April - MUGweb

sPort
an d r é st u y f e r s a n t
de marathon van
rotterdam? voor een
lange-afstandloper uit
de Watergraafsmeer
is dat vloeken in de
kerk. die stad is iets
teveel ‘010’, om maar
in voetbaltermen te
blijven. theo stelling
rent liever in ‘eigen huis’,
waar hij de marathon
van amsterdam mee
bedoelt. en met succes:
want hij won bij de
veteranen.
Waarmee maak je iemand
blij wiens leven wordt
beheerst door rennen,
rennen en nog eens rennen? Met
deelname aan de marathon van
New York! The Big Apple is het
Nirvana van de marathon. Rennen
door New York en dan sterven, in
die volgorde.
Voor marathonloper Theo Stelling,
51 jaar, kwam zijn droom uit.
Op zijn vijftigste verjaardag kreeg
hij van vrouw en zoon als cadeau
een geheel verzorgde reis naar New
York én een startnummer. Voor
Stelling, technisch medewerker bij
de gemeente, werd dat een marathon
met een wel heel emotionele
lading.
,,Twee weken voor New York
werd mijn vrouw ziek. Er werd
kanker bij haar geconstateerd. Wij
besloten toch om te gaan. Het was
voor mij een race met twee gezichten.
Het idee dat mijn vrouw zo ziek
was, maakte mij heel emotioneel.
Maar aan de andere kant, de marathon
van New York, wát een belevenis”,
verzucht de tot op het bot afgetrainde
Stelling. Voor een hardloper
die gewend is aan Amsterdamse
verhoudingen was hardlopen door
New York een cultuurshock. Ren
je in Amsterdam voor twee man en
een paardenkop, in New York is dat
wel andere koek.
,,Twee miljoen mensen langs
de kant”, vertelt Stelling. ,,Vooral
de doorkomst door de verschillende
wijken was één groot feest.
Maar dan die de tegenstellingen...
In Harlem en de Mexicaanse wijk
kreeg je een heldenontvangst. In
Brooklyn, de joodse wijk, deden
die orthodoxe joden net of ze je
niet zagen. En overal bandjes en
live muziek. Normaal ben ik tijdens
een marathon heel fanatiek
en serieus, maar in New York liep
ik als een toerist. Ik had mijn camera
meegenomen en heb meer
dan driehonderd foto’s gemaakt.”
De marathonsfeer in Amsterdam
mag dan de gevoelstemperatuur
van een vrieskist hebben, dat
neemt niet weg dat Stelling daar
zijn ultieme loopmoment meemaakte.
Het hele vorige seizoen
had Stelling het rubber van zijn
loopschoenen getraind. Storm,
regen en kou werden daarbij op
de koop toegenomen. Op de atletiekbaan
van AV23 in de Watergraafsmeer
werd de snelheid aangescherpt.
En allemaal met één
motto: de tijd begint te dringen.
Wil je als vijftigjarige marathonloper
nog één keer de stopwatch
uitdagen, dan moet er gewerkt
worden.
Stelling, klein, levendige ogen,
ras-Amsterdammer, vertelt: ,,In
juni begon de vorm te komen.
Tijdens de Senior Games, een
sportspektakel in Zeeland, won ik
de halve marathon. Het begon bij
mij te dagen dat het in oktober wel
eens heel hard kon gaan.”
Najaar, de tijd dat de blaadjes van
de bomen vallen, maar ook dé tijd
voor de grote stadsmarathons. Begin
oktober beet de hoofdstad het
spits af. In het wedstrijdvak, tussen
de Afrikaanse loopwonderen, trad
ook Theo Stelling aan. Voor hem
was het erop of eronder. Goud
of blik. Het parkoers kon hij wel
dromen. Vooral van het gedeelte
langs de Amstel had hij wakker gelegen.
Als het daar maar niet al te
hard waaide. Dat helse open stuk
vanaf Buitenveldert naar Ouderkerk,
waar de Amstel overgestoken
wordt en dan weer terug langs de
rivier richting Amsterdam.
Hoe vaak had hij daar niet getraind?
Speurend naar de ideale
looplijn, opletten hoe en waar de
wind staat. Nog even een verse rochel
achter de huig vandaan trekken
en de polsstopwatch voor de
zoveelste keer controleren. Stelling
was er klaar voor. Na het startschot
waren de eerste tien kilometer
door Zuid een kwestie van volgen,
je hart niet boven je theewater jagen,
opletten waar de concurrentie
zit. Maar toen kwam het beruchte
pad langs de Amstel.
,,Alles op die dag zat mee”, vertelt
de kampioen. ,,Voor een marathonloper
was het schitterend
weer, met weinig wind. Langs de
Amstel, in de buurt van Ouderkerk
kreeg ik het heel moeilijk.
Mijn directe concurrent was er
vandoor. Ik heb langs die hele
Amstel in mijn eentje lopen jagen.
Terug in de stad, voor de Bijlmerbajes,
kreeg ik hem te pakken. In
mijn buurt, de Watergraafsmeer,
rekende ik met hem af.”
De rest is geschiedenis. In een
Theo Stelling:
‘mijn directe
concurrent was
er vandoor. Ik
heb langs die
hele Amstel
in mijn eentje
lopen jagen.
Terug in de
stad, voor de
Bijlmerbajes,
kreeg ik hem te
pakken.’ Foto:
Hilco Koke
‘Geld verdampt, herinneringen blijven’
tijd van 2.37 uur kwam Theo Stelling
over de streep. In het Olympisch
Stadion werd hij gehuldigd
als nieuwe veteranenkampioen,
maar ook recordhouder. Kregen
de winnaars bij de professionals
een vet bedrag op hun rekening
gestort, Stelling moest genoegen
nemen met een ‘plakkie’. De Watergraafsmeerder
is daar zelf nogal
nuchter over. Wat kan hem dat
geld nou schelen. Gezondheid is
veel belangrijker. Dat het met zijn
vrouw weer goed gaat, daar is de
hardloper uit Oost zielsgelukkig
mee. Geld verdampt, maar herinneringen
blijven en die zijn voor
hem véél belangrijker, die pakken
ze hem niet meer af.
Als hij der dagen zat is, de urinestraal
zwak en de benen dienst
weigeren, dan kijkt hij met voldoening
naar zijn rijk gevulde prijzenkast
en zakt hij weg in mijmeringen.
Hij ziet zich dan weer langs het Amsterdam-Rijnkanaal
ijlen, waar hij
zijn schrale, afgetrainde lijf op zijn
falie gaf, en hij ziet zichzelf rennend
over de Queensboroughbridge in
New York, hoort de aanmoedigingen
en telt zijn zegeningen.
Maar zover is het nog lang niet.
Begin maart startte Stelling in de
’20 van Alphen’ de openingsklassieker
van Nederland, waar hij tweede
werd. Theo Stelling kent ook zijn
zwakheden. ,,De afgelopen winter
met die maandenlange kou vroeg
ik mij wel eens af waar ik mee bezig
was. Dan lag ik liever op de bank
met een zakkie chips.”
mug magazine a p r i l 2010 sPort 27