LJN: AE2383, Hoge Raad , R00/155HR Datum uitspraak: 28-06 ...

1.3 Tegen deze achtergrond heeft Van der Valk de onderhavige procedure aanhangig
gemaakt. Na wijziging van eis bij repliek vorderde zij dat het Eilandgebied zou worden
veroordeeld tot (a) nakoming van zijn verplichtingen uit de vaststellingsovereenkomst, (b)
vergoeding van de schade, op te maken bij staat, die Van der Valk heeft geleden doordat het
Eilandgebied deze verplichtingen niet tijdig is nagekomen en (c) voldoening van de krachtens
artikel 11 van de vaststellingsovereenkomst herleefde vordering, dit laatste - zo begrijp ik - als
contractuele boete.
1.4 Het Eilandgebied heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Het heeft betwist dat het zijn
verbintenissen uit de vaststellingsovereenkomst niet is nagekomen en heeft voorts gesteld dat
het daarin al helemaal niet (toerekenbaar) is tekortgeschoten. Daartoe beriep het zich onder
meer op een opschortingsrecht ten aanzien van zijn eigen verplichtingen zolang Van der Valk
niet was begonnen met de ontwikkeling van het Cornelisbaaiproject. Het Eilandgebied meent
dat het vanwege dit opschortingsrecht ook geen vertragingsschade is verschuldigd en evenmin
de contractuele boete, ten aanzien waarvan het tevens opmerkt dat het bedrag daarvan niet
vaststaat omdat de door Van der Valk gestelde schade wegens de voorshands uitgebleven
aanleg van het Marichistrand, wordt bestreden. Daarnaast heeft het Eilandgebied aangevoerd
dat het Van der Valk niet vrijstaat om naast schadevergoeding terzake van het niet realiseren
van het Marichistrand, ook schadevergoeding terzake van het alternatieve Cornelisbaaiproject
te vorderen, omdat aldus dubbele schadevergoeding wordt gevraagd.
1.5 Het gerecht in eerste aanleg heeft het Eilandgebied bij vonnis van 3 mei 1999 veroordeeld
om binnen zes weken na betekening daarvan een begin te maken met de uitvoering van de
verplichtingen, neergelegd in de artikelen 2d, 2e en 2f van de vaststellingsovereenkomst en
deze werkzaamheden binnen een jaar na aanvang te voltooien, op straffe van een dwangsom.
Het meer of anders gevorderde werd afgewezen.
Het gerecht besprak eerst de verschillende vorderingen tot nakoming (rov. 4.1 t.m 6). Het
oordeelde daarover dat het Eilandgebied niet gehouden is tot nakoming van zijn verplichting
tot aanleg van infrastructuur voor het Cornelisbaaiproject (verplichting onder c) voordat
vaststaat dat Van der Valk daadwerkelijk een project ter plaatse ontwikkelt; van enig ander
belang van Van der Valk bij die infrastructuur blijkt niet.
Van der Valk heeft kennelijk nu reeds belang bij de aanleg van de Cornelispier, de
aanleg/verbetering van het Cornelisstrand en wat daar verder bij hoort (2 d en e) en de aanleg
van de Marichipier en wat daar bij hoort (2f). Het Eilandgebied zal daarom tot nakoming van
die verplichtingen worden veroordeeld.
Ten aanzien van de vorderingen tot schadevergoeding oordeelde het gerecht - kort gezegd -
dat het Eilandgebied noch zijn aansprakelijkheid, noch de omvang van de schade heeft erkend
terwijl voorts niet is komen vast te staan dat dit niet doorgaan het gevolg is van wanprestatie
van het Eilandgebied (rov. 7-9.2).
1.6 Zowel Van der Valk als het Eilandgebied stelde appel in bij het gemeenschappelijk hof.
Na verder partijdebat heeft het hof bij vonnis van 28 augustus 1999(7) de vorderingen van
Van der Valk alsnog integraal afgewezen. Het overwoog daartoe in de kern als volgt.
(a) Het hof stelt voorop dat het Eilandgebied niet heeft erkend wanprestatie te hebben
gepleegd ter zake van het Marichiproject en dat zijn uitlatingen en gedragingen redelijkerwijs
niet in die zin konden zijn opgevat door Van der Valk (rov. 4.2). Ook het door Van der Valk
gestelde bedrag van de schade is door het Eilandgebied niet erkend (rov. 4.4).
(b) Het Cornelisbaaiproject schijnt - gelet op hetgeen door beide partijen bij pleidooi in hoger
beroep is opgemerkt - klaar of bijna klaar te zijn, maar niet binnen de gestelde termijnen. De
vraag is of de overschrijding aan het Eilandgebied kan worden toegerekend en zo ja, of haar