DOSSIER 20 - Instituut Samenleving en Technologie

50
hoofdstuk 3: copingstrategieën
Fertiliteitsproblemen en vooral de nieuwe mogelijkheden
en vragen die fertiliteitstechnieken met zich meebrengen
zijn echter een heel recent gegeven. Ze behoren nog maar
één generatie tot de reële mogelijkheden van een grote
groep mensen. De zestigers van vandaag, de ouders
van de mensen die nu bezig zijn met kinderen krijgen,
beschikten nog niet over de mogelijkheden om iets te
doen aan hun subfertiliteit. Jonge mensen die nu voor de
vraag staan om pakweg te behandelen met donormateri-
aal, kunnen niet bogen op een traditie, op een savoir faire
dat ze van hun ouders hebben meegekregen. Ze moeten
het allemaal zelf uitvissen. Hoogstens kunnen ze zich
daarbij laten leiden door modellen die betrekking hebben
op belendende levensdomeinen: gezinsmodellen, model-
len in omgang met technologische vernieuwingen, de
cultuur rond biotechnologie, relatiemodellen, enz.
Hoe gaan mensen om met deze complexe keuzepro-
cessen? Wie maakt de keuze: de patiënt of de arts? In
welke mate staan ze onder druk van buitenaf? Beschikt
de patiënt over voldoende reflectiemogelijkheden?
Welke handvaten heeft hij in zijn beslissingsproces?
Hoe kies je om te stoppen en kan je ook kiezen om niet
te behandelen?
De arts als keuzebegeleider
Een rondvraag bij artsen en verpleegkundigen leert dat
een grote groep patiënten zonder al te veel vragen de
behandeling volgt die door de arts wordt voorgesteld.
Een aantal koppels bespreekt vooraf hoever ze willen
gaan, maar vaak verleggen ze die grens in de loop van
de behandelingen.
‘Je rolt daarin. Ivf was iets wat ik nooit zou doen en voor
we het wisten waren we er zelf mee bezig.’ Ruth in de
focusgroep Ex-patiënten.
‘Ons eerste idee was: we doen één behandeling. Eén.
Maar toen die niet gelukt was, zeiden we: oké, laten we
maar tot drie behandelingen proberen. Van een derde
kwam een vierde, van een vierde een vijfde.’ Kaat in De
verdwaalde ooievaar.
Krijgen patiënten niet voldoende de kans om voor
zichzelf af te toetsen en uit te spreken wat hun wensen
zijn en hoe ver ze willen gaan, dan riskeert de arts de
patiënten voorstellen te doen vanuit een te eenzijdig
medische benadering. Dat kan betekenen dat hij hen
te snel in een behandeling trekt. Veel artsen gaan er
immers van uit dat patiënten zo snel mogelijk behan-
deld willen worden en dat is vaak, maar niet altijd het
geval.
‘De arts stelde onmiddellijk een behandeling voor en ik
had hem wel kunnen kussen.’ Evelien in de focusgroep
Ex-Patiënten.
‘Wij kwamen naar het fertiliteitscentrum omdat we
wilden weten wat er aan de hand was. Toen de arts
meteen een behandeling voorstelde, was dat voor
mij een slag in het gezicht.’ Linda in de focusgroep
Ex-Patiënten.
‘Misschien is er bij artsen een verleiding om zo snel
mogelijk over te gaan op ivf, omwille van de slaagkan-