Cotrcie'n op Curaçao Bronzen schild voor de 108

More documents

Recommendations

Info

Van 28 november tot 16 december 2009 namen acht leden van de 105 Cotrcie deel aan de springperiode in Eloy, USA. De periode stond in het teken van het HAHO/ HALO springen. Het doel: de kennis van de bestaande ploeg op niveau houden en nieuwe springers trainen in High Altitude - High Opening en High Altitude - Low Opening. Bij HAHO/HALO-springen word je met zuurstof van grote hoogte uit een vliegtuig gedropt om - afhankelijk van de opdracht -, op grote dan wel kleine hoogte je parachute te openen. Voorafgaand aan de springperiode volgen para’s een grondopleiding om alle procedures en het omgaan met het materiaal te oefenen. Hoogtepunt is het bezoek aan een drukkamer in Soesterberg. Daar kan een vlucht op grote hoogte worden gesimuleerd en de effecten van een zuurstoftekort worden geobserveerd. De eerste twee weken van de periode in de USA sprongen we samen met mannen van de 103 Cotrcie. Zij zaten daar in hun voorbereiding op uitzending. Voor ons lag de nadruk op het zogenoemde ‘level springen’ om de vaardigheden voor de vrije val en springen met uitrusting te vergroten. Gezamenlijk maakten we een - voor de 103 afsluitende - sprong uit een DC-3 Dakota. Nadat de mannen van de 103 waren gebrevetteerd, bleef de ploeg van de 105 nog een week om te springen. De nadruk lag toen op het springen van grote hoogte en het gebruik van zuurstof. We hadden twee dagen slecht weer, maar door handig te schuiven met onze rustdag ging er uiteindelijk geen tijd verloren en hebben we maximaal kunnen springen. Resultaat is dan ook dat er weer een nieuwe HAHO/HALO-springer is gebrevetteerd. De overigen zijn zo ver dat ze tijdens hun volgende opleiding het D-brevet kunnen halen. De bestaande HAHO/HALO-ploeg heeft ook goed kunnen trainen en is weer helemaal “op niveau”. Kortom, een geslaagde periode in de USA. HAHO/HALO OP Z’N AMERIKAANS De Groene Baret, maart 2010 ‘high vaLUe’ demo Op 17 februari brachten de Commandant der Landstrijdkrachten, luitenant-generaal Bertholee, en zijn Duitse collega, Inspecteur des Heeres, luitenant-generaal Budde, een werkbezoek aan het KCT. Een mooie aanleiding voor het korps om een flitsende demonstratie te geven van Heli Vehicle Interdiction (HVI). De generaals kregen verder ook een briefing over het KCT en de Defensie Paraschool (DPS). HVI staat voor de inzet van helikopters bij de aanhouding van zeer verdachte personen, op een moment dat zij zich per auto verplaatsen. Wat dat betreft was deze demo er eentje ‘uit het boekje’. Eerst brachten Apache gevechtshelikopters de auto met de betreffende personen, de zogenoemde High Value Targets (HVT’s), tot stilstand. Direct daarna daalde vanuit een Cougar helikopter een groep commando's af om de verdachten uit het voertuig te halen en in de boeien te slaan. Al met al duurde deze geslaagde actie slechts enkele minuten. Eén van de hoofdtaken van het KCT is het uitvoeren van offensieve acties als deze. Zo heeft momenteel de TF 55 in Afghanistan, die uit commando's en sf mariniers bestaat, onder meer de taak om HVT’s op te sporen en aan te houden. < 11
de oude sergeant heet nog altijd Papa Een jaar Suriname. In 1964. Lang geleden maar de toenmalige onderofficier Bauke Niggendijker kan het niet vergeten en kreeg er een peleton aan zonen. Door Henk van ’t veen, foto cees Baars (overgenomen uit de regio krant Apeldoorn) Of het misschien wat was. Daags na het interview met oud-sergeant Bauke Niggendijker (78) vraagt hij of we al van zijn patrouilles in Suriname hadden gelezen. Hij had een exemplaar uit 1964 meegegeven van “Op de Plaats Rust”, het orgaan van de Troepenmacht in Suriname. Een heroïsche tocht door de bush met brulapen, kaaimannen en aardvarkens. Een prachttijd. Die dag daarvoor onderstreepte een overhemd met epauletten bij Niggendijker nog eens zijn waardige militaire uitstraling. Ook al zijn er na 16 jaar als beroepsmilitair nog vele jaren burgermaatschappij over heen gegaan: de militair zit in hem. Maar wat me altijd heeft teleurgesteld, is dat wij nooit veteranen mochten heten. Een jongen die twee, drie maanden in Afghanistan is geweest, mag zich veteraan noemen. Ik heb tien jaar in het buitenland gezeten. Niet onder vuur, maar dacht je dat wij geen gevaarlijke situaties meemaakten? Langs de oost-Duitse grens tijdens de koude oorlog? Of in Suriname als je verdachten van wapensmokkelmoest aanhouden?” jarenlang diende Niggendijker met zijn commando’s in vele NAVOlanden als ‘vijand’ voor de oefende Landmacht. Het gebrek aan erkenning van rijkswege is echter ruimschoots vergoed door de grote waardering die Niggendijker nog altijd ten deel valt vanuit het peloton dat hij in 1964 in Suriname aanvoerde. De dienstplichtige soldaten van weleer dragen hun oude sergeant op handen. Zo mag je dat best zeggen. En dat uit zich regelmatig in koffiebezoek, etentjes en reunietjes. “ze hebben me als een vader ervaren, en ze noemen me nog altijd ‘papa’.” En pas geleden zetten de mannen. Een stuk of tien van de zeer ouwe, ouwe hap, ‘papa’ Niggendijker in het zonnetje. Ze eerden hem nadat ze 45 jaar geleden onder Niggendijker in Suriname dienden met een replica van een beeld van de Gevallen Soldaat en een reis naar Suriname. “Mooi hè. Terwijl het zelf al gepensioneerde mannen zijn.” Dat ene jaar heeft niet alleen de mannen gevormd maar ook op Niggendijker een onuitwisbare indruk gemaakt. “Het heeft mij geleerd dat er meer in me zit dan de ijzervreter waarvoor een commando vaak wordt aangezien. Er is ook een menselijk aspect. Ik had oor voor de mannen. Dan ging ik praten met zo’n jongen als ik wist dat zijn verloofde het had uitgemaakt terwijl hij ver van huis zat.” En natuurlijk moest ik ze ook discipline bijbrengen. Jongens die nooit van huis waren geweest en met avondpermissie op stap gingen. Met hun 19, 20 jaar een leeftijd waarop ze dreigden los te slaan. Ik wilde een voorbeeld voor ze zijn. Op patrouille liepen we tot borsthoogte door het water. We waren verdwaald en het zag er penibel uit. De jongens dachten al dat we in de bomen moesten overnachten. Toen kwam er een inlander, een bos- neger voorbij varen in een korjaal (boomstamboot met buitenboordmotor – red). Nadat ik in de lucht had geschoten, keerde hij terug en heeft ons naar het doel, een afgelegen post in de bush, gebracht. En dan is het mooi te horen dat die mannen daar zelf in hun latere leven weer een voorbeeld aan hebben gehad. Ik heb dat nooit geweten dat ik dat kon. Suriname betekende ook het einde van zijn militaire carrière. “Terug in Nederland kon ik niet meer aarden. Het klikte niet meer met de mensen op de kazerne.”en een hoge officier had hem ook een keer in vertrouwen gezegd dat hij ‘eigenlij te zachtmoedig’ was voor het militaire leven. “Misschien was dat ook wel zo. Een militair draagt altijd een pantser om zich heen waar hij niet meer doorheen komt.” Na de kazerne volgde nog een mooie carrière in de burgermaatschappij die begon bij een Brabantse uitgeverij. Maar toch voelt Niggendijker zich nog altijd een militair. “”Want”, zegt Niggendijker, “eens commando, altijd commando. < Op 16 november 2009 vertrok een detachement operators van 108 en 105 Cotrcie richting Curaçao om daar drie weken de gelijknamige oefening te draaien. ‘Curaçao 2009’ was vooral een training in Optreden in Waterrijke Gebieden (OWG). Ook werd er gewerkt aan het zogenoemde ‘out of area’ optreden en de skills en drills in het bewegend optreden, veelal met ‘live firing’. Een verslag uit De West. Cotrcie'n op Curaçao De Groene Baret, maart 2010 13
Page 1 and 2: De groene Baret Periodiek van de Co
Page 3 and 4: mededelingen van de voorzitter Ook
Page 5: om niet te vergeten, tF 55 Op een g
Page 9 and 10: De OWG Spec-plg van 108 Cotrcie ben
Page 11 and 12: actualiteiten FLO voor aoo arend ho
Page 13 and 14: enoemd. Uit handen van de commandan
Page 15 and 16: soUt training 103 Cotrcie marnehuiz
Page 17 and 18: Commando, wat doe je voor de kost?

Cotrcie'n op Curaçao Bronzen schild voor de 108

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?