Kieskring BHV: - nachtmerrie voor de Vlamingen ... - Vlaams Belang

op basis van het aantal kiezers. Het signaal dat nu wordt gegeven is dat al deze buitenlanders
voortaan louter door Franstaligen vertegenwoordigd zullen worden in de hoogste politieke
vergadering van het land.
Omdat men er uitdrukkelijk van uitgaat dat er hierdoor in Brussel geen Vlaming meer kan
verkozen worden en in Vlaams-Brabant geen Franstalige, wordt het systeem van de
gecoöpteerde senatoren gehandhaafd, maar dan in een hervormde Senaat, die geen
rechtstreekse verkozenen meer zal hebben. Die nieuwe Senaat zal zich toeleggen op
grondwettelijke en communautaire dossiers en op het overleg tussen de gemeenschappen.
Ook de internationale verdragen (Minderhedenverdrag!) zullen tot de Senaatsbevoegdheden
horen. De onderhandelende partijen hebben zich uitdrukkelijk geëngageerd om een aantal
niet-verkozenen uit Brussel en uit Vlaams-Brabant via coöptatie in de Senaat te krijgen, zodat
beide ‘minderheidsgroepen’ hun stem kunnen laten horen. De Vlamingen in Brussel worden
aldus op een uiterst perfide manier gelijkgeschakeld met de Franstaligen in Vlaams-Brabant
buiten de faciliteitengemeenten.
Hier zit de belangrijkste blunder van de Vlaamse partijvoorzitters: zij hadden deze koppeling
nooit mogen aanvaarden omdat het hier om twee totaal verschillende situaties gaat. Men kan
de Vlamingen in het tweetalige Brussel onmogelijk vergelijken met de Franstaligen in het
eentalige Vlaams-Brabant. De situatie van de Brusselse Vlamingen is tot op heden altijd
gekoppeld geweest aan deze van de Franstaligen in heel België. De bescherming en de
relatieve bevoordeling van de Vlamingen in de hoofdstad (pariteit in regering en in de hogere
ambtenarenfuncties op gemeentelijk en gewestelijk vlak) hangen samen met de bescherming
en de voordelen voor de Franstaligen op federaal niveau. Het gaat hier om een van de
basisevenwichten van het land.
Wat hier gebeurt, is een uiterst belangrijke omslag in de politieke machtsevenwichten in
België: de Brusselse Vlamingen komen terecht in een minderheidsstatuut, waarvan de
rechten in de toekomst steeds nadrukkelijker zullen afgemeten worden aan de rechten
van de Franstaligen in Vlaams-Brabant buiten de faciliteitengemeenten. En Brussel zelf
wordt een dominant francofone stad, waarin de Vlaamse minderheid hoogstens nog
gedoogd wordt. Hun situatie zal steeds vaker gebruikt en misbruikt worden om
bijkomende rechten af te dwingen voor de Franstaligen in Vlaams-Brabant.
De contouren van Wallo-Brux, als een francofone federatie tussen Wallonië en Brussel,
krijgen hiermee voor het eerst duidelijk vorm.
Het is duidelijk dat de Vlaamse partijvoorzitters (gemiddeld 36 jaar en dus nauwelijks
ervaring in zulke onderhandelingen en in de politieke basisregels van het land) zich hier op
een ongelooflijke wijze hebben laten rollen. Men mag ook niet vergeten dat deze vier
partijvoorzitters (Beke, De Croo, Van Besien en Gennez) niet woonachtig zijn in Brussel of
Vlaams-Brabant en bijgevolg nauwelijks voeling hebben met deze problematiek. Daar
tegenover zaten gehaaide Brusselse onderhandelaars zoals Milquet en Onkelinx, die de
knepen van het vak en de situatie op het terrein maar al te goed kennen.
2.2 Het meest onrechtvaardige aan heel deze situatie is dat de Franstaligen uit de zes
faciliteitengemeenten electoraal uiteindelijk veel gunstiger bediend worden dan de
Vlamingen uit de hoofdstad, vermits zij geen verloren stem uitbrengen en de Vlamingen
wel. De Franstaligen uit de Zes worden dus overbeschermd en dragen bovendien zelf ook bij
tot de marginalisering van de Brusselse Vlamingen, vermits hun stemmen de Franstaligen in
6