Kieskring BHV: - nachtmerrie voor de Vlamingen ... - Vlaams Belang

Brussel, Vanackere (CD&V), Vanhengel (VLD) en Anciaux (sp.a) lijken zich uiterst gedwee
bij de situatie neer te leggen in een sfeer van ‘Après nous le déluge’. “We moeten niet doen
alsof we dit nu pas ontdekken,” aldus Guy Vanhengel in De Morgen, “de gecoöpteerde
Vlaamse Brusselse senator moet in de Senaat zijn stem laten horen.” In een radio-interview in
‘De Ochtend’ van 16 september stelt een treurige Vanackere nog: "Vlaamse partijen in
Brussel halen zo'n 60.000 stemmen. Ik denk dat er niet veel steden zijn in Vlaanderen van
60.000 inwoners die helemaal geen vertegenwoordiger in het parlement hebben." Bert
Anciaux waarschuwde daags voordien nog wel in ‘Terzake’: "Als die band tussen
Vlaanderen en Brussel wordt doorgeknipt, is Brussel binnen de kortste keren een
monoculturele francofone stad, waar er geen rechten meer zijn voor de Vlamingen." Maar
Anciaux vraagt de Vlaamse onderhandelaars enkel om “geen bijkomende toegevingen meer te
doen inzake Brussel”. Deze drie heren zijn gearriveerd. Voor hen zal er nog wel een postje te
versieren zijn tot hun pensioen, als gecoöpteerd senator of zo. Maar voor hun opvolgers is het
afgelopen. Een stem voor een Vlaamse lijst wordt een nutteloze stem, zodat de Vlaamse
kiezers en zeker ook de nieuwe Belgen geen Vlaamse stem meer zullen uitbrengen, want ze is
toch zinloos. Dit is dramatisch voor het overleven van de Vlaamse partijen in Brussel.
2.4 Wat kunnen de Vlaamse partijen in Brussel nu bij de volgende verkiezingen nog
doen? Wellicht zal elke partij afzonderlijk opkomen. De partijen worden daartoe financieel
gestimuleerd. Bovendien worden de stemmen in rekening gebracht voor de verdeling van de
gecoöpteerde senatoren. De Vlaamse partijen zullen dus met mekaar de politieke strijd
aangaan, ondanks de wetenschap dat geen enkele partij een Kamerzetel kan bemachtigen.
Gezien de ‘verloren stem’ zullen steeds meer kiezers afhaken.
Het alternatief is een Vlaamse eenheidslijst, maar die kans is nagenoeg onbestaande. Niet
alleen krijgen de partijen daarvoor geen financiële compensatie, bovendien hebben de
Vlamingen negatieve ervaringen met dit soort eenheidslijsten. De Brusselaars zijn minder
geneigd om daarvoor te stemmen en kiezen liever voor duidelijke ideologische kleuren. Zo’n
schrale eenheidslijst, met amper 15 kandidaten, waarbij wellicht een of meer Vlaamse partijen
worden uitgesloten, leidt dus niet met zekerheid tot een verkozene. Guy Vanhengel verklaarde
hierover bovendien: "Stel dat iemand verkozen wordt, in naam van welke partij zit die dan in
het parlement?"
Het meest waarschijnlijke (en ongetwijfeld ook bedoelde) gevolg van deze hemeltergende
situatie is dat Vlaamse politici op individuele basis of in groep gaan aankloppen bij de
Franstalige partijen. Brussels VLD-parlementslid Els Ampe smeekte amper enkele uren na de
totstandkoming van het akkoord reeds dat de Franstaligen hun Kamerlijsten zouden
openstellen voor Nederlandstalige kandidaten. Vlaamse politici zijn bij zulke strategie
compleet overgelaten aan de goodwill van de francofonie. In het beste geval en als ze niet te
Vlaamsgezind zijn, zullen zij ‘mogen’ kandideren op een Franstalige lijst, zonder enige
garantie op verkiezing natuurlijk.
Dat is waar de Franstalige partijen naar toe willen. Dat de Vlaamse politici op hun knieën
komen bidden en smeken voor een onzekere plaats op een francofone lijst. Zover willen ze de
Vlamingen vernederen. Het is gewoon onvoorstelbaar dat er Vlamingen zijn die zich verlagen
tot dit soort kruiperig gedrag.
In dit verband is het tevens van belang te weten of het verbod op tweetalige lijsten voor de
gewestverkiezingen zal worden opgeheven of niet. Brussel zal voortaan, net zoals Vlaanderen
8