Gerechtshof Amsterdam, LJN BX8217, 6 september 2012 (publicatie

More documents

Recommendations

Info

§ 21. Aangifteverzuimboete aanslagbelasting artikel 67a van de AWR 1. Het niet of niet binnen de termijn doen van aangifte voor de aanslagbelastingen wordt aangemerkt als een verzuim. 2. Ter zake van een aangifteverzuim legt de inspecteur een verzuimboete op van € 226. 3. In afwijking van het tweede lid legt de inspecteur ter zake van een aangifteverzuim bij de vennootschapsbelasting een verzuimboete op van vijftig procent van het wettelijk maximum van artikel 67a van de AWR. 4. Bij het niet of niet binnen de termijn doen van aangifte voor de aanslagbelastingen is alleen sprake van een verzuim, indien belanghebbende de aangifte niet binnen een door de inspecteur gestelde termijn heeft gedaan en hij geen gevolg heeft gegeven aan een aanmaning van de inspecteur. 5. Een aangifte die wordt ingediend nadat de aanslag (ambtshalve) is opgelegd, geldt niet alsnog als een (niet binnen de termijn) gedane aangifte. 4.2. De rechtbank heeft met betrekking tot de vraag of terecht en voor het juiste bedrag een verzuimboete is opgelegd het volgende overwogen. Belanghebbende is daarin aangeduid als ‘eiseres’, de inspecteur als ‘verweerder’: “2. (…) Eiseres stelt dat zij nimmer de herinneringsbrief heeft ontvangen welke voorafgaat aan de aanmaning tot het doen van aangifte. Verweerder stelt dat deze op of rond 28 mei 2010 naar het vestigingsadres van eiseres is verstuurd. 3.1. Een belastingplichtige, die niet reageert op de uitnodiging om aangifte te doen, krijgt eerst een herinnering en vervolgens een aanmaning. Indien hij die drie verzoeken om aan zijn verplichtingen te voldoen heeft genegeerd, beloopt de belastingplichtige een verzuimboete (Kamerstukken II 2008-2009, 32 128, nr. 3 blz. 34-35). Voor het opleggen van de verzuimboete is dus in beginsel geen plaats indien de herinnering niet op het adres van belastingplichtige is ontvangen en de herinnering de belastingplichtige ook anderszins niet heeft bereikt. 3.2. In beginsel is het aan verweerder om aannemelijk te maken dat de herinnering op het adres van de belastingplichtige is ontvangen of aangeboden, dan wel dat de herinnering de belastingplichtige anderszins heeft bereikt. De omstandigheid dat per post verzonden stukken in de regel op het daarop vermelde adres van de geadresseerde wordt bezorgd of aangeboden, rechtvaardigt evenwel het vermoeden van ontvangst of aanbieding van de herinneringsbrief op dat adres. Dit brengt met zich mee dat verweerder in eerste instantie kan volstaan met het bewijs van verzending naar het juiste adres (vergelijk Hoge Raad 15 december 2006, nr. 41.882, <strong>LJN</strong>: AZ 4416). 3.3. Tot de stukken behoort een uitdraai uit het geautomatiseerde systeem van de belastingdienst waarin staat dat volgens die gegevens een herinneringsbrief is verstuurd met dagtekening 28 mei 2010 heeft. Verweerder heeft voorts een kopie van de herinneringsbrief, met dagtekening 28 mei 2010, overgelegd, welke vóór verzending is gescand. De rechtbank is van oordeel dat verweerder hiermee genoegzaam heeft aangetoond dat aan eiseres een herinneringsbrief is gezonden. De rechtbank ziet geen reden om aan te nemen dat de herinneringsbrief, zoals die zich in het dossier van eiseres bevindt, wel is opgemaakt, maar niet verzonden is. Ook is de herinneringsbrief juist geadresseerd, zodat verweerder heeft voldaan aan zijn bewijslast. Er is derhalve een gerechtvaardigd vermoeden dat de litigieuze brief eiseres heeft bereikt.
3.4. Gelet op het in onderdeel 3.2. aangehaalde arrest is het nu aan eiseres om het vermoeden van ontvangst of aanbieding van de herinneringsbrief op het juiste adres te ontzenuwen. De rechtbank is van oordeel dat eiseres hierin niet is geslaagd. De enkele blote ontkenning van eiseres dat zij de herinnering niet heeft ontvangen, acht de rechtbank hierbij onvoldoende. 3.5. Gelet op het voorgaande, is de rechtbank van oordeel dat eiseres op de juiste wijze is herinnerd en aangemaand om aangifte te doen. Verweerder heeft daarom verder uitstel voor het inleveren van de aangifte mogen weigeren. De verzuimboete is derhalve terecht opgelegd. Eiseres heeft geen grieven ingebracht tegen de hoogte van de verzuimboete. De rechtbank ziet ook ambtshalve geen gronden de verzuimboete te verlagen. Hoewel het niet (op tijd) indienen van de aangifte mogelijk deels het gevolg is van een zakelijk conflict tussen eiseres en haar accountant, acht de rechtbank dit onvoldoende om bij vaststelling van de hoogte van de verzuimboete daarmee rekening te houden. Zij acht dan ook de verzuimboete van € 567 passend en geboden.” 4.3.1. Belanghebbende heeft in hoger beroep primair gesteld dat zij nooit een herinneringsbrief heeft ontvangen en dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de inspecteur het bewijs heeft geleverd van verzending van een herinneringsbrief met dagtekening 28 mei 2010. Aan het daaraan door de rechtbank verbonden bewijsvermoeden en de hierop in 3.4 van de uitspraak gebaseerde oordelen komt reeds daardoor de grond te ontvallen, aldus belanghebbende. Subsidiair heeft zij gesteld dat de rechtbank ten onrechte heeft verondersteld dat zij geen bezwaren heeft aangevoerd tegen de hoogte van de opgelegde verzuimboete. De rechtbank heeft onvoldoende rekening gehouden met het conflict tussen haar en haar accountant en zij heeft miskend dat de naar een belastbare winst van € 47.790 opgelegde aanslag onjuist was en nadien is verminderd. Bovendien zou de verzuimboete voor het jaar 2008 hoogstens € 113 mogen bedragen omdat de aanvankelijk opgelegde verzuimboete voor het jaar 2007 ongedaan is gemaakt wegens gebrek aan bewijs. Aangezien de verzuimboete 2007 ten onrechte is verrekend met een teruggaaf omzetbelasting, is de Belastingdienst thans per saldo een bedrag aan belanghebbende verschuldigd, te verhogen met een additionele boete op grond van de Wet dwangsom, zo stelt belanghebbende. 4.3.2. De inspecteur heeft zich in hoger beroep op het standpunt gesteld dat de herinneringsbrief geen officiële (wettelijke) status heeft en dat ook indien ervan wordt uitgegaan dat belanghebbende de herinneringsbrief niet heeft ontvangen, in het onderhavige geval is voldaan aan de voorwaarden voor het opleggen van de onderhavige verzuimboete. Volgens de inspecteur zijn er geen gronden aanwezig voor matiging. In het onderhavige geval is een verzuimboete van € 567 passend en geboden, aldus de inspecteur, die daarnaast heeft gesteld dat belanghebbende geen gronden heeft aangedragen voor het opleggen van een dwangsom. 4.4. Het Hof komt wat betreft de aan het (niet-)ontvangen van een herinneringsbrief te verbinden gevolgen tot een ander oordeel dan de rechtbank en overweegt daartoe als volgt. 4.4.1. Artikel 67a, eerste lid, AWR bepaalt dat sprake is van een verzuim ter zake waarvan een verzuimboete kan worden opgelegd indien een belastingplichtige de aangifte niet binnen de ingevolge artikel 9, derde lid, AWR gestelde termijn heeft gedaan. In de jurisprudentie is hieraan de gevolgtrekking verbonden dat voor de oplegging van de verzuimboete van artikel 67a AWR geen plaats is indien de aanmaning niet op het adres van de belastingplichtige is ontvangen of aangeboden, en de aanmaning de belastingplichtige ook anderszins niet heeft
Page 1 and 2: LJN: BX8217, Gerechtshof Amsterdam,
Page 3: “U heeft op 20 september geschrev
Page 7 and 8: hij niet weet dat hij aangifte had

Gerechtshof Amsterdam, LJN BX8217, 6 september 2012 (publicatie

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?