Cotrcie'n op Curaçao Bronzen schild voor de 108

De groene
Baret
Periodiek van de CommandostiChting
Bronzen schild
voor de 108
Cotrcie'n op
Curaçao
Bezoek de website: www.korpscommandotroepen.nl maart 2010

colofon De Groene Baret
Periodiek van 'de Commandostichting'
Verschijnt vier maal per jaar
Jaargang 59, Blad 220, Maart 2010
redactie:
Robert Willms, hoofdredacteur - r.willms@onkenhout.org
Peter Reffeltrath, adjunct hoofdredacteur - peter reffeltrath@
hotmail.com
Jan Louis Burggraaf, janlouis.burggraaf@allenovery.com
Rob Broekhuizen, robdrop@home.nl
Ben van der Klei, bvdklei@xs4all.nl
Carl van den Hoogen, Feyenoord.cvdh@xs4all.nl
Marko van Hoogdalem, mvanhoogdalem@metm.nl
Gérard Urselmann, urselmann@quicknet.nl
druk:
Onkenhout Groep
Oplage: 5250 exemplaren
ISSN: 1382–1024
inleveren kopij:
A) Digitaal tekst en foto’s naar r.willms@onkenhout.org
B) Analoog per post naar Redactie DGB, p/a Onkenhout,
Postbus 1488, 1300 BL Almere
algemeen postadres:
Stichtingsbestuur ‘De Commandostichting’ p/a Engelbrecht van
Nassaukazerne, Postbus 5011, 4700 KA Roosendaal t.a.v.
secretaris
- E-mail adressen: op de officiële website van ‘De Commando-
stichting’: www.korpscommandotroepen.nl/service
- Secretariaat: via contactformulier bestuur(secr)
- Ledenadministratie: via contactformulier ledenadministratie
- Redactie ‘De Groene Baret’: via contactformulier
‘De Groene Baret’
vormgeving:
Grafische Dienst Audiovisuele Dienst Defensie Den Haag
auteursrechten:
Alle auteursrechten ten aanzien van de inhoud van deze uitgave
worden nadrukkelijk voorbehouden aan de Commandostichting.
De redactie behoudt zich het recht voor ingezonden
kopij niet, gedeeltelijk of gewijzigd te plaatsen.
Fotografen: Kpl1 Marjolein van Vliet, Kap Marcel Krul,
Leo van Westerhoven, Gerard van Oosbree, AVDD en
diverse operators KCT.
Deadline juli-nummer: 1 juni 2010
Beste lezers,
Alweer drie jaar geleden werd de huidige redactie van De
Groene Baret gevormd en wel volledig uit niet-actieve leden
van het Korps Commandotroepen. Oúd-commando’s dus. Tot
onze vreugde en trots krijgen we vanuit vele kanten berichten
dat wij erin slagen ons lijfblad een constante en positieve uitstraling
te geven. Uit binnen- en buitenland weten steeds meer
oud-commando’s ons te bereiken. Dank daarvoor. Uiteraard
blijven we als redactie op zoek naar artikelen en informatie van
maximale kwaliteit om ons lijfblad body te blijven geven.
Een belangrijke vaste rubriek is het In Memoriam van overleden
commando’s. We stellen deze rubriek altijd met de grootst
mogelijke zorgvuldigheid op. Soms ontvangt de redactie echter
een bericht over een oud-commando die al langer geleden is
overleden, soms zelfs al meerdere jaren terug. In zo’n geval is
het vaak lastig, soms zelfs onmogelijk, om de juiste gegevens te
achterhalen. Omdat we vanuit die zelfde zorgvuldigheid geen
half werk willen leveren, besluiten we soms om volledig af te zien
van plaatsing. Wij vragen uw begrip daarvoor. Laat dit u er niet
van weerhouden om melding te doen van het overlijden van een
(oud-)commando. Maar doe dit dan svp zo spoedig mogelijk en
met zoveel mogelijk gegevens, zo mogelijk met een (pas)foto van
de overledene.
Welnu, wat treft u aan in dit eerste nummer van 2010? Buiten artikelen
over de ‘daily business’ van onze compagnieën, vindt u deze
keer ook een bijzonder artikel over de uitreiking van het Bronzen
Schild aan 108-Cotrcie. Ook is er een stuk over de uitreiking van de
herinneringsmedailles aan de leden van TF55, Rotatie 2. In ‘Commando,
wat doe je voor de kost?’ komt deze keer een wereldreiziger met
een groene baret aan het woord. Kortom, er is weer voor elk wat wils
in dit nummer boordevol informatie over ons Korps. Ik wens u veel
leesplezier.
Overigens, we weten nu al dat het volgende nummer niet in juni zal
verschijnen, maar in juli. Dat is dus later dan normaal, maar het stelt
ons in staat om straks de jongste lichting commando’s goed aan u voor
te stellen! Deze eerste ECO-groep van dit jaar komt namelijk begin juli
de kazerne binnen marcheren om daar de mutsdas af te werpen en te
vervangen voor de groene baret. Dankzij de enorme publiciteit in 2009
is het Korps Commandotroepen de laatste tijd weer zeer gewild, zo blijkt.
De belangstelling om deel te nemen aan de opleiding groeit, tot grote
vreugde van de korpsleiding. Doorgaans leidt een hoge instroom ook tot
een groter aantal nieuwe dragers van de groene baret. Wij kijken uit naar
deze nieuwkomers! <
Met commando-groet,
van de redactie
Robert Willms,
Hoofdredacteur De Groene Baret
inhoudsopgave
2 colofon
2 van de redactie
4 van de voorzitter
5 voorwoord c-kct
6 Bronzen schild voor 108
8 Om niet te vergeten tF55
9 voks herdenkt 'Hoengsong'
10 Haho/Halo op z'n amerikaans
11 'high value' Demo
12 De oude sergeant heet nog altijd Papa
13 Cotrcie'n op Curaçao
18 commandojournaal maart 2010
20 actualiteiten
22 "Blijf groen"... is mijn strijdkreet
26 commandoverenigingen
27 voorwaarts voor de 13 e van Woerdenmars
28 soUt training 103 Cotrcie
30 In memoriam
31 oproep reünie lichtingsploeg 60-3
31 Bestuur en commissies commandostichting
32 commando, wat doe je voor de kost?
6
13
22
28
Bronzen schild voor 108
Cotrcie'n op Curaçao
"Blijf groen"
soUt training

mededelingen
van de
voorzitter
Ook in dit nieuwe jaar hebben de
normale zaken in De Commandostichting
gewoon doorgang gevonden.
Daarnaast heeft het bestuur zich ten
doel gesteld de reorganisatie tot een
vrijwilligersorganisatie dit jaar af te
ronden. Bij de aanvang van dit project
is een werkorganisatie opgezet waarin
plaatsen waren ingeruimd voor alle
elementen die voor een goed functioneren
noodzakelijk werden geacht.
Hierbij was ingecalculeerd dat de
praktijk zou moeten uitwijzen of de
gedachte structuur de juiste was. Nu,
in het laatste jaar van de reorganisatie,
is wel duidelijk geworden dat de gekozen
structuur iets kan worden vereenvoudigd
en dat ook procedures
hier en daar kunnen worden versimpeld.
Allemaal zaken die door het bestuur
zijn onderkend, maar de lopende
reorganisatie niet mogen doorkruisen
en derhalve later dit jaar zullen worden
aangepakt. Daarbij dient rekening
te worden gehouden met de invloed
op de organisatie als gevolg van het
zich op ministerieel niveau ontwikkelende
veteranenbeleid.
Zoals de situatie zich nu aftekent, zal
dit een taakuitbreiding van onze
Commissie Veteranen met zich meebrengen.
In het eind vorig jaar verschenen
nummer van dit blad is iets gezegd
over het georganiseerd overleg van
De Groene Baret, maart 2010
Regimenten en Korpsen van de Landmacht(GORKL).
Recent is door het GORKL een intern
advies aangaande een organisatiestructuur
voor veteranenverenigingen
of -stichtingen aangeboden aan het
Dagelijks Bestuur van het Veteranen
Platform.
Het betreft die organisaties van /voor
veteranen die verbonden zijn aan een
Regiment of Korps en waarbij sprake is
van een centrale en regionale functies.
Het is niet toevallig dat hierbij onder
meer de organisatie van De Commandostichting
als voorbeeld heeft gediend.
Bij de centrale structuur zijn zaken
als Esprit de Corps, ondersteuning,
traditiehandhaving, waardering en
erkenning alsmede aandacht voor de
pre -veteranen geborgd, waarmee de
parate eenheden worden ontlast.
De regionale structuur, gevormd door
de regionale commandoverenigingen,
dient bij te dragen aan een fijnmazig
net, waarin de veteraan kan worden
opgevangen.
Met de huidige structuur van De Commandostichting
bevinden we ons derhalve
in de juiste richting en zullen we
ons aan het einde van de reorganisatie
met een kritische blik kunnen richten
op aanpassingen/verbeteringen in de
organisatie en procedures.
normale
zaken
Hierop vooruitlopend zal in de komende
periode de integratie van COV´n en
eenheden van het Korps, alsmede die
van COV´n en de Stichting nog meer
aandacht moeten krijgen. Mede ook
vanwege het wezenlijk belang hiervan
voor de veteranenzorg in de toekomst.
De aanpassingen in de statuten van de
COV´n zijn inmiddels door de meeste
verenigingen goedgekeurd.
Op 1 april a.s. is de jaarlijkse vergadering
van het Stichtingsbestuur met de
voorzitters en secretarissen van de
COV´n. Daar zal op statutengebied de
laatste stand van zaken aan de orde
komen. Voor de leden van de COV’n
biedt deze vergadering een mogelijkheid
om via hun bestuur een inbreng te
hebben bij dit platform.
Ik benadruk daarom nogmaals het
belang van uw lidmaatschap bij de
verenigingen.
Samen staan wij sterk en een breed
draagvlak binnen de Commandogemeenschap
is essentieel voor de
realisatie van onze doelstellingen.
De voorbereidingen voor de reünie
van 2012 zijn inmiddels in gang gezet.
U zult van de voortgang op de hoogte
worden gehouden. <
Het eerste kwartaal van 2010 zit er al weer
op.
Na een zeer geslaagde Nieuwjaarsloop en nieuwjaarsreceptie
hebben we de draad weer opgepakt
waar die in 2009 eindigde. De derde rotatie is druk
bezig in Afghanistan en verricht daar enorm goed
werk. Als deze Groene Baret bij u in de bus valt, is
de vierde rotatie aan het indraaien. Wij wensen die
mannen veel krijgsmansgeluk en een goede missie.
In de afgelopen periode gebeurde weer genoeg om
over ‘naar huis’ te schrijven. Zo kwam Commandant
Landstrijdkrachten, generaal Bertholee, tweemaal
op bezoek. In december waardeerde hij de 108
Cotrcie met een Bronzen Schild. En in februari kwam
hij om de Duitse generaal Budde de kwaliteiten van
het KCT te laten zien. Over beide bezoeken wordt u
in deze editie geïnformeerd.
De 103 Cotrcie trainde samen met Amerikaanse
collega’s maximaal in Colorado; een unieke gelegenheid
om de puntjes op de i te zetten, zo vlak
voor haar uitzending. De 104 Cotrcie herstelde in
januari van haar missie in Afghanistan, al pakten
die mannen na een intieme medailleuitreiking in
Roosendaal al snel weer de spullen voor wat berg-
en skitrainingen in Oostenrijk. De 105 Cotrcie
doorliep in Arizona een uitgebreide HAHO/HALO
paraperiode onder leiding van de DPS. En daarna
kon er weer een aantal “met zuurstof springende”
parachutisten worden gecertificeerd.
Op 12 februari ontving het KCT de Vereniging Oud
Korea Strijders (VOKS) voor de jaarlijkse herdenking
van de Slag bij Hoengsong. In een indrukwekkende
ceremonie met kranslegging memoreerde
haar voorzitter kolonel b.d. Schreuders de bewuste
slag. Hij riep de jonge garde van het KCT op om
na te denken over het in leven houden van deze
traditie, omdat de huidige VOKS-generatie daar op
termijn niet meer toe in staat zal zijn. Een oproep
die wij met elkaar gaan oppakken. Ik zal mij er hard
voor maken om hier al snel invulling aan te geven,
onder meer als wij in 2011 de 60e herdenking
hebben.
En tenslotte hadden wij nog het 40-jarig ambtsjubileum
van Kees van den Bosch, de onmisbare
burgermedewerker van TCWG Wijnmalen, en het
functioneel leeftijdsontslag van de adjudant Arend
Holleman.
Kortom, weer een breed scala van onderwerpen
om te lezen en om te delen met onze achterban.
Ik wens u dan ook veel leesplezier! <
voorwoord C-kCt
rob Querido
5

De Groene Baret, maart 2010
BronZen
sChiLd
voor
de 108
de 108 Cotrcie heeft op dinsdag 15 december
2009 een Bronzen schild gekregen. een welverdiende
toekenning, want dit ereschild is de
hoogste groepswaardering die landmachteenheden
kúnnen krijgen. Pas zeven keer
eerder werd het Bronzen schild aan een
eenheid toegekend voor buitengewone toewijding
of bijzonder loffelijk optreden tijdens
het uitvoeren van een opdracht.
De opdracht waaraan de 108 haar Bronzen Schild
heeft te danken, stamt uit de periode van uitzending
naar het Afghaanse Uruzgan, van april tot
en met augustus 2006. Een periode die al eerder
werd opgemerkt, want de toenmalige pelotonscommandant
kapitein Marco Kroon maakte ook
deel uit van die 108 Cotrcie. Hij ontving in mei
2009 de Militaire Willems-Orde voor zijn persoonlijke
daden aldaar.
Tenten in Kamp Holland
De 108 Cotrcie was toentertijd de eerste Special
Forces-club die onderdeel vormde van de Deployment
Task Force (DTF) in Uruzgan. Voor vele manschappen
was deze uitzending niet hun eerste.
Onder de naam VIPER kreeg de ploeg in eerste
instantie de taak om Situational Awareness (SA)
op te doen. Met andere woorden: de commando’s
moesten het gebied en de vijandelijke activiteiten
daarbinnen in kaart brengen als voorbereiding op
de ontplooiing van de Battle Group in een later
stadium. Eén van de mannen hierover: “Toen wij
arriveerden in het huidige Kamp Holland, stond
er nog bijna helemaal niets. Alleen de paar tenten
waarin wij voorlopig gelegerd werden. Eten
moesten we bij de Amerikanen doen. Inmiddels is
het kamp uitgegroeid tot een kleine stad met vele
internationale eenheden.”
De VIPER-compagnie voerde in die Uruzganperiode
in totaal 36 operaties uit. Deze gebeurden
veelal onder extreem moeilijke en vijandige om-
standigheden. De taakeenheden moesten regelmatig
voor langere perioden en onder zware
klimatologische omstandigheden op pad.
Meerdere malen vonden er vuurgevechten plaats
met de Taliban en er werden diverse wapen- en
munitieopslagplaatsen ontdekt en vernietigd.
“Dankzij onze goede vooropleiding en aange-
leerde procedures, wisten altijd op een juiste wijze
op die gevechtsomstandigheden te anticiperen.
Onze compagnie werkte daarbij vrijwel volledig
zelfstandig, omdat we eenvoudigweg niet konden
terugvallen op directe of indirecte steun van
andere ISAF-eenheden. Wel hadden wij vaak de
beschikking over luchtsteun; een hele geruststellende
ervaring”, schrijft één van hen.
Weerbestendig brons voor hechte club
Het Bronzen Schild is een rechthoekige plaquette
van ongeveer 45x60 centimeter in weerbestendig
brons met strakke lijst. Op de bovenzijde van deze
plaat is een ornament aangebracht met daarop als
hoofdmotief een liggende leeuw op een voetstuk
met een lauwerkrans daaronder. Dit ornament siert
ook de top van de vaandelstok. Bij het Bronzen
Schild hoort ook een individuele draagspeld voor
de militairen van de eenheid en een op naam
gestelde oorkonde met de motivering voor de toekenning.
De Commandant der Landstrijdkrachten,
luitenant-generaal R. Bertholee, reikte tijdens een
bijzonder korpsappèl het Bronzen Schild en de bijhorende
draaginsignes uit. Daarnaast had hij voor
de toenmalige compagniecommandant majoor
Huub Smeets nog een bijzondere onderscheiding:
het “Ereteken van Verdienste in Zilver” voor diens
uitstekende vervulling van zijn rol als C-SFTG.
Vrijwel alle “Vipers van toen” waren bij de ceremonie
aanwezig, maar helaas waren enkele
mannen verhinderd te komen vanwege de werksituatie
en door emigratie. De plechtigheid werd
afgesloten met een goede borrel. “Net als tijdens
onze jaarlijkse VIPER-reünie bleek ook tijdens
deze bijzondere dag dat alle gebeurtenissen en
ervaringen de kameraadschap tussen de mannen
nóg hechter heeft gemaakt dan deze al was vóór
de uitzending.” <
7

om niet te
vergeten,
tF 55
Op een grauwe en ijskoude 25 januari
2010 heeft C-KCT kolonel Querido de herinneringsmedaille
voor vredesoperaties uitgereikt
aan de leden van de zogenoemde
‘TF 55, Rotatie 2’. Deze taskforce werd van
augustus tot en met december 2009 ingezet
voor speciale opdrachten in Uruzgan
en ook daar buiten.
De Groene Baret, maart 2010
De korpscommandant verrichtte de uitreiking
samen met de kolonel der mariniers Springer. In
bijzijn van vele andere collega’s roemde Querido
de leden van de taskforce. “Uw inzetten waren
talrijk en vaak zwaar. Maar de missie werd pas
extra zwaar door het verlies van Kevin. U moest
deze nare ervaring met elkaar en in een korte tijd
een plaats geven, om daarna weer snel over te
gaan in de operationele modus. U heeft hiermee
respect afgedwongen. Dat was grote klasse, dat
toont professionaliteit.”
TF 55, Rotatie 2 bestond uit een mix van junior en
senior operators en leden van Marsof (Maritieme
Special Operation Forces). Zij werden bijgestaan
door diverse ondersteunende specialisten. Ook zij
werden voor het voetlicht gehaald.
Tenslotte feliciteerde de commandant de hele eenheid
met de behaalde resultaten en bedankte deze
namens het KCT, de Minister van Defensie en de
Commandant der Strijdkrachten. <
Op vrijdag 12 februari vond op de Engelbrecht
van Nassaukazerne de jaarlijkse
‘Hoengsong’-herdenking plaats. De herdenking
vormt steevast een reüniedag
voor de Vereniging Oud Korea Strijders
(VOKS). De herdenking is ter nagedachtenis
van luitenant-kolonel Den Ouden. Deze
commandant van het eerste Nederlandse
Detachement Verenigde Naties sneuvelde
op 12 februari 1951 met vijftien van zijn
mannen in Hoengsong.
Het was een zeer koude, maar waardige plechtigheid.
Naast de VOKS-leden, hun partners en de
ondersteunende leden van het KCT waren er ook
diverse hoogwaardigheidsbekleders gekomen om
hun kransen te leggen. De belangrijkste autoriteit
was een hoge vertegenwoordiger van de ambassade
van de Republiek Korea, Counseller S.P. Kim.
Na de plechtigheid verplaatste het gezelschap
zich naar de kantine. Het samenzijn was gezellig,
het reüniegehalte hoog. Onder het genot van een
hapje en een drankje blikten de reünisten ontspannen
terug op het verleden en deelden ze de
nodige heldhaftige verhalen met elkaar. Aan het
eind van de dag beschouwde de voorzitter van de
VOKS, kolonel b.d. Schreuders, ook deze reünie
als zeer geslaagd. Hij bedankte het KCT voor de
medewerking en goed gastheerschap. Maar dat
is wel het minste wat voor deze veteranen gedaan
kan worden! <
voks herdenkt ‘hoengsong’
9

Van 28 november tot 16 december 2009
namen acht leden van de 105 Cotrcie deel
aan de springperiode in Eloy, USA. De
periode stond in het teken van het HAHO/
HALO springen. Het doel: de kennis van
de bestaande ploeg op niveau houden en
nieuwe springers trainen in High Altitude
- High Opening en High Altitude - Low
Opening.
Bij HAHO/HALO-springen word je met zuurstof
van grote hoogte uit een vliegtuig gedropt om -
afhankelijk van de opdracht -, op grote dan wel
kleine hoogte je parachute te openen. Voorafgaand
aan de springperiode volgen para’s een
grondopleiding om alle procedures en het omgaan
met het materiaal te oefenen. Hoogtepunt
is het bezoek aan een drukkamer in Soesterberg.
Daar kan een vlucht op grote hoogte worden
gesimuleerd en de effecten van een zuurstoftekort
worden geobserveerd.
De eerste twee weken van de periode in de USA
sprongen we samen met mannen van de 103
Cotrcie. Zij zaten daar in hun voorbereiding op
uitzending. Voor ons lag de nadruk op het zogenoemde
‘level springen’ om de vaardigheden voor
de vrije val en springen met uitrusting te vergroten.
Gezamenlijk maakten we een - voor de 103
afsluitende - sprong uit een DC-3 Dakota. Nadat
de mannen van de 103 waren gebrevetteerd,
bleef de ploeg van de 105 nog een week om te
springen. De nadruk lag toen op het springen van
grote hoogte en het gebruik van zuurstof. We
hadden twee dagen slecht weer, maar door
handig te schuiven met onze rustdag ging er uiteindelijk
geen tijd verloren en hebben we
maximaal kunnen springen.
Resultaat is dan ook dat er weer een nieuwe
HAHO/HALO-springer is gebrevetteerd. De
overigen zijn zo ver dat ze tijdens hun volgende
opleiding het D-brevet kunnen halen. De bestaande
HAHO/HALO-ploeg heeft ook goed kunnen
trainen en is weer helemaal “op niveau”. Kortom,
een geslaagde periode in de USA.
HAHO/HALO OP Z’N AMERIKAANS
De Groene Baret, maart 2010
‘high vaLUe’ demo
Op 17 februari brachten de Commandant
der Landstrijdkrachten, luitenant-generaal
Bertholee, en zijn Duitse collega, Inspecteur
des Heeres, luitenant-generaal Budde,
een werkbezoek aan het KCT. Een mooie
aanleiding voor het korps om een flitsende
demonstratie te geven van Heli Vehicle
Interdiction (HVI). De generaals kregen
verder ook een briefing over het KCT en de
Defensie Paraschool (DPS).
HVI staat voor de inzet van helikopters bij de
aanhouding van zeer verdachte personen, op een
moment dat zij zich per auto verplaatsen. Wat dat
betreft was deze demo er eentje ‘uit het boekje’.
Eerst brachten Apache gevechtshelikopters de
auto met de betreffende personen, de zogenoemde
High Value Targets (HVT’s), tot stilstand. Direct
daarna daalde vanuit een Cougar helikopter een
groep commando's af om de verdachten uit het
voertuig te halen en in de boeien te slaan. Al met
al duurde deze geslaagde actie slechts enkele
minuten.
Eén van de hoofdtaken van het KCT is het uitvoeren
van offensieve acties als deze. Zo heeft
momenteel de TF 55 in Afghanistan, die uit commando's
en sf mariniers bestaat, onder meer de
taak om HVT’s op te sporen en aan te houden. <
11

de oude
sergeant
heet nog
altijd Papa
Een jaar Suriname. In 1964. Lang
geleden maar de toenmalige
onderofficier Bauke Niggendijker
kan het niet vergeten en kreeg er
een peleton aan zonen.
Door Henk van ’t veen, foto cees Baars
(overgenomen uit de regio krant Apeldoorn)
Of het misschien wat was. Daags na
het interview met oud-sergeant Bauke
Niggendijker (78) vraagt hij of we al
van zijn patrouilles in Suriname hadden
gelezen. Hij had een exemplaar uit
1964 meegegeven van “Op de Plaats
Rust”, het orgaan van de Troepenmacht
in Suriname. Een heroïsche tocht door
de bush met brulapen, kaaimannen en
aardvarkens. Een prachttijd.
Die dag daarvoor onderstreepte een
overhemd met epauletten bij Niggendijker
nog eens zijn waardige militaire
uitstraling. Ook al zijn er na 16 jaar als
beroepsmilitair nog vele jaren burgermaatschappij
over heen gegaan: de
militair zit in hem.
Maar wat me altijd heeft teleurgesteld,
is dat wij nooit veteranen mochten
heten. Een jongen die twee, drie maanden
in Afghanistan is geweest, mag
zich veteraan noemen. Ik heb tien jaar
in het buitenland gezeten. Niet onder
vuur, maar dacht je dat wij geen gevaarlijke
situaties meemaakten? Langs
de oost-Duitse grens tijdens de koude
oorlog? Of in Suriname als je verdachten
van wapensmokkelmoest aanhouden?”
jarenlang diende Niggendijker
met zijn commando’s in vele NAVOlanden
als ‘vijand’ voor de oefende
Landmacht.
Het gebrek aan erkenning van rijkswege
is echter ruimschoots vergoed
door de grote waardering die Niggendijker
nog altijd ten deel valt vanuit het
peloton dat hij in 1964 in Suriname
aanvoerde.
De dienstplichtige soldaten van weleer
dragen hun oude sergeant op handen.
Zo mag je dat best zeggen. En dat uit
zich regelmatig in koffiebezoek, etentjes
en reunietjes. “ze hebben me als
een vader ervaren, en ze noemen me
nog altijd ‘papa’.” En pas geleden
zetten de mannen. Een stuk of tien van
de zeer ouwe, ouwe hap, ‘papa’
Niggendijker in het zonnetje. Ze eerden
hem nadat ze 45 jaar geleden
onder Niggendijker in Suriname dienden
met een replica van een beeld van
de Gevallen Soldaat en een reis naar
Suriname.
“Mooi hè. Terwijl het zelf al gepensioneerde
mannen zijn.” Dat ene jaar
heeft niet alleen de mannen gevormd
maar ook op Niggendijker een onuitwisbare
indruk gemaakt.
“Het heeft mij geleerd dat er meer in
me zit dan de ijzervreter waarvoor een
commando vaak wordt aangezien. Er
is ook een menselijk aspect. Ik had oor
voor de mannen. Dan ging ik praten
met zo’n jongen als ik wist dat zijn verloofde
het had uitgemaakt terwijl hij
ver van huis zat.”
En natuurlijk moest ik ze ook discipline
bijbrengen. Jongens die nooit van huis
waren geweest en met avondpermissie
op stap gingen. Met hun 19, 20 jaar
een leeftijd waarop ze dreigden los te
slaan. Ik wilde een voorbeeld voor ze
zijn. Op patrouille liepen we tot borsthoogte
door het water.
We waren verdwaald en het zag er
penibel uit. De jongens dachten al dat
we in de bomen moesten overnachten.
Toen kwam er een inlander, een bos-
neger voorbij varen in een korjaal
(boomstamboot met buitenboordmotor
– red). Nadat ik in de lucht had
geschoten, keerde hij terug en heeft
ons naar het doel, een afgelegen post
in de bush, gebracht.
En dan is het mooi te horen dat die
mannen daar zelf in hun latere leven
weer een voorbeeld aan hebben gehad.
Ik heb dat nooit geweten dat ik
dat kon.
Suriname betekende ook het einde van
zijn militaire carrière. “Terug in Nederland
kon ik niet meer aarden. Het
klikte niet meer met de mensen op de
kazerne.”en een hoge officier had hem
ook een keer in vertrouwen gezegd dat
hij ‘eigenlij te zachtmoedig’ was voor
het militaire leven.
“Misschien was dat ook wel zo. Een
militair draagt altijd een pantser om
zich heen waar hij niet meer doorheen
komt.” Na de kazerne volgde nog een
mooie carrière in de burgermaatschappij
die begon bij een Brabantse uitgeverij.
Maar toch voelt Niggendijker
zich nog altijd een militair. “”Want”,
zegt Niggendijker, “eens commando,
altijd commando. <
Op 16 november 2009 vertrok een
detachement operators van 108 en
105 Cotrcie richting Curaçao om daar
drie weken de gelijknamige oefening
te draaien. ‘Curaçao 2009’ was vooral
een training in Optreden in Waterrijke
Gebieden (OWG). Ook werd er
gewerkt aan het zogenoemde ‘out of
area’ optreden en de skills en drills in
het bewegend optreden, veelal met
‘live firing’. Een verslag uit De West.
Cotrcie'n
op Curaçao
De Groene Baret, maart 2010 13

Na een goede trip vangt op vliegveld
Hato het voordetachement ons op om
ons vervolgens te verplaatsen richting
marinekazerne Suffisant. De jongens
van ‘het Voordet’ hebben voor een gespreid
bedje gezorgd, dus we kunnen
doen waarvoor we gekomen zijn:
hoogwaardig trainen. De eerste week
staat vooral in het teken van acclimatiseren.
Het is geen geheim dat Curaçao
een ander klimaat heeft dan ons koude
kikkerlandje. Ook herbergt het eiland
een groot aantal plantjes en diertjes
die wij niet in onze achtertuin vinden.
En om daar geen nadelige gevolgen
van te ondervinden, worden we keurig
netjes onderwezen in -jawel- een lesje
‘Flora en Fauna’.
Even lekker tropisch
De fysieke gewenning gebeurt onder
leiding van de LO/s. Dat betekent voor
ons onder meer een oriëntatieloop, een
klimparcours en een ludieke amfibische
cross. Er is ook een testmoment in de
vorm van een full battle dress speedmarch
over geaccidenteerd terrein,
maar dat levert (uiteraard) voor
niemand problemen op. Verder wordt
deze week gebruikt om al het ploegmateriaal
inzetgereed te krijgen voor
de komende weken. De OWG Spec plg
maakt een gewenningsduik en dat is
voor velen een geheel nieuwe ervaring.
Er gaat werkelijk een compleet nieuwe
wereld voor ze open. Wat een zicht,
wat een temperatuur! Ja, dat is even
wel wat beter dan in Nederland.
Nadat we gewend zijn aan de nieuwe
klimatologische omstandigheden, is het
zoals gezegd tijd voor hoogwaardig
trainen. Elke ploeg draait zijn eigen
programma. Zo borduren de SR/DAploegen
(Speciale Verkenningen en
Offensieve Acties) onder toeziend oog
van de OWG-instructiegroep voort
op wat zij hebben geleerd tijdens de
OWG periode 1 en 2. Deze keer
echter met een grotere diversiteit aan
middelen en onder andere weersomstandigheden
dan we in Nederland
of Noorwegen gewend zijn. Dat leidt
toch tot een andere manier van zwemmen,
kajakken, bootdrops, varen in
de Mibs (Medium inflatable boats) en
Rhibs (Rigid hull inflatable boats) of een
combinatie daarvan.
De Groene Baret, maart 2010 15

De OWG Spec-plg van 108 Cotrcie benut
de beschikbare tijd zoveel mogelijk
om haar duikkwaliteiten op een nog
hoger peil te krijgen. Vanwege onze
operationele taken elders, is het namelijk
nogal een tijd geleden dat we in het
water hebben gelegen.
Nat gaan
Curaçao vormt een uitgelezen mogelijkheid
om ons verder te verdiepen en te
verbreden in OWG-specialismen. Want
het is niet alleen een stuk aangenamer
om eens met volledig zicht en ‘normale’
bedrijfstemperatuur te werken; we
kunnen eindelijk ook eens nat duiken.
Voor ons is dit zelfs de eerste keer.
‘Nat duiken’ houdt niets anders in dan:
te water gaan met alleen je operationele
tenue aan in plaats van de voor
De Groene Baret, maart 2010
ons gebruikelijke lichtgewicht droogpakken.
Overigens hebben beide opties
zo hun voor- en nadelen. Tijdens de
verschillende duikmomenten borduren
we zoveel mogelijk voort op wat ons
in de tactische duikopleiding is aangeleerd.
Zo trainen we onder meer het
uitvoeren van een zogenoemde ‘beach
insertion’. Een techniek waarbij een
team een eind uit de kust wordt gedropt
om daarna het strand heimelijk (onder
water) te naderen en vervolgens daar
bijv. een verkenning uit te voeren. Deze
opdracht kan gecombineerd worden
met een link-up procedure met mogelijke
‘follow up forces’.
Een extra bijzondere mogelijkheid die
Curaçao biedt is bijvoorbeeld om
tijdens de training van een beach
insertion ook ‘live fire’ af te geven
(het schieten met scherp). Met andere
woorden: we oefenen contact drills op
de grens van water en land. Dat geeft
de trainingswaarde een enorme impuls.
In ons geval geven we vuur af op simulatiedoelen
met de Glock 17 M. Een
andere, unieke kans die we met beide
handen aangrijpen - letterlijk- is het
gebruik van DPD’s (Diver Propulsion
Devices), beter bekend als onderwaterscooters.
Met een DPD kunnen één of
twee duikers een langere infiltratie afleggen
én extra materiaal meenemen.
Een goed apparaat dat het optreden
van een OWG Spec-ploeg ten goede
komt qua bereik, snelheid en middelen.
Maar omdat het KCT in de praktijk
geen DPD’s gebruikt (de kikkerteams
van de MSO-compagnie -Maritieme
Special Operations- doen dat wel),
beperken we ons optreden met de
onderwaterscooter tot een oriëntatie.
Tenslotte werken we op Curaçao ook
een zeer gevarieerd schietprogramma
af op het militair oefenterrein Wacawa.
Denk daarbij aan contact drills met
de ploeg, schieten vanuit voertuigen,
vuren vanaf affuit met het .50 QCB
mitrailleur, met de MAG schieten vanuit
de Mibs enzovoorts. En dit alles
gebeurt in een omgeving die vergelijkbaar
is met onze huidige en wellicht
toekomstige inzetgebieden.
Sociale patrouilles en live fire
exercises
Onze -welverdiende- weekendbreak
wordt ingevuld met een beachvolleybal
toernooi en strandverkenningen. Ook
voeren we ‘sociale patrouilles’ uit in
Willemstad. Maar al snel is het tijd om
al het geleerde van de voorgaande
twee weken in de praktijk te brengen
tijdens een vier dagen durende scena-
riotraining. De scenario’s zijn vergelijkbaar
met opdrachten die in ons huidige
inzetgebed worden uitgevoerd; ze zijn
zeer divers van opzet en met grote
vrijheid voor de ploegen. Er komen uiteenlopende
facetten van het optreden
door special forces aan bod. Zo bereiden
we acties voor volgens het MDMPprincipe
(Military Decision Making
Proces). In de uitvoering komen combinaties
van CT en OWG elementen aan
bod, net als Mobility-optreden, SR/DA
en realistische medic situaties. En op-
nieuw schieten we met scherp om de
realiteit zo dicht mogelijk te benaderen.
Terugkijkend op de drieweekse periode
kunnen de 108 en 105 Cotrcien spreken
van een uitermate geslaagde training.
Het niveau van de ploegen is zeker
naar een hoger plan getild, mede dankzij
de unieke trainingsmogelijkheden op
Curaçao. Voor sommige operators was
het bijvoorbeeld de eerste keer dat ze
met een MAG vanaf een Mib schoten.
Of dat ze contact drills op de grens
van land en water uitvoerden. Daarnaast
groeiden de operators van de
108 en 105 op een bijzondere wijze
naar elkaar toe, mede ook dankzij de
Caribische momenten van saamhorigheid.
Het zal de samenwerking in de
toekomst zeker ten goede komen. <
17

commandojournaal
maart 2010
Commandologie
Met het voortschrijden der wetenschap houdt de uitbreiding van
onze woordenschat gelijke tred. Toen onze stoere voorvaderen, vermoedelijk
in de tijd dat het buskruit werd uitgevonden, tot hun schrik
bemerkten dat ook zij zenuwen bezaten, werd de man die hier het
meest last (dus verstand) van had neuroloog en werd het vocabulaire
tevens uitgebreid met het woord “neurologie”.
In de loop der tijden werden zo, door mensen die ergens verstand
van hadden en ook door hen die dat meenden, woorden als “astrologie”,
“biologie”, “psychologie” en “geologie” gecreëerd. Doch eerst
nadat schrijver dezes hoorde hoe een infanterie-instructeur de euvele
moed had zijn pistoolles 2 “pistologie” te noemen, besloot hij zijn
bescheiden bijdrage tot dit blad “Commandologie” te noemen.
Immers een twaalfjarige ervaring met “HET” en aanverwante Korpsen
geeft iemand wel het recht te menen dat hij een goede kijk heeft
op de “brave borst” die deel uitmaakt van dit selecte gezelschap.
1960
1970
1980
1990
104 Wrnverkcie sprong te Pau
Na een voorspoedige reis van de kwartiermakergroep, die op dtg
020600 A jan 80 vanuit Roosendaal vertrok en via een overnachting
in een Franse kazerne te Poitiers op 23 januari in Pau aankwam,
kon het springende detachement, dat per vliegtuig op
4 februari arriveerde, met open armen ontvangen worden.
Voor de nieuwe aspirant para’s zat de luchtdoop er in ieder geval
al op. Nu het springen nog!
Legering en voeding werden prima geregeld door hoofd inwendige
dienst, die zich hierbij geweldig gesteund zag door de kpl(1)
Alders en de co Heemskerk. De eerste, wat voorzichtige, Franse
contacten werden die avond nog door onze mannen gelegd.
Zaterdag 5 februari werd meteen als eerste springdag benut. Door
een voortreffelijke medewerking van de E.T.A.P.-staf, konden na
vier dagen de eerste brevetten al uitgeschreven worden en er zelfs
van detachement gewisseld worden. In een sneltreinvaart werden
de sprongen gerealiseerd.
Niet in het minst door een goede onderlinge samenwerking en
een unieke inzet door 334 squadron tijdens deze dagen geleverd,
konden we binnen tien dagen bijna 750 sprongen maken.
Er werden maar liefst 69 A en 19 B brevetten uitgeschreven. Tijdens
dit 10-daagse verblijf te Pau zagen 13 van ons nog kans het zo fel
begeerde Franse brevet te halen, terwijl 17 Fransen na een 4-tal
sprongen uit de ons zo vertrouwde F-27 troopship, het Nederlandse
brevet wisten te bemachtigen.
Samenvattend kunnen we terugzien op een geslaagde cursus, die
bij een volgende gelegenheid (medio oktober naar we hopen)
waarschijnlijk een soortgelijk verloop te zien zal geven.
historisch...?
Kolonel tot overste:
Morgen om negen uur zal er een zonsverduistering plaatsvinden,
vijf superjonge adjudanten
iets dat niet iedere dag gebeurt. Laat uw manschappen zich in
Nauwelijks anderhalve werkdag was het jaar 1990 oud of de
werkkleding opstellen op het exercitieterrein, zodat ze dit zeldzame
eerste resultaten van het vernieuwde personeel- en carrièrebeleid
verschijnsel kunnen zien. Ik zal het aan ze uitleggen. Wanneer het
Koninklijke Landmacht werden zichtbaar bij ons Korps. Liefst vijf
bewolkt is, zullen we niets kunnen zien, laat uw mensen dan naar de
sergeant-majoors waarvan vier groene baret dragers, die reeds
sportzaal gaan.
gedurende kortere of langere tijd een adjudantfunctie bekleed-
Overste tot kapitein:
den, werden geroepen tot de hoogste onderofficiersrang, die van
In opdracht van de kolonel zal er morgen een zonsverduistering
adjudant. Ten burele van de Korpscommandant werden aan de vier
plaatsvinden, wanneer het regent zal dit vanaf het exercitieterrein
commando-onderofficieren P. Reichardt, R. Malinka, E. Altenberg en
niet te zien zijn. De zonsverduistering zal dan, in werkpak, plaats-
Ch. Schuilenburg de uiterlijke tekenen van de adjudantenwaardigvinden
in de sportzaal, iets dat niet iedere dag gebeurt.
heid, de stippen, uitgereikt door de plaatsvervangende Korpscom-
Kapitein tot luitenant:
mandant majoor Eerhart. Helaas ontbrak bij deze ceremonie de
In opdracht van de kolonel zal morgenochtend om negen uur een
man, die (althans voor KCT begrippen) de meest flitsende onder-
plechtige zonsverduistering plaatsvinden in de sportzaal. Wanneer
officierscarrière maakte, de intendancer J.Stoker. In 1979 horizon-
het mocht regenen, iets dat niet iedere dag gebeurt, werkkleding
taal, althans figuurlijk, binnengestroomd als sergeant-majoor en nu
aan.
reeds, en dat in slechts 10 jaar, bevorderd tot adjudant. Voorwaar
Luitenant tot sergeant:
met recht flitsend! In relatief “besloten” kring werd de “jeugd”
Morgenochtend om negen uur zal de kolonel in werkkleding de zon
opgenomen in het adjudantengilde (een gilde dat thans bij het
in de sportzaal verduisteren, zoals dat iedere dag gebeurt wanneer
Korps is uitgegroeid tot een klein peloton) en uiteraard werd dat
het regent; wanneer het goed weer is zal dit op het exercitieterrein
gebeuren.
een “erg” gezellige bijeenkomst.
Sergeant tot korporaal:
Morgen om negen uur zal de verduistering van de kolonel in werkkleding
plaatsvinden door de zon. Als het regent in de sportzaal, iets
2000
Jeneverkruis
De medailles voor langdurige dienst (15 jaar) als officier, worden
dat niet iedere dag gebeurt, zullen jullie worden opgesteld op het
jaarlijks op of rond 6 december uitgereikt. In de volksmond heet de
exercitieterrein.
medaille wat oneerbiedig “jeneverkruis” en traditioneel gaat de uit-
De soldaten onder elkaar:
Het schijnt, dat als het morgen regent, de zon de kolonel zal verduisteren
in de sportzaal. Het is een schande dat dit niet iedere dag
gebeurt.
reiking dan ook altijd gepaard met het aanbieden van een fles met
dat sterke spul. Op maandag 6 dec. 1999 viel de eer te beurt aan
de majoors J. Cauberg en C. Herwegh. Door de plaatsvervangend
commandant, majoor Roobol, kregen zij voor het front van de Staf
en een deputatie van de 108 Cotrcie de versierselen opgespeld.
De naam van de medaille werd uiteraard ook even waargemaakt
en zo te zien is die ene majoor toch een groter liefhebber dan die
De De Groene Groene Baret, Baret, maart maart 2010 2010 andere majoor! Proficiat.
19
19

actualiteiten
FLO voor aoo arend hoLLemans
'ons Leger' BEZOEKT ONS KcT
"GISTEREN IS vOORBIJ... een terUgBLik"
De Groene Baret, maart 2010
Vrijdag 15 januari 2010 was het moment waar de aoo Arend Hollemans stiekem al
een tijdje naar toe had geleefd: zijn laatste ‘werk’-dag. ’s Ochtends op appèl werd
hij nog eenmaal in het zonnetje gezet door C-KCT. Daarna haalden zijn collega’s de
flo-er op met de MB (cabrio uitvoering van de Mercedes terreinwagen in gebruik bij
de eenheden van het KCT) voor een ereronde rond de appèlplaats.
’s Middags was er een informeel afscheid in Toine’s Pub te Oud-Gastel. Geheel naar
de wens van Arend was voor deze locatie gekozen. Hij wilde dat de sfeer los en
gezellig zou zijn en hij stond er dan ook op dat iedereen in burger naar zijn feestje
zou komen. De opkomst was groot en een mix van huidige en oud-collega’s. Al met
al was deze middag dan ook een succes!
Met de aoo Hollemans neemt het KCT afscheid van een kleurrijke collega. Hij
kenmerkte zich onder meer in zijn duidelijke manier van communiceren, zijn betrokkenheid
bij zijn werk, zijn niet-onopvallend voorkomen, zijn liefde voor zijn gezin
en natuurlijk zijn enorme lijst met hobby’s. Hij zal zeker gemist worden door zijn
collega’s en zij hopen natuurlijk dat hij af en toe nog even een bakkie komt doen. Zij
wensen hem, maar zeker ook partner Manja en de kinderen, het allerbeste. Dat ook
zij van Arend’s vrije tijd mogen genieten.
Op de winterse woensdag van 10 februari werd het KCT bezocht door zo’n veertig
leden van de Koninklijke Nederlandse Vereniging ‘Ons Leger’ (KNVOL) en enkele
zusterverenigingen. De bezoekers volgden met veel belangstelling een informatief
programma, met onder meer een uitgebreide briefing over de organisatie, de taken
en het optreden van het Korps.
Na de lunch volgde een bezoek aan het museum, een rondleiding op de kazerne en
bezichtiging van het moderne materiaal waarmee de huidige commando zijn missies
uitvoert. Helaas eindigde de dag voor de bezoekers door de onverwacht hevige
sneeuwval in een heus West-Brabants verkeersinfarct.
De KNVOL viert overigens in 2012 haar honderdjarig bestaan! ‘Ons Leger’ werd in
1912 opgericht vanuit de zorgen om de verwaarlozing van de krijgsmacht. Eén van
de belangrijkste doelstellingen van de vereniging is het bevorderen van het contact
tussen maatschappij en krijgsmacht en de studie van de Nederlandse militaire geschiedenis.
De vereniging geeft tweemaandelijks het blad ‘Armex’ uit’.
Het boek geschreven door Luitenant-Kolonel L.M.A. van Oijen, oud para-commando
officier.
Soldatenverhalen aan de vergetelheid ontrukt. Bevat 16 korte militaire verhalen, die
zich afspelen in Indië, Korea, Nieuw- Guinea, Nederland en Frankrijk. 149 pagina’s
met vele foto’s.
EEN MIJLPAAL voor kees van den BosCh
104 Pakt Wat ZWARTE PISTES
'OUDE MATEN' verrassen eLkaar
Op donderdag 10 december 2009 heeft C-KCT kolonel Rob Querido tijdens
een buitengewoon korpsappel stil gestaan bij het bereiken van de mijlpaal van
het 40-jarig ambtsjubileum van Kees van den Bosch, beheerder trainingscentrum
waterrijke gebieden “Wijnmalen”.
Kees is op 19 november 1969 als technisch specialist opgekomen in Roermond.
Na het vervullen van een aantal technische functies ging hij in 1976 vervroegd
de dienst uit om vervolgens als burger bij 302 VZG te Keizersveer te gaan
werken. Na 20 goede jaren werd deze kazerne helaas gesloten en werd Kees
overgeplaatst naar Dongen.
Sinds 1 mei 2000 had Kees, naar eigen zeggen, het geluk om te worden aangenomen
als beheerder op de Vaarschool.
’s Middags werd er op Wijnmalen in een gezellige ambiance een receptie georganiseerd
door personeel vaarschool, waar naast familieleden ook een aantal
oud commandanten vaarschool aanwezig waren.
Van 1 tot en met 5 februari 2010 heeft de 104 Cotrcie de skivaardigheden
onderhouden in Oostenrijk. De maandag ging volledig op aan de busreis, maar
op dinsdag tot en met donderdag is er volop geskied op de prachtige Stubaiergletsjer.
De compagnie volgde onder leiding van de Instructiegroep OBT een skiprogramma
dat aan het individuele niveau van de operators was aangepast. Dit hield
in dat er meerdere klasjes werden gevormd, die alle onder leiding van ervaren
ski-instructeurs hun niveau konden opkrikken. Voor de echte dare devils was er
een off-piste traject. Menig vakantieskiër keek dan ook vreemd op toen de maten
naar beneden kwamen suizen tussen de pistes en de rotsen door; stukken die
gerust kunnen worden aangemerkt als: pikzwart.
Na alle inspanning was er ook nog ruimte voor ontspanning. Om te beginnen
met een kleine après-ski die de stemming er al snel in bracht. Daarna was het
even terug naar het hotel voor de maaltijd, maar het toetje mondde al snel uit
in een ‘après-après-ski’! Kortom, het was weer een intensieve en erg gezellige
week.
15 december 1944, Achnacarry, Schotland. Jan Heusschen viert zijn 25e verjaardag
temidden van zo’n honderd vrijwilligers, die door Maarten Knottenbelt
(RMWO) zijn gerekruteerd in het reeds bevrijde deel van Zuid-Nederland. De
mannen hebben al een drie weken durende vooropleiding in het Zuid-Engelse
Pethworth achter de rug. Nu volgen ze in het onherbergzame Achnacarry de
commando-opleiding.
19 december 2010, Verborg, Nederland. Onder ‘iets’ andere omstandigheden
dan 65 jaar terug viert Jan Heusschen zijn negentigste verjaardag, maar wel
weer temidden van enkele maten. Jan’s dochter had de mannen als verrassing
voor hem uitgenodigd. Haar vader was altijd een trouw bezoeker van de reünies
en herdenkingen, tot zijn gezondheid hem parten begon te spelen. “Pa niet naar
een reünie? Dan de reünie maar naar pa!”, moet zij hebben gedacht. En zo geschiedde
het dat er -naast vier oud-commando’s van COV Gelderland- ook Eddy
Smeets en Gé Florisson bij Jan Heusschen aanklopten. Deze twee hadden ook
samen met Jan die loodzware opleiding in de winter van ’44-’45 doorstaan.
Jan was bijzonder verrast en in zijn nopjes met het bezoek. En natuurlijk kwamen
de verhalen snel weer boven. Dat deed hij op 30 december nog eens dunnetjes
over toen hij met zijn dochter een bezoek bracht aan John Bouman, ook één
van Jan’s maten-van-toen. Kortom, toepasselijker kan het motto ‘eens commando,
altijd commando’ hier niet zijn!
21

“Blijf groen!“...
mijn strijdkreet.
Oud-commando cherry velden
(34.01.15.404)
Na de oorlog werden mijn familie en ik van Indië
naar Nederland geëvacueerd. Hier heb ik mijn opleiding
kunnen vervolgen en met succes beëindigd.
Daarna ben ik als dienstplichtige in militaire dienst
terecht gekomen, en tot onderofficier opgeleid. Tevens
heb ik in Roosendaal de GROENE BARET gehaald.
In 1962 ben ik met mijn eigen gezin vanuit Nederland
naar Amerika geëmigreerd. Ik woon nu in Yuba City,
California, ongeveer 100 miles (±160 km) noordoost
van San Francisco.
Ik ben trots op mijn GROENE BARET (Nederlandse
Commando). Alhoewel ik momenteel een U.S.-Citizen
ben, is mijn hart nog steeds “ROOD-WIT-BLAUW” met
een “ORANJE WIMPEL”.
mijn indische tijd
Ik ben geboren en getogen in het voormalige Nederlands-Indië,
en wel in de oudste stad van dat gebied,
nl. Soerabaja op het eiland Java. Ik ben trots in die
stad te zijn geboren. Het is niet alleen de oudste stad,
maar staat ook bekend als “Kota Pangeran “ (Stad
der Prinsen), en tevens als “Kota Pahlawan” (Stad der
Helden).
Het grootste gedeelte van mijn jeugd heb ik in Soerabaja
doorgebracht. Het was een prachtige onbezorgde
tijd.
NUNc AUT NUNQUAM
> nUnC aUt nUnQUam < (nU of nooit) “gewoon. . . doordoUWen” of “PoekoeL
teroes”, zoals het toen in mijn geboorteland, voormalig nederlands-indië, werd gezegd.
dit zijn Commando principes, de basis van mijn hele leven (jong en oud), en waaraan ik
mij nog steeds houd.
Het leven in de “Gordel van Smaragd” was als een
droom. Al vroeg besefte ik het tonen van respect
voor ouderen en de discipline als belangrijke levenselementen.
Ik was in die tijd ook een leerling van de Broederschool
en op de Koninklijke feestdagen mochten wij,
naar gelang onze leeftijd, een eindje met de parade
meelopen. De jongens waren gekleed in een wit hemd
met gesteven kraag, blauwe korte broek, witte lange
kousen en zwarte schoenen, en droegen niet te vergeten
een grote rood-wit-blauwe kokarde voorzien
van een oranje cirkel in het midden.
Ja, wij waren allemaal pro-Oranje. In bijna elk huis
was toen een foto aanwezig van Koningin Wilhelmina.
Het was een onvergetelijke goede tijd van eenvoud,
waar ik vaak aan terug denk.
Ik was in mijn tiener jaren, toen plotseling alles in
duigen viel door het uitbreken van de oorlog in
Europa. Mijn stiefvader, een echte “totok” (mijn biologische
vader stierf toen ik drie jaar oud was) hoorde
het slechte nieuws via de radio. Er kwam een grote
verandering in mijn leven en dat van de Nederlanders
in “De Oost”.
“Blijf
groen!“...
mijn
strijdkreet
mijn oorlogsjaren
De veranderingen in ons dagelijks leven werden nog
erger toen de Japanners ons Nederlands-Indië binnen
vielen. Ik had toen nog geen begrip van wat een
oorlog met zich mee kon brengen.
Wij leefden aan de Grote Postweg (de snelweg
zouden wij nu zeggen), die dwars door Java loopt. Ik
hoorde veel schieten, geschreeuw en gehuil vermengd
met geluiden die ik niet kon thuis brengen. Na twee of
drie dagen werd onze deur ingetrapt en stond een
officier, een Koreaan, van het Japanse Keizerlijke
Leger met een getrokken samurai en een pistool voor
ons. In het Engels sommeerde hij mijn stiefvader, dat
wij allen het huis moesten verlaten en ons moesten
melden in Soerabaja, waar wij ons eerste kamp in
werden gestuurd. Mijn stiefvader werd verwezen naar
een mannenkamp en wij werden geïnterneerd in een
groter kamp. Er was een tekort aan voedsel. Ziekten
zoals oedeem, beriberi, problemen met oogkwalen
en vele andere ongesteldheden kwamen in heel veel
voor. Ja, de Jappen hebben ons veel verdriet aangedaan.
Na bijna vier jaren van gruwelijke en hongerige
dagen, werden wij door de Engelsen, met name de
Ghurka's, bevrijd en naar Singapore getransporteerd,
waar wij een jaartje zijn gebleven om daarna weer
teruggescheept te worden naar Soerabaja.
Aangezien wij door de kampperiode op het gebied
van onderwijs zeer ten achter waren gekomen
(persoonlijk heb ik vier jaar geen les gehad) werden
Herstel Scholen opgericht. Het doel was de inkorting
van het onderwijs (klassejaar van het normale één
jaar naar een half jaar). Dit was een zeer moeilijke
taak voor de onderwijzers en onderwijzeressen in
Indië. Het is daarom dat ik bijzonder veel respect
voor hen heb. Hun beginselen betreffende discipline
en doorzetten onder het motto: ”De aanhouder wint”
(goede commando eigenschappen !) hebben op
ons een ware stempel gedrukt. Speciaal voor mijzelf
hebben deze principes mijn verdere leven beïnvloed.
“Kan niet” komt dan ook niet in mijn woordenboek
voor. Ik geloof dat deze opvoeders mijn ruggegraat
weer recht hebben gezet.
naar nederland
Op een dag kwam mijn stiefvader thuis met het bericht
dat wij 48 uur hadden om ons klaar te maken voor de
evacuatie naar Nederland. Dit was een maand voor
mijn MULO-eindexamen, en dus een grote domper
voor mij, daar het weer een terugval zou betekenen in
mijn schoolopleiding.
De overtocht naar Nederland was een hel. Wel vijf
keer raakten wij inboedel kwijt. Wij werden verscheept
in een Noors charterschip en leefden als
haringen in een ton. Twee maal hebben wij een storm
meegemaakt, één in de Golf van Aden en de ergste in
de Golf van Gibraltar. Het schip slingerde op en neer.
Je kon de propellers boven het water horen draaien.
Vele mensen, inclusief de bemanning, werden zeeziek
en moesten vaak braken. De lucht aan boord stonk
vreselijk. Met hun volle luiers leverden veel kleine
kinderen hieraan hun bijdrage.
Voor de kust van Portugal werden ons "winterkleren"
verstrekt. Omdat niets ons paste, waren wij genoodzaakt
deze kleren onder elkaar te ruilen. Mijn ouders
moesten de kosten voor deze prulkleding in de vorm
van “klerengeld” later terug betalen aan de Nederlandse
Regering!
Uiteindelijk arriveerden wij in Rotterdam, van waaruit
wij allen over heel Nederland verspreid werden.
Onze standplaats werd Limburg. De ontvangst in
Nederland was niet om naar huis te schrijven. Wij
werden uitgescholden voor pinda Chinezen, zwartjes
en “. . . jullie kunnen toch geen Nederlanders zijn.
Dat is toch onmogelijk. . . “. Er waren knokpartijen.
Tja, vele Nederlanders wisten weinig of niets van hun
kolonie, Nederlands-Indië. Dit in “omgekeerde” tegenstelling
met in het algemeen de Indische Nederlander,
die een goede kennis had van Nederland.
Om op school te worden toegelaten moesten de
kinderen een verplichte test ondergaan. Aangezien
ik in mijn vroegere opleiding geen Duits en Frans
geleerd had, werd mij in Heerlen verteld dat ik niet
aan zo’n toelatingsexamen kon deelnemen. Weer een
“set back”. In plaats van naar een Ambachtschool te
gaan, heb ik toch de MULO gekozen, waar ik één van
de oudsten in de klas was. Met bijlessen in de talen
Duits en Frans was ik toch nog in staat om het MULO-B
diploma te halen.
mijn militaire diensttijd
Normaal zou ik voor de dienstplicht in 1953 zijn
opkomen. Ik ging echter, vanwege mijn uitstel, pas in
1955 de dienst in. Op 3 augustus 1955 moest ik mij
melden in de Casimir-kazerne te Roermond en werd ik
ingelijfd bij het Regiment Oranje Gelderland (Peacock
Regiment). Aan het einde van mijn recrutenopleiding
werd ik tot de BESTE soldaat van het Regiment
De Groene Baret, maart 2010 23

enoemd. Uit handen van de commandant, de maj
Schreuders, een oud-Korea strijder, werd mij het Vaantje
uitgereikt (toen nog met het Infanterie embleem en
het motto “Nulli Cedo” = “Ik wijk niet”). Bovendien
kreeg ik van de majoor een dag extra verlof.
Ik was zo trots als een pauw: Ik behoorde immers tot
het >Peacock Regiment<
Voor de opleiding tot onderofficier moest ik mij in
's-Hertogenbosch in de Isabellakazerne melden. Mijn
instructeurs waren mannen van het voormalig KNIL,
Oorlogs Vrijwilligers en ex-Korea strijders. Na een
succesvol eindexamen voor onderofficier moest ik mij
melden bij de Commandant Kader School Infanterie
(KSI), de kol L. J. Naarding, die mij feliciteerde voor
het SUMMA CUM LAUDE resultaat van mijn examen.
Op de appèlplaats, waar meer dan zeshonderd aspirant
onderofficieren opgesteld stonden, werd mij het
Certificaat overhandigd en ook een boek getiteld "De
Mens“ geschreven door Ernie Pyle. Aangezien ik mij
voor het KCT had opgegeven, kon ik de door kol L. J.
Naarding gewenste functie als KSI-instructeur aldaar
niet aannemen.
De Groene Baret, maart 2010
1956
“cum Laude”
geslaagd.
li. = Anette
(mijn latere
echtgenote).
> kCt <
Op het station in Roosendaal werden wij, tentenkampcursisten,
opgevangen door enkele KCT instructeurs.
Plunje zakken in de truck en daarna allemaal in gelid
om afgemarcheerd te worden naar de KCT-kazerne.
Na de oriëntatie aldaar in de looppas naar het tentenkamp!
De commandant Tentenkamp was elt Henk Verrips,
die ook Bas van Tussenbroek (de latere C-KCT) had
opgeleid. De instructeurs, waarvan diverse met actieervaring,
zijn wel bekend in Roosendaal zoals, om
maar een paar te noemen, van Vredendaal, Halapiry,
van Lokven, Siem Boons, van der Meer, Jaap Oosterbaan
MGD (wie kent hem niet). Niet te vergeten is de
legendarische toenmalige lt Oostendorp van de Vaarschool.
De methode van deze instructeurs “Praatje,
Plaatje en Daadje” gebruik ik nog steeds.
vóór de afmatting – 1956
Na mijn opleiding Tentenkamp werd ik ingedeeld bij
de 104 Cotrcie, waar toen kap A. Muller, een fijne
man, de commandant van was. Aangezien ik voor
beroepsonderofficier had getekend, heb ik niet lang
bij de 104 Cotrcie gediend. Mijn beroepsoverplaatsing
was naar Kampen als Infanterie-instructeur bij de
Centrale Opleidingsschool voor Administratief Kader
(COAK).
mijn emigratie naar amerika
Ik had mijzelf in 1955 opgegeven voor emigratie naar
de United States of America. Je kwam in die tijd niet
zomaar Amerika binnen. Als uitvoering van de “US
immigration” wetten werd je onderzocht of je enige
communistisch contacten had, alsook sexuele ziekten
en criminele overtredingen. Verden moest je een sponsor
hebben. Iemand die voor vijf jaar financieel borg
stond voor jou, zodat je niet ten laste zou komen van
de Amerikaanse overheid.
Ik viel niet onder de Amerikaanse “Patore Walter
Act” zoals mijn zuster en haar familie, die later onze
“sponsors” zouden worden. Hierdoor werd ik op de
quotalijst geplaatst voor drie verschillende landen.
De eerste was voor Indonesia. Aangezien ik daar
geboren was, beschouwde Amerika mij als "Indonesiër",
want volgens de Amerikaanse wetgeving heb je
de nationalitieit van het land waar je geboren bent.
Natuurlijk was ik het daar niet mee eens.
Ongeveer drie jaar later moest ik weer naar de Amerikaanse
ambassade waar ze mij vroegen of ik inmiddels
was getrouwd en of ik nog steeds naar Amerika
wilde emigreren. De persoon die ons hielp zei dat ik
onder een Nederlands “quotum” viel (de tweede lijst
dus). Hij was er namelijk achter gekomen dat ik Nederlander
was (mijn Nederlandse nationaliteit stond in
mijn geboortebewijs). Het Amerikaanse “immigration”
proces onder dit quotum was erg langzaam.
“Blijf
groen!“...
mijn
strijdkreet
Vervolgens hoorden wij niets van de ambassade totdat
wij in 1962 het verzoek kregen daar weer langs
te komen. Zij waren erachter gekomen dat mijn vrouw
in België was geboren. Hierdoor vielen wij onder het
Belgische quotum (de derde lijst). In 1962 liep ook
mijn zesjarig militair contract ten einde. Dus was het
voor mij kiezen: (a) tekenen voor onbepaalde tijd in
militaire dienst (in Nederland blijven dus) of (b) het
aannemen van de kans om naar de USA te gaan.
Ditzelfde jaar kregen wij bericht van de Amerikaanse
ambassade dat ons een visum naar de Verenigde
Staten was toegekend, maar dat het binnen drie
maanden gebruikt moest worden, anders zou het
verlopen. Onze keuze was om naar Amerika te gaan.
Hiervoor ben ik toen onmiddellijk naar Den Haag
gegaan om officieel mijn militair ontslag in te dienen.
Wij scheepten ons in met onze twee kinderen in
Rotterdam op de S.S. Maasdam van de Holland
Amerika Lijn (HAL). De overtocht duurde tien dagen
en was over het algemeen plezierig. Wij hadden wat
"woelige baren", maar geen klachten. Er waren meerdere
emigranten aan boord en we hadden dus steun
aan elkaar. De reis eindigde in Hoboken, New York,
waar wij na de ontscheping werden opgevangen door
een persoon van de Wereld Raad van Kerken, die ons
en andere emigranten naar het treinstation vervoerde.
Onze trein was een boemeltrein, die van het Oosten
dwars door Amerika naar het Westen ging. Ons einddoel
was Sacramento, California. Door de wisseling
van “railroad companies” werd de trein vele malen
afgehaakt om de reis te vervolgen met een andere
“railroad company” t.w. de Erie Lackawanna, de
Milwaukee, de Union Pacific en ten laatste de South
Pacific. Onze trein had een restauratiewagon waar
onze maaltijden werden opgediend. Wij aten onze
eerste Hamburger, Hot dog en Iceberg lettuce.
Wat een gewaarwording!
Na drie reisdagen in de trein arriveerden wij moe en
slaperig in Sacramento, de Camelia Hoofdstad van de
The Golden State (California). Wij werden daar door
mijn zwager en zuster verwelkomd en daar zijn wij
twee weken gebleven.
mijn levensonderhoud in amerika
Toen wij in California aankwamen had ik nog maar
$ 140 over. Van huis uit heb ik geleerd om niet met
geld te gooien. Het is een goede en wijze raad van
mijn moeder. Met het doel om op mijn eigen benen te
staan huurde ik een klein huisje, groot genoeg voor
ons gezin. Het koste mij $70 per maand. Dus moest ik
hier in Amerika mijn leven beginnen met de resterende
andere helft.
Nu komt het moeilijkste van alles, namelijk het vinden
van een baan. Door Nederland te verlaten had ik in
feite veel van mijn schepen verbrand. De toekomst
was duister en onzeker. Hoe kan ik mij houden aan
de belofte gedaan aan mijn echtgenote en kinderen,
dat ik voor hun welzijn zou zorgen. Ik wist niet wat
ik zou doen of krijgen en welke baan voor mij was
weggelegd.
Met hulp en tussenkomst van familie en kennissen
had ik het geluk om tijdelijke baantjes aan te kunnen
nemen, zoals in een “Super Shopping Mall”, voor een
Machine Shop, Ice Cream fabriek, Bakery etc. Mijn
gedisciplineerd optreden, het altijd op-tijd-zijn en mijn
kennisniveau (mijn Nederlandse Technische school
diploma voor Instrumentmaker) hebben een goede
indruk achter gelaten op mijn werkgevers.
De eerste vijf jaren waren voor mij het moeilijkste. Ik
werd aangenomen, kreeg opslag en als de drukte
voorbij was, werd ik afgevloeid. Dit vooral in “unionshops”
(werkplaatsen verbonden aan vak-verenigingen).
Ik begreep dat systeem niet!
Na deze vijf jaren kreeg ik een baan bij Procter &
Gamble, een wereldwijde firma, waarbij ik een proeftijd
moest ondergaan van twee jaar (als de baas jou
niet mocht kon hij je zó ontslaan). Dus mondje dicht
voor twee jaar. Ik deed mijn werk tot in de puntjes,
want dat was het belangrijkste. Zij konden mij niet
eruit gooien omdat ik altijd goed werk afleverde.
Na mijn proeftijd ben ik vaak getest om voor betere
posities in aanmerking te komen. De vraag was steeds
“Can the Dutchman do the job?”. Met zekere trots kan
ik zeggen dat het antwoord altijd was: " Yes!" .
Maar dit heeft ook wel jaloersheid verwekt daar
iedereen dezelfde kansen had. Ik heb bij Procter &
Gamble achtentwintig jaar gewerkt en stond bij velen
bekend als "The problem solver". De voor mij meest
waardevolle functies die ik heb gehad waren in managing
de personeel-“Instructions” voor verschillende
jobposities en “Diversity”. Mijn achtergrond en mijn
ervaring waren een goede basis voor de opleiding
van de verschillende ethnische groepen.
25

Conclusie
Terugkijkend naar mijn succes kan ik zeggen dat de
redenen hiervoor zijn:
1. De "Leermeesters van goede voorbeelden", mijn
onderwijzers en onderwijzeressen.
2. De militaire dienst; de instructeurs van de KSI en
speciaal het KCT, die in mij het doorzettingsvermogen,
nodig voor succes, hebben gekweekt.
3. Een gedisciplineerd leven, dat in mijn ervaring een
succesvol leven kan opleveren.
4. Blijven leren, en het delen van je kennis (dit kweekt
vriendschap en geeft respect van anderen).
Ik ben “Groen“ en wil dat blijven. Mijn slogan is dan
ook :
S t a y G r e e n ! "
1973
WEST meets EAST”
(sinds 1953)
commandoverenigingen
noord-nederland
Dhr. F. Akkermans
Hellingpad 3
9101 BB Dokkum
0519-295050
Email: COVNoord-Nederland@
midden-nederland
Dhr. B. v. Elk
Boelestein 19
3813 XH Amersfoort
033-4805906
Email: COVMidden-Nederland@
noord-holland
Dhr. C. Kostelijk
Tinnegieter 10
1625 AN Hoorn
0229-230512
Email: COVNoord-Holland@
Zuid-holland
Dhr. J.G.J.M.B.A. van Helvert
Terbregse Rechter Rottekade 56
3055 XG Rotterdam
010-4783002
Email: COVZuid-Holland@
Zuid-oost-Brabant
Dhr. Th.A.M. Prinsen
De Knolschans 23
5298 AX Liempde
0411-631212
Email: PCVZ-O-Brabant@
Westelijk noord-Brabant
Dhr. J. van der Westen
Angelusberg 75
4707 NL Roosendaal
0165-557642
Email: COVWestelijkNoord-Brabant@
Limburg
Dhr T. Derks
Kakertsweg 31
6371 GA Landgraaf
045-5311877
Email: COVLimburg@
Zeeland
Dhr. A.M. Sampon
Van Kleffenslaan 19
4334 HA Middelburg
0118-616129
Email: COVZeeland@zeelandnet.nl
gelderland
Dhr. A. Th. Lap
Sterappel 23
6922 BA Duiven
0316-281737
Email: COVGelderland@
no 2 dutch troop
Dhr. J. Schepers
Desmijndijk 30
4706 GJ Roosendaal
0165-554985
2009
“Nog steeds een SINJO”
Commando Wandel stichting CoWs
Dhr. A. van Heijningen
Kerkemorgen 7
5324 BL Ammerzoden
Email: SWOC@
Commando duik vereniging
Dhr. R. Vlegels
Consciencelaan 32
4707 LP Roosendaal
Email: cdv@
Commissie Contact Cov
Dhr. J.R. Eerhart
Dwarsweg 3
9695 BV Bellingwolde
Email: ContactCOV@
regiment speciale troepen
Dhr. G. Rijgersberg
Markgravenstraat 14
2387 Baarle Hertog (B)
Tel: 013-5077925
Commando Business Club
Dhr. A. Rijk
De hank 55
3832 JJ Leusden
06-51366284
Email: arthur.rijk@capgemeni.com
nB: email-adressen onder toevoeging
na @korpscommandotroepen.nl
Onze Zuiderburen lopen ook. Kijk maar eens op:
•www.rodeneuzentocht.be
•www.paracdoantwerpen.be
•www.paracdo-oostende.be
Zet uw trainingsprogramma maar vast op
scherp. De eerste donderdag van mei is het
zover: dan lopen we alweer de 13e editie van
de Van Woerden Mars.
We wandelen weer langs en over de ons zo
bekende Rucphense heide. De afstand is zo’n
35 kilometer. Er is een lunch op de Engelbrecht
van Nassaukazerne en na afloop kunt u, zo
u wilt, napraten en nagenieten tijdens een
drankje en een heerlijke rijstmaaltijd.
voor wie?
• Voor iedereen die gerechtigd is tot het dragen van
de groene baret.
kosten?
• € 8,50 p.p. voor de befaamde Van Woerden
medaille en voor de lunch.
• € 22,50 p.p. voor de medaille, lunch en rijstmaaltijd.
inschrijven en betalen?
• Tot en met 18 april 2010 (in verband met toegangs-
procedure tot de kazerne en bestellen van maaltijden).
Let op: bij aanmelden en/of betalen na
18 april wordt € 3,50 extra administratiekosten
gerekend. Doe het dus meteen!
• Aanmelden kan per e-mail (SWOC@Korpscomman-
dotroepen.nl) of schriftelijk aan: COWS,
Kerkemorgen 7, 5324 BL Ammerzoden.
• Benodigde gegevens: uw achternaam, voor-
letter(s), roepnaam, volledig adres, registratie-
nummer, lichting waarin de groene baret is be-
haald en het aantal keren dat u eerder deelnam
aan de Van Woerden Mars.
• Ook prettig om te weten (niet verplicht): uw e-mail-
adres, telefoonnummer, faxnummer, datum uit-
reiking groene baret, compagnie en peloton.
voor-
Waarts
voor de
13 e
van
Woerden
mars
• Na aanmelding ontvangt u spoedig nadere
(betalings-)gegevens.
Wanneer ook alweer?
• Donderdag 6 mei 2010. Elke deelnemer wordt
verwacht tussen 08.00 en 08.30 uur bij Huis ten
Halve, Kruisstraat 60 te Roosendaal (Zuid).
Telefoonnummer 0165 533 343 (want mocht u
“last moment” verhinderd zijn, dan is een berichtje
heel fijn).
meer info?
• www.voc-midden-nederland.nl (rubriek: wandeltochten)
Met vriendelijke groeten, namens SWOC,
Jan Middelkoop (voorzitter)
Eduard Torenbos (vice-voorzitter)
Albert van Heijningen (secretaris/penningmeester)
Van Woerden-Smoelenboek
Zie hier wie zich al heeft aangemeld en sluit u
aan... mét foto!
Ga voor een egale achtergrond staan, zet die
baret op en laat iemand van een meter afstand
een foto maken met een digitale camera.
Formaat verkleinen hoeft niet. Wij maken er wel
een pasfoto van als u uw plaatje mailt naar:
a.j.onink@ziggo.nl
De Groene Baret, maart 2010 27

soUt training
103 Cotrcie
marnehuizen
De Groene Baret, maart 2010
In de periode van 07 t/m 11 december 2009
heeft de 103 Cotrcie getraind in en rondom
het oefendorp Marnehuizen in de Marnerwaard.
In het kader van de opwerkperiode
voor Taskforce 55 - Rotatie 4, is de 103
vanaf week 39, na het intreden van het MSO
team (Maritime Special Operations), met
min of meer de gehele compagnie begonnen
met opwerken. Naast het schieten, werken
met voertuigen en trainingen ten behoeve
van de individuele specialisaties, bevat het
programma ook een aantal CT/SOUT weken
(Contra Terreur/ Special Operations Urban
Terrain).
Module SOUT I bestond uit schieten te
Ossendrecht. Eerst werden de basisvaardigheden
opgefrist om vervolgens
door te gaan richting de dynamische
CT-oefeningen. Daarna volgde een
week tactiektraining op de Wilhelminakazerne,
hier kon ook afstemming en
crosstraining plaatsvinden met de MSO
ploeg.
De volgende module werd in de
Marnerwaard gedraaid. Doelstelling
van deze week was allereerst herhaling
en verdieping van de technieken en
tactieken bij binnendringing en verder
het uitvoeren van speciale operaties
in verstedelijkt gebied, met en zonder
voertuigen. Uit opgedane ervaringen
tijdens Viper-periodes en recentelijk TF
55 blijkt dat naast het binnengevecht,
wat tijdens CT trainingen veelvuldig
behandeld wordt, het verplaatsen van
het gevecht naar buiten toe én tussen
de objecten in, minstens zo belangrijk
is. Oogmerk van commandant 103 was
dan ook het creëren van operationele
bewustwording in de gehele compagnie
voor wat betreft Urban Movement.
In het kader van train as you fight was
de genie vertegenwoordigd met 8 man
IST (Intermediate Search Team), die ten
tijde van rotatie 4 ook in het gebied
zullen zijn, om zodoende nu met elkaar
te trainen en eventuele standaard
oefenprocedures (SOP’s) op te lijnen.
De maandag stond in het teken van de
verplaatsing, het legeren, het voorbereiden
en het ophalen van de Saab
justeersystemen, aangezien er in
Marnehuizen niet meer met verfmunitie
gewerkt mag worden. De dinsdag- en
woensdagochtend hebben de ploegen
afzonderlijk en gezamenlijk in het
dorp getraind o.l.v. eigen personeel en
mannen van de 105 die met hun zeer
recente ervaring uit het gebied de 103
met tips en tools hebben bijgestaan.
Diverse onderwerpen kwamen aan bod
waaronder: urban movement SOP’s,
strongholds, binnendringingstechnieken
en medische opdrachten. De oefenvijand
van 101 CIS werd hierbij ingezet
als insurgent/burger, wat een goed
beeld gaf hoe moeilijk het optreden in
verstedelijkt gebied is.
Op woensdagmiddag werd vervolgens
aangevangen met de scenario’s, waarbij
er met de hele compagnie inclusief
het IST verschillende opdrachten uitgevoerd
werden bij daglicht en duisternis.
Hierbij lag de nadruk op communicatie
en coördinatie tussen de verschillende
elementen en werd gebruik gemaakt
van zowel het oefendorp als de quala
(nagebouwde Afgaanse woning).
Al met al een prima week waarbij
eenieder weer gemerkt heeft dat het
“3-Dimensionale 360” handhaven in
een dorp zeer lastig is. <
29

in memoriam
Oud-Co kpL RADBOUT DE LANGE
Overleden 21 januari 2010 op 38-jarige leeftijd
Radbout was van lichting 93-9 en behaalde zijn
groene baret op 26 november 1993.
Radbout was een voorbeeldig militair en werd op
24 mei 1994 dan ook bevorderd tot korporaal. Veel maten uit zijn
peloton en andere commando vrienden waren aanwezig bij zijn
crematie.
Oud-Co kpl WILLEM DE JONGE
Overleden 5 december 2009 te Zierikzee op
74-jarige leeftijd.
Willem was van lichting 55-1 en behaalde zijn
groene baret op 11 juni 1955.
Willem stond bij zijn dienstcollega’s bekend als een rustige en
betrouwbare kerel.
Oud-Co WILLEM VLIJM
Overleden 15 januari 2010 te Harderwijk op
77-jarige leeftijd.
Willem was van lichting 52-1 en behaalde zijn
groene baret op 27 augustus 1952.
Willem heeft na zijn diensttijd nog twee keer deelgenomen aan de
herhalingsoefeningen.
Oud-Co(1) HENK SMETERS
Overleden 23 december 2009 te Boxmeer op
68-jarige leeftijd.
Henk behaalde zijn groene baret op 29 september
1961. Henk stond bekend als een positieve commando
die opviel door zijn correctheid.
Oud-Co HANS BLOM
Overleden te Schagen op 67-jarige leeftijd.
Hans kreeg zijn commandobaret uitgereikt op 29
september 1961. Hans stond bekend als makkelijk
in de omgang, correct en vol zelfvertrouwen.
Oud-Co kpl BERNARDUS GERM STUMPE
Overleden 2 januari 2010 te Groningen op 78-jarige leeftijd.
Bernardus was van lichting 51-1 en behaalde zijn groene baret op
29 augustus 1951. Bernardus heeft zijn diensttijd volledig weten te
benutten, want tijdens zijn herhalingsoefening wist hij het rijbewijs B
te behalen.
Oud-Co elnt JO LOUW
Overleden 25 november 2009 te Heel op 74-jarige
leeftijd. Jo kreeg zijn groene baret uitgereikt op
9 juni 1956. Jo verrichtte zijn diensten uitstekend,
enthousiast en wist goed met mensen om te gaan.
Oud-Co kpl JAN MEUWISSEN
Overleden 26 november 2009 op 75-jarige leef-
tijd. Jan was van lichting 55-5 en behaalde zijn
groene baret op 4 februari 1956. Jan stond
bekend als een enthousiaste commando.
De Groene Baret, maart 2010
Oud-Co JOHN E.L. WOLTERS
Overleden 24 november 2009 op 72-jarige leeftijd. John behaalde
zijn groene baret op 10 augustus 1957. Zijn grote trots was de
“Groene Baret” (bij hem met hoofdletters), het unieke kenteken van
de commando en zijn gezegde was altijd: “De drager van dé Groene
Baret beschikt over teamgeest, is fysiek sterk en psychisch stabiel”.
Oud-Co lkol ANTONIUS MARIA BRUIJNS
Overleden 12 december 2009 op 74-jarige leeftijd.
Anton behaalde zijn groene baret op 13 mei 1977.
Hij was Begunstiger van Verdienste van de
Commandostichting vanaf 2003.
Anton kwam in 1955 als gewoon dienstplichtig soldaat in militaire
dienst. Hij werd opgeleid tot reserve officier en besloot na het vervullen
van zijn dienstplicht over te gaan in beroepsdienst.
Als beroepsofficier van het dienstvak Militaire Administratie vervulde
hij vele functies, waaronder die van korpsadministrateur van het KCT.
Aangezien sport een hobby van hem was en hij over een uitstekende
fysieke conditie beschikte, besloot hij in 1977 om de opleiding voor
de commandobaret te gaan volgen. Hij slaagde daar glansrijk in en
werd daarmee de enige officier in de Koninklijke Landmacht die op
oudere leeftijd (hij was toen 41 jaar) de groene baret behaalde. Een
leeftijdrecord dat nog steeds niet is verbeterd! Dat hij daarna ook
nog het parachutistenbrevet behaalde was voor hem een vanzelfsprekende
zaak. Behalve sporten, zag hij kans naast zijn functionele
werkzaamheden nog tijd vrij te maken voor totaal andere zaken.
Hij was een sociaal zeer bewogen mens en als er een beroep op
hem werd gedaan kon hij maar moeilijk iets weigeren. Dat had vele
bijbanen tot gevolg, zowel in als buiten dienst.
Zo was hij actief voor de Hartstichting, het Rode Kruis, de NOV, het
Steunfonds Officieren en diverse sportverenigingen. Hij steunde vele
militairen en oud-militairen met belastingzaken en pensioenaangelegenheden
alsmede bij financiële problemen.
Ook was hij penningmeester van de Commandostichting en na zijn
dienstverlating nog regelmatig adviseur van de Stichting op financieel
gebied.
Dat hij opviel in en buiten de dienst en dat men zijn inzet, vakkennis
en loyaliteit hogelijk waardeerde blijkt uit het feit dat hij werd
benoemd tot Ridder in de orde van Oranje-Nassau met de zwaarden
en tot Begunstiger van Verdienste van de Commandostichting.
Het Korps Commandotroepen en De Commandostichting zijn hem
veel dank verschuldigd.
oProeP reUnie
LiChtingsPLoeg
60-3
Op 6 augustus 2010 is het 50 jaar geleden dat 60-3 haar
groene baret behaalde. Gerrit Vermeer heeft het plan opgevat
dat moment intensief te herdenken door op 28 augustus
2010 op gepaste wijze met zoveel mogelijk “maten van
toen” door te brengen, zo mogelijk in Roosendaal. Afhankelijk
van de animo, maakt Gerrit Vermeer het dagprogramma
en de kosten bekend aan de mannen die zich aanmelden.
Als zoveel mogelijk van zijn maten op die dag “paraat”
zullen zijn komt het zeker goed! Zijn oproep geldt uiteraard
ook voor instructeurs van toen en voor de mariniers, die op
die gedenkwaardige 6e augustus in Roosendaal “van kleur
verschoten”. Dus, beste lichtingsploeg 60-3, hou zaterdag
28 augustus alvast vrij en meldt u zich meteen aan bij Gerrit.
Zie onderstaand zijn gegevens.
Vermeer beschikt over de onderstaande namen die volgens
hem deel uitmaakten van zijn lichting en roept hen nadrukkelijk
op zich telefonisch en/ of per e-mail aan te melden voor
deze happening:
J.F. Antonissen, F.J. de Bakker, J.M. Beusenberg, J.S. Bijl.
J. Booy, J.H. Brouns, W.J. Bruin, W.H. Courtens, J.v. Dam,
N.M.M. Derkx, P. v. Deursen, A.C. v. Dijk, H.P. v. d. Dolder,
W. v. Duyn, H. Engeland, C. Goddijn, T.G.A. Goenee,
F.G.M. Haans, P. de Haas, T.H. Heikamp, W.E.M. Hoevenaars
(*), T.H. v. Holten, A.P. v.d. Hoogt, P.J.A. Jansen,
J.de Jong, C. Paans, H. Schipper, L. Schuit, R.F. Schupp,
W.M. Seelen, H.C.A. Staats, H.J. Tak, C.M.F. Valenteyn,
J.W. Vergouw, W.M. de Wijs, J.H.M. Aarts, H.G.D. Derksen,
J.H. Diephuis, H. v. Dijk, J. Frietema, A. v.d. Ham,
J.T. Hoogenboom, A.P. Dik, J.H.A.M. Goossens, P.v.d. Hoek,
L.J.M. Huijsmans, M. Kuling, P.H. v. Rooij, J. Smit, A.L.M. v.
Vliet, W. Jasper, J. Kleinjan (*), J. Krijgsman, J.B. v. Noort,
J.B. Spalink, P.C. Stobbe, G. v.d. Wal, M. Wessels, R.C.H. v.d.
Berg, H.J.J. Cerfontaine, H.W. v.d. Heide, A.J. Hofman,
H.B. Leunen, H.J. de Man, C. de Nooijer, .JL. Remmelzwaal
(*), H.L. Schouten (*), W.P. Zuidberg
(*) Voor zover bij hem bekend helaas inmiddels overleden.
GERRIT VERMEER
regnr: 400813406
Adres: Markt 165, 2631 EE, Nootdorp
Tel: 070 397 1954 ( 0652121040 / 0650838298)
e-mail: gerrit.vermeer@gmail.com
Bestuur en commissies van
de commandostichting
Voorzitter : Genm b.d. T. Hovenier
Vice-voorzitter : Kol R. Querido
Secretaris : Lkol b.d. J. Goettsch
Penningmeester : Kap b.d. J. Harte
Lid : Lkol b.d. H. Eerhart
Lid : Maj b.d. L. Timmermans
Lid : Aooi F. van Zeeland
2e Secretaris : Co(1) b.d. R. Oostlander
2e Penningmeester : Kpl b.d. R. Vlegels
Juridisch adviseur : Mr. J.L. Burggraaf
dagelijks bestuur
Voorzitter : Genm b.d. T. Hovenier
Secretaris : Lkol b.d. J. Goettsch
Penningmeester : Kap b.d. J. Harte
Commissies
Beheer en Logistiek : Kpl b.d. R. Vlegels
Contact COV'en : Lkol b.d. H. Eerhart
De Groene Baret : Sgt b.d. R. Willms
Financiële Administratie : Kap b.d. J. Harte
Financieel Beheer : Sgt b.d. H.Schoots
Herdenkingen : Maj b.d. M. Jeukens
Kascontrole : Sgt(1) b.d. A. van den Dungen
en Kpl b.d. R. Vlegels
Kennisbank : Vacant
Ledenadministratie : Sgt(1) b.d. A. van den Dungen
Museum : Kap b.d. S. Boons
Personeelszaken : Sgt b.d. H. Klaassen
Public Relations : Sgt b.d. H. van Gorp
Sociale coördinatie : Aooi b.d. P. van der Putten en
Kap b.d. J. Haak
Reünie : Kap b.d. J. Harte
Veteranen : Lkol b.d. A. Derksen
Website : Kap b.d. J. Schepers
commando museum
Het Commandomuseum is geopend! Dit betekent dat er weer mogelijkheid
is voor een bezoek. Dat kan alleen op afspraak! Daarvoor dient
u te bellen met de Museumcommissie. U kunt hen elke dinsdag tussen
09.00 uur en 15.00 uur bereiken op nummer 0165 – 358441 <
commando toko
De Commando TOKO is gevestigd op locatie van J & C Productions BV,
Westvlietweg 64a, 2495 AA, Den Haag.
Openingstijden: elke werkdag van 10.00 tot 17.00 uur uitsluitend op
telefonische afspraak 070-35 40 125. Beheerder is Cees Hoogeveen.
Bestellen via websites www.korpscommandotroepen.nl/shop of via
www.degroenebaret.com.
Betalingen via ABN/AMRO bankrekeningnummer 62.97.88.065
t.n.v. J&C Productions BV te Den Haag.
IBAN: NL 34 ABNA 0629788065 / BIC code: ABNA NL 2A. <
31

Commando, wat doe je voor de kost?
Wil Kilsdonk lpl 89-6
Wil bij Wipeout in
Buenos Aires.
van de rucphense heide
naar Buenos aires
“Ik werk voor Endemol en ben
als internationaal producer verantwoordelijk
voor een televisieprogramma
met de grootste
hindernisbaan ter wereld.” vertelt
Wil Kilsdonk trots. “Wipeout
is een spelshow waarin de kandidaten
's-werelds grootste hindernisparcours
moeten nemen. Het
programma is wereldwijd een
kijkcijferhit en wordt al bijna
2 jaar lang opgenomen in Argentinië.
Ik ga bijna elke maand
naar Buenos Aires om de opnames
te begeleiden.” Van de
Rucphense Heide - hindernisbaan
Arnhem, naar Zuid-Amerika; het
is een kleine stap voor wereldburger
Wil Kilsdonk.
Door: Ben van der Klei
De Groene Baret, maart 2010
Een wereldreiziger met een
groene baret
Op dit moment woont Wil samen met
Juulka Smith in Huizen en samen
hebben ze een dochter (7) en zoon
(4). Daar thuis is voor Wil een plek
waar hij een rustpunt vindt in zijn drukke
bestaan binnen de TV-wereld. Het
hele jaar vliegt hij de wereld over om
voor Endemol de spelshow Wipeout te
produceren. “Toen ik in februari 1990
mijn groene baret ontving was dat een
bepalend moment in mijn leven, dat
weet iedere commando. Dat ik nu 20
jaar later voor mijn werk weer op een
hindernisbaan sta kon ik toen nog niet
vermoeden”.
Terug uit Texas in militaire dienst
Op 19-jarige leeftijd verhuisde Wil met
zijn vader en zus vanuit het Noord-
Brabantse Veldhoven naar El Paso,
Texas. “Ik begon daar de studie Broadcast
Journalism. Een prachtige tijd waar
ik met plezier op terug kijk.” In 1989
besloot Wil om na een verblijf van drie
jaar in de USA terug te keren naar
Nederland. “Ik was toen 23 jaar en ik
dacht werkelijk dat militaire dienst voor
mij niet meer zou opgaan. Binnen twee
weken na terugkomst ontving ik niettemin
een oproep van Dienstplicht-
zaken.” Onaangenaam verrast regelde
Wil een persoonlijk gesprek bij de
sectie in Kerkrade. Hij vroeg zich af of
het nu wel echt nodig was. “De selectieofficier
zag echter geen enkele reden
om me niet onder de wapenen te
krijgen.”
Gaan voor het beste
“Toen duidelijk werd dat het onvermij-
delijk was, besloot ik alleen voor het
beste te gaan. De selectieofficier vond
mijn sportieve achtergrond (judo, voetbal
en hardlopen) een prima basis voor
het Korps Commandotroepen.” Het
KCT was niet helemaal vreemd voor
Wil hoewel hij alle details niet kende.
Zijn jeugdvriend Roland de Beer (88-
2) haalde eerder zijn groene baret.
Vooral het verplicht parachutespringen
als onderdeel van de vervolgopleiding
vond Wil op zijn lijf geschreven.
“Op 30 oktober 1989, tien dagen voor
de val van de Berlijnse Muur, startte
onze opleiding met 106 gemotiveerde
soortgenoten. De Elementaire Commando
Opleiding begon op 2 januari
1990, met 56 man. Na de afmatting
die begon in het Linnerbos bij Roermond
liepen we uiteindelijk met de
overgebleven 27 cursisten op 23 februari
1990 onder de tranenpoort door.
Uit handen van lkl Knetsch ontvingen
we de groene baret.” Voor alle commando’s
is deze dag heel bijzonder,
maar voor Wil had de dag een heel
speciaal tintje: “Mijn vader was voor
deze dag speciaal overgekomen uit
de Verenigde Staten waar hij toen nog
woonde.”
1e peloton kreeg de naam
“Stormriders”
Door de zeer zware storm in de eerste
maanden van 1990 werd het peloton
van Wil in de 104 “Stormriders”
gedoopt. “De storm was voor ons in het
tentenkamp een extra hindernis” aldus
Wil. Deze groep, 1ste peloton 104
Waarnemings- en Verkenningscompagnie,
werd een hechte eenheid.
“Dit was mede een verdienste van de
toenmalige pelotonscommandant luitenant
Jan Swillens en sergeant André
Nagtegaal. Als vrienden draaiden
we de internationale oefeningen High
Lands, Tri Star en Long Strike. We
volgden de paraopleiding, we liepen
bekende marsen zoals de Airbornemars
en de Nijmeegse Vierdaagse,
waarbij we het fel begeerde vaantje
behaalden. Overleven leerden wij in de
oefening Slimme Streupers Stubborn.”
Baretuitreiking.
Wil samen met zijn
vader die speciaal
uit de VS was overgekomen.
Elke 5 jaar een pelotonsreünie
De maten van het 1ste vinden het ook
fijn om de weekenden aan de Zeeuwse
kust met elkaar privé door te brengen.
Na de dienstperiode is de vriendschap
blijven bestaan. Victor Overmars en
Wil zijn de drijvende krachten achter
de 5-jaarlijkse reünie. Victor was in de
ECO al een organisator. In het verslag
van de opleiding 89-6 staat: “… waarbij
cursist Overmars als presentator in
wel 10 vreemde talen het programma
van de cursistenavond aankondigde.
Zijn imitatie van sgt Roelfsema getuigde
van grote klasse …”. Elk lustrum is gevierd.
In 1995 wordt een lang weekend
met aanhang in de Biesbosch georganiseerd.
In 2000 kon een grote groep
maten zich een week vrijmaken van hun
gezin om naar Achnacarry, Schotland
te gaan. In 2005 stond een reis D-Day/
Normandië op het programma. In
2010 staat Peking op het programma.
Tot nu toe hebben al negen maten
afgesproken om eens een andere
Chinese Muur te beklimmen dan die
op de kazerne in Roosendaal.
33

Met een 2-tonner naar Niger
Afgezwaaid begon Wil als marketing
assistent bij Simac. “Een leuke baan,
maar uiteindelijk niet boeiend genoeg.
Het hoofd personeelszaken wilde mij
in vaste dienst nemen. Ik verraste hem
door in het zelfde gesprek mijn ontslag
aan te bieden. Ik was nog jong (25
jaar) en wilde meer uit het leven halen.
Samen met een paar anderen kochten
we van Domeinen een 2-tonner. Hiermee
zijn we vanuit Amsterdam naar
Zuid-Spanje gereden en bij Gibraltar
met de boot overgestoken naar de
noordpunt van Marokko. Van daar
hebben koers gezet door Algerije om
verder zuidwaarts de Sahara woestijn
te doorkruisen. Uiteindelijk hebben we
zes weken later de tweetonner verkocht
in Niamey (Niger) en zijn we weer
terug naar Europa gevlogen.”
Mountainbike gids in de Dominicaanse
Republiek
“Ik wilde destijds graag een tijd in het
Caribische gebied wonen. Na het
avontuur in Afrika kocht ik van mijn
laatste spaarcenten een vliegticket.
Pelotonsmaatje Martijn van Soolingen
(“Solo”) werkte in de Dominicaanse
Republiek in een surfschool. Hij was
uiteraard bereid om mij onderdak te
geven. Als mountainbike gids verdiende
ik net genoeg om het hoofd boven
water te houden, maar ik genoot van
de vrijheid. Als er geen gasten waren
hoefde ik niet te werken en kon ik gaan
surfen.” De vriendschap tussen Wil en
Solo werd steeds hechter. Toen Solo in
april 2002 in Zwitserland trouwde was
Wil zijn “best-man”.
Uitreiking Britse
wing na oefening
Tristar
Eindelijk iets doen met de behaalde
diploma’s
Uiteindelijk vond Wil het tijd om iets
met zijn studie te doen. Hij had immers
een “degree in Mass Communications”.
“Ik solliciteerde daarom in 1992 bij
John de Mol Produkties in Hilversum
als productie assistent. Ik begon in het
vaste productieteam van All You Need
Is Love. Hiermee wonnen we de pres-
tigieuze Gouden Televizier Ring.”
Lachend vertelde Wil daarna: “All You
Need Is Love was bekend van de
speciale caravan. Ik reed daarmee
door Nederland en Duitsland, zonder
Nederlands rijbewijs.” Andere programma’s
die op het CV van Wil prijken
zijn: Staatsloterijshow, De Nieuwe
Uri Geller, Domino Day en de 1e Big
Brother. “Met Big Brother hebben we
televisiegeschiedenis geschreven.”
Het nieuwe paradepaardje van
Endemol
Via Talpa en SBS keerde Wil in 2008
terug bij Endemol. Namens Endemol
International is hij nu de consulting
producer van Wipeout. Na Big Brother,
Deal or No Deal, Fear Factor is dit het
nieuwe paradepaardje van Endemol
International.
Wipeout speelt zich af op en rond de
grootste hindernisbaan van de wereld.
De opnamen van alle internationale
versies vinden plaats in Zuid Amerika.
“In minder dan twee jaar hebben we
in Argentinië al voor 25 verschillende
landen (o.a. Rusland, Canada, Mexico,
Brazilië, Groot-Brittannië, Nederland,
Frankrijk, Noorwegen, Zweden, Turkije
en andere Midden-Oosten landen)
eigen op maat geproduceerde series
opgenomen” aldus Wil. “Daardoor
vlieg ik bijna maandelijks op en neer
naar Buenos Aires om nieuwe landen
te verwelkomen en met raad en daad
bij te staan tijdens de eerste opnamedagen.
Terug in de kijksleuf?
“Ik was in mei 2009 in Moskou voor
een presentatie aan de grootste omroep
van Rusland. ‘s Avonds dender-
Wil begeleidt
deelnemers op de
hindernisbaan in
Bueanos Aires.
Wil en jeugdvriend
Roland
de Beer.
den tanks en trucks met raketten door
de straten. Mijn gastheer vertelde dat
dit de generale repetitie betrof van de
in ere herstelde parade van militair
machtsvertoon. Ik was min of meer
terug in de kijksleuf van het herkenningslokaal
op de Engelbrecht van
Nassaukazerne. De voertuigen die ik
ooit als schaalmodel of als onduidelijke
zwart/wit afbeelding zag reden 20
jaar later pal voor mijn neus voorbij”.
Wipeout – Apekooien to the
extreme!
Elke aflevering starten 18 nieuwe deelnemers
aan Wipeout. Degene die over-
blijft met de beste tijd, gaat naar huis
met het prijzengeld van € 5.000! De
hindernisbaan van Wipeout bestaat uit
4 rondes met verschillende onderdelen.
Naast een aantal vaste onderdelen zijn
er elke week ook weer nieuwe spectaculaire
variaties op de hindernissen!
Via de Qualifier, de Sweeper en de
Dizzy Dummies belanden slechts 4 kan-
didaten in The Wipeout Zone. Daar is
het simpel, de snelste wint. “De deelnemers
willen natuurlijk winnen en wij
zijn op zoek naar spraakmakende TV.
De meest spectaculaire uitglijers (wipeouts)
staan garant voor mooie beelden”
vertelde Wil over “zijn” Wipeout
met een trotse blik in de ogen. <
Wil in Moskou,
terug in de
kijksleuf.
De Groene Baret, maart 2010 35
Wil en Solo en
partners bij
huwelijk Solo
in Zwitserland.
Wil in Los
Angeles
(Hollywood)
op bezoek bij
Wipeout USA