Mei 2010 - Gymnasium Camphusianum

De dag dat ik er eindelijk weer kracht voor had
Door: Robbin Hoogendoorn
Het komt bij mij vrij vaak voor dat ik me ontzettend dom voel. Van de meeste moeilijke woorden
tijdens de lessenfilosofie heb ik nog nooit gehoord, bij het vertalen van een Latijnse tekst krijg ik een
black-out en bij het maken van een Franse luistertoets gaat wat ik hoor het ene oor in en het andere
weer uit. Maar na vier jaar gymnasium heb ik dan eindelijk het licht gezien, eindelijk was daar het
keerpunt in mijn leven waarop ik me echt hoogbegaafd en stijlvol voelde. En wanneer is dat dan
gebeurd?, hoor ik jullie denken. Nou, tijdens mijn aanwezigheid bij de Meet&Greet van Gerard Joling
in de Gorinchemse Music Store.
Maak me gek, maak me gek met je mondt, Ik heb het bloedheet, als je naast me staat, Jij bent de
engel van mijn hart. Zomaar een greep uit de songteksten van de muziek die door de winkelstraat
van Gorinchem tetterde. Samen met Cato en haar zusje stond ik tussen, naar schatting, 150 fanatiek
meezingende en meeklappende fans, die allemaal wel nakomelingen leken te zijn van Nederlands
populairste achterbuurtfamilie: de Tokkies. Verrassend, want Gerard Joling (en later bleek Flopstars
winnaar Wesley ook van de partij te zijn) was nog niet eens gearriveerd. Als BN’ers met echte
sterallures kwamen ze natuurlijk een half uur te laat aankakken in hun SUV.
De optredens verliepen nog vrij rustig. Eerst zong levensliedzanger Wesley twee van zijn nummers
(op een enkele meezingende fan na, heerste er doodse stilte onder het publiek), en daarna was de
heer Joling aan de beurt. We moeten toegeven dat ook wij daarbij niet stil konden staan.
De echte heisa en, om terug te komen op de inleiding van dit stukje, de domheid van de mensen,
ontstond toen we in de rij moesten gaan staan voor de krappe winkelopening voor een handtekening
en/of foto, want pas toen kwam de fanatiekheid van de mensen echt naar boven.
We zijn blij dat we het na kunnen vertellen, want
het was een gevecht op leven en dood om naar
binnen te geraken. De wreedheid van de mens
kwam op dat moment duidelijk naar boven. De
wanhopige huisvrouwen en de rest van de met
hun foundation uitgeschoten menigte probeerde
zich naar binnen te persen en ging dan ook over
lijken. Zo werd er door een bijstandsmoeder met
twee jonge kinderen een ongeluk gefaket om
eerder binnen te komen en stonden de mensen
die het laatste aanschoven binnen een mum van
tijd voor je in rij. In één woord: verschrikkelijk.
Maar na een half uur duwen, trekken en ons dood
ergeren aan de menigte om ons heen, werd het
wachten dan toch beloond. We stonden oog in oog met het boegbeeld van campingzender SBS6 in
zijn glitter t-shirt en we konden ons geluk niet op. Maar echt tijd om te ‘genieten’ hadden we niet,
nadat de foto gemaakt was, werden we vriendelijk verzocht om de winkel te verlaten en voor we het
wisten stonden we weer in de buitenlucht te kijken naar een drie-rijen dik staande menigte en riepen
we: “Wij hebben lekker al wel een foto!”
Kortom, een dag om nooit meer te vergeten. Niet door het zien van twee playbackende zangers,
maar door het feit dat ik eindelijk inzag hoe gelukkig ik ben met mezelf, en me niet gedraag naar het
volk dat ik die dag gezien had. Dus de Latijnse teksten en filosofische woorden die ik niet snap,
zullen me een worst wezen, want ik ben GEEN fan van Gerard Joling!
- SPartacus, jaargang 5, editie 4, Mei 2010 - - 17 -