voedsel als gave - Hervormde Vrouwenbond

Interview
16
Dichter
bij het Licht
P.J. Veldmanvan
Zonneveld,
Sint Anthoniepolder
Vleugellam zit Anja de Sonnaville (51) in haar rolstoel.
Maar haar blauwe ogen stralen. ‘Het is genade
dat ik mezelf als vrije vogel heb leren schikken in
deze situatie. Wat een verdriet heb ik gehad omdat
ik niet meer voor mijn gezin kon zorgen.’ Anja
schrijft gedichten. ‘Die zijn voor mij niet alleen een
noodzake lijke uitlaatklep maar ook een mogelijkheid
om van hét Licht te getuigen. Mijn ziekte is niet alleen
maar negatief. In de duisternis zie je immers
het licht nog beter.’
Sinds 2004 kampt Anja de Sonnaville met de agressieve en levensbedreigende
spierziekte ALS (Amyotrofische Laterale Sclerose). Het
gevolg is dat ze volledig afhankelijk is geworden van de zorg van
anderen: thuiszorg, haar man Paul, vriendinnen. Eten en drinken krijgt
ze via een sonde. Water mag nog door een rietje maar de angst voor
verslikking of verstikking ligt altijd op de loer. Praten gaat moeizaam,
daarom is vriendin Annette als ‘tolk’ bij het gesprek aanwezig.
In haar gezonde jaren was Anja als docent verpleegkunde werkzaam
aan de Christelijke Hogeschool Ede. Hoewel compleet anders, is haar
leven nog steeds betekenisvol. Onlangs verscheen haar vierde dichtbundel,
‘Gebroken licht’. Daarin schrijft zij over haar leven en ziekte,
haar verdriet en vreugde, haar machteloosheid en geluk. ‘Een goed
gedicht is als een steen in de vijver. Het waaiert uit, heeft effect en
komt op ongedachte wijze bij je terug. Veel mensen herkennen zich in
wat ik schrijf. Ik krijgt veel reacties via de mail of per post, uit binnen-
en buitenland. Het is voor mijn man en mij enorm bemoedigend.’