Uitgave 7/2012

Vrijdag
In ’69 had Paul Goossens zijn licentie economie op zak. “Toch niet”,
weerlegt hij. “Ik heb dat jaar eerst mijn legerdienst gedaan, maar ik
moest nog mijn thesis maken. Dat heb ik dus het jaar erna gedaan.”
Nadat hij zijn studies had afgemaakt, zette Goossens zijn eerste stappen
in de geschreven pers. “In mijn Leuvense jaren was ik echt gefocust
op de pers”, zegt hij. “De politieke machtsverhoudingen werden
immers in grote mate bepaald door de pers. De invloed van de dagbladen
was in die tijd heel groot, televisie begon toen pas aan zijn opmars.
Ik beschouwde de krant als een medium waarin je heel goed je
gedachten kon formuleren. Gaby Van Dromme was, wellicht nogal roekeloos,
begonnen met een links weekblad, Vrijdag. Het blad, dat overigens
verspreid werd door AMP, beschikte over heel weinig kapitaal,
zodat we vaak moesten wachten op onze betalingen. Jos de Man en
Walter De Bock (later journalisten bij De Morgen, nvdr) schreven ook voor
Vrijdag. Echt leefbaar was het blad niet en het verdween dan ook na
vrij korte tijd.”
Herman Van Rompuy
In ’73 kwam Paul Goossens bij De Standaard terecht. “Er was een vacature
voor een economisch redacteur bij de krant”, aldus Paul Goossens. “Ik
heb gesolliciteerd en uiteindelijk bleven er nog vier kandidaten over. De
naam van de twee anderen ben ik vergeten, maar de vierde was Herman
Van Rompuy (monkellachje). Ja, ze hebben mij bij De Standaard verkozen
boven Van Rompuy.” Toch een nogal vreemde bocht voor een jonge
Reportage
revolutionaire journalist, van een links weekblad naar een gedegen
katholiek dagblad. “Misschien lijkt dat wel zo”, aldus Paul Goossens. “Maar
anderzijds was het zo dat ik bij De Standaard een interessant statuut
kreeg. Als economisch journalist was ik ook verantwoordelijk voor de verslaggeving
over de Antwerpse haven. Ik had dus eigenlijk een bureau in
Brussel en één in Antwerpen, zodat ik eigenlijk mijn eigen gang kon
gaan. Natuurlijk kende ik de beperkingen van wat kon en wat niet, maar
ik wist dat toen ik eraan begon. Het is dan ook een heel leerrijke periode
voor mij geworden.”
Faillissement
Paul Goossens maakte ook de moeilijke periode bij De Standaard mee. “Ik
werkte nog voor De Standaard in de tijd van het faillissement. Onder
André Leysen werd er beslist dat tweederde van het personeel weg
moest. Dat zou gebeuren door de tijdschriften af te stoten en enkel de
dagbladen te behouden. Iets wat ik, als syndicaal afgevaardigde uiteraard
niet kon laten gebeuren. Er werden betogingen georganiseerd in
Brussel en wij onderhandelden met Leo Tindemans. Met de eis dat alles
moest worden overgenomen, niet enkel de kranten. Op een bepaald
moment ging zelfs het gerucht de ronde dat we bezig waren met een
linkse Standaard uit de grond te stampen. Wat helemaal niet het geval
was. Uiteindelijk heeft ons protest niet veel uitgehaald, want de tijdschriften
werden inderdaad overboord gegooid en er vielen heel wat ontslagen.”
Het was echter wel duidelijk dat de rol van Paul Goossens bij De
Standaard uitgespeeld was.
pag. 7
november 2012 5