Het is om de hoek - Fonds voor Cultuurparticipatie

Het theater bij Woudsend wordt gebouwd.
Foto Ep van Hijum
2008 kunnen mensen zich op internet een
ander, virtueel leven aannemen; zij leveren
hun ware identiteit in.’ De personages in het
stuk raken gaandeweg steeds afhankelijker
van de computers en hun virtuele wereld.
Graafwerk
Rinoseros werd gespeeld op het provinciale
gronddepot aan de rondweg bij het aquaduct
van Woudsend. Daar midden in het
weidse landschap is een geïmproviseerd
openluchttheater gemaakt. Het decor bestaat
uit vijf containers die staan opgesteld
in een halve cirkel. De cirkel wordt compleet
gemaakt door een tribune waarop
347 mensen plaats kunnen nemen. Voor
de bouw van het theater is dankbaar gebruikgemaakt
van de hulp van loonbedrijf
rypma uit Woudsend. ‘Er moest een hele
arena worden uitgegraven. Via via kwamen
we terecht bij rypma die het graafwerk
voor z’n rekening heeft genomen. Wij
hoefden alleen maar de dieselkosten te betalen.
rypma heeft ook met een shovel de
containers op de zandmuur gezet.’
Het bedrijf is niet het enige uit Woudsend
dat betrokken is bij de totstandkoming
van de productie. Uit het hele dorp zijn
diverse mensen en bedrijven opgetrommeld
om te helpen. Zulke betrokkenheid
is belangrijk voor het slagen van een locatieproductie,
werd Pieter Stellingwerf
jaren geleden al duidelijk. Zo wilde hij in
1995 voor zijn afstuderen een voorstelling
maken in de sluis van Stavoren. Het stuk
– Met gesloten deuren van Sartre – moest
—‘Eigenlijk
kenden we elkaar
nog niet echt.’
worden gespeeld op een beweegbare vloer
die in de sluis op het water lag. Het publiek
zou in de sluis op pontons komen te zitten.
De vergunning werd aangevraagd bij de
gemeente en goedgekeurd. ‘Maar de sluiswachter
was aanvankelijk minder enthousiast.
Het was zíjn sluis en hij voelde zich
gepasseerd.’ Toen de regisseur hem had
uitgelegd wat precies de bedoeling was,
stemde de sluiswachter wél toe. Wanneer
nieuwsgierige voorbijgangers wilden weten
wat er toch voor opmerkelijks werd gedaan
in de sluis, stapten ze niet op de regisseur
af, maar altijd op de sluiswachter, hij was
immers de baas van de sluis. ‘Ik heb daar
veel van geleerd. Pas als je de gemeenschap
erbij betrekt, landt je idee en wordt het gedragen’,
aldus Stellingwerf.
Vrijwilligers
Een kleine week voor de première van Rinoseros
is er een vrijwilligersbijeenkomst
in de tent waar voor de voorstellingen het
publiek wordt opgevangen. Ongeveer dertig
mensen zijn komen opdagen die via via in
het dorp hebben gehoord dat er hulp nodig
is. Iedereen die zich aanmeldt, krijgt als beloning
een vrijkaart voor de voorstelling.
Dory de Vries, al jaren vrijwilliger bij het
productieteam van SULT, polst de belangstelling.
Wie wil er de bewaking van het
theaterterrein op zich nemen? ‘Er staat
een caravan bij het speelveld. Daar moeten
mensen gaan slapen, want er staat wel voor
een ton aan apparatuur opgesteld’, zegt ze.
‘En wie vindt het leuk om echt in de voorstelling
mee te draaien? We zoeken nog drie
mensen die tussen de scènes door helpen
om de stoelen en tafels op het speelvlak te
verplaatsen als het licht uit is. Zij moeten
dus ook mee gaan repeteren.’ De animo
is in eerste instantie nog niet zo groot.
Meerepeteren? Dat kost nogal wat tijd! De
catering, de kassamedewerkers en de begeleiders
die het publiek naar de tribunes
moeten loodsen zijn echter zo gevonden.
De een belooft haar zoon eens te polsen
of die parkeerwacht wil zijn en de ander
zal nog eens een vriend vragen of hij op
wacht wil staan. Het is wel duidelijk dat de
bewoners van Woudsend graag willen dat
de hele productie gaat slagen.
Uit laten komen
Sommige dorpsbewoners hebben in het
voortraject al hun steentje bijgedragen, zoals
Aletta Visser, die naast de speellocatie
woont. Zij zit in de textielgroep die zorg
draagt voor de kostuums van de voorstelling.
In het dagelijkse leven werkt ze in de kinderopvang;
in haar vrije tijd is ze coupeuse.
‘Dit is voor het eerst dat ik bij iets cultureels
betrokken ben. Het leek me wel eens leuk
om kennis te maken met theater en toneel.
Binnen de textielgroep hebben we gewerkt
met een professionele ontwerpster. Zij heeft
bepaald hoe de kostuums eruit moeten zien;
wij voerden dat uit. Als coupeuse maakte ik
wel eens een trouwjurk, of ik maakte broeken
groter, maar ik heb nooit broeken kapot
geknipt, dingen erop geplakt of geschilderd
om er een kostuum van te maken.’