bram som de wonderbaarlijke wederopstanding van - Aprendo

Hoe houden jullie Bram blessurevrij?
KUGLER: ‘Fietsen en zwemmen zijn alternatieve trainingsvormen,
geschikt om de pezen te ontzien. Het is erg moeilijk om de techniek
van een ervaren toploper te veranderen, een mens is nu eenmaal
geen machine. Door middel van videoanalyse hebben we Bram
geconfronteerd met zijn bewegingspatroon. Tegenwoordig is hij in
staat met een kortere pas te lopen. Zijn arsenaal is vergroot, Bram
beschikt nu over zes versnellingen in plaats van twee.’
JONGKIND: ‘Qua spiersamenstelling is Bram het type van de sprinter,
maar duurvermogen opbouwen kan hij ook. Zijn hart-longcapaciteit
is formidabel, zonder noemenswaardige training fietst hij een rondje
IJsselmeer met een gemiddelde snelheid van dertig kilometer per
uur. Ook zijn sprongkracht is buitengewoon. De pure sprinttypes
beschikken niet over een groot motorvermogen. Anderen hebben
een grote motorinhoud, maar beschikken niet over snelheid. Bij
Bram komt dat allemaal samen. Ik beschouw Bram als de perfecte
achterhonderd-meterloper.’
Op zaterdag 31 juli verdedigt Bram Som zijn titel op de achthonderd meter
tijdens de EK Atletiek in Barcelona.
Maaike
leert lopen [2]
DAG SOKKEN
Het onwaarschijnlijke is gebeurd: na jaren staren naar de voorbij
dravende hardlopers in mijn stad ben ik zelf ook toegetreden
tot het lopersgilde. Een paar keer per week gaan de personal
iPhone-coach en ik de straat op voor een intervalrondje door de
buurt.
Soms voelt het alsof ik in een toneelstuk zit waarin ik een hardloper
speel, maar minstens zo vaak voelt het al best echt. Kijk
mij eens lopen. Ik loop dan wel niet zo cool, die geroutineerde
souplesse heb ik nog lang niet bereikt (‘Mag ik al weer gewoon
lopen, trainer Lite? Halve minuut nog? Okee. Tien, negen... pffffff,
húúúúhhhh!’), maar toch. Ik loop. Mijn vaste rondje linksom, mijn
vaste rondje rechtsom. Ik zoek de cadans, knik naar mijn toch wel
wat beter geklede collega’s en na een minuut of twintig stretch ik
tegen de voordeur zoals ik denk dat ik dat zou moeten doen. Op
feestjes zeg ik nonchalant dat ik tegenwoordig ook loop. Want
rennen, dat doen lopers natuurlijk niet.
Af en toe, in een overmoedige bui, denk ik weleens: hé, doe eens
gek. Laat ik een ander rondje doen. De routine doorbreken, de
gebaande paden verlaten. En dan kom ik terecht op de weg langs
het water.
Pas als ik er ben, realiseer ik me dat ik eigenlijk bang ben voor de
weg langs het water. Hier lopen namelijk de Echte Lopers. Stuk
voor stuk kunnen ze ontzettend hard en op hun gezichten is geen
spoortje pijn te zien, of vermoeidheid, of wat voor inspanning dan
ook. Links en rechts zoeven ze langs me heen op hun superschoenen
en in hun aërodynamische
pakken en ik voel me weer de
amateurspetteraar van acht die
per ongeluk in de baan van de
wedstrijdzwemmers is gesprongen. Ik probeer het ritme te hervinden
en gewoon door te gaan in mijn joggingbroek en de oude
sokken van mijn wederhelft, maar wil het liefst onder water duiken,
waar niemand me ziet.
Vorige week zag ik een foto van Fred Teeven in de weekendbijlage
van de krant, zijn logge lijf soepel stretchend op de weg langs het
water. Hij droeg een pak dat er zo geavanceerd uitzag dat je er ongetwijfeld
ook mee naar de maan kunt en keek alsof hij nog dagen
aan één stuk door kon draven. Op de volgende foto at hij voldaan
een boterham met pindakaas.
Het wordt tijd voor een serieus hardlooppak.
Rennen, dat doen
lopers natuurlijk niet
Maaike Schutten is schrijfster. In mei verscheen haar
tweede roman, Bakfietsblues (Uitgeverij Sijthoff).
www.runnersweb.nl JUNI 2010 | RUNNER’S WORLD 23
FOTO INEKE OOSTVEEN