Amygdala - Kaat Olsson

lente 2013 Wetenschap
Transcraniële magnetische stimulatie
Uit onderzoek is gebleken dat men met magneetvelden
de hersenactiviteit kan beïnvloeden. Bij TMS
wordt er een grote, platte, vlindervormige magnetische
spoel op de schedel geplaatst. De precieze locatie
waar men gaat stimuleren dan wel remmen wordt
bepaald aan de hand van scans, die werden gemaakt
tijdens een eerdere MRI scansessie, terwijl patiënten
en controles specifieke opdrachten krijgen, die deze
betrokken gebieden in kaart brengen. ‘Met behulp
van neuronavigatie kan dan vervolgens steeds naar
deze gebieden worden gezocht om die te manipuleren.
Afhankelijk van de frequentie van de magnetische
impulsen kan een hersengebied gestimuleerd of
juist geremd worden. Een lage frequentie (1 Hz) remt
de hersenactiviteit en een hoge frequentie (10 Hz) stimuleert
de activiteit. Bij dit onderzoek is een eenmalige
TMS behandeling gebruikt, met dus een tijdelijk
effect. Wanneer TMS veelvuldig herhaald wordt,
kunnen langer durende effecten optreden’.
Het onderzoek
‘Het onderzoek vond plaats van medio 2008 tot eind
2012. Er zijn ruim 40 patiënten en 40 controlepersonen
onderzocht. De patiënten kregen hoogfrequente
(stimulerende) TMS; de controles kregen laagfrequente
(remmende) TMS. In beide groepen kreeg 50%
de echte stimulatie en de andere helft een placebostimulatie.
We hebben gekeken naar het verschil
tussen de groepen in activatie van het ventrale en
dorsale circuit tijdens de uitvoering van een emotieregulatie-taak,
bij baseline en na stimulatie of remming
middels TMS. Tijdens de emotieregulatie-taak
een uitgave van de ADF stichting
werden de deelnemers geconfronteerd met plaatjes
uit vijf verschillende condities: een algemene angstconditie,
een smetvreesconditie, een symmetrieconditie,
een checkconditie en een neutrale conditie. Wij
vroegen de mensen in twee verschillende toestanden
naar die plaatjes te kijken, namelijk enerzijds hun
natuurlijke manier van kijken - zoals ze dat altijd
gewend waren - en anderzijds een manier waarbij ze
tijdens het bekijken van de plaatjes hun gedachten
bijsturen, zoals bekend vanuit de cognitieve gedragstherapie,
waarbij je de gedachte over de situatie zó
verandert dat je minder angstig wordt. Bijvoorbeeld
in het geval van het zien van een plaatje met een
vieze tampon. Dan kan je denken, ‘nou die ligt daar
maar en ik hoef die niet aan te raken en zolang ik de
tampon niet aanraak, gebeurt er niks’. We weten dat
als je dit zo bijstuurt, het je dorsale circuit stimuleert
en de angstrespons in het ventrale systeem onderdrukt’.
Bevindingen
De bevindingen van de baselinemeting:
‘Eén van onze eerste bevindingen is dat patiënten
met OCD in het dagelijks leven deze ‘regulatietechniek’,
het bijsturen van het gevoel met behulp van
corrigerende gedachten, minder vaak gebruiken, met
name als de OCD ernstiger is, maar dat ze tijdens het
experiment wél in staat waren de techniek toe te
passen. Wel waren de angstscores tijdens het experiment
in patiënten veel hoger dan in controles en liet
de amygdala (de angstkern in de hersenen) een
andere activatiepatroon zien. Dit bevestigt de hypothese
dat het bijsturen van de angstrespons verstoord
is. Wat we daarnaast vonden bij de baselinemeting is
dat als je patiënten naar bijvoorbeeld smetvreesplaatjes
laat kijken terwijl zij hun gedachten bijsturen,
ze vooral een hersengebied stimuleren, de
premotor cortex, een gebied dat eigenlijk meer richting
de motorcortex ligt. Terwijl de gezonde controles,
zoals verwacht echt hun dorsolaterale prefrontale
cortex stimuleren, dus het gebied dat je nodig hebt
om goed te reguleren. Wat we ook vonden is dat hoe
beter gezonde controles dit dorsale circuit stimuleren,
hoe beter ze het gevoel van angst kunnen onderdrukken,
dus hoe beter ze in staat zijn om goed te
reguleren. Wat we verder vonden is, en dat was ook
onze hypothese, dat als je mensen twee keer meet en
ze krijgen twee keer verschillende plaatjes te zien,
maar je brengt ze toch twee keer in zo’n situatie
waarin je angst provoceert, dat bij de gezonde controles
(na placebo TMS) op dag twee, dus de tweede
keer dat ze dat ondergingen, ze minder angstig
waren, minder reactie hadden op die plaatjes. De
23