mei - Meet- en Regeltechniek

GRAAD EN DIPLOMA
Kabinetschef Gaston Colebunders zorgde in 1969
voor opschudding onder de technisch ingenieurs
Gaston Colebunders (1920-1988) stond in de jaren
zestig en zeventig bekend als de architect van het plan
van de toenmalige regering(en) om het hoger onderwijs
in ons land te hervormen. Dit gebeurde naar aanleiding
van het invoeren van de Europese richtlijn.
De in Berchem, bij Antwerpen, geboren kabinetschef
was gedurende 13 jaar een vaste waarde op het
Ministerie van Onderwijs, dat destijds het Ministerie van
Nationale Opvoeding werd genoemd. Hij was een machtige
man en hij was er zich ook van bewust. Vaak sprak
hij in termen van "mijn minister ziet het zo of zo" maar
vermoedelijk dacht hij "ik zie het zo". De kabinetschef had
visie, eruditie en een degelijke dossierkennis.
Gaston Colebunders studeerde voor licentiaat wiskunde
aan de Universiteit van Gent. Hij gaf een tijdje les in het
middelbaar onderwijs en werd achtereenvolgens inspecteur,
kabinetsattaché en directeur-generaal van het
hoger onderwijs en het wetenschappelijk onderzoek. Als
kabinetschef op het ministerie van Nationale Opvoeding
was hij een vaste pion, de pater familias van het kabinet.
Hij diende in de periode 1968 tot 1981 vijf opeenvolgende
socialistische onderwijsministers: Piet Vermeylen
(1968-1972), Willy Claes (1972); Willy Calewaert
(1973-1974), Jozef Ramaekers (1977-1980) en
opnieuw Willy Calewaert van 1980 tot 1981. Jef
Ramaekers was in de jaren zestig directeur geweest van
het kolendirectorium.
In de jaren vijftig stond Colebunders aan de wieg van de
Schoolpactwetgeving en van het Vernieuwd Secundair
Onderwijs. Hij eindigde zijn loopbaan als voorzitter van
het Gemeenschappelijk Bureau van de Universiteit
Antwerpen dat de coördinatie verzorgde tussen de drie
Antwerpse Universiteiten. Colebunders stond bekend als
een van de drijvende krachten achter democratisering
van het hoger onderwijs.
Hij paste perfect in de tijdsgeest van weleer: ondefinieerbaar
en weinig empathisch. Dit was althans onze
ervaring tijdens een ontmoeting op zijn kabinet, begin
1970. Hij voerde het woord, een monoloog gesprek, dat
slechts af en toe werd onderbroken door de schorre lispelende
stem van een nietszeggende Piet Vermeylen.
Ondergedompeld in het imago van kabinetschef kon hij bij
elke, naar zijn gevoel contraproductieve tussenkomst,
kregelig uit de hoek komen. Dan verdampte het laatste
spatje contact. Wederzijdse meningvorming was niet aan
hem besteed.
8 I.M.- MEI 2002
De geschiedenis
van de ingenieur
(deel 28)
Het plan Colebunders
De invoering van de Europese richtlijn inzake de onderlinge
erkenning van de diploma’s in het Europa van de Zes
was voor onze regering het signaal om het hoger onderwijs,
dat verstrekt werd buiten de universiteit, te hervormen.
Daarvoor diende eerst een nieuwe wet te worden
gestemd inzake de structuur van het hoger onderwijs. Er
dienden eveneens een reeks van KB’s te worden aangepast
of tot wet te worden omgevormd. Al deze hervormingen
behoorden destijds tot de bevoegdheid van de
federale regering. Van decreten was er nog geen sprake.
Het eerste wetsontwerp droeg het nummer 609. Het
was gesteund op de adviezen en voorstellen van de
Commissie Rens, een commissie die heel wat voorstellen
had overgenomen van de eerder geïnstalleerde werkgroep
De Witte. In de wandelgangen en onder de technisch
ingenieurs kreeg het wetsontwerp 609 de naam
"plan Colebunders".
De uitgelekte veranderingen waren ingrijpend en voor de
beroepsverenigingen voor technisch ingenieurs als niet
ontvankelijk of bespreekbaar verklaard. Het ongenoegen
was bijzonder groot. Bij de studenten technisch ingenieurs
van het hele land volgde de ene staking op de andere.
1969 was een bijzonder woelig jaar. De onzekere toestand
veroorzaakte een terugval van het aantal studenten
technisch ingenieur in het hele land van 8.700 in
1965 tot 7.800 in 1970.
In de analen van de geschiedenis van de technisch ingenieurs
staat 1969 opgetekend als een sleuteljaar. Een
jaar later waren de vooropgestelde veranderingen reeds
grotendeels omgezet in wettelijke bepalingen.
Op 16 april 1969 hielden de studenten en de afgestudeerden
in Brussel een eerste massale betoging. In het
najaar volgden opnieuw een reeks prikacties, lesonderbrekingen
en voorlichtingsvergaderingen.