April - MUGweb

stage lopen in achterstandsbuurt
‘in het begin was ik in de indische buurt ‘s avonds bang op straat’
jonG En sLIM
de hogeschool van
amsterdam heeft in
de molukkenstraat een
buurtwinkel geopend,
waar studenten
huiswerkbegeleiding
geven en sociaal
raadslieden helpen.
studenten die het leven in een
echte achterstandswijk willen
meemaken, kunnen hun
hart ophalen. Na Amsterdam Zuidoost
en de Baarsjes heeft de Indische
buurt nu ook een Buurtwinkel
voor Onderwijs, Onderzoek en
Talentontwikkeling (Boot). Deze
drie wijken hebben het predicaat
‘achterstandswijk’ met elkaar gemeen.
Studenten van de Hogeschool
van Amsterdam lopen bij
Boot stage. Overdag studeren ze
sociaal juridische dienstverlening,
rechten en ergonomie.
,,Het is de bedoeling dat ze tijdens
hun stage huiswerkbegeleiding
geven en creatief talent in de
buurt zoeken”, zegt Sandra Bos, coordinator
van Boot in de Indische
buurt.
Boot werkt samen met welzijnsorganisatie
Civic, woningcorporatie
Eigen Haard en basisscholen.
De brochures en persberichten van
Boot hebben het over sympathieke
doelstellingen als ‘talentontwikke-
Tekst: Else Lenselink, Marcel Schor, Gertjan Wijburg
Studente van de Hogeschool van Amsterdam staat buurtbewoners bij. Foto: Ingrid de Groot
ling van en voor de buurt’. In ieder
geval heeft het buurtwerk voor de
studenten één evident voordeel: ze
maken grondig kennis met het leven
in de grote stad.
Bos: ,,Door de stage komen studenten
in aanraking met andere
culturen. Van de studenten die
huiswerkbegeleiding geven, hebben
negen van de tien op een witte
school gezeten, ook al is een aantal
van hen zelf van buitenlandse
origine. Negentig procent van de
kinderen in de Indische buurt hebben
een niet-Nederlandse achtergrond.”
Studenten die voor een stage bij
Boot kiezen, scouten niet alleen
talent in de buurt, ze moeten ook
als rolmodel fungeren. Volgens
Bos willen de studenten ‘graag
hun talent met bewoners van een
achterstandsbuurt delen’. Voor de
studentes Kevser Çabuk uit Krommenie
en Hilal Yilmaz uit Boxtel
viel er alleen niet zoveel te kiezen.
Kevser: ,,Ik had nog geen stage,
via mijn docent kwam ik bij Boot
terecht.”
Ook helpen de studenten sociaal
raadslieden met de grote
toeloop van buurtbewoners die
hulp bij het invullen van hun belastingaangifte
nodig hebben. Het
werk levert de studenten geen problemen
op, de buurt wel. Kevser:
,,In het begin was ik bang in het
donker. Jongens hangen ‘s avonds
laat bij coffeeshops rond. Maar ik
begin eraan te wennen. De jongens
herkennen mij nu op straat.” Hilal:
,,In mijn dorp is het na acht uur ’s
avonds stil op straat. Hier begint
het dan pas.”
Kevser en Hilal zien zichzelf
niet als rolmodel. Ze vinden ook
niet echt dat ze bijdragen aan talentontwikkeling.
Buurtwerk heeft
niet de bijzondere interesse van
de studentes, de Indische buurt
eigenlijk ook niet. Kevser en Hilal
denken niet dat ze na hun stage
hier ooit nog zullen terugkomen.
Civic-medewerker Rogier Wij-
lens is niettemin blij met de hulp
van de studenten. Op dit moment
lopen er vijftien studenten via Civic
stage bij Boot. ,,Ze doen het
heel goed. Zonder hen hebben wij
hier maar twee sociaal raadsmannen
om vijfhonderd buurtbewoners
te helpen. We zouden de druk
niet aankunnen.”
Dat de studenten nuttig en gewaardeerd
werk verrichten, staat
buiten kijf. Talentontwikkeling
van en voor de buurt lijkt echter
nog wat hoog gegrepen. Kevser:
,,Talent? Volgens mij help ik nu
gewoon mensen die niet begrijpen
hoe ze hun belastingaangifte moeten
doen.”
Het inzetten van studenten lijkt
op een verkapte bezuiniging, bij
gebrek aan genoeg sociaal raadslieden.
Wijlens verwerpt die gedachte
en Sandra Bos reageert: ,,Kijk, ik
zorg voor interessante stages voor
studenten, zodat zij kunnen bijdragen
aan wijkverbetering. Niemand
wordt er slechter van.”
In café Gollem ontmoet iedereen iedereen
als student kun je
er geen genoeg van
krijgen. Koude pilsjes,
lekker van de tap. maar
het liefst wél met een
bijzondere smaak. die
kun je krijgen in café
gollem.
café Gollem is gevestigd
in een klein steegje, de
Raamsteeg, tussen Spuisraat
en Singel. Het staat bekend
om zijn bieren: er worden naast
gewone, veel speciale biertjes
geschonken, met name Vlaamse.
Op krijtborden staat geschreven
wat je kunt bestellen. Maar je
hoeft geen echte kenner te zijn
om hier te komen. ,,Ik bestel
altijd maar wat”, zegt student
Willem (23), ,,want ik ben geen
bierkenner. Ik laat me gewoon
verleiden door een merknaam of
bierfles.”
Willem is na college regelmatig
in café Gollem te vinden. ,,Ik
kom hier zeker vaak. Het is erg
gezellig. Er komt van alles wat.
Veel mensen die ik anders nooit
zou ontmoeten. Hier ontmoet
iedereen iedereen.” Hij heeft
gelijk. Mensen uit verschillende
kringen komen naar café Gol-
lem. Er zitten zowel zakenlui als
artistieke types. Over de stoelen
hangen colberts, maar ook leren
jacks. En met Willem en zijn
vrienden zijn ook de studenten
vertegenwoordigd.
Café Gollem heeft in Amsterdam
een cultstatus. Wijlen
Ramses Shaffy kwam er wel eens
drinken. Het schijnt dat Youp
van ‘t Hek er optrad. Het is er
jazzy en rock ’n rollend. Rokerig,
maar dan zonder de rook. Ze
draaien er oude blues en jazz.
Het kleine donkere pandje heeft
een warme sfeer. De bierflessen
staan er langs de muur gerangschikt.
Het etablissement heeft
geen decoratie nodig: deze biertempel
borrelt van de inspiratie.
Klein en krap is café Gollem wel.
Bij drukte zit je bijna op elkaars
schoot. Maar de sfeer is daardoor
intiemer dan in grotere cafés waar
je meestal afgezonderd aan een
tafeltje zit. Willem en zijn vrienden
zijn inmiddels aangeschoven
bij een groepje Italiaanse toeristen.
Ze zijn al weer toe aan hun
volgende rondje. Ze proosten
met trechtervormige bierglazen.
Krijgen ze geen hoofdpijn van
die speciale biertjes? Willem:
,,Nee hoor. Daar hebben we geen
last van.” (GW)
Café Gollem, Raamsteeg 4
Openingstijden: dagelijks 16:00-
01:00 uur,
zat. en zo. 14:00-02:00 uur.
menTor
MUG-redacteur Charles
Braam is jongerenmentor
bij Goal!, een project van
de gemeente Amsterdam.
Hij schrijft over zijn
ervaringen.
mug magazine a p r i l 2010 achtergrond 19
Selma
jonG En sLIM
Mailtje gehad van mentorbegeleider
Erol, waaruit blijkt
dat aspirant-pupil Savas dat
hele mentorgedoe niet zo
ziet zitten. Dat verbaast me
eigenlijk niet, gezien zijn
afwerende houding tijdens
ons kennismakingsgesprek.
Er wordt van alle kanten aan
hem getrokken. Zijn school,
zijn moeder, de begeleider
voor zijn geweldsproblematiek.
En dan met zo’n mentor
nog meer verplichtingen,
wéér iemand erbij die op je
nek zit en van alles van je
wil. Misschien zijn dat zo
ongeveer Savas’ overwegingen
geweest. Of hij zag het
met mij niet zitten. Ik voel
me niet persoonlijk aangesproken
en dat moet, denk
ik, ook de uitgangshouding
van een mentor zijn. Het
gaat om de jongere, geen
plaats voor het ego van de
mentor. In afwachting van
een nieuwe match blader ik
in het instructieboek, dat
bij de tweedaagse training
voor mentor hoort, nog eens
door. Interessante en leerzame
teksten en oefenstof,
maar nu even niet. Misschien
ben ik toch heimelijk op
zoek naar aanwijzingen dat
ik iets fout of in ieder geval
niet effectief heb gedaan in
het traject met Savas.
Natalia van Radar, het
bureau dat het project Goal!
organiseert, belt me. Er is
een nieuwe aanvraag. Misschien
iets voor mij? Het
gaat om Selma, een meisje
van veertien met ouders
van Marokkaanse afkomst.
Ze heeft problemen met
huiswerk maken en zoekt
ondersteuning bij de vakken
Engels, Frans en wiskunde.
Ze wil heel graag slagen en
heeft daar begeleiding bij nodig.
Hoe graag ze wil, blijkt
uit onze eerste ontmoeting,
het ‘klikgesprek’, samen met
mentorbegeleider Rozalie.
Selma irriteert zich aan
sommige kinderen in haar
klas. Vaak als ze iets aan de
leraar wil vragen lukt dat niet
omdat de andere kinderen
zo luidruchtig zijn en niet in
de les geïnteresseerd. Selma
zoekt iemand die antwoorden
heeft op de vragen, die
ze tijdens de les niet kan
stellen.
De namen van de
personen in dit artikel zijn om
privacyredenen veranderd