Het is om de hoek - Fonds voor Cultuurparticipatie

— ‘Ik ga hier
nooit meer weg.
Het is gewoon
leuk.’
de gelegenheid zijn om te exposeren, rijp en
groen, amateurs en professionals, Belcrummer
of niet. Haar idee won. Inmiddels is Expeditie
Belcrum een stichting geworden met
als doel Belcrum ‘beter op de kaart te zetten’,
zoals Karin het zelf omschrijft. Verliep
de editie vorig jaar al beter dan de eerste, dit
jaar is ze nog enthousiaster. ‘Het aantal ideeen
van buiten de organisatie neemt toe. Het
initiatief slaat aan, steeds meer mensen willen
meedoen. Dat vind ik positief.’
Eefje van Hoof toont haar beschilderde babykleding.
Foto René Schotanus
Tijd nodig
Laagdrempeligheid is een voorwaarde om
Expeditie Belcrum te doen slagen. Zodra het
te veel op kunst met een hoofdletter K begint
te lijken, haken veel mensen af. Neem nu de
podiumavond in Electron, met live muziek,
een dichtersperformance en een dj die alleen
maar nostalgische plaatjes draait. Absoluut
geen moeilijk gedoe. Maar hoe laag
Simone Kolk van Noisivision, het Bredase
‘laboratorium voor transdisciplinaire kunsten’,
de lat ook heeft gelegd, de hele avond
lokt slechts zo’n vijftig bezoekers in plaats
van de door haar gehoopte honderd, en dat
zijn dan ook nog stuk voor stuk de vaste bezoekers,
merendeels jonge kunstenaars uit
Breda. Clemens Cremer heeft een optreden
in Electron. ‘rustig, hè. Dat is het altijd hier.
Ik weet niet waarom. Aan de kwaliteit ligt het
niet; hier worden altijd goede dingen gedaan.
Misschien heeft het meer tijd nodig. Ik heb
er in elk geval wel baat bij. Ik doe hier podiumervaring
op.’
Rocken in de garage van Corne Luijken met de Belcrumband
Foto Karin Neijenhuis
Vormen
De volgende middag zit de 67-jarige Jeanne
Korteweg met haar man Henk in datzelfde
Electron te genieten aan een tafeltje, omringd
door kunstwerken van plastic flessen,
hout en karton. Ze geeft haar ogen goed de
kost. ‘Weet u, ik ben hier opgegroeid. Dit
hier was vroeger een fabriek van Backer &
rueb, hier werden stoomketels gemaakt; ik
heb hier ook nog gewerkt.’ Die beelden komen
een voor een in haar herinnering naar
boven. Ze ziet de polders weer voor zich,
want dat was het Belcrum van toen. ‘De
naam Belcrum bestond nog niet eens.’
iN HEt kORt
wAt
Tweedaags cultureel buurtfestival in Belcrum,
een voormalige arbeiderswijk in Breda.
DOOR wiE
Stichting Expeditie Belcrum, in samenwerking
met Podium Bloos, Stichting KOP, Electron (m.n.
IDFX en Noisivision) en gemeenschapshuis De
Belcrum.
vOOR wiE
Buurtbewoners.
HOE
Een gevarieerd, laagdrempelig en gratis aanbod
aan culturele activiteiten op zoveel mogelijk
locaties in de wijk gedurende één weekend (NB
de eerste editie telde één dag).
wAAROM
Ten eerste om de wijk op de kaart zetten en
ten tweede om mensen te laten kennismaken
met cultuur in de wijk.
siNDs
2006
BEREik
Deelnemers: ca. 95 (amateur)kunstenaars en
atelierhouders (bedrijven en bewoners in de
Ze herinnert zich ook de lagere school weer,
de Sint Annaschool, waar de rijke kinderen
via de voordeur en de arme kinderen via de
achterdeur naar binnen moesten; zij hoorde
bij de laatste categorie. ‘Zoiets vergeet
je nooit, dat vormt je’, zegt ze op gedempte
toon. Om vrolijker te eindigen: ‘Wat hier
nu gebeurt, is geweldig. Dit moet blijven bestaan.
Je moet jonge mensen de kans geven
om zich te ontwikkelen, ongeacht in welke
richting het is – als het maar een goede
richting is.’
Gelegenheid en kwaliteit
Voor de huiskamerroute heeft dit echtpaar
geen tijd. ‘Er is zoveel te doen, je komt er niet
aan toe.’ Anderen nemen wel de gelegenheid
om eens bij de buren naar binnen te gaan,
bijvoorbeeld bij Marianne van Meel aan de
Pauwstraat. De moeder van twee kleine kinderen
heeft haar stiel, fotografie, een jaar geleden
weer opgepakt en probeert nu van haar
hobby haar werk te maken. Popconcerten en
kinderen zijn haar specialiteiten. ‘Ik doe voor
de eerste keer mee; wie weet wat eruit voortkomt.
De reacties van bezoekers op haar foto’s
zijn vooralsnog allemaal positief. Ik zie
het als een mooie gelegenheid om te peilen
wat mensen eigenlijk willen.’
Niet ver daarvandaan, in de Min Kanstraat,
is Vincent Haenen (36) zijn moeder Fia aan
het portretteren. In het voorste gedeelte van
zijn woonkamer en suite, op de eerste verdieping
van een jong appartementencomplex.
Expeditie Belcrum, de wijk Belcrum
op zich: hij kan er alleen maar lovend over
spreken. Het woord leuk valt meerdere malen.
Maar om Belcrum nou het ‘Montmartre