Pier Nabuurs - Vastberaden gouddelver - Vno Ncw

gouddelver
Maar soms is er ook onbegrip. Laatst nog, tijdens een gezinstripje
naar de Verenigde Staten. “Mijn vrouw en onze drie
dochters zijn altijd gewend geweest om met z’n vieren te
beslissen over wat ze gingen doen. En daar was ik ineens,
dacht ook dat ik wat te vertellen had. Dat leidde tot conflicten.
Het heeft me aan het denken gezet: blijkbaar heb ik niet
altijd goed geweten waar hun interesses liggen.”
Keurmerk Hij trad aan bij kema in 2002. “Op een bepaald
moment doe je weer eens iets”, zegt hij daar zelf over. “Ik was
52 jaar en stond voor een tweesprong: oud worden bij Océ
of nog een stap zetten.” Het werd dat laatste, waarmee hij
kema na Philips en Océ als derde werkgever aan zijn cv kon
toevoegen. Het Arnhemse instituut, van oudsher bekend
van het keurmerk voor elektrische apparatuur, zat midden
in de transitie naar een onafhankelijk, commercieel energieadvies­,
test­ en certificatiebedrijf. Er lag een strategische
nota die precies omschreef waar het met het bedrijf naartoe
moest, maar dat was het dan ook. Veel beweging leek er nog
niet te zijn. Nabuurs: “Binnen de bedrijfscultuur was men
niet gewend om achter commerciële opdrachten aan te gaan.
Ik wist dat we hier goud in handen hadden, maar de grote
vraag was: hoe laten we het glanzen? Het ís er, hier vlak voor
mijn neus. Ik zág het, maar kon er niet bij.”
Hoofdbrekens heeft het hem gekost, maar uiteindelijk vond
hij de oorzaak. Die lag in de financiering, die in het monopolistische
tijdperk voor kema nooit een probleem was geweest.
“De poet hoefde alleen nog maar verdeeld te worden.
Dat betekende feitelijk dat je buurman je concurrent was. Er
stonden hoge muren tussen groepen en afdelingen. De interne
concurrentie heeft wantrouwen gewekt, terwijl het
nieuwe kema juist teamgevoel nodig had. Toen we de oorzaak
eenmaal hadden, konden we het ook oplossen.”
Niet dat het meteen van een leien dakje ging. De reorganisatie
die hij in zijn eerste jaren als ceo afrondde, kwam met
horten en stoten tot stand. Er moesten mensen weg en dat
doet nu eenmaal pijn. Maar in het hele proces voelde hij
naast angst ook altijd veel steun in de organisatie, die ervan
doordrongen was dat er zonder deze ommezwaai wellicht
helemaal geen toekomst was voor kema. “Natuurlijk hou je
altijd ontevreden mensen. Dat zijn voornamelijk degenen
die altijd gedacht hadden dat de company van hen afhing.
Maar mijn credo is: de onmisbaren liggen op het kerkhof.”
Nuchter en zelfbewust kijkt hij terug op die moeilijke eerste
jaren. De cashflow liet het afweten, de markt zakte in. Op het
dieptepunt was er niet eens genoeg geld meer om de salaris­
e
FORUM 2 OktObeR 2008 47
Pier Nabuurs werkt al jaren
in Arnhem, maar woont
nog steeds in Antwerpen,
een stad waar hij weg
van is. Een van de hoogtepunten
noemt hij het
nieuwe Paleis van Justitie.
“Dat is voor mij een echt
landmark van verandering”