Yoga Nieuwsbrief 2013-01 - Vereniging Yogadocenten Nederland

De KRACht eN DOORzettiNGSVeRMOGeN
VAN eeN DAppeRe CuRSiSt
Joze is een yoga cursist van mij, die ongeveer acht
jaar geleden bij mij op les kwam. Zij leed aan angst
voor aanraking, overgewicht, lichamelijke beperking
door letsel van hoofd, nek- en schouders, chronische
darmontsteking en medicijn gerelateerde Parkinson.
Toen ze bij mij op les kwam was er fysiek voor haar
weinig mogelijk. Ze zat tijdens de oefeningen en de
ontspanning op een stoel en deed veel aan visualisatie
tijdens de oefeningen die voor haar fysiek niet mogelijk
waren. Ondanks dat ze de enige was die op een stoel
zat deed ze wekelijks dapper mee. Haar weerstand
was zwak waardoor ze ook vaak af moest bellen maar
als het even mogelijk was, dan was Joze van de party.
Zij was al sinds 1978 ziek. Vanaf die tijd was ze aan
de medicijnen. Door het slikken daarvan kreeg ze nog
meer klachten waardoor haar meer medicijnen werden
voorgeschreven.
Na enkele jaren yoga is ze in 2008 en 2009 naast
de yoga EMDR therapie gaan volgen waardoor ze in
2010 haar medicijnen kon gaan afbouwen. Daarna
is ze in 2012 begonnen met het aanpassen van
haar voeding waardoor ze heel veel overgewicht is
kwijtgeraakt. Daardoor steeg haar zelfvertrouwen.
Een arts had al tegen haar gezegd dat ze voor de
maatschappij niets meer kon betekenen dus was
verdere behandeling niet nodig. Joze die naar mijn
mening, ondanks alle ellende uit haar jeugd en de
gevolgen daarvan in haar latere jaren, toch steeds
weer wist op te staan en door te gaan. Zelfs na zo’n
belachelijke opmerking van een arts.
In de afgelopen jaren ben ik vaak geraakt door te zien
hoe Joze, na al die jaren van dapper door oefenen,
het bereikt had om alle oefeningen weer mee te
doen en zelfs tijdens de eindontspanning heerlijk
kon genieten van de rust in haar zelf op de yoga
mat. Maar daarnaast ook in haar dagelijkse leven
veel meer naar haar gevoel en hart kan luisteren. En
letterlijk weer met beide benen in het leven kan staan.
Joze ’s motto is: als je iedere dag een paar pennen
breit, heb je na de winter toch je trui af.
Wat ben ik dankbaar dat ik de levensverhalen van
al mijn openhartige yoga cursisten mag meemaken
en mag zien. Doordat ik zelf in het leven ook door
de donkere nachten van de ziel ben gegaan, kan
ik nu met een glimlach en een open hart genieten
en meevoelen met de mensen om me heen. Ik
hoop dat dit korte verslag ook voor jullie cursisten
mogelijkheden laat zien hoe verandering kan
plaatsvinden. Een weg die leidt langs heuvels en
dalen, langs prachtige vergezichten en diepe ravijnen.
Een weg met ontmoetingen en afscheid, van in en
uitademen, eb en vloed, dag en nacht. Een weg die wij
HET LEVEN noemen. Wat een dankbaarheid!
Imana Petterson ipetterson@quicknet.nl
19
Yoga en meer …
Wanneer het leven op orde is, werk en vrije tijd in
evenwicht en als het dan ook nog lente is, dan lijkt het
of niets of niemand mijn balans kan verstoren.
Als een cursist meldt dat hij/zij aan het verhuizen is,
dan zie ik vaak een bleek, smal en getekend gezicht.
Vooral de zwangeren trekken vaak in een ander huis
vlak voor de geboorte van de kleine.
Hoe fijn een nieuwe woning ook is/wordt, verhuizen
staat in de top3 van stress veroorzakende factoren.
Dat heb ik nu zelf weer eens aan den lijve
ondervonden. Mediteren op een morsige vloer tussen
half ingepakte dozen en gereedschap? Dat leidt
behoorlijk af. Wanneer het “oude huis” meer en meer
wordt onttakelt, verandert je vertrouwde, gezellige
onderkomen langzaam maar zeker in een armoedig
soort kraakpand met alleen het hoognodige om te
eten en te slapen.
Dan komt de verhuiswagen. En in het “nieuwe
onderkomen” wordt je verwelkomd door een
vergelijkbare stoffige wanorde.
Met eerste chakra asana’s blijf ik op de been en met
mijn voeten stevig op de aarde.
Mijn cursisten vragen hoe het gaat, of ik moe ben. En
als ik dat voorzichtig bevestig, vragen ze of ik het naar
mijn zin heb in de nieuwe omgeving, spreken ze me
moed in, sturen lieve kaartjes of brengen bloemen
voor me mee.
iNFO
Trudy Matla-van der Veer
trudematlaveer@gmail.com