Verslag van een algemeen overleg, gehouden op 22 november ...

op zeer korte termijn. Ik probeer die morgen bij u te laten landen. Velen
van u hebben hier vragen over gesteld. Daarom vond ik het juist om
hierop in te gaan, hoewel ik hiermee wellicht vooruitloop op het debat dat
we zullen voeren.
Mevrouw Kooiman had een vraag over het inrichtings- en realisatieplan.
Volgens mij hebben we het daar al een beetje over gehad. Ik zal niet
herhalen wat ik heb gezegd. Ik heb heel goed overleg gehad met de
vakbonden en met alle partijen. Dat sluiten we nu af. Het verraste mij dat
de vakbonden het overleg opschortten. Ik was totaal verrast, ook over de
argumenten. Ik herkende me daar op geen enkele manier in. Ik vind het
vervelend als iemand wegloopt en ik niet begrijp waarom. Ik vind het
überhaupt altijd vervelend als iemand wegloopt. We moeten namelijk
gewoon tot zaken komen. Wij zullen zorgen dat we in een zorgvuldig
proces, waarin ik buitengewoon zorgvuldig zal luisteren naar de bonden,
weer om de tafel komen. Dat is mijn nadrukkelijke inzet. Daar hoeft u niet
aan te twijfelen. Ik zal de bonden altijd respecteren in hun opstelling en in
het nemen van hun verantwoordelijkheid. Er mag een verschil van
mening zijn, maar dan moet je het wel goed begrijpen.
De heer Marcouch vraagt hoe gemeenten in dit verband een eigen
veiligheidsbeleid kunnen maken. Alle gemeenten maken een integraal
veiligheidsplan. Hierin worden ook de lokale prioriteiten gesteld. Deze zijn
input voor een regionaal beleidsplan. Prioriteiten worden dus van onderaf
opgebouwd. Landelijke prioriteiten zijn dus grotendeels lokale prioriteiten.
Er zit eigenlijk geen licht tussen.
Ik ben bezig om alle regio-eenheden langs te lopen. Gisteren ben ik in
Emmeloord geweest voor Midden-Nederland. Ik spreek met alle burgemeesters,
het openbaar ministerie en de politie. Ik wil dit voor 1 januari
afgerond hebben. De kernvraag is hoe zij de ruimte krijgen om lokale
prioriteiten te stellen. Die ruimte krijgen zij. Ook in de capaciteit in de
inrichtingsplannen is hierin voorzien. Iedereen ziet ook wel het voordeel
van robuuste teams. Mevrouw Berndsen zei er iets over. We moeten het
gewoon laten werken. Vervolgens is er ook extra flexruimte voor lokale
prioriteiten. Men kan daar sterkte voor reserveren. Ik heb nu vier of vijf
regio-eenheden gehad en ik stel aan het einde altijd de vraag of iemand er
nog tegen is dat we dit gaan doen. Ik moet de eerste nog horen die dat
zegt. De burgemeesters, het OM en de aanwezige politiemensen zeggen
allemaal dat ze ermee van start gaan.
Mevrouw Berndsen (D66): Wij hebben het nu over de structuur. Dan
hebben wij het ook over een bepaalde positie van het lokale gezag, maar
het gaat er natuurlijk om spannen. Dan kom ik toch weer met mijn
prioriteiten. De minister probeert mij in het begin van de beantwoording
altijd een beetje te paaien, maar ik blijf scherp. Wanneer de minister
prioriteit op prioriteit stapelt, blijft er natuurlijk veel minder over voor de
lokale prioriteiten. Daarom is dat amendement (30 880, nr. 22) ook
aangenomen, waarin ik stel dat de prioriteiten eerst van onderop gesteld
moeten worden. Ik vind het overigens mooi dat burgemeesters er
allemaal mee akkoord gaan, maar de proof of the pudding is natuurlijk het
moment dat er prioriteiten gesteld moeten worden en er naar aanleiding
van die prioriteiten capaciteit moet worden toebedeeld. Die kanttekening
wil ik toch even maken.
Minister Opstelten: Dank aan mevrouw Berndsen voor die vraag. Dit zit
vaak tussen mevrouw Berndsen en mij in. Dat herken ik, maar we moeten
ook in dit verband bruggen slaan en de handen uitsteken. De premier
heeft het gevraagd, en wie ben ik dan om dat niet te doen? Ik denk dat ik
absoluut en heel scherp consistent ben geweest in mijn prioriteiten. Er zijn
de afgelopen periode geen nieuwe prioriteiten bij gekomen.
Ik vraag me af wat mevrouw Berndsen eraf wil hebben. Ik denk bijvoorbeeld
aan high impact crime, georganiseerde criminaliteit. We hebben
Tweede Kamer, vergaderjaar 2012–2013, 29 628, nr. 349 26