VERENIGING “DE BREDASE AMATEUR TUINDER”

Terugblik op 15 jaar tuinieren op complex Ypelaar.
Er komt een tijd, dat je te oud bent om te werken en te jong om ermee te
stoppen, althans in de ogen van bepaalde personen.
Het is het tijdstip waarop je je ernstig moet gaan bezinnen of het inderdaad tijd
is om met de VUT of pensioen te gaan.
Dat tijdstip was voor mij aangebroken in oktober 1991. Ik heb toen heel bewust
gekozen om te stoppen met werken. Op dat moment dringt zich de vraag op:
Wat voor invulling geef je aan de zee van tijd die dan voor je opdoemt. De
keuze was voor mij snel gemaakt.
Na jarenlang op kantoor gezeten te hebben leek het mij een verademing om nu
eens geheel iets anders te gaan doen. Buiten zijn en niet langer opgesloten
zitten tussen vier muren leek mij ideaal. Tuinieren leek mij de meest ideale
bezigheid. Je bent buiten en de lichamelijke inspanning die je daarbij moet
leveren is ook nog eens goed voor je lichaam en geest.
Geen gezeur meer aan je hoofd, gewoon lekker bezig zijn.
Tuinieren was voor mij totaal iets vreemds. Een schop had ik voorheen
nauwelijks in mijn handen gehad. Maar op een complex ben je niet alleen. Er
zijn gelukkig een groot aantal tuinders, dat jou, gevraagd en ongevraagd,
gaarne de beste adviezen geeft. Aan adviseurs dus geen gebrek. Je raakt snel
ingeburgerd op zo’n complex. Je wordt van alle kanten geholpen om snel je
weg in de tuinders wereld te vinden. Na enkele jaren raak je zo ingeburgerd,
dat je zelfs in het complexbestuur terechtkomt. Jij kunt best penningmeester
zijn, het stelt allemaal niks voor en zo af en toe heb je eens een
bestuursvergadering. En het is nog eens gezellig ook. Je laat je strikken, je wilt
ook voor het complex wel iets extra’s doen.
Als ik op deze tijd terugkijk moet ik beamen dat het een oergezellige tijd was.
Een periode waarin ik vele nieuwe vrienden heb leren kennen. Vrienden die
ook werkelijk vrienden waren, waarop je ook in een periode waarin het moeilijk
ging, kon rekenen.
Nooit deed je tevergeefs een beroep op hen.
Als bestuur van het complex hebben we diverse malen een beroep gedaan op
hun medewerking. Gezamenlijk werd er een hekwerk geplaatst. Voor bepaalde
karweitjes hadden we “vaste” medewerkers, waarop je te allen tijde een beroep
kon doen.
Het ledenbestand van het complex liet een doorsnee zien van de
maatschappij. Iedereen ging ongedwongen met elkaar om. Dat is iets wat mij
geweldig goed heeft gedaan.