch staan we allemaal al te springen voor de 

volgende reis: Griekenland! Jawel, u leest het goed. Wanneer gewone 

stervelingen bevriezen in dit koude en vochtige land, trekt de VGK naar de zon. 

Meer bepaald in de periode van 5 tot 13 februari en dit voor de belachelijk lage 

prijs van € 599. 

Heel lang geleden moest Hercules zijn beroemde twaalf werken tot een goed 

einde brengen. Hij reisde hiervoor heel Griekenland door. Het zal u allicht niet 

verbazen dat wij, ware halfgoden die we zijn, hetzelfde doen. 

Onze reis begint en eindigt in Athene. Athene, de wieg van de Westerse 

democratie en tegenwoordig ook wel de hoofdstad van Griekenland. We 

beklimmen de Akropolis en bewonderen daar het Parthenon. Na dit bezoekje 

aan de goden hebben we ook nog een paar andere dingen in petto zoals het 

presidentieel paleis, waar mannen in korte rokjes (Nvdr: Uw dienaar fronst de 

wenkbrauwen!) elkaar aflossen. Maar uiteraard is Griekenland meer dan enkel 

Athene! Andere belangrijke steden die we zeker niet links laten liggen zijn 

Korinthe, Nauplion, Mycene, Olympia en Delphi. Zo komt u onder meer te 

weten of er nog drogerende dampen op te snuiven zijn in Delphi, waar de 

Olympische spelen in de Oudheid doorgingen, of de Meteora echt zo mooi zijn 

als op de foto's en misschien ook wel waar koning Agamemnon verbleef toen 

hij besliste met het verenigd Griekse leger naar Troje te trekken. 

Wil u nog meer van dit soort spannende dingen horen? Haast je dan naar een 

van onze infovergaderingen: 

− dinsdag 9/11 om 17u 

− woensdag 17/11 om 19u 

Dit gaat door in de Amber tussen de nodige pot en pint. Inschrijven kan via de 

website of in de kelder, het voorschot (€200) wordt ten laatste 30 november 

gestort op het reisrekeningnummer 737-0164111-30. 

Hou de intersemestriële vakantie dus maar vrij want dan is het zover! 

Jochen Elegeert & Jacques Pottie 

Reispraesides 2010-2011 

25

Dagboek van een eerste bachelor 



1 e Bachelor 

We namen allen afscheid van een vakantie die 

waarschijnlijk de langste uit onze carrière was. Op Facebook bladerden we nog 

een laatste keer door de ‘zomer2010’- fotoalbums en mijmerden we over die 

hete zomeravonden, talloze cocktails en de donkere stem van Tom Smith. Maar 

we probeerden die gevoelens van nostalgie te verdringen met de gedachte aan 

dat wat op ons wachtte: het studentenleven in dé studentenstad bij uitstek: 

Gent! 

Met mijn nieuwe babyblauwe 14 stekje nabij de bron van alle Gentse cultuur 15 

was ik niet langer die van den apotheker in Halle. Samen met enkele hele 

goede vrienden die het katholieke studentendorp boven Gent verkozen, waren 

dan ook de laatste oude zekerheden van de kaart geveegd. De eerste weken in 

Gent zouden een heuse ontdekkingstocht worden. Natuurlijk waren we op 

voorhand gewaarschuwd voor die beruchte straat die de ‘Overpoort’ wordt 

genoemd, maar de nieuwsgierige eerste bachelor wil dat allemaal eens met 

eigen ogen gadeslaan. Wie dacht dat de ‘Carré’ het mekka van de marginaliteit 

was, heeft zeker zijn licht nog niet opgestoken in de ‘Cuba Libre’. 

Het leven is niet aan de twijfelaars, jammer genoeg. Al maanden hield mijn 

studiekeuze me in de ban. Honderden pro- en contralijstjes passeerden de 

revue. Leerkrachten geschiedenis promootten hun geliefkoosde passie alsof 

het een lieve lust was, maar aan de andere kant kon ook het bestuderen van 

pakweg ‘A Clockwork Orange’ me wel bekoren. De vraag naar mijn studiekeuze 

kwam in de zomervakantie nog meermaals naar boven en ik besefte dat een 

keuze onvermijdelijk zou moeten komen. Die kwam er uiteindelijk, maar zoals 

het een echte twijfelaar betaamt, had ik meteen spijt van die keuze. 

Toch besloot ik de kat uit de boom te kijken en me op die bewuste 

introductiedag in auditorium E wel degelijk tussen toekomstige historici te 

begeven. 

Eerlijkheid gebiedt me toch te zeggen dat ik de eerste les van vroegmoderne 

tijd heb gemist. En dat is niet één van de eerste symptomen van een 

toekomstige brosser, maar wel het droevige lot van een hevige twijfelaar. Het 

is misschien niet slim om hier te verkondigen dat ik me bijna in de open armen 

van onze filologica-medemens had gesloten. Ik zag nog net op tijd het licht, 

waardoor ik wel degelijk naar de peter- en meteravond van de VGK ging en 

14 Het babyblauw was allesbehalve mijn keuze, maar de kotbaas leek er nogal aan gehecht te zijn, waardoor ik 

niet veel anders kon doen dan foto’s bovenhalen om die pastelkleur toch ietwat te camoufleren. 

15 Dit is ongetwijfeld de Vooruit, ook mijn lieftallige werkgever. 

26


daar Michiel als peter kreeg toegewezen, ongetwijfeld de leukste peter die je je 

kan wensen. En het feit dat ik mijn dagboek openstel voor ‘Het Veer’, bewijst 

dat mijn toekomst definitief in de handen van de geschiedenis ligt. En moge die 

toekomst nu net iets rooskleuriger zijn dan al die zwartgalligen beweren. 

Laten we nu moedig onze ontdekkingstocht verder zetten en ons laten leiden 

door de zoete geur van onbekende oorden… 

[Omdat die oude zekerheid blijkbaar toch blijft voortbestaan en ik blijkbaar ook 

in Gent nog zo genoemd wordt]: getekend, het meisje met de blonde krullen. 

(Nvdr: Céline Verstaete, maar dat weet u niet van ons!) 


27


Donderdagavond is een plezierige avond... voor 

Interview 

studenten. Maar hoe ervaart de politie het 

uitgaansleven van de student? Ik en mijn 

notitieboekje brachten een bezoek aan Bart Tant (7 jaar werkervaring) en Dirk 

de Smaele (33 jaar werkervaring) in het politiekantoor in de Belfortstraat. 

Hebben jullie een extra trainingsonderdeel 

gekregen ivm omgaan met (dronken) 

studenten? 

Tant: Neen. Het komt er voornamelijk op aan om je gezond verstand en je 

inschattingsvermogen te gebruiken. We treden hoofdzakelijk op tegen mensen 

die een gevaar voor zichzelf en/of hun omgeving vormen, niet tegen de ‘makke’ 

zatlap. 

De Smaele: Met dronken mensen valt sowieso moeilijk te praten, er is wat dat 

betreft geen verschil tussen studenten en volwassenen. 

Denken jullie dat het een goed idee is om de leeftijdsgrens voor alcoholconsumptie 

te verhogen? (zoals bv. in de VS: 21 jaar) 

Unaniem: Neen! 

T: In deze maatschappij word je verondersteld je gezond verstand te kunnen 

gebruiken op 18 jaar. Sommige mensen hebben daar iets langer voor nodig, 

maar als je de leeftijdsgrens verhoogt, duikt de alcoholconsumptie in de 

illegaliteit. En waar zijn we dan aanbeland? 

DS: (voorzichtig) Ze zouden misschien wel de cafés iets vroeger moeten sluiten. 

Want de echte miserie begint meestal pas na 3u ’s nachts. De échte drank en 

de drugs... 

T: Er is bijvoorbeeld één café in de Overpoort dat veel langer openblijft dan de 

andere. Daar krijg je dan een concentratie van dronken mensen die nergens 

Anekdote : Een bestuurder parkeert zijn Porsche naast 

de politiecombi, stapt waggelend uit en roept ‘jullie 

zullen er wel even op passen zeker?’ Agent: ‘Ik zal wel 

even op jou passen!’ 


Opkomend fenomeen : De Kotfuif. 

Organiseer je een kotfuif? Houd dan 

steeds rekening met de nachtrust van 

je buren! 

anders heen kunnen voor een 

drankje, wat leidt tot een heel 

aantal kleine vechtpartijtjes op 

die plek. Maar de leeftijdsgrens 

verhogen? Neen. 

28

Is er meer agressie dan vroeger? 


T: Laten we zeggen dat de hoeveelheid geregistreerde agressie gestegen is. Dat 

is ook omdat we vroeger niet zo talrijk in de Overpoort aanwezig waren als nu. 

DS: Vroeger gingen mensen al eens op de vuist, maar achteraf kwam dat 

allemaal weer goed. Nu merk je dat er veel sneller naar wapens gegrepen 

wordt. Glazen worden kapotgeslagen en in iemands gezicht geduwd, of er 

worden zelfs messen getrokken. 

T: Tsja, dat is deel van ons werk. Maar we doen het nog graag! 

NVDR: Zorg ervoor dat de politie haar job graag blijft doen en besef steeds dat 

ook zij slechts mensen zijn. 

Is er meer overlast in periodes als oktober (studentendopen), de periodes na 

de examens e.d.? 

T: Ja! Nu bijvoorbeeld: het begin van het academiejaar. Er is geluidsoverlast, 

vuilniszakken worden open geschopt, ... Bovendien zit de ‘kotfuif’ in de lift. Dit 

zorgt vaak voor veel geluidsoverlast voor de buren, waardoor mensen van de 

interventiedienst er worden bijgeroepen. Zij moeten vaststellen of het lawaai 

inderdaad tot in het aangrenzende huis of op straat gehoord kan worden 

(positieve vaststelling) of niet (negatieve vaststelling). Bij een positieve vaststelling 

komt de stadswacht tot 2 maal toe overleggen met de student, de 

derde keer komt de politie –desnoods wordt er contact opgenomen met de 

kotbaas of de ouders. Meer info hierover vind je in het 'Huis van de Student' 

(Nvdr: studentingent@gent.be). 

Moet alcohol duurder worden? Of zou dit niet veel helpen om de consumptie 

naar beneden te trekken? 

T: Met roken zie je dat ook. De prijs is verhoogd, maar er is geen serieuze daling 

van rokers. In Zweden is de alcoholprijs vrij hoog, maar als de Zweden dan naar 

het buitenland komen, drinken ze vaak te veel. 

DS: Het is zo in onze cultuur ingedrongen dat je dat toch niet meer kan tegenhouden. 

T: Het zou zorgen voor nog meer kotfuiven omwille van de drankprijs. Twee 

jaar geleden was er trouwens ‘Botellon’: een samenkomst op het Sint- 


29


Pietersplein met de afspraak je eigen drank mee te brengen. Er was een masale 

opkomst. 

DS: Door de leeftijdsgrens of de prijs te verhogen, wordt het alcoholgebruik 

ook minder controleerbaar. 

Is er een verschil in de zatte student van pakweg 15 jaar geleden en nu? 

DS: Er is geen verschil. (denkt na). De student van nu is misschien iets 

mondiger, iets assertiever. Ze hebben minder schrik van en respect voor de 

politie; dat is een evolutie in de maatschappij. Vroeger als je zei: ‘het is zo,’ dan 

aanvaardden ze dat. Nu vragen de studenten vaak ‘en waarom?’ en word je 

verplicht een woordje uitleg te geven, ook als dat eigenlijk niet hoeft. 

Geraken studenten gemakkelijker aan drugs tegenwoordig? Zijn er veel 

drugsproblemen? 

DS: Het zal wel zijn! Ze geraken er al aan van in de middelbare school! 

T: Tijdens zomernacht was er eens iemand die midden op straat pirouettes aan 

het draaien was met gespreide armen. Hij botste hardhandig op tegen voorbijgangers; 

die zat duidelijk aan de drugs. Ook hier concentreren we ons op de 

studenten die een gevaar vormen voor zichzelf of voor anderen. Soms brengen 

we te zatte studenten naar huis, of in het ergste geval naar het ziekenhuis. 

DS: Nu het zo koud is zeker. De studenten komen vanuit een warm café, ze 

hebben niet veel kledij aan en hebben alcohol gedronken waardoor ze de 

koude niet voelen. Overmatig drankgebruik kan zo tot onderkoeling leiden als 

studenten op straat hun roes uitslapen. Daar kan je niet zomaar aan 

voorbijgaan; als het te erg is, roepen wij een ambulance. 

Jullie komen niet weinig in aanraking met de effecten van alcohol; drinken 

jullie zelf nog? 

T: Ja, maar met mate. Een glazeke wijn... 

DS: ’s Avonds bij de tv, of na het sporten. Er werken hier meer dan duizend 

mensen; de ene drinkt en de ander niet. 

T: In uniform drink je sowieso niet! Vroeger ging de buurtinspecteur nog mee 

op café, dat werd aanvaard in de maatschappij. Nu niet meer – en terecht. Er is 

nu een nieuwe cultuur ingebakken: in uniform drink je niet. Ook als je als agent 

in je vrije tijd dronken achter het stuur wordt aangetroffen, word je streng 

gestraft. Maar het hoort bij ons statuut, we hebben een voorbeeldfunctie. Dan 

komt het erop aan een beetje consequent te zijn eh. 


30


Zijn er leuke anekdotes/hilarische belevenissen die jullie al hebben meegemaakt? 

T: Iemand die aan het urineren was tegen onze combi. 

Ik was ook een keertje in de Overpoortstraat, toen ik een geparkeerde auto 

lichtjes op en neer zag gaan. Ik liep er voorbij, besefte toen dat dit niet klopte 

en keerde terug op mijn stappen. Twee (zatte) studenten met hun broek op 

hun enkels (lacht). Ik heb ze naar huis gestuurd. 

DS: Tijdens een grote bijeenkomst in de Overpoortstraat reden we in de combi 

tussen een massa mensen. Opeens hoorden we een luide krak aan de voorkant 

van ons voertuig. We stapten uit en zagen dat iemand de nummerplaat er had 

afgerukt. De dader was natuurlijk al lang opgegaan in de massa (lacht). 

Tot slot, hebben jullie een ‘goede raad’ voor de studenten? 

Goed studeren (lachen). 

T: Als je zat bent, ga naar huis! Alcohol doet rare dingen met mensen. 

DS: Kruip op tijd in bed. Ik zie nu ook wel een einde komen aan het fenomeen 

van steeds later beginnen uitgaan. De grens is bereikt, denk ik. 


Laura Nijs 

31


Bavo Dhooge – Sioux Blues 

Shappa Crane wil de moordenaar van haar man doden, 

maar wordt verliefd op hem. 


Recensie 

Bavo Dhooge doet zijn reputatie als misdaadauteur weer alle eer aan in dit 

sublieme boek. In dit boek bewijst hij dat hij zijn lezer in spanning kan houden 

d.m.v. verschillende verhaallijnen die elkaar langzaam kruisen. Hij geeft zijn 

lezer met mondjesmaat informatie en laat de puzzel langzaam in elkaar vallen. 

Het boek begint met Shappa die een huurmoordenaar, Chet ‘Le Chef’, inhuurt 

om Ron Dark te vermoorden. Hij is een flik die haar man, Cassius Crane, 

vermoordde. Langzaamaan komen we te weten dan Cassius niet door één, 

maar door drie kogels dodelijk verwond werd en dat de laatste kogel uit Rons 

geweer kwam, wettelijke zelfverdediging… Dat Cassius niet zonder zonde was, 

wordt ook heel snel duidelijk, hij had een enorme gokschuld bij Ray Fines, 

overviel een bank en schoot Rons partner Buzz Penn dood. 

Ron weet dat Shappa achter hem aan zit, zo’n pittige Sioux dame uit Pine Ridge 

Indian Reservation, en vreest terecht voor zijn leven. Shappa heeft Cassius 

gezworen wraak te nemen, wat ze ook probeert te doen via Chet. Chet heeft 

echter een eigen agenda. Frankie Sweet, zijn baas, had hem aan Ray Fines uitgeleend 

om Ray’s geld op te halen bij Cassius. Cassius’ dood strooide echter 

roet in het eten. Buzz Penn stond veel te snel voor de deur van het hotel waar 

Cassius zich schuilhield na de bankoverval… En daar zat Sherry Penn voor iets 

tussen… Meesterlijk weet Bavo Dhooge hier verhaallijnen te laten samenvallen 

om het boek tot een echt pageturner om te vormen tot het einde. 

Doordat Chet niet doet wat Shappa wil, namelijk Ron vermoorden, zal ze wel 

zelf het heft in handen moeten nemen. Maar Ron blijkt niet zo’n onknappe, 

voormalige flik te zijn… Shappa en Ron vallen voor elkaar. Wat de kwestie 

alleen maar meer ingewikkeld maakt. 

Bavo Dhooge’s boek is niet enkel kommer en kwel, de conversaties die Shappa 

met haar moeder voert, zijn bijzonder amusant en zijn bijzonder herkenbaar. 

Ook racisme als thema komt hier aan bod, en dan op een wel zeer herkenbare 

manier. Shappa moet haar keuze voor de zwarte Cassius tegenover haar 

moeder verdedigen, wetende dat het voor haar moeder nooit goed zal zijn, 

tenzij het een iemand van haar eigen ‘soort’ is. 

Op de achterflap van het boek wordt Shappa als een ‘sexy moordwijf’ 

beschreven, de auteur beschrijft haar dan ook consequent zo doorheen het 

32


boek. Hij laat de mannen in bosjes voor haar vallen, zo ook Chet die wat meer 

wil van Shappa dan enkel geld. Door haar te willlen dwingen tot dit soort 

handelingen delfde hij zijn eigen graf. Shappa wordt een moordwijf, en dan 

komt Chet op een –voor mannen toch- zeer pijnlijke manier aan zijn einde. De 

auteur heeft iets met sterke, dodelijke vrouwen, want Lena beet Ray’s hoofd er 

bijna af. Risico van het vak als je met tijgers werkt… 

Dit boek is een echte aanrader, Bavo Dhooge is een superauteur en dit boek 

zorgde ervoor dat ik beetje bij beetje meer fan werd. De historische 

gebeurtenisen m.b.t. het “Wounded Knee”-incident is relatief historisch correct 

en vanuit het perspectief van een ‘native’ verteld, wat het boek een 

meerwaarde geeft. Deze Vlaamse misdaadauteur laat je in een goeie 318 

pagina’s in een Amerikaanse film stappen. Zijn filmische schrijfstijl laat zich 

gemakkelijk lezen en het boek leest als een trein. Laat je door dit boek 

meenemen in een spannend verhaal, dat je op een aangename manier verrast. 

Een andere sterke indianendame was Sacajawea. Haar naam duikt regelmatig 

op in een serie. Zo onlangs ook in “Castle -The Late Shaft”, waar de vertaler een 

grote fout maakte door haar naam simpelweg met ‘squaw’ te vertalen. Deze 

vertaling doet deze grote dame absoluut geen eer aan, vandaar deze rechtzetting. 

Laat het voor alle vertalers een les zijn, ‘Sacajawea’ vertaal je niet als 

‘squaw’. Blijkbaar hebben deze mensen nog nooit ‘Night at the museum’ of de 

Simpsonsepisode “Margical History Tour” gezien. De reden waarom ‘The 

Simpsons’ hier aangehaald worden, is omdat het populaire beeld dat in de 

Amerikaanse geest van Sacajawea bestaat, uitstekend op een Simpsoniaanse 

manier wordt toegelicht. 

Voor de doorsnee Amerikaan is Sacajawea de indiaanse dame die Lewis en 

Clark op hun zoektocht naar de Stille Zuidzee gidste, met haar baby op haar 

rug. De historische waarheid is lichtjes anders dan de versie die men in films en 

kinderboeken wil verkopen. Sacajawea was geen officieel lid van de expeditie, 

haar echtgenoot, Toussaint Charbonneau, wel. 

Sacajawea’s jeugd verliep niet over rozen. Rond 1790 werd ze in wat nu Idaho 

is, geboren binnen de Shoshonestam. Ze werd als jong meisje geschaakt tijdens 

een plundering van haar dorp door de Hidatsastam. Langzaamaan leerde ze 

hun taal, want ze was vastbesloten die te leren. Hierdoor werd ze niet langer 

als een Shoshoni beschouwd en gaf men haar een nieuwe naam: ‘Sacajawea’. 

Later wordt ze ingezet bij een gokspel of wordt ze verkocht om zo bij 

Charbonneau terecht te komen als één van zijn vrouwen. Ze kwam bij de 


33


expeditie terecht omdat Charbonneau als tolk ingehuurd was en omwille van 

diens kennis van het gebied. Sacajawea mocht mee van de organisatoren van 

de expeditie omdat ze dachten dat haar kennis van de indianentalen handig 

zou zijn bij de communicatie met de indianenstammen. De expeditieleden 

besloten ook misbruik te maken van Sacajawea’s toestand, het meisje was 

zwanger en zo’n 16 jaar oud. De expeditieleden wisten dat de 

indianenstammen een groep met een zwangere dame, of met een dame en 

een jong kind niet zouden aanzien als krijgers en hen daarom ook niet zouden 

aanvallen. 

Sacajawea wordt geprezen als een dame die haar kalmte en zelfbeheersing 

altijd weet te bewaren. Op een bepaald ogenblik beïnvloedde ze de richting 

waarin ze trokken omdat ze hen vertelde dat haar stam in de buurt woonde. 

Clark en Lewis wensten paarden te kopen en besloten dat ze dat best deden bij 

een stam die hen gunstig gezind zou zijn. Toen ze bij de Shishone aankwamen 

ontdekte Sacajawea dat haar hele familie gestorven was, met uitzondering van 

twee broers en de zoon van haar oudste zus, die ze adopteerde. Eén van haar 

broers, Cameahwait, was ondertussen stamhoofd van de Shashone en ging 

akkoord met de verkoop van de paarden aan de expeditie, hij tekende ook een 

kaart van het land naar het Westen en voorzag hen van een gids die hen veilig 

naar het land van de Nez Perce bracht. 

Doorheen de expeditie bleef Sacajawea behulpzaam en kloeg ze niet, zelfs niet 

toen ze ernstig ziek was. Toen ze door ziekte getroffen werd, had ze zichzelf al 

meerdere malen bewezen als één van de meest waardevolle leden van de 

expeditie. Zo redde ze waardevolle boeken en instrumenten toen de boot 

dreigde te kapseizen en de aanwezige mannen van angst verstijfd waren. Deze 

anekdote staat in meerdere dagboeken van de expeditieleden vermeld en zo 

verwierf Sacajawea het respect van haar medereizigers. Deze medereizigers 

kwamen dan ook voor haar op toen Charbonneau haar sloeg. Charbonneau had 

de reputatie een ruw man te zijn en het leven met hem verliep niet bepaald 

van een leien dakje na de expeditie. In 1806 was de expeditie afgelopen en 

vestigden ze zich in Ford Mandan. Toen Clark hen in 1806 aanbood om een 

tijdje in St. Louis te logeren en de kleine Jean Baptiste Charbonneau, 

Sacajawea’s zoontje, er van scholing te laten genieten aanvaardden ze dit 

aanbod. Jean Babtiste bleef bij Clark in St. Louis toen zijn ouders in 1811 

terugkeerden naar Ford Mandan. 

Wat gebeurde er met Sacajawea na haar vertrek uit St. Louis? Er zijn twee 

verhalen in omloop, met geen bewijs voor één van beiden. De eerste versie 


34


verhaalt dat ze op 20/12/1812 stierf en een babydochter, “Sacajawea’s 

Lizette”, achterliet. Maar de orale traditie van de Shoshones verhaalt dat 

Sacajawea niet in 1812 stierf, maar enkele jaren rondzwierf en uiteindelijk naar 

haar stam in het Wild River Reservation terugkeerde. Daar stierf ze, volgens de 

traditie op 09/04/1884, als een gerespecteerd en invloedrijk lid van haar stam. 

Ze werd begraven tussen haar zoon, Jean Baptiste en haar adoptiefzoon, Bazil, 

die ook de zoon van haar zus was. Er staat een monument bij een graf in het 

Wind River Reservation, voor een vrouw genoemd Sacajawea, die volgens de 

traditie dezelfde Sacajawea is die met Lewis en Clark meegereisde en dat de 

dame die in Ford Mandan stierf één van Charbonneau’s bijvrouwen was. 

Wat er van Lizette geworden is, is nogal onduidelijk. Van Jean Baptiste weten 

we dat hij minstens tot 1866 geleefd heeft en een carriére uitgebouwd heeft 

als vertaler-gids. Hij was goed opgeleid en sprak Frans, Duits en Spaans, alsook 

Shoshone. Volgens sommige tradities stierf hij in Cow Creek, Oregon, in 1866 

zonder ooit herenigd te zijn geweest met zijn moeder. De orale 

Shoshonetraditie verhaalt dat hij rond 1866 naar zijn stam terugkeerde en 

herenigd werd met zijn moeder, Sacajawea, en er verbleef tot zijn dood in 

1885. 

Sacajawea is niet enkel omwille van haar aandeel in het welslagen van de 

expeditie van Lewis en Clark een groot personage te noemen, maar ook als 

symbool voor alle Indiaanse Naties. Sacajawea bewees, met haar moed en 

doorzettingsvermogen, dat ze als vrouw haar mannetje kon staan in een 

mannenwereld. Sacajawea is één van de meest bekende en gerespecteerde 

indianenvrouwen in de Noord-Amerikaanse geschiedenis. Ze staat niet enkel 

symbool voor haar kracht maar is ook het embleem van de doorzetting en wilskracht 

van alle vrouwen. En om het met een spreekwoord af te ronden: “De eer 

van het volk ligt in de mocassinsporen van de vrouwen!” 


Karolien Meskens 

35


Hallo boekenwurmen, leesbeesten en fantasyfans, 


Fantasy 

Nu er weer een hele lading verse eerstejaartjes op 

de universiteit zijn aangekomen, kan ik dit jaar mijn missie verder zetten om 

jullie allemaal verslingerd te krijgen aan mijn favoriete genre: sword and 

sorcery. Natuurlijk bespreek ik geen boeken apart want alle fantasyschrijvers 

zijn ongelooflijk dol op reeksen. De langste reeks die ik ooit heb gelezen, 

bestond maar liefst uit 22 delen! 

De reeksen (‘Belgarion’ & ‘The Malloreon’ door David Eddings) die ik deze keer 

zal bespreken, bestaan uit tien boeken. Jullie hoeven echter niet meteen 

ontmoedigd te raken, want de boeken kunnen ook vijf aan vijf gelezen worden, 

ze zijn gemakkelijk om te volgen en enorm ontspannend. Echt een aanrader 

wanneer je eens even genoeg hebt van serieuze, moeilijk te verteren romans 

waar pretentieuze mensen verkiezen de term “literatuur” op te plakken. 

Deze twee deelreeksen gaan over een jongen, Garion, die eerst onbetekenend 

lijkt, maar later (zoals in alle fantasyboeken) de held blijkt te zijn die (let op, 

niet alleen de wereld!, maar) het hele universum moet redden. Aan het begin 

van het boek wordt hij opgevoed door zijn tante Pol, tot een oude vagebond bij 

hen op bezoek komt en alles verandert. Hij blijkt de aloude tovenaar Belgarath 

te zijn en hij sleept Garion en zijn tante (waarvan hij ontdekt dat zij de 

legendarische tovenares Polgara is, de dochter van Belgarath) mee op een 

tocht die hele continenten bestrijkt, om een onschatbare steen te 

bemachtigen, die werd gestolen door de onderdanen van de duistere god 

Torak (hetzelfde juweel dat hij duizenden jaren eerder had gebruikt om de hele 

wereld te splijten – je ziet dus wel hun reden voor bezorgdheid). Op hun reis 

doen ze een hele groep reisgenoten op met wel zeer uiteenlopende 

persoonlijkheden, die allemaal een deel van de profetie moeten vervullen die 

leidt naar de lotsbestemming van Garion en van het universum. 

Hoewel het lot van vele werelden hier op het spel staat, zullen deze boeken je 

niet aan het nagelbijten of klappertanden zetten maar ze zijn wel grappig, 

ontspannend en bijzonder goed geschreven (net als alle andere reeksen van de 

hand van dezelfde schrijver overigens). 

Ten slotte nog een extraatje (denk er maar aan als bladvulling) voor diegenen 

die niet genoeg kunnen krijgen van tovenarij. Hen raad ik aan om het boek 

‘Magiër’ van Raymond E. Feist te lezen. In tegenstelling tot wat ik jullie daarnet 

verteld heb, is dit wel degelijk één boek en geen reeks. Raak echter niet al te 

opgewonden want alle andere werken van deze auteur moeten worden 

gelezen in reeksen van minstens drie delen (allemaal een goede 500 à 600 

pagina’s, zoals vele fantasyboeken; dat is nu eenmaal de aard van het 

36


beestje…). Dit boek is een meesterwerk dat verdient te worden aanbeden door 

elke zichzelf respecterende fantasyfan. Het verhaal is meeslepend en enorm 

doordacht, het neemt de lezer mee op een reis tussen twee werelden en maakt 

ongelooflijke dingen geloofwaardig. De enige reden waarom ik ‘Magiër’ niet als 

eerste keuze aan jullie heb aangeraden, is omdat vele beginnende fantasylezers 

de dikte van het boek, dat meer dan 700 pagina’s bestrijkt, wel eens een 

obstakel zouden kunnen vinden. Maar geloof me, daar zullen jullie heel snel 

overheen geraken en algauw zullen jullie merken dat 700 pagina’s veel te kort 

is… Veel leesplezier! 


Elisabeth Haerens 

37


Beste vrienden en vijanden van Erasmus, 


Erasmus II 

Hier zit ik nu in de les Historia de America 

Contemporanea in Spanje en ik zit een tekstje te schrijven voor het Veer. Hoe is 

het zo ver kunnen komen? 

Voor de mensen die mij niet kennen: ik ben Janna - 3 de bachelor geschiedenis - 

en ik zit momenteel voor zes maanden op Erasmus in Valladolid. Nu vragen 

jullie zich waarschijnlijk af waar dat ligt. Awel, ergens in het noordwesten van 

Spanje. 

Ik zit nu dus in de les Historia de America 

Contemporánea (= geschiedenis van modern 

Latijns-Amerika). Eigenlijk zou ik moeten 

opletten en noteren, maar in deze les is dat 

nogal moeilijk. Even een situatieschets: je zit 

in een les met twaalf man, waaronder zeven 

erasmussers (ja, alle klassen zijn hier nogal 

klein in vergelijking met Gent). De professor 

is een kleine, grijze dame van in de 60 die op 

monotone wijze haar blad afleest. Wij - de zeven erasmussers - begrijpen er 

niets van en hopen dat … (even een naam noteren die toch wel belangrijk kan 

zijn) … daar vroeg of laat toch nog eens verandering in komt (al vrees ik 

ervoor). Wat is dan de oplossing? Boeken lezen, boeken lezen en boeken lezen. 

De mensen die dus beweren dat een Erasmus enkel gesubsidieerde vakantie is, 

hebben het bij het verkeerde eind. Toch zeker wat de Gentse 

geschiedenisstudenten betreft: bepaalde studenten uit andere landen (die 

geen examens moeten afleggen of maar twee vakken moeten afleggen) 

hebben echter wel vakantie. 

De lessen worden hier allemaal in het 

Spaans gedoceerd, soms gebruikt men een 

powerpoint. Die verschijnt wel nergens 

online, dus mag je die in de les lustig 

overpennen. Het principe van een syllabus 

of een handboek kennen ze hier ook niet. 

Het enige wat je krijgt, is een bibliografie 

van twee pagina’s. Als je dus niet naar de 

lessen gaat, heb je een probleem. 

Bovendien moet ik hier al minstens vier papers schrijven - en ja, allemaal in het 

Spaans. Engels dat kennen ze hier niet. Als er een Engelstalig boek op de 

38


bibliografie staat, vragen de Spaanse 

studenten al in paniek of er geen 

Spaanse vertaling beschikbaar is. 

Naast al dat schoolwerk is er natuurlijk 

ook tijd voor ontspanning. En ja, de 

beroemde/beruchte Spaanse fiesta’s zijn 

daar een onderdeel van. Valladolid staat 

zelfs bekend om zijn toffe 

uitgaansbuurten. Als Erasmusser krijg je 

hier dan ook overal gratis chupitos (shotjes). Bovendien hebben ze hier nog 

andere lekkere lokale dranken, zoals calimucho (rode wijn met cola) en rebujito 

(witte wijn met sprite). Op erasmusfeestjes lopen ook altijd drie soorten 

mensen rond: de Erasmussers, de Spanjaarden die op Erasmus zijn geweest en 

de Spanjaarden die de nacht niet alleen willen doorbrengen. Ze doen hun naam 

van macho’s wel alle eer aan. De Spanjaarden die op Erasmus naar Gent zijn 

geweest kennen allemaal één plaats heel goed: de Overpoort. Gent staat hier 

dus ook bekend om zijn nachtleven. 

Naast feesten is ook het bezoeken van andere steden een leuk tijdverdrijf. 

Valladolid ligt dan ook heel centraal; binnen de twee uur sta je in Madrid, 

Salamanca, Segovia, Burgos, León… Het alternatief is een weekend op kot 

blijven. Al is een kot hier niet hetzelfde als bij ons. Hier is dat een piso 

compartido. Met andere woorden, je deelt een appartement met andere 

studenten. In mijn geval is dat met een Franse en een Oostenrijkse. Hier wordt 

dus een mengelmoes van Frans, Engels en Spaans gesproken. Ik spreek hier 

trouwens overwegend Frans. In deze voor de meeste toch vrij onbekende stad 

zitten immers 900 erasmussers, waarvan meer dan de helft Italianen en 

Fransen. Mijn vriendengroep hier bestaat dan ook bijna uitsluitend uit Fransen. 

Daarnaast zitten hier ook nog wel veel Duitsers, Oostenrijkers, Nederlanders, 

Belgen (!) en Polen. Het is hier dus een drukke en toffe bedoening. 

Tot slot wil ik nog even bemerken dat het hier KOUD is. De temperaturen zijn 

dezelfde als bij ons, alleen regent het hier wel een pak minder. Dit gezegd 

zijnde, hoop ik nu van alle opmerkingen in de trant van “Het is daar warm 

zeker?” af te zijn. 


Hasta luego chicos, 

Janna Everaert 

39


Pocahontas: speels dartelend, 

ondeugend meisje 


Geschiedenis 

In 1995 scoorde Disney het zoveelste tekenfilmsucces met Pocahontas, de 

geromantiseerde legende over een Indiaanse prinses. Pocahontas is zowaar de 

eerste Disney film gebaseerd op een echt, historisch personage en past in een 

lange reeks interpretaties van Pocahontas' leven, afhankelijk van de obsessies 

en interesses van de betreffende tijd. Maar wat heeft de historische Pocahontas 

nu eigenlijk gemeen met het ravissante personage uit de gelijknamige Disney 

film? 

Een bescheiden biografie 

Matoka, beter bekend als Pocahontas (zie 17 de eeuwse gravure van Simon De 

Passe), was de dochter van Powhatan, stamhoofd van de Powhatan 

Confederatie. De legende gaat dat Pocahontas verhinderde dat haar vader de 

kolonist John Smith doodde in het jaar 1607. Smith 

werd namelijk tijdens één van zijn expedities gevangen 

genomen door de krijgers van Powhatan. Als gevolg van 

deze redding, schonk Powhatan Smith een stuk land, 

verklaarde hem tot zijn zoon, liet hem weer naar 

Jamestown terugkeren, en stuurde welkome hoeveelheden 

voedsel tijdens de strenge wintermaanden. 

Pocahontas bleef contact houden met de kolonisten. 

In oktober raakte Smith verbrand door een hevige 

ontploffing. Hij keerde terug naar Engeland voor de 

gepaste medische behandeling. Pocahontas kreeg echter het bericht dat Smith 

overleden was en verbrak hierna alle contact met Jamestown. In 1610 trouwde 

Pocahontas met een Patawomeke krijger, Kocoum. Er is hierover maar weinig 

bekend. 

In 1612 werd Pocahontas gegijzeld door enkele kolonisten uit Jamestown, in de 

hoop dat ze haar konden ruilen voor kolonisten die gevangengenomen waren 

door haar stam. Tijdens haar gevangenschap werd ze gedoopt en nam de 

christelijke naam Rebecca aan. Na haar doop op 5 april 1614 huwde ze met 

John Rolfe, een van de drijvende krachten achter de tabaksplantage in Virginia. 

Sindsdien is ze bekend als Rebecca Rolfe. Hun huwelijk leidde niet tot het 

uitwisselen van gevangenen, maar het zorgde wel een aantal jaren voor een 

vrediger klimaat tussen de kolonisten en de stam van Pocahontas. 

40


In 1616 reisde Pocahontas naar Engeland om daar koning James I te 

ontmoeten. Ze werd een fenomeen in Engeland en werd algauw de Indiaanse 

Prinses genoemd. Ze was namelijk de eerste bekendheid van de Nieuwe 

Wereld. Dit zorgde voor de toename van investeringen in de kolonies in 

Virginia. 

Toen Rolfe en Pocahontas plannen maakten om terug te keren naar Virginia, 

werd Pocahontas opeens ernstig ziek, en stierf uiteindelijk in maart 1617. De 

doodsoorzaak is niet helemaal zeker: mogelijks tuberculose, longontsteking of 

pokken. Ze werd begraven in Gravesend, in het noorden van het graafschap 

Kent, Engeland. 

Verbroken illusies 

Volgens Disney was John Smith een grote, knappe 

kerel, fris geschoren en strak in het pak, uitgedost 

met harnas. Een galante gentleman die je zo aan de 

schoonpapa zou voorstellen. Helaas, dames. John 

Smith was in het echte leven klein van gestalte, met 

een volle baard. En wat betreft de klederdracht was 

John niet meer als iemand anders. Hij droeg 

ondermeer een harembroek, die toentertijd blijkbaar 

high fashion waren. Hij was een ervaren 

soldaat en avonturier, een man die moedig op pad 

ging en die de dingen keer op keer voor mekaar 

kreeg. 

In de film is te zien hoe, van zodra de kolonisten aan land kwamen, John Smith 

de omgeving onmiddellijk begon te verkennen. Niets is minder waar. Tijdens de 

reis naar de Nieuwe Wereld werd John Smith gearresteerd en gehandboeid. Hij 

werd niet vrijgelaten tot een maand na de landing in Jamestown. Hierna hield 

hij zich bezig met verkenning en ruilhandel. Hij bracht het grootste deel van de 

regio in kaart. 

De Disney film concentreert zich op een van de meest beroemde incidenten in 

het leven van iedereen betrokken: de redding van John Smith door Pocahontas. 

De waarheidsgetrouwheid van dit voorval is echter uiterst twijfelachtig, mede 

omdat veruit de meeste gegevens over haar leven komen uit de geschriften en 

reisbeschrijvingen van haar koloniale tegenspeler Smith. Sinds de jaren 1860, 

drukken historici meer en meer hun twijfels uit over de getrouwheid van deze 

geschriften. Debatten duren nog vandaag de dag nog steeds voort. 


41


Ook een romance tussen beide hoofdpersonages is vrij onwaarschijnlijk. 

Pocahontas en John Smith waren geen jongvolwassenen toen ze elkaar voor 

het eerst tegen het lijf liepen. Smith was 28 jaar op het moment dat hij 

Pocahontas ontmoette, een meisje van 11 jaar. 

Een goed verhaal 

Laten we vooral niet vergeten dat Pocahontas in de eerste plaats een tekenfilm 

is. Walt Disney was veeleer geïnteresseerd in het vertellen van een goed 

verhaal dan in de historische waarde van Pocahontas. Hoewel het merendeel 

van het verhaal fictioneel is, zijn er toch nog enkele knappe referenties naar de 

geschiedenis terug te vinden. Ik laat het over aan uw kritisch oog deze te 

vinden. 


Cynthia Van Der Heyden 

42


Het Veer presenteert: het August 

Vermeylenjaar 


Cultuur 

Op 1 oktober ging het August Vermeylenjaar van start aan de UGent. Als 

gevolg hiervan vind je nog tot juni 2011 posters, flyers en andere 

overbodigheden terug in de wandelgangen van uw geliefde faculteit. Maar 

waar slaat dat toch allemaal op? Uw Veerverslaggever licht u in! 

U passeerde na een van uw nachtelijke avontuurtjes in de Overpoort wel eens 

langs Home Vermeylen? Nooit echter drong het tot u door wiens naam dat 

monument van betonnen architectuur nu eigenlijk draagt. Maar geen nood, 

een korte samenvatting zorgt er voor dat ook u voortaan kan meepraten op 

café. 

August Vermeylen leefde tussen 1872 en 1945, was overtuigd flamingant en 

werd in 1930 de eerste rector van de vernederlandste Universiteit Gent. Zijn 

ideeën over onderwijs, onderzoek en politiek zijn ook vandaag nog opvallend 

actueel en juist daarom wordt precies 80 jaar nadat den August zijn rectoraat 

aanving, hulde aan hem gebracht. 

Binnen dat kader vind je al sinds 1 oktober een virtuele tentoonstelling over de 

vernederlandsing van de Universiteit Gent en meneer Vermeylen op 

www.UGentMemorie.be. Met dit initiatief van de Vakgroep Geschiedenis en 

het Instituut voor Publieksgeschiedenis, wilt men geleidelijk aan een online 

geheugen van onze alma mater bekomen. 

Waar in het 1930 van Vermeylen nog het Frans tegenover het Nederlands 

stond, vind je nu het Engels. Het huidige debat over de verengelsing van het 

hoger onderwijs wordt op 23 november verder gezet in de Aula van de Ugent 

(Volderstraat 9). Op de affiche van dit openingsdebat prijken namen als Pascal 

Smet en Siegfried Bracke. Moderator van dienst is Marc Reynebeau. U ziet, 

bijna zo indrukwekkend als uw eigenste Dies Natalis debat. Gaat dat zien! 

Nikita Vos 

43


WILLEM, WAT IS ER MIS MET JE? 


Willem 

Het is met pijn in mijn hart dat ik het volgende moet aankondigen: in dit Veer – 

net zoals in het vorige Veer – zult u geen artikel vinden dat geschreven werd 

door uw favoriete Scriptor 2009-2010. Dat ben ik dus. Dit jaar ben ik geen 

Scriptor, maar zit ik wel in je top twee favoriete PR’s. De Scriptorenpen heb ik 

doorgegeven aan Wouter P, het engeltje dat hij is. 

Want hij was geduldig. Oh zo geduldig. Hij keek me aan met puppy-oogjes toen 

ik hem zei dat ik wel iets ging schrijven. Wist hij het al dat ik niks zou inzenden? 

Hij had vast een vermoeden. Het was hetzelfde liedje als bij het vorige Veer. 

Maar hij gaf me nog een kans. Bij het Veer krijgt iedereen een kans, want 

anders raakt het niet vol. Enkele dagen voor de deadline polste hij nog 

voorzichtig. Een paar dagen erna had hij uiterst veel begrip. Zelfs de hele week 

erna kon ik hem nog lachend zeggen: “Het staat bovenaan m’n to-do lijst.”. 

Helaas, als je niks doet, dan doet het er niet toe waar het op die lijst staat. 

Maar hij was geduldig. Tot vandaag z’n engelengeduld op was en hij me 

duidelijk zei: “Ik haat je, Willem, en ik wil je nooit meer zien.” 

Of hij zei me: “Alles wat ik om klokslag middernacht niet krijg, komt niet in het 

Veer.”. En helaas, twaalf uur is gekomen en gegaan en het Veer krijgt mijn 

woorden niet. Sommigen onder jullie zullen vast juichen: “YES IK HAAT DIE 

WILLEM IK BEN BLIJ DAT IK DIE ROTZOOI NIET MEER MOET LEZEN”, terwijl 

anderen zullen weeklagen: “FUUUUUUUUUUUCKCCKCJKCCKCCKKCKCJSKFLMJFDSJFDMJMDF, 

Willem ik wil je kinderen”. Maar dikke pech, er staat hier niks. Je kan hier niks 

lezen. Ik waarschuw je nu al, hier onder zal er ook niks staan. 

Niks niks niks niks niks niks 




Nu, voor je denkt dat dit weer een klassiek ik-heb-geen-inspiratie-stuk is, wil ik 

even iets duidelijk maken. Dit is geen stuk. Er staat hier niks. En, eerlijk gezegd, 

ik had dust ideeën. Echt waar. Ik ging eens lachen met de bachelorhervorming. 

Of ik ging de eerstejaars wat bespelen door wat te lachen met de bekende 

proffen van onze richting. Voor dat stuk heb ik zelfs enkele papiertjes liggen. 

44


Voor in het geval het onleesbaar is Omdat het onleesbaar is: “Alle slides van 

Thoen worden op zijn borstkas geprojecteerd.” Oja, dat zou lachen geweest 

zijn. Los van het feit dat het nogal goedkoop zou geweest zijn, heb ik het 

gewoon niet geschreven omdat… omdat. M’n andere Grote Idee was iets te 

schrijven over de GSR, de Gentse Studenten Raad. Het zou perfect passen in 

het thema van dit Veer en dat weerspiegelde ik in de titel – ja, ik had al een 

titel: In Hogere Sferen, een innige blik op de AV van de GSR door Dhr. Sieben. Ik 

zat wegens omstandigheden in de vergadering van de GSR en heb wel een blad 

vol kunnen pennen over het gedoe. 

Waarom, vraag je, 

heb je daar dan niks over 

geschreven? Wel, zie je, 

Beste Lieverds, het 

bleek zo te zijn dat ik 

maar weinig goeds over 

de GSR kon zeggen. Dat 

hoefde niet, maar na een 

kort stukje gelezen te 

hebben wist Wendy 

Lisarde mij te zeggen dat 

het geen goed idee 

was het te publiceren. 

En als zij al zegt dat het niet verstandig zou zijn… 

Maar ondertussen had ik wel al mijn woorden verspild aan een stuk dat niet 

voor publicatie vatbaar was. Dus wat kreeg Wouter P? NIKS. Jazeker, het leven 

van een Scriptor is hard, maar wie ben ik om het nog harder te maken? – Eerlijk 

gezegd weet ik niet waarom je nog aan het lezen bent. Toen ik zei dat er niks 

meer kwam, dan meende ik dat ook. Geef het gewoon op, losers. Omdat er 

hier ook effectief niks staat, ga ik gewoon de rest van deze pagina verhuren. Bij 

dezen. 

Hebt u een hongertje? Doet uw rug soms lastig? Stelt u weinig vragen bij de 

kwaliteit en/of oorsprong van uw eten? Is uw mening over buitenlanders zo dat 

u er niet bang van bent, maar dat het u ook niet kan schelen wat er mee 

gebeurt? Kom dan naar VLADIMIRS THAISE MASSAGE EN BBQ! Voor slechts 

twintig luttele euro’s krijgt u een volledige BBQ maaltijd en een Thais dessertje. 

Onze BBQ is nu officieel 90% ratten-vrij en onze masseuses zijn nu altijd “blij”! 

Bel nu naar 0479/06 02 14 voor een reservatie! 


Willem Roels 

45

Uitsmijter 



Scriptor 

De aandachtige lezer heeft ongetwijfeld gemerkt dat 

het hier en daar in dit Veer over hogere sferen gaat, 

wat dat dan ook moge zijn. En hoezeer ik aanvankelijk ook enthousiast was 

over dit thema, nu vervloek ik het! De hogere sferen, daar wonen de muzen, zo 

redeneerde ik, en die zouden dan over mij neerdalen en mij ongeziene 

inspiratie brengen. “Musa, mihi causas memoria” smeekte ik elke avond 

vanachter een beschamend leeg word-document. Tot dit weekend. De 

ontdekker van het thema van dit Veer is dood. Harry Mulisch! Gevreesd door 

humaniorastudenten en geliefd door ons zusterblad Dilemma. “De één zijn 

dood is de ander zijn brood” is een motto dat ik nu niet bepaald hoog in het 

vaandel draag, but needs must when the devil vomits in your kettle. Ik heb mijn 

uitsmijter en hij zijn postume hulde. 

Ik leerde Mulisch kennen in het vijfde middelbaar, toen ‘Het stenen bruidsbed’ 

in mijn verplichte boekenpakket voor Nederlands zat. We zaten met drie 

leerlingen Grieks-Latijn in een klas vol leerlingen Wetenschappen-Wiskunde en 

die twee van de Latijn-Wiskunde die ze uit puur miserie dan maar bij ons 

hadden gezet. Op een enkeling na was ik de enige die toen al van Mulisch had 

gehoord. Het zal u dan ook amper verbazen dat dit betrekkelijk korte boekje 

niet in goede aarde viel in onze klas. Ik durfde pas na de middagpauze toe te 

geven dat ik het boekje effectief gelezen had en het nog goed vond ook, 

hoewel ik hier en daar een stukje niet goed snapte. Zo was ik tenminste zeker 

dat ze mijn boterhammen niet in de vuilbak zouden kieperen. Au printemps de 

la vie, tout chagrin est léger. 

Maar het meeste plezier beleefde ik natuurlijk met ‘De ontdekking van de 

hemel’. Een mastodont van meer dan 900 bladzijden. Een origineel concept 

(God die zich niks meer aantrekt van de mensheid en de Stenen Tafelen 

terugeist) in een intellectueel sterk onderbouwd decor. Wat wensen u en ik 

nog meer? Dit boek kent, mijns inziens, enkel in ‘De naam van de roos’ zijn 

gelijke. 

Tot slot kan ik enkel maar hopen dat de Nederlandse minister van Cultuur 

(Marja Van Bijsterveldt, CDA) haar vakgebied beter kent dan Bert Anciaux toen 

Gerard Reve stierf. Bert prees Gerard vooral vanwege zijn beroemde roman ‘De 

nachten’. Zucht! 

Uw dienaar, 

Wouter Peeters 

46


Het Veer wenst volgende mensen, in kille, 

Colofon 

alfabetische volgorde, te bedanken: 

Bart Tant, Bubble Shooter, Céline Verstraete, 

Charlotte Van Goubergen, Constant Van Grembergen, Cynthia van der Heyden, 

de opgelegde deadline, Dirk de Smaele, Elien Vernackt, Elisabeth Haerens, 

Guillaume Maebe, Harry Mulisch, de Herentalse Bierfeesten (jaarlijks het 

laatste weekend van oktober), Janna Everaert, Jochen Elegeert, Karolien 

Meskens, Laura Nijs, Mathijs Tratsaert, Michiel T'Jampens, mijn mama en papa 

om er niets van te zeggen als ik om 3u ‘s nachts nog op de hierboven vermelde 

Bierfeesten ben, Nikita Vos, Ruben Cassiman, Ruben Vandeputte, Sientje Garré, 

Sofie De Clerck, Vincenzo De Meulenaere, het voltallige VGK Praesidium, 

Wikipedia, Willem Roels, Willy Sommers, Wim Bekaert. 


47

Professoren 

Prof. Dr. Boone Marc 

Prof. Dr. de Hemptinne Thérèse 

Prof. Dr. Velle Karel 

Prof. Dr. Vermeir René 

Assistenten & Medewerkers 

De Bondt Annelies 

Froeyman Anton 

Lowagie Hannes 

Vandevoorde Lindsey 

Bevriende Kringen 

Filologica 

Klassieke Kring 

Kring voor Moraal en Filosofie 

Kunsthistorische Kring 

Oosterse Afrikaanse Kring 

Slavia 

Sympathisanten 

Amber (Kurt) 

Jan Spruyt 


Ereleden Vlaamse Geschiedkundige Kring 

2010 - 2011 


Pro-senioren 

Deryckere Joeri (’08-’09) 

Loonis Logghe (’09-‘10) 

Pro-praesidium 

Bauters Jasper 

Buylen Binou 

Cassiman Ruben 

Castermans Rebecca 

Colpaert Koen 

Dancet Jeroen 

De Buck Laurens 

De Smet Katrien 

Garré Sien 

Lasoen Kenneth 

Maes Thibaut 

Opsomer Goedele 

Paeye Koen 

Roose Hanne 

Van De Velde Tieneke 

Van Der Wouden Jan 

Van Der Straeten Aljosja 

Van Duyse Jelka 

Van Goethem Jelle 

Van Raemdonck Timothy 

Vanderhaeghen Bertold 

Verfaillie Amélie 

Vlaemynck Sigrid 

48



49

Veer 2 - VGK

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?