Cotrcie'n op Curaçao Bronzen schild voor de 108

More documents

Recommendations

Info

“Blijf groen!“... mijn strijdkreet. Oud-commando cherry velden (34.01.15.404) Na de oorlog werden mijn familie en ik van Indië naar Nederland geëvacueerd. Hier heb ik mijn opleiding kunnen vervolgen en met succes beëindigd. Daarna ben ik als dienstplichtige in militaire dienst terecht gekomen, en tot onderofficier opgeleid. Tevens heb ik in Roosendaal de GROENE BARET gehaald. In 1962 ben ik met mijn eigen gezin vanuit Nederland naar Amerika geëmigreerd. Ik woon nu in Yuba City, California, ongeveer 100 miles (±160 km) noordoost van San Francisco. Ik ben trots op mijn GROENE BARET (Nederlandse Commando). Alhoewel ik momenteel een U.S.-Citizen ben, is mijn hart nog steeds “ROOD-WIT-BLAUW” met een “ORANJE WIMPEL”. mijn indische tijd Ik ben geboren en getogen in het voormalige Nederlands-Indië, en wel in de oudste stad van dat gebied, nl. Soerabaja op het eiland Java. Ik ben trots in die stad te zijn geboren. Het is niet alleen de oudste stad, maar staat ook bekend als “Kota Pangeran “ (Stad der Prinsen), en tevens als “Kota Pahlawan” (Stad der Helden). Het grootste gedeelte van mijn jeugd heb ik in Soerabaja doorgebracht. Het was een prachtige onbezorgde tijd. NUNc AUT NUNQUAM > nUnC aUt nUnQUam < (nU of nooit) “gewoon. . . doordoUWen” of “PoekoeL teroes”, zoals het toen in mijn geboorteland, voormalig nederlands-indië, werd gezegd. dit zijn Commando principes, de basis van mijn hele leven (jong en oud), en waaraan ik mij nog steeds houd. Het leven in de “Gordel van Smaragd” was als een droom. Al vroeg besefte ik het tonen van respect voor ouderen en de discipline als belangrijke levenselementen. Ik was in die tijd ook een leerling van de Broederschool en op de Koninklijke feestdagen mochten wij, naar gelang onze leeftijd, een eindje met de parade meelopen. De jongens waren gekleed in een wit hemd met gesteven kraag, blauwe korte broek, witte lange kousen en zwarte schoenen, en droegen niet te vergeten een grote rood-wit-blauwe kokarde voorzien van een oranje cirkel in het midden. Ja, wij waren allemaal pro-Oranje. In bijna elk huis was toen een foto aanwezig van Koningin Wilhelmina. Het was een onvergetelijke goede tijd van eenvoud, waar ik vaak aan terug denk. Ik was in mijn tiener jaren, toen plotseling alles in duigen viel door het uitbreken van de oorlog in Europa. Mijn stiefvader, een echte “totok” (mijn biologische vader stierf toen ik drie jaar oud was) hoorde het slechte nieuws via de radio. Er kwam een grote verandering in mijn leven en dat van de Nederlanders in “De Oost”. “Blijf groen!“... mijn strijdkreet mijn oorlogsjaren De veranderingen in ons dagelijks leven werden nog erger toen de Japanners ons Nederlands-Indië binnen vielen. Ik had toen nog geen begrip van wat een oorlog met zich mee kon brengen. Wij leefden aan de Grote Postweg (de snelweg zouden wij nu zeggen), die dwars door Java loopt. Ik hoorde veel schieten, geschreeuw en gehuil vermengd met geluiden die ik niet kon thuis brengen. Na twee of drie dagen werd onze deur ingetrapt en stond een officier, een Koreaan, van het Japanse Keizerlijke Leger met een getrokken samurai en een pistool voor ons. In het Engels sommeerde hij mijn stiefvader, dat wij allen het huis moesten verlaten en ons moesten melden in Soerabaja, waar wij ons eerste kamp in werden gestuurd. Mijn stiefvader werd verwezen naar een mannenkamp en wij werden geïnterneerd in een groter kamp. Er was een tekort aan voedsel. Ziekten zoals oedeem, beriberi, problemen met oogkwalen en vele andere ongesteldheden kwamen in heel veel voor. Ja, de Jappen hebben ons veel verdriet aangedaan. Na bijna vier jaren van gruwelijke en hongerige dagen, werden wij door de Engelsen, met name de Ghurka's, bevrijd en naar Singapore getransporteerd, waar wij een jaartje zijn gebleven om daarna weer teruggescheept te worden naar Soerabaja. Aangezien wij door de kampperiode op het gebied van onderwijs zeer ten achter waren gekomen (persoonlijk heb ik vier jaar geen les gehad) werden Herstel Scholen opgericht. Het doel was de inkorting van het onderwijs (klassejaar van het normale één jaar naar een half jaar). Dit was een zeer moeilijke taak voor de onderwijzers en onderwijzeressen in Indië. Het is daarom dat ik bijzonder veel respect voor hen heb. Hun beginselen betreffende discipline en doorzetten onder het motto: ”De aanhouder wint” (goede commando eigenschappen !) hebben op ons een ware stempel gedrukt. Speciaal voor mijzelf hebben deze principes mijn verdere leven beïnvloed. “Kan niet” komt dan ook niet in mijn woordenboek voor. Ik geloof dat deze opvoeders mijn ruggegraat weer recht hebben gezet. naar nederland Op een dag kwam mijn stiefvader thuis met het bericht dat wij 48 uur hadden om ons klaar te maken voor de evacuatie naar Nederland. Dit was een maand voor mijn MULO-eindexamen, en dus een grote domper voor mij, daar het weer een terugval zou betekenen in mijn schoolopleiding. De overtocht naar Nederland was een hel. Wel vijf keer raakten wij inboedel kwijt. Wij werden verscheept in een Noors charterschip en leefden als haringen in een ton. Twee maal hebben wij een storm meegemaakt, één in de Golf van Aden en de ergste in de Golf van Gibraltar. Het schip slingerde op en neer. Je kon de propellers boven het water horen draaien. Vele mensen, inclusief de bemanning, werden zeeziek en moesten vaak braken. De lucht aan boord stonk vreselijk. Met hun volle luiers leverden veel kleine kinderen hieraan hun bijdrage. Voor de kust van Portugal werden ons "winterkleren" verstrekt. Omdat niets ons paste, waren wij genoodzaakt deze kleren onder elkaar te ruilen. Mijn ouders moesten de kosten voor deze prulkleding in de vorm van “klerengeld” later terug betalen aan de Nederlandse Regering! Uiteindelijk arriveerden wij in Rotterdam, van waaruit wij allen over heel Nederland verspreid werden. Onze standplaats werd Limburg. De ontvangst in Nederland was niet om naar huis te schrijven. Wij werden uitgescholden voor pinda Chinezen, zwartjes en “. . . jullie kunnen toch geen Nederlanders zijn. Dat is toch onmogelijk. . . “. Er waren knokpartijen. Tja, vele Nederlanders wisten weinig of niets van hun kolonie, Nederlands-Indië. Dit in “omgekeerde” tegenstelling met in het algemeen de Indische Nederlander, die een goede kennis had van Nederland. Om op school te worden toegelaten moesten de kinderen een verplichte test ondergaan. Aangezien ik in mijn vroegere opleiding geen Duits en Frans geleerd had, werd mij in Heerlen verteld dat ik niet aan zo’n toelatingsexamen kon deelnemen. Weer een “set back”. In plaats van naar een Ambachtschool te gaan, heb ik toch de MULO gekozen, waar ik één van de oudsten in de klas was. Met bijlessen in de talen Duits en Frans was ik toch nog in staat om het MULO-B diploma te halen. mijn militaire diensttijd Normaal zou ik voor de dienstplicht in 1953 zijn opkomen. Ik ging echter, vanwege mijn uitstel, pas in 1955 de dienst in. Op 3 augustus 1955 moest ik mij melden in de Casimir-kazerne te Roermond en werd ik ingelijfd bij het Regiment Oranje Gelderland (Peacock Regiment). Aan het einde van mijn recrutenopleiding werd ik tot de BESTE soldaat van het Regiment De Groene Baret, maart 2010 23
enoemd. Uit handen van de commandant, de maj Schreuders, een oud-Korea strijder, werd mij het Vaantje uitgereikt (toen nog met het Infanterie embleem en het motto “Nulli Cedo” = “Ik wijk niet”). Bovendien kreeg ik van de majoor een dag extra verlof. Ik was zo trots als een pauw: Ik behoorde immers tot het >Peacock Regiment< Voor de opleiding tot onderofficier moest ik mij in 's-Hertogenbosch in de Isabellakazerne melden. Mijn instructeurs waren mannen van het voormalig KNIL, Oorlogs Vrijwilligers en ex-Korea strijders. Na een succesvol eindexamen voor onderofficier moest ik mij melden bij de Commandant Kader School Infanterie (KSI), de kol L. J. Naarding, die mij feliciteerde voor het SUMMA CUM LAUDE resultaat van mijn examen. Op de appèlplaats, waar meer dan zeshonderd aspirant onderofficieren opgesteld stonden, werd mij het Certificaat overhandigd en ook een boek getiteld "De Mens“ geschreven door Ernie Pyle. Aangezien ik mij voor het KCT had opgegeven, kon ik de door kol L. J. Naarding gewenste functie als KSI-instructeur aldaar niet aannemen. De Groene Baret, maart 2010 1956 “cum Laude” geslaagd. li. = Anette (mijn latere echtgenote). > kCt < Op het station in Roosendaal werden wij, tentenkampcursisten, opgevangen door enkele KCT instructeurs. Plunje zakken in de truck en daarna allemaal in gelid om afgemarcheerd te worden naar de KCT-kazerne. Na de oriëntatie aldaar in de looppas naar het tentenkamp! De commandant Tentenkamp was elt Henk Verrips, die ook Bas van Tussenbroek (de latere C-KCT) had opgeleid. De instructeurs, waarvan diverse met actieervaring, zijn wel bekend in Roosendaal zoals, om maar een paar te noemen, van Vredendaal, Halapiry, van Lokven, Siem Boons, van der Meer, Jaap Oosterbaan MGD (wie kent hem niet). Niet te vergeten is de legendarische toenmalige lt Oostendorp van de Vaarschool. De methode van deze instructeurs “Praatje, Plaatje en Daadje” gebruik ik nog steeds. vóór de afmatting – 1956 Na mijn opleiding Tentenkamp werd ik ingedeeld bij de 104 Cotrcie, waar toen kap A. Muller, een fijne man, de commandant van was. Aangezien ik voor beroepsonderofficier had getekend, heb ik niet lang bij de 104 Cotrcie gediend. Mijn beroepsoverplaatsing was naar Kampen als Infanterie-instructeur bij de Centrale Opleidingsschool voor Administratief Kader (COAK). mijn emigratie naar amerika Ik had mijzelf in 1955 opgegeven voor emigratie naar de United States of America. Je kwam in die tijd niet zomaar Amerika binnen. Als uitvoering van de “US immigration” wetten werd je onderzocht of je enige communistisch contacten had, alsook sexuele ziekten en criminele overtredingen. Verden moest je een sponsor hebben. Iemand die voor vijf jaar financieel borg stond voor jou, zodat je niet ten laste zou komen van de Amerikaanse overheid. Ik viel niet onder de Amerikaanse “Patore Walter Act” zoals mijn zuster en haar familie, die later onze “sponsors” zouden worden. Hierdoor werd ik op de quotalijst geplaatst voor drie verschillende landen. De eerste was voor Indonesia. Aangezien ik daar geboren was, beschouwde Amerika mij als "Indonesiër", want volgens de Amerikaanse wetgeving heb je de nationalitieit van het land waar je geboren bent. Natuurlijk was ik het daar niet mee eens. Ongeveer drie jaar later moest ik weer naar de Amerikaanse ambassade waar ze mij vroegen of ik inmiddels was getrouwd en of ik nog steeds naar Amerika wilde emigreren. De persoon die ons hielp zei dat ik onder een Nederlands “quotum” viel (de tweede lijst dus). Hij was er namelijk achter gekomen dat ik Nederlander was (mijn Nederlandse nationaliteit stond in mijn geboortebewijs). Het Amerikaanse “immigration” proces onder dit quotum was erg langzaam. “Blijf groen!“... mijn strijdkreet Vervolgens hoorden wij niets van de ambassade totdat wij in 1962 het verzoek kregen daar weer langs te komen. Zij waren erachter gekomen dat mijn vrouw in België was geboren. Hierdoor vielen wij onder het Belgische quotum (de derde lijst). In 1962 liep ook mijn zesjarig militair contract ten einde. Dus was het voor mij kiezen: (a) tekenen voor onbepaalde tijd in militaire dienst (in Nederland blijven dus) of (b) het aannemen van de kans om naar de USA te gaan. Ditzelfde jaar kregen wij bericht van de Amerikaanse ambassade dat ons een visum naar de Verenigde Staten was toegekend, maar dat het binnen drie maanden gebruikt moest worden, anders zou het verlopen. Onze keuze was om naar Amerika te gaan. Hiervoor ben ik toen onmiddellijk naar Den Haag gegaan om officieel mijn militair ontslag in te dienen. Wij scheepten ons in met onze twee kinderen in Rotterdam op de S.S. Maasdam van de Holland Amerika Lijn (HAL). De overtocht duurde tien dagen en was over het algemeen plezierig. Wij hadden wat "woelige baren", maar geen klachten. Er waren meerdere emigranten aan boord en we hadden dus steun aan elkaar. De reis eindigde in Hoboken, New York, waar wij na de ontscheping werden opgevangen door een persoon van de Wereld Raad van Kerken, die ons en andere emigranten naar het treinstation vervoerde. Onze trein was een boemeltrein, die van het Oosten dwars door Amerika naar het Westen ging. Ons einddoel was Sacramento, California. Door de wisseling van “railroad companies” werd de trein vele malen afgehaakt om de reis te vervolgen met een andere “railroad company” t.w. de Erie Lackawanna, de Milwaukee, de Union Pacific en ten laatste de South Pacific. Onze trein had een restauratiewagon waar onze maaltijden werden opgediend. Wij aten onze eerste Hamburger, Hot dog en Iceberg lettuce. Wat een gewaarwording! Na drie reisdagen in de trein arriveerden wij moe en slaperig in Sacramento, de Camelia Hoofdstad van de The Golden State (California). Wij werden daar door mijn zwager en zuster verwelkomd en daar zijn wij twee weken gebleven. mijn levensonderhoud in amerika Toen wij in California aankwamen had ik nog maar $ 140 over. Van huis uit heb ik geleerd om niet met geld te gooien. Het is een goede en wijze raad van mijn moeder. Met het doel om op mijn eigen benen te staan huurde ik een klein huisje, groot genoeg voor ons gezin. Het koste mij $70 per maand. Dus moest ik hier in Amerika mijn leven beginnen met de resterende andere helft. Nu komt het moeilijkste van alles, namelijk het vinden van een baan. Door Nederland te verlaten had ik in feite veel van mijn schepen verbrand. De toekomst was duister en onzeker. Hoe kan ik mij houden aan de belofte gedaan aan mijn echtgenote en kinderen, dat ik voor hun welzijn zou zorgen. Ik wist niet wat ik zou doen of krijgen en welke baan voor mij was weggelegd. Met hulp en tussenkomst van familie en kennissen had ik het geluk om tijdelijke baantjes aan te kunnen nemen, zoals in een “Super Shopping Mall”, voor een Machine Shop, Ice Cream fabriek, Bakery etc. Mijn gedisciplineerd optreden, het altijd op-tijd-zijn en mijn kennisniveau (mijn Nederlandse Technische school diploma voor Instrumentmaker) hebben een goede indruk achter gelaten op mijn werkgevers. De eerste vijf jaren waren voor mij het moeilijkste. Ik werd aangenomen, kreeg opslag en als de drukte voorbij was, werd ik afgevloeid. Dit vooral in “unionshops” (werkplaatsen verbonden aan vak-verenigingen). Ik begreep dat systeem niet! Na deze vijf jaren kreeg ik een baan bij Procter & Gamble, een wereldwijde firma, waarbij ik een proeftijd moest ondergaan van twee jaar (als de baas jou niet mocht kon hij je zó ontslaan). Dus mondje dicht voor twee jaar. Ik deed mijn werk tot in de puntjes, want dat was het belangrijkste. Zij konden mij niet eruit gooien omdat ik altijd goed werk afleverde. Na mijn proeftijd ben ik vaak getest om voor betere posities in aanmerking te komen. De vraag was steeds “Can the Dutchman do the job?”. Met zekere trots kan ik zeggen dat het antwoord altijd was: " Yes!" . Maar dit heeft ook wel jaloersheid verwekt daar iedereen dezelfde kansen had. Ik heb bij Procter & Gamble achtentwintig jaar gewerkt en stond bij velen bekend als "The problem solver". De voor mij meest waardevolle functies die ik heb gehad waren in managing de personeel-“Instructions” voor verschillende jobposities en “Diversity”. Mijn achtergrond en mijn ervaring waren een goede basis voor de opleiding van de verschillende ethnische groepen. 25
Page 1 and 2: De groene Baret Periodiek van de Co
Page 3 and 4: mededelingen van de voorzitter Ook
Page 5 and 6: om niet te vergeten, tF 55 Op een g
Page 7 and 8: de oude sergeant heet nog altijd Pa
Page 9 and 10: De OWG Spec-plg van 108 Cotrcie ben
Page 11: actualiteiten FLO voor aoo arend ho
Page 15 and 16: soUt training 103 Cotrcie marnehuiz
Page 17 and 18: Commando, wat doe je voor de kost?

Cotrcie'n op Curaçao Bronzen schild voor de 108

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?