voedsel als gave - Hervormde Vrouwenbond

Gebroken licht
Mijn stil verdriet is als een kleine steen.
Een steen. Wat wordt daarvan? Wat zou dat ooit?
Zo alledaags, onooglijk is zijn vorm
meer dan een een kiezelsteen kan het niet zijn.
Ik bijt mijn tanden erop stuk.
Hoezo wilt U hem hebben, God? Veel liever
gooi ik al mijn glazen in, het doet er immers
toch niet toe, althans niet meer sinds mij
de dood werd aangezegd. Nee, laat hem zijn
een kleine deksteen voor mijn graf.
Waarom? Nu, goed dan, omdat U het bent.
Vreemd dat Uw vingers met veel zorg
mijn grauwe kiezel keren in Uw witte licht.
U slijpt, polijst geduldig elk facet.
Er glinstert kleur: gebroken licht.
Ik schaam me. Ik heb klein gedacht, oneindig
veel te klein gedacht van wat U kunt met leed,
met mij, een afgeschreven steen. De glans
die op mijn leven licht, de schittering,
die komt van U, mijn God, alleen.
Anje Maria de Sonnaville
dat me moedeloos maakt. Het Koninkrijk der
hemelen lijkt soms zo ver weg. Zeker als mensen
van wie je houdt God vaarwel zeggen. Dat doet
me nog veel meer verdriet dan mijn ziekte.’
Wat het lijden van Christus voor Anja betekent?
‘Heel veel’, zegt ze. ‘Allereerst heb ik daardoor
verzoening voor mijn zonden ontvangen. Maar ik
geloof dat Hij ook deze ziekte heeft gedragen.
Twee keer heb ik als koorlid in de Mattheüs Passion
meegezongen. Het is indrukwekkend om
zowel gelovige in het heden als medeverantwoordelijke
aan Zijn dood in het verleden te zijn.
Dankzij Christus’ opstanding is er perspectief
18
over de dood heen.’ Veel troost en wijsheid heeft
Anja gevonden in het evangelie van Johannes.
Het laat zich ook lezen als een voorbeeld van
welbewuste voorbereiding op het sterven.
Iets in mij verlangt naar Huis
Het is een wonder dat Anja er nog mag zijn. Dat
is haar vaak tot vreugde maar er zitten verschillende
kanten aan, zo zegt ze. ‘Het vraagt veel
uithoudingsvermogen van ons allebei en ook van
ons netwerk. We zijn blij nog samen te zijn. Ik ben
ook dankbaar dat ik onze beide zoons volwassen
heb zien worden. Maar de zorgen zijn dichtbij.
Eén hoestbui kan het einde zijn. Iets in mij verlangt
ook erg naar Huis. Toch probeer ik op mijn
post te blijven tot de tijd daar is.’
Anja gelooft dat God niet alleen het begin maar
ook het einde van haar leven bepaald heeft. Maar
ze geeft toe dat de gedachte aan de toekomst
spannende momenten oplevert. Zal zij steeds
meer moeten inleveren, haar spraak volledig
verliezen, ademnood kennen misschien? Allemaal
vragen die haar soms bang maken. ‘We proberen
per dag te leven. Ik hoop dat ik nog een tijd
levensmoed heb en dat het levensmoede stuk
niet te lang zal duren. Deze situatie is een grote
oefening in vertrouwen: de Heere laten zijn wie
Hij voor mij zijn wil. Wat de Toekomst betreft: ik
houd me vast aan Jezus’ woorden en verder laat
ik me verrassen.’ ❖
Mede n.a.v.
Gebroken licht,
door Anje Maria de
Sonnaville; uitg.
Filippus, Heerenveen,
2012; ISBN
978 90 768 9038
8; 104 blz.; € 12,50