Bruggen - Tento.be

Op de wereldtentoonstelling te Brussel in 1958
was een tachtig meter lange schuine pijl in beton,
steunend op één voet het zinnebeeld van de
toenmalige durf va n de "Belgische burgerlijke
bouwkunde". Een 58,6 meter lange sta len loopbrug
met betonnen vloerplaat va n 8 cm dikte hing met
kabels op aan de pijl. Vijf meter onder deze brug lag
een natuurgetrouw uitgewerkte reliëfkaart va n België
waarop de bestaande en de ontworpen kunstwerken
va n de burgerlijke bouwkunde werden aangeduid. Men
kon er zien hoe de uitbreiding va n het wegennet,
dankzij moderne technieken de menselijke communicatie
zou bevorderen. Het grote geloof in de
infrastructuur va n de autowegen werd er ten top
gedreven. Ook de stuwdammen, de zeehavens, de
waterwegen werden er ten dienste va n de mens en zijn
activiteiten geëvoceerd. Ontworpen door architect J.
Va n Doosselaere, beeldhouwer-architect J. Moeschal en
ingenieur A. Paduart was het een va n de meest
spectaculaire bouwwerken op deze tentoonstelling.
De pijl werd als een balk met gelijke weerstand
ontworpen in omgekeerde A-vorm; de vermindering
va n de doorsnede naar de punt toe was zodanig dat
de maximale samendrukking va n het beton over quasi
de volledige lengte werd bereikt. De betondikte va n de
balken in plaatvorm va rieerde van I 2 tot 4 cm. Aan het
134
andere uiteinde vormde een overkragende zaal, in
driehoeksvorm met schaaldak, een tegengewicht.
Onder de centrale poot werd het evenwicht va n de
constructie verzekerd door 14 Franki-palen, waarva n
4 verticaal en I 0 schuin in de grond werden ingeplant.
Het gedurfde va n dit spectaculair bouwwerk en de
hoop die het uitstraalde naar de nog komende "golden
sixties" was direct verstaanbaar en eenvoudig met de
ogen af te lezen. Nadien werd het bouwwerk
afgebroken, nadat het lange tijd in een ruïneuze
toesta nd wa s blijven staan. Een monument van het
geloof in de mogelijkheden va n de architectuur
verdween zonder meer.
De bouwwerken uit het verleden die de kracht
hebben gehad om op een eenvoudige manier nieuwe
impulsen los te maken ter bevordering va n de
bouwkunst, blijven in ons geheugen geprent ook al
bestaan ze niet meer.
Het HST-project dat architect Luc Deleu en zijn
medewerkers in 1988 voorstelden voor de verbinding
tussen het Brusselse Noord- en Zuidstation vulde het
onvoltooide noord-zuidverbindingstracé ruimtelijk aan.
De ontworpen HST-luchtlijn volgt op de gemiddelde
hoogte va n 50 meter boven het stadslandschap het
Pijl in beton
Wereldtentoonstelling
te Brussel
1958
Architect Van Doosselaere,
beeldhouwer-architect
J. Moeschal en ingenieur
A. Paduart