Oktober 2010 - Gymnasium Camphusianum

Klas 6
Door: Nickey Smits
Ik weet nog goed dat ik als klein, verlegen meisje naar het Camphusianum ging. Ik kende niemand in
mijn klas (alleen Joëlle een beetje), en werd helemaal in het diepe gegooid. Daar zat ik dan, op de
eerste schooldag, vooraan bij het praatje van de rector. Toen maakte ik kennis met de traditie van
het Camphusianum om aan het begin van het schooljaar te applaudisseren voor de trots van de
school: klas 6. Met harde muziek kwamen ze binnen. Ik kende niemand en zag erg tegen ze op. Ook
bleef ik in de 1e en 2e maar volhouden dat ik toch nooit de examenklas zou halen.
En nu duurt het nog maar 1,5 week voordat ik (en met mij vele anderen) onder luid applaus het
auditorium binnen kom. Ook dan zullen de bruggers vooraan zitten. Ook dan zullen ze vol ontzag
naar ons kijken, ook al kan ik dat zelf niet geloven.
Het is raar om te bedenken dat je nu de oudste en grootste van de school bent. Voor mijn gevoel is
dat helemaal niet zo. Ik ben niet zo groot, slim en cool als die mensen tegen wie ik altijd opkeek. Ik
ben gewoon mezelf, maar ik ben niet iemand om tegenop te kijken. Waarschijnlijk denkt elke
examenklas er zo over.
Maar het raarste vind ik nog wel dat dit mijn laatste eerste schooldag op het Camphusianum zal zijn.
In mei doen we examen en daarna heb ik hier niets meer te zoeken. Officieel dan.
Voor mijn gevoel heb ik hier dan nog alles te zoeken. Het gymnasium zal immers de basis van mijn
verdere leven leggen; zowel op papier als voor mijn gevoel. Natuurlijk is het papiertje belangrijk,
maar minstens zo belangrijk vind ik de andere dingen: de vriendschappen die ik heb opgedaan, het
debatteren dat ik ontdekt heb, de dingen die ik heb geleerd die los staan van lesstof..
Het wordt een spannend jaar, maar ik denk dat het ook een heel erg leuk jaar wordt. In klas 5 waren
de lessen altijd heel erg gezellig, dus waarom zou dat nu niet zo zijn? Natuurlijk zijn er bijzondere
dingen, zoals het PWS, alle mondelingen die er voor de deur staan en het Centraal Examen zelf.
Maar niets is onmogelijk (vorig jaar een 9 voor literatuur presentatie), dus ik ga ervan uit dat het
vooral heel erg leuk wordt dit jaar en dat we ergens in juni weer met z'n allen in het auditorium zitten
om een mooi papiertje op te halen!
Over een jaar ben ik weer een relatief klein en verlegen meisje, maar dan waarschijnlijk op een grote
universiteit. Daar zal ik weer opkijken tegen de laatstejaars.
Maar nu ga ik nog mooi even genieten van het de oudste zijn, van de lieve lieve lieve mensen op de
3e, van superleuke debatmensen en vooral: van de vertrouwdheid, van het feit dat ik precies weet
hoe de gang van zaken is op school. De examens worden spannend, maar ik weet zeker dat ik het
met alle lieve mensen om me heen helemaal ga redden!
Klas 6; here we come!!
14